ALADINO Aspaldi mutiko behartsu bat bizi zen Bagdaden, Aladino izenekoa. Egun batean kanpoan batek, osaba zela esanez, txanpon batzuk agindu zizkion, laguntzaren truke. Landa batera joan eta aztiak – aztia baitzen sasi osaba hura – hitz misteriotsu batzuk esan zituen. Bat batean lurra zabaldu eta kobazulo bat agertu zen. - Hor behean altxor bat dago, baina ni zaharregia naiz jaisteko – esan zion aztiak. Zuretzat da den dena. Aurrean duzun kriseilu hori bakarrik nahi dut nik. Aladinok, liluratuta, entzun ere ez zion egiten aztiari. -Ea, ekarri kriseilu hori edo bertan utziko zaitut – oihu egin zion aztiak urduri. Aladino jaramonik egiten ez zionez, aztikeria bat egin eta hantxe utzi zuen kobazuloan itxita. Orduan kriseilu zaharra igurtzen hasi zen Aladino, ea argi egiten zin, eta jeinu handi bat agertu zitzaion. -Eskatu nahi duzuna, jauna. Ondasunak eta jauregi bat eskatu zizkion Aladinok. Eskaria egin orduko, jauregi bikain bat izan zuen aurrean. - Oso- osorik zuretzat – esan zion jeinuak.
Aladinok, hain aberatsa izanik, sultanaren alabarekin ezkontzeko asmoa hartu zuen; eta honetarako, urrez eta harribitxiz esklabuak kargatu eta sultanagana joan zen. -Zure alaba ederrarekin ezkondu nahi nuke, eta nire opari apal hauek onartzeko erregutzen dizut. Laster egin zuten ezkontza. Halako batean, Aladinoren ospearen berri izan eta aztia hurbildu zen jauregira. Merkatari-itxurak eginez, zerbitzari batek kriseilu magiko zaharra eman zion, berri baten trukean. Aladino itzuli zenean, jauregia desagertu egin zela konturatu zen, jauregia basamortura eramateko agindu baitzion aztiak jeinuari. Artean bazuen Aladinok eraztun magiko bat. Hura igurtzi eta berehala agertu zitzaion jeinua. -Ekar itzazu hona nire jauregia eta zerbitzari guztiak. Eta ekarri azti maltzurra ere – agindu zion Aladinok. Aztia oso urrutira erbesteratu zuten. Aurrerantzean Aladino poz-pozik bizi izan zen printzesarekin, eta bere bi jeinuen laguntzarekin.