Jaargang 71_oktober 2023

Three young internationals joined the works council

Their focus: temporary contracts, workload, underpayment and inadequate feedback 24

Berend Vonk

O! Groeit een tomaat zo?

P6-7

Dankzij student Floor Langerwerf fleurt de moestuin op het dakterras van het hoofdgebouw helemaal op.

‘Ouderenzorg is minder sexy’

P14–17

Meer geneeskundestudenten willen specialist worden dan er opleidingsplekken zijn. En dat terwijl er steeds meer zorg nodig is buiten het ziekenhuis.

Hulp-

verleners

‘We are in a crisis of values’

P22–23

Study for your exam in one day

P28–29

You won’t make it with a Red Bull and sleep deprivation. With these tips you still have a chance of success.

Climate science doesn’t get more influential than this: VU professor Bart van den Hurk now has a leading role in the UN climate panel: the IPCC.

Happy with the interpreter

P24–27

Volg ons op Twitter @advalvas_vu en Instagram @advalvas

Yvonne Compier

Peter Valckx

FOTO Martijn Gijsbertsen

PHOTO Peter Valckx

Peter Breedveld

ONAFHANKELIJK MAGAZINE VAN DE VRIJE UNIVERSITEIT

voor sport kan ons blind

Misstanden in de sport, rondom grensoverschrijdend gedrag, seksisme, racisme en homofobie, laten de gemoederen niet onberoerd. En als klap op de vuurpijl was daar de kus van Luis Rubiales, de voorzitter van de Spaanse voetbalbond, pal op de mond van voetballer Jennifer Hermoso. De kus was bedoeld als felicitatie, maar zonder consent en ongewenst.

Uiteraard is het niet leuk dat de politiek, en niet de zege van Spanje op het WK voetbal voor vrouwen, de geschiedenisboeken in zal gaan. Ik begrijp ook zeer goed dat Uefa-voorzitter

Aleksander Ceferin, in gesprek met de sportkrant L’ Equipe, het betreurt dat deze gebeurtenis de zege van Spanje overschaduwt.

Wat Ceferin en velen met hem liever zouden zien is dat zo’n misstand zoals de kus opgelost zou worden in achterkamertjes, zodat de publieke aandacht weer volledig naar de sport zelf kan gaan. Voor hem, en ook mezelf, is sport niet zomaar een dingetje.

Sport is veel belangrijker, want die laat ons toe opgenomen te worden in iets dat veel belangrijker, grootser en omvattender is dan de orde van de dag. Het laat ons toe onszelf even vrij te voelen. Wanneer je speelt of een wedstrijd kijkt, ervaar je vrijheid en dat betekent dat je even niet hoeft te denken aan sociale problemen en ongelijkheden, de klimaatcrisis en of je de volgende maand wel de huur kunt betalen.

Sport is daarom iets om te koesteren, iets om te beschermen van narigheden, gedoe en politieke discussies. Ook ik

‘Liefde

maken’

In sport willen we nou net even ontsnappen aan lastige sociale kwesties. Dat maakt misbruik zo moeilijk bespreekbaar.

(activistisch-feministisch filosoof) baal ervan wanneer ik, teruggekeerd van een mooie wedstrijd of heerlijke training, geconfronteerd wordt met het zoveelste bericht over een misstand in de sport.

Helaas, wat de kus van Rubiales toont en wat we eigenlijk allemaal ook wel weten, is dat sport ook politiek is. Sport laat ons toe onszelf even vrij en gelukkig te voelen, maar is tegelijkertijd de echte wereld, met al zijn lelijke kanten, met vormen van uitsluiting en onderdrukking. Wanneer we een sportmisstand het liefst achter de coulissen afgehandeld zien worden, is dat precies omdat we dat fijne gevoel willen behouden.

Vrij logisch natuurlijk, want de narigheid van de echte wereld treft zo goed als iedereen.

Toch wil ik stellen dat de koestering van dat gevoel van vrijheid en gelukzaligheid niet mag betekenen dat we onze ogen sluiten voor sportmisstanden en het er collectief niet over mogen hebben. Met andere woorden, voel je vrij wanneer je sport of een spannende wedstrijd kijkt en erken ook dat de sport rottig is.

Een opmerking als die van Uefa-voorzitter Ceferin helpt daar natuurlijk niet bij. Hoewel ik begrijp dat ook hij gegrepen wordt door de sport en sport zelfs soms als mooier en belangrijker ervaart dan de echte wereld. Juist hij zou, vanuit zijn functie, zijn persoonlijke gevoel buiten beschouwing moeten laten.

Op het spel staat niet zijn sportplezier, maar zowel het sportplezier als de sociale veiligheid en fysieke integriteit van Jennifer Hermoso en met haar die van vele anderen. Verantwoordelijken in de sport kom op, word je gevoel de baas en doe je werk.

Nathanja van den Heuvel is sportfilosoof aan de Vrije Universiteit.

Reageren? Mail naar redactie.advalvas@vu.nl.

Nieuwe verhoudingen

Het is nog niet zo lang geleden dat werd neergekeken op vrouwen. In de ogen van de mannen bovenop de apenrots waren vrouwen de emotionele en minder rationele zwakkeren. Ook in de universitaire wereld. Om bij de man, ik noem hem maar even de gorilla, in het gevlei te komen was een jammerende hulpeloze blik voldoende. Hij trommelde op zijn borst, slaakte een kreet, kwam vervolgens tot actie en keerde met gestreeld ego terug op de apenrots. Hij schiep orde en duidelijkheid door machtsvertoon en soms door onverhuld misbruik. Maar tijden veranderen. Met de MeToo-beweging in de rug brokkelt de apenrots af. Het gaat niet uitsluitend meer om de bewustwording van seksueel grensoverschrijdend gedrag, maar breder om het afrekenen met machtsmisbruik, angstcultuur en intimidatie in welke hoedanigheid ook. Niet zelden in een academische setting toegedekt met verzachtende woorden over het streven naar excellentie. Nu de gorilla’s uitsterven zien slangen hun kans. Slangen dienden vroeger vooral de gorilla’s, als consiglieres van de macht. Maar slangen zijn veel

lastiger te zien door hun schutkleuren. Zij navigeren sluipend en maken zich schuldig aan anonieme haatzaaierij, fluistercampagnes, verdachtmakingen en heimelijke beschuldigingen, wurgen zoetjes hun prooi aan gort, vereffenen oude rekeningen en ruiken de macht. Door geniepig koudvuur te spuwen, creëren zij rook. De rook wordt gretig opgeslurpt, opgetekend, overgenomen en fel uitgebraakt door anderen. De nieuwe consiglieres van het kwaad. Het is een ludieke oefening om slangengedrag te projecteren op mensen. Maar de slang staat niet alleen voor duistere kanten, het is ook een dier dat zijn huid afwerpt in een periode van transformatie. Die overgang kent giftige kanten en vindt nu overal plaats. Een herordening, ook op de universiteiten, waarin we zoeken naar hoe we ons opnieuw moeten verhouden tot elkaar. Maar niet alleen tot elkaar, jong en oud, arm en rijk of tot gender, ook tot de natuur én de dieren. Wij verschillen niet veel van dieren, met al onze trots, streken en falen. Met dit verschil dat dieren niet kunnen praten en als ze wel zouden praten, wij ze niet zouden eten.

Reageren? Mail naar redactie.advalvas@vu.nl.

Marjan Olfers hoogleraar sport en recht

Er vindt een herordening plaats, ook op de universiteiten

De moestuin leeft helemaal op

‘Ik kon niet meer aan mijn bureau zitten door alle potjes met zaailingen’

Ben jij een doorgewinterde moestuinier? “Nee, ik had nog nooit iets met een moestuin gedaan. Maar een vriendin en ik waren wel al een poosje op zoek naar een goede plek daarvoor, die vonden we niet bij onze studentenhuizen op Uilenstede. Wel op de VU: zeven vierkante moestuinbakken stonden klaar in de zon op het dak.”

Hoe heb je het aangepakt? “We zijn meteen aan de slag gegaan met onkruid wieden. Voor de nieuwe planten hebben we voedzame biologische compost en wormenpoep uit het wormenhotel toegevoegd. Green Office was enthousiast en gaf ons een klein budget. We zagen het al helemaal voor ons en kochten biologische zaadjes voor alle planten die ons leuk en lekker leken. Dat enthousiasme liep wat uit de hand: ik kon niet meer achter mijn bureau zitten, zo vol stond het met zaailingen. Ook bij huisgenoten met een zonnig vensterbank stond het vol.”

Toen moest het tuinieren nog beginnen. “Een moestuin op de universiteit, daar zijn vast meer studenten enthousiast over, dachten we. We zochten contact met Life is better in 3D, dat events organiseert voor VU-studenten. Workshops, dansen, gamen. Dus waarom geen event met ons: onkruid wieden! Het werd een walk in session in het voorjaar: vijftien studenten kwamen helpen planten. Komkommer, pompoen, pepertjes, tomaat, basilicum… In het midden van elke bak bloeiden toen al bloemen voor de bestuivende insecten. In een WhatsApp-groep zitten nu veertig studenten die meehelpen. Van tuinman Edwin, die de rest van de daktuin onderhoudt, leren we heel veel.”

Levert de tuin een mooie oogst op? “Ja, met Green Office willen we een maaltijd organiseren. We zullen wel wat boodschappen moeten doen, maar we hebben met onze oogst een

mooie basis. Pompoen en bijvoorbeeld komkommer, sla en tomaat voor een lekkere salade. De moestuin geeft me meer voldoening dan ik had verwacht. De mensen die er komen, worden er blij van. Het ziet er superleuk uit, horen we van mensen die er lunchen. Ik vind het zo mooi dat ze hier voor het eerst zien aan wat voor plant een tomaat groeit. Voordat we hiermee begonnen, wist ik het ook niet! Nu ik dat zo zie, ben ik een stuk dankbaarder als ik hem opeet en geniet ik er meer van.”

Jij vindt dat we planten dankbaar moeten zijn? “Ja, wij mensen hebben zo veel dingen uit de natuur nodig om te overleven. Ik zou het mooi vinden als we ons meer realiseren dat we deel uitmaken van een ecosysteem. Er bestaat geen onuitputtelijk stuk grond voor ons voedsel, wij moeten er goed voor zorgen. Dat helpt ook om in actie te komen tegen klimaatverandering.”

Zijn de meeste mensen in jouw omgeving bewust bezig met duurzaamheid? “Ik ken veel mensen die de aandacht voor klimaatverandering soms irritant vinden. Je moet je gedrag veranderen en dat kost moeite. In je drukke studentenleven kan het moeilijk zijn daar ook nog ruimte voor te maken. Met mijn studentenhuis heb ik geluk, gezamenlijke maaltijden zijn standaard vegetarisch of veganistisch. Bij mijn medestudenten zie ik dat minder terug, al wordt de groep duurzaambewust steeds groter.”

Wil je na je studie graag een baan op dit gebied? “Dat weet ik nog niet. Ik vind het niet altijd per se leuk om met duurzaamheid bezig te zijn. Als je er veel over leest, krijg je een vervelend gevoel. Ik denk weleens: we gaan het niet redden. Toch probeer ik er op een positieve manier mee bezig te blijven. Ik merk dat dat me weer energie geeft. En stel dat ik later een kind krijg en dat dan moet vertellen dat ik wel wist hoe belangrijk duurzaamheid is, maar er niets aan deed. Dat wil ik niet.”

Student Floor Langerwerf kon het niet langer aanzien dat op drie hoog de moestuinbakken lagen te verpieteren.

Zij blaast die nieuw leven in. ‘Ik zag hier voor het eerst aan wat voor plant een tomaat groeit.’

DOOR RIANNE LINDHOUT FOTO PETER VALCKX

SLEUTELFIGUUR

Floor Langerwerf

21 Bachelorstudent biomedische wetenschappen

September 2023-nu Student assistant, Sustainability Office Beheerder van wormhotels op Uilenstede

Januari 2023-nu Moestuinieren op drie hoog, VU-daktuin

2022 Bijbaan, afdeling Customer Success van Too Good To Go

2021

Bijbaan in de thuiszorg

2021-nu Bachelorstudie biomedische wetenschappen

Meedoen met de moestuin?

Via het Instagramaccount van Life is better in 3D kun je je aanmelden voor de WhatsApp-groep.

Welzijn

Hulpverleners moeten beter voor zichzelf zorgen

Studentenpsychologen Anemoon Ankum en Annebelle Meijers zien op hun spreekuur geregeld internationale studenten met complexe psychische problematiek die hier geen netwerk, geen huisarts en geen zorgverzekering hebben. Deze categorie studenten bezorgt hen de meeste stress. Meijers: “Wat wij aan hulp kunnen bieden is niet genoeg en ik kan ze niet doorverwijzen, daar lig ik weleens wakker van.”

De studentenpsychologen sporen hun studenten aan tot zelfredzaamheid, ze vragen hen een huisarts en een zorgverzekering te regelen en hun netwerk te versterken. “Maar het blijft moeilijk om maar vijf gesprekken te kunnen bieden aan iemand die bijvoorbeeld zijn hele familie verloren heeft”, zegt Meijers. “Nederlandse studenten kun je in elk geval nog doorverwijzen”, vult Ankum aan. “Ook dat geeft soms stress omdat iemand nú hulp nodig heeft en je weet dat er overal wachtlijsten zijn.”

Psychiater Antoinet Oostindiër vindt de situatie heel herkenbaar. “Als hulpverlener ervaar je een gevoel van onmacht als je iemand niet goed genoeg kunt helpen. Dat geeft stress. En als je dat te vaak meemaakt krijg je last van compassion fatigue, dan haak je emotioneel af en kun je uiteindelijk in een burn-out terechtkomen.”

Oostindiër kent de stress van hulpverleners uit eigen ervaring. Zij was zelf jarenlang huisarts in de Beemster voordat ze de opleiding tot psychiater deed en vond de beperkte tijd die ze voor patiënten had “heel onbevredigend”. Nu leidt ze Aerrea, een instituut waar hulpverleners met psychische klachten terechtkunnen. Aerrea is de enige zorginstelling in Nederland die zich uitsluitend op deze doelgroep richt. Oostindiër en haar collega’s ontvangen zorgverleners in een prachtige boerderij bij Wormer. Officieel is het een GGZ-instelling, maar de hele inrichting ademt meer de sfeer van een yoga-retreatcentrum. Er staan vaasjes met veren op tafel, het licht is gedimd en er liggen mooie kleden op de vloer. Er is een atelier en een dansruimte en er wordt met paarden gewerkt.

In hun hoofd blijven

“Eigenlijk zijn we een voelschool”, zegt Oostindiër, “langs verschillende wegen proberen we hulpverleners weer te laten voelen. Deze groep is altijd bezig met wat anderen nodig hebben, hoe het met henzelf gaat nemen ze vaak niet eens waar.”

Met alleen maar praattherapie blijven mensen vaak in hun hoofd, is Oostindiërs ervaring: “Zeker als ze zelf veel kennis hebben over psychologie en gewend zijn om aan de andere kant van de tafel te zitten, is het heel moeilijk om via traditionele therapie bij de kern van hun problemen te komen. Dat vereist dat ze gaan voelen en ze zijn er heel handig in geworden om dat gevoel af te schermen. Als ze dan in de wei staan met paarden, spiegelen die vaak heel precies wat er aan de hand is. Of ze moeten ineens dansen en komen erachter dat ze heel stijf zijn in hun lichaam. Dan valt het kwartje vaak wel.”

De hoge burn-outcijfers van hulpverleners, onder wie studentenpsychologen, geven aan dat zij sneller om hulp zouden moeten vragen. ‘Ze moeten weer leren voelen.’

DOOR WELMOED VISSER FOTO’S MARTIJN GIJSBERTSEN

‘Psychologen zijn heel handig in het afschermen van hun gevoel’

Annebelle Meijers ‘Internationale studenten kan ik niet doorverwijzen, daar lig ik weleens wakker van’

Welzijn

Anemoon Ankum

‘Als er privé iets speelt, is er ruimte om dat in ons team te delen’

Oostindiër was een van de sprekers op de Landelijke dag Studentenpsychologen, die vrijdag 6 oktober aan de VU plaatsvond. Ze hield een lezing over het belang van goede hulp voor hulpverleners.

Achterstand niet weggewerkt

Oostindiër adviseert hulpverleners onder meer om als team veel met elkaar te praten over stressvolle situaties: “Het is heel belangrijk om te delen wat zoiets met jou doet. Het maakt een wereld van verschil als je het gevoel hebt dat je er niet alleen mee bent.”

De studentenpsychologen van de VU doen dat al: “Als wij een moeilijk of intensief gesprek hebben gehad, is het heel normaal om even bij elkaar binnen te lopen om stoom af te blazen”, zegt Meijers.

Wel is de werkdruk hoog. Vooral op de piekmomenten kunnen de studentenpsychologen niet alle studenten inplannen die een gesprek willen. “In het begin vond ik dat soms moeilijk”, vertelt Ankum, “maar toen zeiden collega’s: we zijn met 10 psychologen en er zijn ruim 30.000 studenten Ook als je anderhalf keer zoveel gesprekken inplant, krijg je de achterstand niet weggewerkt. Maar gelukkig is het niet het hele jaar zo druk.”

Schijn ophouden

De piekmomenten zijn aan het begin en einde van het studiejaar en rond nieuwjaar. Dat zijn de momenten waarop studenten het meest worstelen met beslissingen over doorgaan of stoppen met de studie, het hevigst met familieproblemen worden geconfronteerd, of waarop ze besluiten om een frisse start te maken en hun problemen nu eens echt aan te pakken.

Met de internationalisering komt ook de wereldproblematiek direct binnen in de praktijk van studentenpsychologen. Als er ergens ter wereld een oorlog of natuurramp is, merken ze dat vervolgens in hun spreekkamer. Sommige studenten komen uit oorlogsgebieden of hebben familie verloren bij natuurrampen. “De dingen waar sommige studenten mee moeten dealen zijn schrijnend”, zegt Meijers. En dan zijn de problemen die de studentenpsychologen horen nog maar het topje van de ijsberg, denkt Oostindiër. “Hogeropgeleiden bagatelliseren hun psychische problemen vaak. Ze zijn er heel goed in om dingen te maskeren, ze kunnen goed praten en de schijn ophouden. Dat maakt het werk van de studentenpsycholoog zeker niet makkelijker.”

Groot taboe

In de hele zorg doen hulpverleners niet genoeg aan zelfzorg, vindt Oostindiër. Zij behandelt bij Aerrea voornamelijk artsen, maar ook psychologen en andere hulpverleners. “Psychologen zijn over het algemeen iets gezonder dan dokters”, stelt ze, “artsen leren vanaf het begin van hun loopbaan dat ze altijd moeten klaarstaan. En het is in de medische wereld een groot taboe om zelf psychische problemen te hebben. Die combinatie is funest voor de psychische gezondheid. Psychologen zijn iets meer gewend om grenzen te stellen, maar ook zij hebben een heel

Psychiater Annet

Oostindiër

“Als hulpverlener ervaar je een gevoel van onmacht als je iemand niet goed genoeg kunt helpen. Dat geeft stress.”

groot verantwoordelijkheidsgevoel en werken vaak te hard.” Misschien is het team van de VU een positieve uitzondering wat betreft zelfzorg. Maar ook zij hebben het zwaar gehad, vooral in coronatijd. Er zijn mensen tijdelijk uitgevallen, juist daarom nemen de psychologen relatief veel tijd voor intervisie en die gesprekken gaan niet alleen over cliënten, maar ook over henzelf. “Als er privé iets speelt wat het werk moeilijker maakt, is er ruimte om dat te delen en proberen we dat onderling op te vangen”, zegt Ankum.

Ook doen de studentenpsychologen buiten werktijd geregeld leuke dingen met elkaar, ze organiseren borrels en gaan met elkaar eten. Meijers en Ankum ervaren in elk geval een verschil met hun eerdere banen binnen de GGZ, waar minder tijd was voor reflectie en de cultuur geslotener.

Zelf geen hulp nodig

Dat er in de zorg als geheel nog veel winst te behalen is op het gebied van werkstressvermindering en zelfzorg blijkt wel uit de cijfers: de zorg heeft met 6 procent het hoogste ziekteverzuim van alle sectoren op de arbeidsmarkt. En bijna een kwart van de zorgmedewerkers onder de 35 voelt zich emotioneel uitgeput.

60 jaar studentpsychologen

> De VU biedt 60 jaar psychische zorg voor studenten in de vorm van een studentenpsycholoog.

> De eerste ‘universiteitspsycholoog’ aan de VU was dr. A. P. Cassee. Hij werd benoemd in september 1963. Twee jaar later kreeg hij een vrouwelijke collega, dr. E. Veldman.

> Het aantal studenten groeide snel in die tijd en de psychologen werden benoemd vanwege de ‘noden’ en ‘aanpassingsproblemen’ van studenten. Veel van hen zouden we nu eerstegeneratiestudenten noemen, ze liepen vast omdat ze onbekend waren met de academische wereld. Met dank aan universiteitshistoricus Ab Flipse.

En hoewel hulpverleners geneigd zijn te denken dat zij zelf geen hulp nodig hebben, hebben ze juist vaker dan gemiddeld psychische aandoeningen. “De helft van de psychiaters heeft zelf psychische problemen”, stelt Oostindiër, “voor psychologen zal dat niet heel anders zijn. Je raakt niet voor niets geïnteresseerd in psychische problematiek.”

“Hulpverleners zijn vaak geparentificeerd”, vertelt ze, “in hun kindertijd hebben ze de rol van ouder op zich genomen omdat hun ouders er niet voor hen konden zijn. En eigenlijk zitten ze als hulpverlener nog steeds in diezelfde rol.”

Dat maakt hulpverleners niet de gemakkelijkste groep om als behandelaar mee te werken, maar wel de leukste, vindt Oostindiër: “Het zijn heel leuke mensen, betrokken, empathisch, hardwerkend, oplossingsgericht. En het zijn mijn mensen, ik herken veel in de mensen die hier komen.”

Oostindiër, zelf ook afkomstig uit een “behoorlijk verknipt gezin”, heeft de neiging te dicht op sommige cliënten te zitten en wil soms te veel oplossen, ook zij werkt nog altijd te hard. “Gelukkig heb ik nu mensen om me heen die me daarin corrigeren, maar het blijft een valkuil.”

Goede zelfzorg

In de tijd dat Oostindiër huisarts was, gaf ze college aan de VU bij de opleiding huisartsengeneeskunde. Op haar 37ste begon ze aan een omscholing tot psychiater, mede omdat ze onder collega’s en studenten zoveel ernstig psychisch leed tegenkwam. In 2013 zette ze het instituut Aerrea op, waar nu zo’n vijftien mensen werken. En ze gaat geregeld de boer op om te vertellen hoe belangrijk het is dat zorgverleners beter voor zichzelf leren zorgen.

“Goede zelfzorg, dat is precies de boodschap die wij studenten meegeven”, zegt Ankum, “en als ik studenten aanraad om bijvoorbeeld mindfulnessoefeningen te doen, of meer te bewegen, zie ik dat ook altijd als een goede reminder voor mezelf.”

‘Hogeropgeleiden bagatelliseren hun psychische problemen vaak’

De groeiende kamernood is funest

De pagina over huisvesting van International Office noemt de Nederlandse huizenmarkt extremely tense en studenten wordt geadviseerd om niet naar Amsterdam te komen als ze vóór 1 augustus nog geen stabiele huisvesting hebben gevonden. Dat er sprake is van een grote woningcrisis, is alom bekend. Het aantal internationale studenten dat aan de bel trekt over de woningnood, is hoog. En helaas zien we elk jaar ook weer studenten die 1000 euro borg hebben betaald zonder ook maar een sleutel te zien van een appartement. Het ontmoedigen van studenten om aan de VU te studeren is slechts een pleister op de wond.

Toen ikzelf in 2014 op uitwisseling ging, kon je zonder huis maar met een goed humeur naar je nieuwe woonplaats gaan en met een klein beetje geluk kwam het dan wel goed met die woning. Maar dit was bijna tien jaar geleden en de woningmarkt in grote steden is er helaas niet beter op geworden.

Hoe avontuurlijk het ook mag zijn, op de bonnefooi naar je nieuwe woonplaats vertrekken zit er simpelweg niet meer in. Pas toen ik begon als studieadviseur drong het tot me door wat de woningcrisis echt inhoudt. Studenten reizen vanuit hun ouderlijk huis in Friesland op en neer voor college, verblijven maandenlang in een hostel of hotel en als dieptepunt zien we enkele studenten die zelfs op straat moeten slapen bij gebrek aan een daadwerkelijk dak boven het hoofd.

Maar we hadden ze toch zo ontmoedigd om te starten met de studie? Een deel van deze studenten had wél huisvesting op 1 september, dan wel via de universiteit of toch zelf iets gevonden – wat een hele kunst op zich is.

Maar na een jaar verloopt je huurcontract en ook die particuliere huurbaas haalt rare fratsen uit, waardoor je plots op straat kan komen te staan.

Uiteindelijk zijn onze studenten slachtoffer van de grillen van het Amsterdamse huisvestingssysteem. De vraag is hoe je je met al deze rompslomp en ellende kunt concentreren op een voltijdstudie en daar heb ik als studieadviseur ook geen antwoord op.

Studenten zijn slachtoffer van de grillen van het Amsterdamse huisvestingssysteem

Studentbegeleiders bloggen elke maand over hun werk op advalvas.vu.nl/blogs-columns

Jet van der Wouden studieadviseur

Teus Hagen

‘Op groen is geen enkele concessie gedaan’

Wordt de vernieuwde campus wel groen genoeg? Patrick van Oostvoorn, FCO-programmamanager openbare ruimte, licht de plannen voor het campusplein toe.

De VU beweert 20 tot 30 procent meer groen op de campus te realiseren. Is dat wel ambitieus genoeg? “Het mag altijd meer zijn. Het uitgangspunt is dat het groen moet zijn. En wat niet groen kan worden vanwege de functionele aard, wordt verhard. We hebben een balans gezocht tussen wat wel en niet kan. Het gebied tussen het NU-gebouw en het OZW ligt bijvoorbeeld op een garage. De kelderconstructie moet het gewicht kunnen dragen, dus de bomen zijn boven kolommen geplaatst.

“We kozen voor een verloop van druk naar rustig. Aan de kant van Doppio kunnen heel veel studenten zich verzamelen. Er moest ook een gebied vrij zijn voor evenementen, waar een tent kan worden geplaatst. En voor het energiecentrum kun je je meer terugtrekken van de drukte. Daar komt de tiny forest. Verder is er ruimte vrijgelaten voor de terrassen, de tarptent, en alle gebouwen moeten bereikbaar zijn voor de nood- en hulpdiensten en logistiek bevoorraad kunnen worden.”

Is het echt niet mogelijk om bijvoorbeeld op de geplande lege grasvelden nog een boompje of twee te plaatsen?

“Na de sloop van het W&N-gebouw komt op het gebied van de gras- en beachvolleybalvelden een nieuw gebouw. Dan zouden de bomen op die grasvelden later verwijderd moeten worden, en het kappen van bomen moeten we zoveel mogelijk voorkomen. Veel studenten gaven ook aan dat grasvelden het meest gewenst waren. Als de wens er is, kunnen we er misschien wat struikjes of niet te hoge bomen bij doen.”

Glazen container

De vernieuwing van het campusplein verloopt in 4 fasen. De eerste fase ging afgelopen september van start en de laatste fase hoort in oktober 2024 afgerond te worden. De plannen zie je afgebeeld op een glazen container aan de campuszijde van het NU-gebouw. De updates over eventuele vertragingen kun je daar ook volgen.

Onlangs werd hier een aantal boompjes omgezaagd. Waarom? “Dat heeft te maken met de levensverwachting van de bomen in combinatie met het ontwerp van het nieuwe campusplein. Een aantal bomen blijft en er is één boom die we gaan verplanten. We doen ons best, maar de kans dat die boom dat overleeft is dertig procent.”

In het digitale voorbeeld zien we redelijk volwassen bomen, maar worden dat in de werkelijkheid niet allemaal miniboompjes? “Nee, ik denk dat je ze kunt vergelijken met de bomen langs de medische faculteit. Dat zijn best wel forse bomen. Kleine bomen verdwijnen tussen al het geweld van deze hele grote gebouwen, dus daarom kiezen we voor grotere.”

De VU moet bezuinigen. Zijn jullie campusplannen ook getroffen? “Ja, we hebben te maken met een torenhoge inflatie en oplopende bouwkosten, dus we hebben echt keuzes moeten maken. Op de eerste plannen stonden natuurstenen zitblokken op het gras. En we hoopten dat we een fontein op de campus konden realiseren, maar dat paste niet meer in het beschikbare budget. De aansluiting komt er wel. Als er later geld voor vrijkomt, kunnen we hem alsnog aanleggen.”

Wordt de campus door de bezuinigingen minder groen dan gehoopt? “We merken allemaal dat het steeds warmer wordt in de stad en bomen helpen om de temperatuur te verlagen. Daarom is er geen enkele concessie gedaan op het groen. Het gaat echt om dingen als zitgelegenheid. De architect had prachtige, dure picknicktafels gekozen, maar de tafels die we nu hebben functioneren ook hartstikke goed.”

Reageren? Mail naar redactie.advalvas@vu.nl.

DOOR EMMA SPRANGERS

ILLUSTRATIES BEREND VONK

Het toekomstbeeld van werken in een ziekenhuis heeft een ongekende aantrekkingskracht op geneeskundestudenten. Tv-series als Grey’s Anatomy, Scrubs en House schetsen een beeld van een superheld in een witte jas. “Er hangt een bepaalde magie omheen, alsof je een detective bent op zoek naar het goede antwoord”, zegt Ursula Klumpers, coördinator professionele ontwikkeling bij de studie geneeskunde en lid van de commissie-Toekomstbestendige structuur medisch specialistische vervolgopleidingen van de Federatie Medisch Specialisten. “Iets als ouderenzorg is minder sexy.” En dat is terug te zien in het carrièreperspectief van beginnende geneeskundestudenten. De helft wil kinderarts worden, de andere helft chirurg. “Het huidige curriculum is vrij klinisch”, zegt Klumpers. “Studenten krijgen veel informatie over wat er in het ziekenhuis gebeurt. Maar onbekend maakt

onbemind, dus we moeten ook meer aandacht geven aan gebieden als leefstijl en preventie, en de toegevoegde waarde van artsen buiten het ziekenhuis.”

Daar zijn er namelijk te weinig van. Amsterdam UMC wijdde zijn online magazine in 2020 aan extramurale zorg (buiten de muren van het ziekenhuis). Hun cijfers lieten zien dat in 2019, 63 procent van de afgestudeerde basisartsen specialist wilde worden. Slechts 3,9 procent van de afgestudeerden ambieerde een baan in de ouderengeneeskunde, terwijl dezelfde bron voorspelt dat de zorgvraag vanuit die hoek in 2037 het grootst zal zijn. Naast een hele lading boomers die tegelijk op leeftijd komt, leven mensen over het algemeen steeds langer, met alle ouderdomsziekten van dien.

Eenzijdig beeld van opleiding

De zorgvraag verandert volgens Klumpers, en daar is een ander soort zorgprofessional voor nodig. Arjan Schröder, coördinator professioneel

gedrag van de bachelor geneeskunde: “Ziekenhuiszorg is heel duur, dus je ziet dat de zorg zich steeds meer verplaatst naar buiten het ziekenhuis - zoals met diabetesspreekuren bij de huisarts. Mensen hebben tegenwoordig health watches, en wanneer ze op spreekuur komen hebben ze op internet al een diagnose uitgestippeld.”

“Je hoort weinig studenten die geneeskunde gaan doen om verzekeringsarts te worden, of van jongs af aan al dromen van een toekomst als bedrijfsarts”, zegt Schröder. Om studenten toch enthousiast te maken voor die zorg buiten het ziekenhuis, zijn ze binnen de opleiding hard bezig meer aandacht aan deze beroepen te geven. “Studenten zelf vragen daar ook om, en vinden dat we als opleiding een eenzijdig beeld schetsen”, zegt vicedecaan onderwijs Christa Boer.

Capaciteitstoetsen vervangen kennistoetsen

Bij het werven van nieuwe studenten vermijden ze inmiddels traditionele

De helft wil kinderarts worden, de andere helft chirurg

‘Niemand droomt van een toekomst als bedrijfsarts’

Er willen meer geneeskundestudenten specialist worden dan er plek is op de vervolgopleidingen. En dat terwijl er steeds meer zorg nodig is buiten het ziekenhuis.

foto’s met artsen in witte jassen. De opleiding heeft ook haar selectieprocedure aangepast. Zo zijn ze gestopt met kennistoetsen en overgestapt op capaciteitstoetsen. Boer: “We denken dat minderbedeelde studenten zich minder goed kunnen voorbereiden op die kennistoetsen. Uiteindelijk vinden we het belangrijker hoe studenten denken over de rol van een arts dan of ze weten hoe een hart eruitziet.”

Ook het curriculum wordt aangepast. De opleiding is bezig met een proef waarbij coassistenten niet maandenlang in een ziekenhuis meelopen, maar betrokken worden bij alle onderdelen van de zorg: van de huisarts tot het ziekenhuis tot een revalidatiecentrum. In colleges komen vaker mensen aan het woord van buiten het ziekenhuis.

Boer: “Voor een college over kanker kun je ook prima een bedrijfsarts uitnodigen.” Deze tak van zorgverleners heeft wel doorgaans weinig onderwijs gegeven, en heeft het door een tekort aan personeel al druk genoeg zonder aan de lopende band voorlichting te geven, beaamt Boer.

Gevoelig voor status

Competitief, perfectionistisch, analytisch. Zo zou Klumpers de gemiddelde geneeskundestudent omschrijven.

“Aan arts zijn hangt ook een bepaalde status. Geneeskundestudenten zijn daar gevoelig voor.” Toch gaven eerstejaars voor Klumpers verrassende

antwoorden op een Mentimetervraag wat voor dokter ze wilden worden. In plaats van specialismen te noemen, zeiden ze dingen als: empathisch, behulpzaam, betrouwbaar, luisterend. Boer:“Gen Z [geboren tussen 1997 en 2012, red.] is zich meer bewust van maatschappelijke ontwikkelingen. Zij zien de maatschappelijke rol van dokters meer. Die beweging is niet te stoppen.”

60-urige werkweek

Klumpers ziet ook dat geneeskundestudenten steeds meer waarde hechten aan een gezonde werk-privébalans en twijfelen of een werkweek van zestig uur wel iets voor hen is. De wachttijd om aan een vervolgopleiding te kunnen beginnen is zo’n veertig maanden, zegt Klumpers. Dat werkt ontmoedigend. Schröder: “Er is een hele groep geneeskundestudenten die verdwijnt na de studie, waar ze heen gaan weten we niet.” En dat terwijl het opleiden van een geneeskundestudent de overheid ruim een ton kost.

Als ze wel doorstromen, valt een significant deel uit omdat de vervolgopleiding tot specialist geen goede werk-privébalans accommodeert. Klumpers pleit dan ook voor meer begeleiding van jonge dokters, waarin minder aandacht is voor superspecialismen en meer focus ligt op het worden van een goede generalist.

Boer wil daar ook meer aandacht aan

besteden tijdens de opleiding. “Er is nu nog te veel nadruk op wat studenten willen worden, niet wat daadwerkelijk bij hen past.” Boer vermoedt dat door de studie anders aan te prijzen, ze veel meer en meer diverse studenten aan zal trekken. Maar creëert dat geen nieuw probleem, wanneer er te veel aanmeldingen voor de bachelor komen dan ze aankunnen? “Dat is wel een scenario waar ik bang voor ben, ja”, zegt Boer.

Massaal met pensioen

De geneeskundestudenten die na hun studie wel nog specialist willen worden en terechtkunnen op hun gewenste vervolgopleiding, vinden na afronding vaak geen vaste werkplek in het ziekenhuis. Klumpers wijt dat deels aan een grote groep oudere-generatie-artsen die pas over vijf of tien jaar met pensioen gaat. “Zij houden die plekken bezet, en zijn vaak wel nog bereid om zoveel te werken omdat dat altijd zo is geweest.”

Met minder focus op ziekenhuiszorg bij de werving van studenten en de ontwikkeling dat afgestudeerden zich steeds meer afvragen of het ziekenhuis wel voor hen is, dreigt er daar dan niet ook een toekomstig tekort? Boer: “Dat is moeilijk uit te rekenen. Momenteel zijn er te veel medisch specialisten, in 2040 zijn er meer artsen nodig in revalidatie en verzorgingstehuizen. We proberen die voorspellingen directe

‘Deze generatie ziet de maatschappelijke rol van dokters meer’

invloed te laten hebben op de invulling van de opleiding.”

De politiek betrekken

Een meer structurele verandering gaat lang duren, denkt Boer. “De vraag is hoe we beroepen buiten het ziekenhuis aantrekkelijker kunnen maken. Dan denk je al snel aan meer geld beschikbaar maken om die salarissen te verhogen. Daar zal de politiek bij betrokken moeten worden.”

En laat die nou structureel bezuinigen op de zorg. Boer: “Het probleem is ook dat zorg en onderwijs niet onder hetzelfde ministerie vallen. Die twee overleggen nauwelijks met elkaar. Die brug zal ik moeten proberen te slaan met de VU of de Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra. Vanuit de VU is er wel draagkracht voor een aanpassing van het curriculum. Het blijft spannend hoe dat gaat uitpakken.”

Laat kennis en talent tot bloei komen. Samen met het UAF.

Wij zetten ons in voor de ontwikkeling van gevluchte studenten en professionals en hun integratie op de Nederlandse arbeidsmarkt.

“Ik twijfelde tussen tandheelkunde en geneeskunde en heb uiteindelijk voor geneeskunde gekozen omdat ik een bredere baankans wilde. Specialist worden, spreekt me niet echt aan. Ik zou het best kunnen, maar wat me tegenhoudt is het leven wat je dan leidt. Uiteindelijk vind ik het belangrijker dat ik op tijd bij mijn familie thuis ben, dat ik mijn kinderen kan zien. Als ik naar mijn studiegenoten kijk, heb ik het idee dat de mensen die chirurg willen worden, minder empathisch zijn. Die willen gaan werken met mensen die niet tegen hen in kunnen gaan, dat zegt genoeg.”

HD wilde alleen initialen van naam vermeld zien.

Yassmine Derraze (21)_tussenfase van bachelor naar master

“Over een jaar starten mijn coschappen en of ik me daarna ga specialiseren, moet ik nog zien. Je kiest dan eigenlijk wat je de komende vijftig jaar wil gaan doen, en dat weet ik gewoon nog niet. Ik kan nu wel zeggen dat ik chirurgie heel leuk vind, maar als ik kijk naar hoe mensen de work-life balance omschrijven, wil ik daar eerst goed over nadenken. Wel wil ik graag in het ziekenhuis werken. Ik merk dat er tijdens college steeds meer aandacht komt voor zorg buiten het ziekenhuis: artsen uit de gehandicaptenzorg, huisartsen. Maar studenten die vanaf het begin al een bepaald specialisme voor ogen hadden, wijken daar eigenlijk nooit van af. Dat kun je als opleiding niet veranderen. Toen ik vrijwilligerswerk in het ziekenhuis deed en met patiënten praatte, voelde ik ook: ik wil jullie beter maken.”

Dat doen we al sinds 1948. We behartigen hun belangen, geven advies en bieden begeleiding en financiële steun. Onze kennis en ervaring delen we met onderwijsinstellingen, werkgevers en gemeenten.

Het UAF helpen kan op veel manieren. Met geld, met tijd of door een actie te organiseren. Doe je mee?

Help vluchtelingen op weg via uaf.nl/help-mee

Irak Accountant

‘

Maryam

‘In 2040 zijn er meer artsen nodig in revalidatieen verzorgingstehuizen’

HD (20)_derdejaars bachelorstudent geneeskunde

‘Wat me tegenhoudt om specialist te worden, is het leven dat je dan leidt’

‘Ik wil graag in het ziekenhuis werken’

Broodnodig

Een divers gezelschap stort zich op de internationale lunch tijdens Diversity day (Griffioen, 3 oktober). Eerder bogen zij zich, samen met een panel van diversiteitsclubs en keynote speaker Rashmi Kusurkar, over de essentie van diversiteit en inclusie op de VU en waarom daar beleid voor nodig is. Dat liep niet helemaal lekker, want vanwege geluidsproblemen waren er geen microfoons en was het gesprek achterin de zaal minder goed te volgen. Zo te zien waren de broodjes wel lekker. (MS)

FOTO: PETER GERRITSEN

Leuke bijbaan

NHI Studiebegeleiding

Zoekt studenten voor het geven van bijlessen en huiswerkbegeleiding in

Amstelveen

Zoek je een leuke en goedbetaalde bijbaan ? Schrijf je in via www.studiecentra.nl

Mail je cv naar mail@studiecentra.nl Of bel met 06-51319867

* Je werkt 1 of meerdere middagen per week tussen 14:00 en 18:00 uur;

* In overleg vaste of wisselende middagen;

* Een leuk jong team;

* Het uurloon ligt tussen de €12,50 en €20,00 ADVERTENTIE

Werken bij de VU

Bijdragen aan een betere wereld, door onderscheidend onderwijs en grensverleggend onderzoek. Dat is de ambitie van de Vrije Universiteit Amsterdam. Persoonlijke vorming en maatschappelijke betrokkenheid staan hierbij centraal. Vanuit verschillende disciplines en achtergronden werken wij samen aan innovaties en nieuwe inzichten op het hele wetenschappelijke spectrum.

JOURNALISTIEK PLATFORM VAN DE VRIJE UNIVERSITEIT

WWW.ADVALVAS.VU.NL

Redactieadres

De Boelelaan 1105 BelleVue, Kamer 1H-43 1081 HV Amsterdam redactie.advalvas@vu.nl

Hoofdredacteur

Marieke Schilp

Redactie

Bryce Benda, Peter Breedveld, Nour Khamis, Emma Sprangers, Welmoed Visser

Eindredactie

Win Castermans, Emma Sprangers

Secretariaat en VU-advertenties

Anna Jansen (020) 5985630 secretariaat.advalvas@vu.nl

Art-direction/vormgeving

Rob Bömer – rbbmr.nl

Medewerkers

Yvonne Compier, Daphne Damiaans, Dido Drachman, Peter Gerritsen, Rianne Lindhout, Bas van der Schot, Taalcentrum-VU, Peter Valckx, Berend Vonk, Wout van Zaale

Copyright HOP-kopij

Hoger Onderwijs Persbureau, Amsterdam

Commerciële advertenties

Bureau Van Vliet (023) 5714745

Druk

Senefelder Misset, Doetinchem

Aan de VU studeren 31.700 studenten en werken 4.500 medewerkers. De uitstekend bereikbare VUcampus ligt in het hart van de Amsterdamse Zuidas.

Aan de VU studeren 31.700 studenten en werken 4.500 medewerkers. De uitstekend bereikbare VUcampus ligt in het hart van de Amsterdamse Zuidas.

Ben jij geïnteresseerd in werken bij de VU?

Kijk dan op: werkenbij.vu.nl

Ben jij geïnteresseerd in werken bij de VU? Kijk dan op: werkenbij.vu.nl

Werk jij al de VU? interne vacatures in de gaten op: interne.vacatures.vu.nl

Werk jij al bij de VU? Hou dan de interne vacatures in de gaten op: interne.vacatures.vu.nl

JOURNALISTIEK PLATFORM VAN DE VRIJE UNIVERSITEIT

Nieuws, interviews, blogs en achtergrondverhalen Elke dag actueel op advalvas.vu.nl

Niks missen? Abonneer je op onze wekelijkse Ad Valvas Mail Update: https://tinyurl.com/updateadvalvas

ADVALVAS.VU.NL/EN

JOURNALISTIC PLATFORM OF VU AMSTERDAM

News, interviews, blogs, features Daily updated on advalvas.vu.nl/en

Don’t miss out! Subscribe to our weekly Ad Valvas Mail Update: https://tinyurl.com/updateadvalvas

JOURNALISTIEKE VRIJHEID

Censuur Eindhoven ging om belangenverstrengeling rector

Een sombere dag voor de persvrijheid: nadat de redactieraad van Eindhovens universiteitsblad Cursor een artikel over belangenverstrengeling van de rector wilde dwarsbomen, ging de redacteur van het stuk in protest en werd de hoofdredacteur ontslagen. De reden voor ontslag blijft onduidelijk, hij heeft het artikel namelijk nooit gepubliceerd.

CAMPUS

VU-restaurant heeft de goedkoopste lunch

Voor een soep, broodje, een flesje cola en een appel ben je aan de VU zo’n twee euro minder kwijt dan in het gemiddelde universiteitsrestaurant. De Groningse UKrant vergeleek tien universiteiten. In het overzicht is ook te zien dat sommige kantines geen koemelk meer in het standaard assortiment hebben. Grappige resultaten, maar omdat de porties overal verschillen blijft het appels met peren vergelijken.

SCHULD De nieuwe generatie studenten heeft dan misschien de basisbeurs terug, het rentepercentage gaat voor hen wel van 0,46 naar 2,55 procent. Op een gemiddelde studieschuld van 20.300 euro is dat jaarlijks een rente van 517 euro. Het Interstedelijk Studenten Overleg pleit voor een renteplafond na deze ‘zoveelste financiële klap’.

People will use it anyway so you might as well help them do it right, the chair of the university student council said during the presentation of the council’s policy plan. The previous student council also criticized VU for seemingly trying to ignore the program, instead of addressing the challenges and possibilities of artificial intelligence.

RENOVATIONS

Uilenstede residents complain about poor sanitary conditions

Housing association Duwo is renovating the sanitary rooms at campus Uilenstede, and so for the time being, residents are ironically left behind with no running water in toilets and showers. Duwo’s initial resolution? Placing two cold showers and four porter potties for fifty students to share.

WAR

The now-collapsed government doesn’t want to finance the studies of Ukrainian refugee students on a structural basis. As a result, higher education institutions are tightening their purse strings. Current Ukrainian students can finish their studies at the discount rate, new students won’t get the same deal.

Especially institutions with a high number of Ukrainian refugee students have withdrawn support Rente op studieleningen wordt ruim vijf keer zo hoog

UNIVERSITY STUDENT COUNCIL

‘ChatGPT is like heroin’

of values’

BY DAPHNE DAMIAANS PHOTO YVONNE COMPIER

Hasn’t the climate crisis already been sufficiently addressed? We know how serious it is, don’t we? “We all acknowledge that the situation is dire, but we will only hit the nail on the head when we engage in a discussion about what we are going to do about it. We are currently in a crisis of values. Can we as a society bring ourselves to a state where real change is possible? How much solidarity do we feel with future generations? Are we willing to adjust our behavior now for their benefit? We must recognize the urgency of action.”

The IPCC represents the highest level of climate science, their reports have global influence. Why were you selected for this role? “Perhaps because I have in-depth knowledge of climate physics. At heart, I’m more concerned with the social consequences. I want to be of service to society’s struggle. The responsibility is immense, and when the Dutch government asked me to take on this role, everyone told me how challenging it would be. But it’s in my DNA, and it’s a great platform. I want to elevate the discussion and expect a lot of resistance to be projected onto me.”

In all honesty, are we capable of changing our behavior? “Think of it like a divorce or changing jobs: you don’t know what you’ll get, but you know what you’re giving up. That’s why we are hesitant to accept change. There will be many losers, essentially everyone who has to give up their habitual patterns. However, we cannot continue as we are. Take car traffic, for instance, it needs to be significantly curbed. Not by focusing on electric vehicles - because they also require energy - but by implementing higher fees and narrower highways. I consider myself and my surroundings as a laboratory. By, for example, not using

a car, I don’t even have to think about that pattern.”

Despite having a background in natural sciences, you are heavily involved in behavioural science. Is the climate becoming more of a social science? “We are paying more attention to societal processes. My chair at VU, which I developed with Frans Berkhout, is based on this: what climate information makes society want to change? It’s nice to reason from a scientific perspective and also ask how we should present this information, how it is dealt with in society, what processes lead to action. Within the IPCC, I will collaborate with experts from sociology, behavioral science, economics... I’m really looking forward to that.”

Doesn’t societal and individual behaviour regarding climate issues lead to frustration? “I look at society from a given distance. I try to explain behaviour, even if it’s completely irrational or unethical. Frustration about climate measures is understandable, just like my frustration about the lack of necessary action. Only by raising emotions, can we drive action. It will be a bumpy road, but we can make it slightly less bumpy by approaching it rationally.”

You have seven years to make your voice heard at the IPCC. Is that enough? “I’ll be happy if five percent of what’s in my head has been realized by then. If we can shift the focus from recognizing the problem to the necessity of making choices... This decade will be about adaptation in the climate field, and I will play a role in the societal process. My goal is to produce some good reports that make the dilemmas and necessity even clearer. They should provide a framework for decision-making. We need to be closer to the heart of decision-making.”

‘We are currently in a crisis

Climate science doesn’t get more influential than this: VU professor Bart van den Hurk has been selected for a leading role in the UN climate panel: the IPCC. As co-chair of Working Group II, he aims to pinpoint the real societal issues.

‘I try to explain behaviour, even if it’s completely irrational or unethical’

Bart van den Hurk

59

2023 - now

Co-chair Working Group II, IPCC

2021 - now Co-chair Scientific Council, Deltares

2019 - now

Strategic Research Advisor on Weather and Climate Information, Deltares

2014 - now Professor of the Interaction between Climate and the SocioEcological System, VU Amsterdam

2014 - 2019

Manager of R&D Cluster on Weather and Climate Modelling, KNMI

1995 - 2014

Senior Scientist on Land-Atmosphere Interaction, Regional Climate Modelling, and Climate Change Scenario Construction, KNMI

The UN climate panel

The Intergovernmental Panel on Climate Change was established by the United Nations and the World Meteorological Organisation. It compiles available knowledge on climate (change) and its consequences. They release a series of reports every five to six years with the latest findings. The panel consists of 195 member states, and they charge a group of scientists to produce the reports. The IPCC has three working groups and a task force on inventory of emissions.

Young internationals take on works council

VU has started the academic year with a brand-new works council, including three young international employees. Who are they and what do they hope to achieve as members?

TEXT AND PHOTOS BY PETER BREEDVELD

“My manager encouraged me to run as candidate for the works council elections. We’d had some discussions about some issues I had encountered as a junior lecturer, which he said he couldn’t do much about because it was a structural thing, related to how the university is organized. So we thought maybe we could look into that and address the issues from within the works council.

The other members of the works council have been very welcoming, they speak English outside of the meetings, which are in Dutch. We have an interpreter translating everything for the three non-Dutch speaking members. It’s a very good interpreter, but it’s difficult to always translate certain jokes and the tone and dynamics of a conversation, so I feel a little separated from the rest.”

Dutch directness

“I do speak Dutch, I follow the NT2 program for non-Dutch speakers and I’m at B2 level. My partner is Dutch, which also helps, but we speak Dutch with each other only to practice it. I’m from Virginia, I came to Holland as a student in Neuroscience with an Erasmus scholarship. I first studied in Bordeaux for a year and then came to VU, where I finished my master’s.

My Dutch is not yet good enough to be able to follow everything that is being said in the works council meetings, that goes too quickly for me. It doesn’t help that most Dutch people are polite enough to switch to English when they hear me speak my faulty Dutch. This is less the case outside Amsterdam, I got to practice my Dutch more during trips to Friesland, Groningen and Overijssel.

I want to stay in the Netherlands. I like the Dutch way of

life, riding my bike, I don’t like driving a car much. People sometimes criticize Dutch directness, and I have to admit it took some getting used to the blunt honesty of Dutch people, but it’s very practical and I don’t experience it as insulting or pejorative. In the US, people are afraid to really speak their mind, they want to be on everyone’s good side.”

A waste

“The issues I hope to address in the works council concern the predicament of junior lecturers like myself, who do no research and get a four-year contract, after which they are supposed to be on their way, unless they obtain a PhD. I think this is a waste and detrimental to the quality of education at VU. I’ve been investing in improving the quality of my work, feel that I am better now than I was when I started, so why would you let me go and hire new, inexperienced lecturers. It interrupts continuity at VU.

Another thing is that as a so-called docent 4 – the lowest ranking – I’m supposed to use course material that was already developed by another lecturer. Instead, I have had to redesign my course, design new lectures, work groups, assignments and exams. This is not in my job description at all. I did the work of a docent 1 or 2, and should therefore be promoted, but that’s not possible without a PhD. This is what you get when you assign people more work than they can handle on their own: it falls on people like me, because I’ve heard of many junior lecturers with similar stories.

My contract ends at the beginning of 2025, I will probably have to find something at another university, but I hope to be able to help improve the situation for future junior lecturers.”

Sarah Roche

‘It’s difficult to translate certain jokes and the tone and dynamics of a conversation’

“I am from Thessaloniki in the north of Greece. I got my bachelor’s degree in mathematics there, and went to the Netherlands to get my master’s. They offered good programs in English here and I thought one of those, Mathematical Logic, was perfect for me. I did that at the UvA and applied for a position in Delft, where I got my PhD in logical and mathematical frameworks for modelling social behaviour.

At VU I am an assistant professor at the School of Business and Economics, the department of Ethics, Governance and Society. I busy myself with issues like a responsible use of artificial intelligence, which ethical restrictions there are and what we can and cannot do.”

Learning Dutch

“I’ve been in The Netherlands for quite a while, yes, and never learned proper Dutch. The thing is, I didn’t originally plan on staying here in the Netherlands. After I received my PhD, I applied to positions in many places in Europe and around the world. Since then, I have tried to learn Dutch, and I do speak it a little, but I am still at the stage where I translate Dutch sentences in my head, so it would take a lot of effort to give classes in Dutch. I can read basic Dutch, but still have a long way to go.

My research group is a multidisciplinary group with people from all over the world. English is the main language, so I don’t get a lot of chances to practice Dutch. Also, shortly after I arrived at VU, Covid broke out and we all had to work from home. It took a lot of time to get used to that situation and the first year I didn’t see any of my colleagues in person.

Let’s say that didn’t make it easier to make progress with my Dutch either.

I’ve been reading about our government’s plans to limit the number of academic courses in English, and I’m a little worried about what that could mean for me.”

Moving train

“I decided to join the elections for the works council after I received an email encouraging employees to do so. It struck me that many members were senior employees, and that it would do the council good if younger people joined.

I’ve already attended a couple of works council sessions and so far, I’ve found it very interesting. Joining the council is like jumping on a moving train, I still often lack sufficient information about some topics to be able to give good advice – I need to study budget issues more, for instance. But I know what the main issues are about. We’ve had some preparatory training sessions that were very useful and for the international members there are interpreters, we are nicely accommodated.

One issue I would like to address as a works council member is the position of young researchers, especially the internationals. Many of them are overworked and subjected to a lot of stress, without the prospect of a permanent contract in the near future. Instead of a tenure track after they finish their PhD research, they get offered postdoc after postdoc position, which is just discouraging because you will never be able to afford a house and start a family this way. There should be more career certainty.”

35

assistant professor at the department of Ethics, Governance and Society

‘It struck me that many members were senior employees’

“So far, I think the works council is very dynamic, with everybody sharing their views – some a little louder than others – but the secretary of the works council, Klaske van den Berg, always makes sure everybody is heard. I admire the way she organizes the whole thing, as well as the onboarding process of new members, the information we get, a preliminary training…

Such great onboarding is not always the rule at VU. In discussions with new employees from different faculties and departments, some state they need to discover everything by themselves, which may take unnecessary time.

I’ve been a practicing lawyer in Bucharest, did my MBA at Vienna University for Economics and Business and collaborated with an Austrian law firm, but it had been my career plan all along to pursue a PhD in a cultural environment different from Eastern Europe. I chose the Netherlands because of the topics I wanted to specialize in: governance of artificial intelligence and space law.”

Experienced lawyer

“Before I put myself forward as a candidate for the works council, I was already active in the employee participation at VU, in the ODC, the subcommittee of my faculty. I decided to partake in the works council elections because I think I have added value through my experience in employment law and representing both companies and employees. I was encouraged by the union to join. I’m a member of the Algemene Onderwijsbond [the largest education union in the Netherlands, Ed.], and was very surprised and honored to have sixty people vote for me, a foreigner.

Being a foreigner at VU brings both challenges and opportunities. The prejudices are a challenge. I notice that for some people it’s very important what is in your passport. Because I’m from Eastern Europe, people think my

academic level is lower than theirs, while I’m living proof of the contrary.

The language is also a challenge. I have the impression that people think that some of us refuse to learn the language, but they underestimate how difficult it is to have a job and learn Dutch on the side, which is kind of a second full-time job. What I think is missing at VU is an official procedure to help us learn Dutch, an integrated approach to foreign employees at VU, a clear policy.

And the opportunities of being a foreigner? I think I bring a fresh perspective to the table, being from a different country and having worked in another country. Lately, people have been very vocal against foreigners in the Netherlands, but that’s something to consider.”

Feedback from colleagues

“As a works council member, I aim to focus on HRM issues, particularly the implementation of Recognition & Reward (R&R) at the faculty level through the Art of Engagement. R&R reflects VU’s core values of valuing diverse talents by being open, responsible, and personal, but we need more explicit criteria in order to avoid subjectivity in promotions and development.

Another aspect refers to the evaluation process at VU. We have an annual evaluation with our managers to which we can respond, but there is no official opportunity for mutual peer evaluations. A yearly reflection, via a 360-degree evaluation process, in which we also offer feedback to our colleagues, would foster a more respectful work atmosphere. Currently, it is voluntarily applied, but if we want to improve our culture, it should become mandatory. This would also help managers, often burdened with numerous academic and administrative tasks, to better understand team dynamics.”

Ioana Bratu

37

assistant professor in Space Law

‘Being a foreigner at VU brings both challenges and opportunities’

Study for your exam in one day

Not to give you a hard time or anything, but perhaps it would’ve been better if you had attended some of the lectures or had looked up from your phone long enough to take a few notes. But now, with just 24 hours to go until your exam, there’s nothing you can do about that. Let’s pretend that from now on, you’ll keep your resolutions and let’s focus on the exam at hand.

As a first step, have a flatmate hold on to your phone for a while, so you won’t be tempted to spend three hours watching lame videos on TikTok.

Acquire notes

The next few hours are crucial and you probably won’t have time to read that thick book. Not to worry, there’s one person who knows exactly what the lecturer finds most important: the lecturer themself. They shared this information with their disciples in that lecture that always started way too early, i.e. 11 AM.

There’s no need for lecture notes to have been written by you. Ideally, try to get your hands on the notes taken by the best student in class. Perhaps they were even diligent enough to make a nice outline of the book. You know,

Have a flatmate hold on to your phone for a while

Next time you’ll really, really, really start reading your textbooks and attending lectures on time. But since you don’t have that luxury now, we’ll explain to you how you can pass your exam in 24 hours.

BY FLOOR BAL AND WELMOED VISSER

PHOTO BY PETER VALCKX

one with bullet points and definitions in bold. Hedge your bets and send your pleas to the top three Goody Two-Shoes of the year.

If begging isn’t getting you anywhere, there’s always a chance the lecturer put the recordings of the lecture on Canvas. On sites like stuvia. com and studeersnel.nl, you can pay for extracts and notes. You can also swap them for your own notes and outlines, if only you had those.

Say that tomorrow you have an exam for a foundation course in state law, which is taught to first-year Law students at the start of the academic year. On studeersnel.nl you’ll find loads of lecture notes, summaries of judgements you have to be familiar with and outlines of the book. Do make sure to check the date before buying something: many of the notes are ten years old. It’s likely that the lecturer hasn’t been telling the exact same story for all those years.

Practice exams

It pays to be a member of a study association. Many associations have practice exams. Sometimes they’re on the website, sometimes you have to ask for them. If you’re lucky, the lecturer will simply use the same exam again.

Either way, a practice exam provides you with a lot of insight into how the lecturer words their questions. Do the questions go into detail or are they about the big picture? Does a certain topic appear in all of the practice exams? Then you can be sure it’s a good idea to have another look at the chapter concerned.

If the study association’s headquarters is closed on weekends and the exam has been scheduled for Monday morning, then try the practice exams available at studeersnel.nl.

Highlight to your heart’s content

Not comfortable relying on extracts? Instead of letting pure panic take over and trying to get through a voluminous masterpiece of 600 pages in one day, it’s better to stay calm and use your common sense. First read the introduction, conclusion and table of contents. The longest or most important chapter from the book is sure to be covered in the exam. If you can only read some parts, go for those.

While reading, write down the most important points and make a short outline. No time for that either? Grab your marker and highlight to your heart’s content. Highlighting what you

think is important will increase your focus on the text.

Off to bed you go

It’s ever so tempting: working through the night gives you a lot of extra hours to read that textbook from cover to cover. But right before an exam is the one time you really need your sleep. You won’t make it with a head full of fog and a few cans of Red Bull. What’s more, your ability to learn things pretty much goes down to zero after 4 AM.

On this last day, it’s better to start on time and make sure you don’t get distracted by any devices surrounding you. After eight hours or so of focused studying, you won’t absorb anything anymore, so you might as well get some shuteye.

Too little sleep is very bad for your cognitive performance. In particular your capacity for logic reasoning and accurate phrasing decline, research has shown, exactly the skills you’ll need while taking an exam.

So, off to bed you go. And don’t lie awake mulling things over: you did the best you could. If, against all hope, you fail the exam after all, you can start studying for your resit with a clean slate.

You won’t make it with a head full of fog and a few cans of Red Bull

Voor vrienden van de VU

De oprichters van de VUvereniging wilden in 1879 een andere universiteit in Nederland. Los van de overheid, voor eigen keuzes met een eigen kompas. Een universiteit die staat voor rechtvaardigheid, medemenselijkheid en verantwoordelijkheid voor elkaar en voor de wereld. Zo ontstond de bijzondere universiteit waar iedereen welkom is: de Vrije Universiteit.

De VUvereniging subsidieert jaarlijks met 1 miljoen euro bijzondere projecten en activiteiten op het snijvlak van onderzoek, onderwijs, zorg en maatschappij. Daarnaast organiseren we verrassende en inspirerende evenementen.

De VUvereniging is een maatschappelijk netwerk voor vrienden van de VU.

Lid van de VUvereniging ben je al voor €10 per jaar.

Je bent van harte welkom.

The university student council is the representative participation council of and for students of VU Amsterdam. The council concerns itself mainly with the quality and accessibility of education at VU Amsterdam and with the student policy of this university. The council consults with the executive board periodically.

Explore who you are

I was never the easiest student to teach. I was always off doing something other than my homework. I was hardly ever present in my Latin classes for example. And in one of the rare occasions where I was present I would be painting, or researching a new project, anything to avoid actually studying it seemed like. Still, with some well-deserved examstress and long nights studying I managed to pass my exams. In the 6 years I spent at my high school I was active in several associations, I worked on events, coached track and tried many different sports.

I am not telling you all this to impress you. No, I want to show you that I found who I am because of all of these extracurricular activities. I made friends for life, I laid the groundwork for the career I’m now embarking on. And most of all, I wasn’t thinking about the future, nor building a CV. I was given the chance to explore who I was and took it.

Starting as a student at VU Amsterdam I noticed that student life often does not leave this room. My friends and fellow students had to struggle just to get by, working 30 hours a week to pay rent and expenses, with incredible pressure to get high grades and the

need to ‘profile oneself’. All the while being told by family and friends ‘not to let student life pass them by’.

The room to have fun and explore different options I had had seems wholly absent. Instead, students become walking CVs, any free time is turned into ‘valuable experience’, meeting friends and fellow students becomes ‘networking’ and all the while the student’s mental health deteriorates.

This is quite a harsh scenario, but not entirely unrealistic. The cost of living has skyrocketed, students are more than ever expected to finish their studies in 3-4 years and student wellbeing has taken a hit in the aftermath of Covid. More and more students, especially those with less fortunate backgrounds don’t have the opportunity to explore.

Among other things, the University Student Council will fight to give us students the room to have fun and explore who we are again. There’s eleven dedicated students working to represent you, this means we are always open to questions, suggestions or even just a conversation. Reach us through our Instagram @vu.usr, our email usr@vu.nl or tag me in the hallways.

Guido Groenescheij Chair usr.guido.groenescheij@vu.nl

What’s going on

A selection of the topics that the USR is currently considering or negotiating.

• Improving career services at all Faculties.

• Introducing blended learning more broadly.

• Improving contact with Faculty Student Councils

We will fight to give us students the room to have fun

Het nieuwe dagelijks bestuur (DB) van de nieuwe Ondernemingsraad (OR)

Alle leden van de nieuw gekozen Ondernemingsraad van de Vrije Universiteit Amsterdam hebben tijdens de installatievergadering op woensdag 13 september hun Dagelijks Bestuur gekozen.

Dat bestaat uit de volgende drie personen: Inge Westerlaken, Marius Rietdijk (voorzitter) en Trudie van Kampen.

Samen zetten zij zich in voor het volgende:

• Z ichtbaar zijn voor alle medewerkers van de VU

• Het optimaal behartigen van de belangen van de medewerkers

• Re gelmatig overleg met het College van Bestuur en de Raad van Toezicht

• G oede ondersteuning bieden aan alle OR-leden, de OR-commissies en alle Onderdeelcommissies (ODC’s) van de faculteiten en diensten op de VU – de lokale medewerkersvertegenwoordiging.

Het Dagelijks Bestuur

Trudie van Kampen

Trudie is onderwijsplanner bij de dienst student en onderwijszaken (SOZ). Vanuit roostering werkt ze voor de faculteiten Geesteswetenschappen, Religie en Theologie en voor de opleiding Philosophy, Politics and Economics.

Ze heeft in haar 24 jaar op de VU op verschillende plekken gewerkt en heeft daardoor veel kennis van zaken opgebouwd over het reilen en zeilen van zowel diensten als faculteiten. Ook heeft Trudie zitting gehad in de onderdeelcommissies van Facilitaire zaken en de Beta Faculteit.

Trudie heeft haar studies gestapeld waardoor ze gewend is op alle niveaus te communiceren. Van het lagere nijverheids- en huishoudonderwijs klom ze via de middelbare hotelschool op naar HBO facilitair management. Verder werkt ze al 30 jaar als sportmasseur.

Ze wil graag dat de medezeggenschap een goede vertegenwoordiging is van alle medewerkers en dat er bij behandeling van dossiers zowel naar inclusiviteit als naar duurzaamheid wordt gekeken.

En verder streeft zij een meer persoonlijke universiteit na, waarin iedereen elkaar als mens ziet en klaar staat om elkaar te helpen. Een inclusieve omgeving waar je fouten mag maken om ervan te leren.

Trudie heeft een huis in Frankrijk dat ze restaureert. Ze leest van alles door elkaar, van geschiedenis boeken tot science fiction en thrillers.

Marius Rietdijk (voorzitter)

Marius is universitair docent Strategische Gedragsverandering bij de School of Business and Economics. Hij studeerde psychologie aan de UvA en promoveerde aan de VU op het onderwerp Gedragsverandering in Organisaties. Hij werkte voor de VU en voor de universiteiten van Amsterdam, Twente en Nyenrode. Twaalf jaar leidde hij het executive Centrum voor education ADRIBA.

Wat wil Marius met de OR:

Bovenstaande kennis en ervaring zet Marius graag in om het beste uit mensen te halen op individueel, groeps- en organisatieniveau. Als voorzitter doet hij dat door positieve aandacht te geven aan alle leden van de OR, het College van Bestuur en de Raad van Toezicht.

Na de inspanningen van McKinsey voor de VU wil Marius een bijdrage leveren aan het concreet helpen bij positieve gedragsverandering in onze universiteit waarbij hij streeft naar verminderen van kritiek op elkaar en verhogen van complimenten geven . Hiermee hoopt hij een bijdrage te leveren aan een nog beter werkklimaat en het voorkomen van bullying en andere ongewenste omgangsvormen. Van straffen en dreigen naar nog meer waarderen en belonen. Dit past natuurlijk naadloos in het initiatief Erkennen en Waarderen en sluit perfect aan bij de visies van Inge en Trudie.

Inge Westerlaken

Inge werkt sinds 12,5 jaar bij de VU als business controller bij Financiën, onder andere voor de Facilitaire Campus Organisatie (FCO) en bij de Beta Faculteit. In die functie heeft zij veel ervaring opgedaan op bestuurlijk vlak. Het afgelopen jaar werd Inge voorzitter van de werkgroep VUture en dat heeft veel toegevoegd aan haar bestuurlijke kwaliteiten

Het klimaat gaat Inge erg aan het hart en zij wil zich in het bijzonder inzetten voor het speerpunt Klimaat van de Gezamenlijke Vergadering (= Ondernemingsraad en Universitaire Studentenraad). Vanuit de maatschappelijke functie van de VU wil zij graag bijdragen aan een duurzamere wereld. Verder vindt Inge het erg belangrijk om goed te luisteren naar elkaar en daarbij te kijken naar wat ons verbindt en waarin we elkaar kunnen vinden in plaats van naar wat ons verdeelt.

Inge zet zich verder voor haar collega’s in als decentrale vertrouwenspersoon voor de Dienst Financiën. In haar vrije tijd danst ze graag Salsa, bezoekt ze musea en theater, maar het allerleukste vindt zij om met vrienden en familie af te spreken om samen gezellige dingen te doen.

Colofon

Commissie Communicatie OR Eric-Jan Hartstra en Houkje Vlietstra

Beeld Marieke Wijntjes

Vormgeving Haagsblauw

facebook.com/ondernemingsraad.vu

Hobby’s van Marius zijn mediteren, goochelen en pokeren.

“Graag nodig ik iedereen in de VU gemeenschap uit deze positieve waarden uit te dragen en dat in het gedrag te laten zien.”

Op de foto ontbreken de OR-leden Aniko Kiss, Adriaan Overbeeke en Houkje Vlietstra

Medusa Deluxe

Rialto VU

Nieuwe

Universiteitsgebouw

De Boelelaan 1111

Medusa Deluxe is dagelijks te zien vanaf 12 oktober.

Check de agenda en speeltijden op rialtofilm.nl

Paranoia heerst wanneer een mysterieuze moord wordt gepleegd tijdens een lokale competitie waar extravagante kapsels en hun kappers om de hoofdprijs strijden. In een waas van door lak hoog opgestuwde haarsculpturen beschuldigt het levendige gezelschap van strijdlustige kappers, modellen en juryleden elkaar niet alleen van slechte smaak, maar ook van moord.

Dit Britse filmdebuut van Thomas Hardiman is prachtig gefilmd door cameraman Robbie Ryan, die zijn camera soepel door het doolhof van de evenementenhal laat zweven langs de vele spiegels, felle tinten en extravagante kapsels.

Haarstylist Eugene Souleiman, een andere grootheid, bekend van zijn uitbundige creaties voor grote modehuizen, heeft zijn hand gehad in de fabuleuze kapsels.

Steffie van der Horst, marketing & communicatie

Thaiboksen

Muay Thai, of thaiboksen, is een vechtsport die al eeuwen in Thailand wordt beoefend. Bij deze gevorderde vorm van kickboksen is het gebruik van vuisten, ellebogen, knieën en benen toegestaan. Hoewel het soms lijkt of bij Muay Thai alles mag, zijn er wel degelijk regels waaraan de vechters zich moeten houden. Ze gebruiken een combinatie van acht contactpunten in de ring. Thaiboksen bevat traditionele elementen, zoals het Wai Kru Ram Muay-dansritueel en de Sarama-muziek. Het heeft een rijke geschiedenis, met legendes als Nai Khanom Tom. Tijdens het tijdperk van koninkrijk Rattanakosin werd het een nationale sport in Thailand. Wil jij ook thaiboksen? Het kan elke zaterdag om 13 uur op Uilenstede.

Maria Engels, communicatie & marketing

Sportcentrum VU

VU campus (OZW-gebouw) Boelelaan 1109 020-5983656

maandag - vrijdag: 12 – 20 uur

zaterdag - zondag: gesloten

Uilenstede Uilenstede 100 020-5985090

maandag - vrijdag: 08 - 23 uur

zaterdag - zondag: 10 - 18 uur

sportcentrumvu.nl

Jonathan Tomas/unsplash

Ik zeg toch sorry

VU Griffioen

Nieuwe

Universiteitsgebouw

De Boelelaan 1111

Raymi Sambo maakt

Ik zeg toch

sorry

Zaterdag 11

november

Aanvang: 20 uur

Toegang: 12,50 euro voor studenten, 17 euro voor VU-medewerkers. griffioen.vu.nl/ voorstellingen

In het Herdenkingsjaar Slavernijverleden presenteren wij de toneelvoorstelling Ik zeg toch sorry. In deze coproductie van Theatergroep Aluin en ‘Raymi Sambo Maakt’ smelten geschiedenis en actualiteit samen. Het gaat over de vraag wat het betekent om sorry te zeggen voor iets wat nu zo lang geleden lijkt. Zes acteurs komen samen om de viering van de afschaffing van de slavernij in 1863 na te spelen. Maar het inleven in de historische personages heeft een groter effect op hen dan zij hadden voorzien. Hoe zij zich in deze tijd verhouden tot het onderwerpen elkaar - wordt langzaam en pijnlijk duidelijk.

Bij het Theaterfestival 2023 werd Ik zeg toch sorry geselecteerd als een van de indrukwekkendste voorstellingen van het seizoen. De voorstelling is volgens de Theaterkrant zowel een hilarische buikpijnsatire als vlijmscherp drama. Kortom, een must see.

Yoni van Hees, marketingcoördinator

Burgers bij pubquiz en poolavond

SFEER Gemoedelijk café met een pooltafel en een grote bar. Ruim opgezet, ook ideaal voor een knotsgekke pubquiz. Er zijn veel planten en de ruimte staat vol met rechte tafeltjes en stoelen.

ETEN Wij bestellen eerst een drankje: cola en gemberthee met citroen. Die krijgen we snel, daarna volgen de menukaart en wifi-code. Ons oog valt op twee vegetarische burgers: Mango Tango en Cheese. We nemen er frietjes bij en bestellen nog een spa rood en een gemberthee. De broodjes van de burgers zijn knapperig en de vegetarische burgers hebben een structuur die vergelijkbaar is met vlees. Bijzonder om nachochips aan te treffen óp de burger zelf. De burgers smaken goed, en geven een verzadigd gevoel.

BEDIENING Wel attent, maar drie kwartier wachten op twee burgers en frietjes vinden wij wel erg lang. De heerlijke frietjes maken wel wat goed.

AANRADER Ja, het is een gezellig studentencafé. Ga hierheen voor pubquiz of poolavond met een lekkere burger en colaatje erbij.

PRIJS Prima, studentvriendelijk. Prijskwaliteitverhouding is goed voor een pub-achtige maaltijd.

Anne van der Tuin, eerstejaars master Environment and Resource Management

Il Caffè

Uilenstede 346, Amstelveen il-caffe.nl

Wil je ook GRATIS ETEN, in ruil voor een restaurantrecensie?

Mail naar redactie. advalvas@vu.nl.

Walter Huismus COLUMN

Walter Huismus staat op perron 2 van Den Haag Centraal. Hij heeft een lange dag achter de rug, want Walter is een vergadertijger. Ze hebben hem binnengehaald om stevig te onderhandelen en daar heeft hij gehoor aan gegeven. Er staat het bedrijf een mooie deal te wachten.

De trein naar Walters woonplaats Rotterdam komt aanrijden. Het is spitsuur, dus de blauwgele wagons puilen uit van de mensen. Als Walter de coupé instapt, slaat de klamme warmte op zijn bril. Hij veegt de beslagen glazen schoon met de voering van zijn maatpak. Wanneer Walter het zwarte montuur weer op zijn neus zet, ziet hij dat een vrouw voor hem staat te telefoneren.

Ze kijkt moeilijk. De vrouw belt met haar zoon, die een negen heeft gehaald. Als beloning wil hij een toetje halen, maar dat mag niet van z’n moeder. Ze

legt met een trillende stem uit dat ze daarvoor niet genoeg verdient. Walter krijgt er een oncomfortabel gevoel van, dus hij wendt zijn ogen af van de vrouw.

Welk werk zou ze doen? Terwijl Walter naar de reflectie van zijn krullen in het verregende treinraam kijkt, blijft de vrouw door zijn hoofd spoken. Kan ze het ov betalen? Nu nog wel misschien. Maar de komende jaren voert de NS forse prijsstijgingen door, weet Walter. Nog minder toetjes.

Eindelijk frisse lucht in de coupé als bij station Delft de treindeuren weer opengaan. Medepassagiers staan op van hun stoel. Goed nieuws voor Walter, die plaatsneemt op een van de vrijgekomen plekken. Kan hij mooi nog wat mailtjes beantwoorden op zijn laptop. En bijkomend voordeel: het ongemakkelijke telefoongesprek kan hij niet meer horen. Dat wordt overstemd door de frustratie van de twee mannen tegenover hem.

Basisschoolleraren zijn het, ook onderweg naar huis. Hardop doen ze hun beklag over de verstikkende drukte, hoge kaartjesprijzen en de veel te kleine kuttafeltjes van die nieuwe tyfussprinters. Ze concluderen dat ze toch maar weer een auto gaan aanschaffen.

Op het scherm van Walters laptop, bij gebrek aan tafelruimte op zijn schoot, verschijnt een overheidscampagne over duurzaam reizen. Walter weet toevallig wat die krengen doorgaans kosten. Hij kan het niet laten om uit te rekenen hoeveel geld de Staat er grofweg tegenaan zou moeten smijten om zijn overburen weer de trein in te stimuleren. De uitkomst stemt hem somber.

Op weg naar huis neemt Walter drie toetjes mee van de supermarkt voor zijn beide kinderen en zijn vriendin, maar niet voor zichzelf. Kwestie van verdienen.

Dido Drachman illustrator en striptekenaar

Wout van Zaale derdejaars bachelor politicologie