JEROME BEL | GALA by Onassis Stegi

Χορός Ιανουάριος 9 → 10

Jérôme Bel gala

sgt.gr/dance

Jérôme Bel gala

Χορός Ιανουάριος 9 → 10 Κεντρική Σκηνή | 20:30 Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά

Ο Ζερόμ Μπελ στήνει μια γιορτή με επαγγελματίες & μη επαγγελματίες χορευτές, που ζουν ανάμεσά μας. Ο προκλητικά ευφυής και ανατρεπτικός χορογράφος που δεν σταματά να δοκιμάζει τα σκηνικά όρια και τις αντοχές του κοινού, αυτή τη φορά ανεβάζει στη σκηνή τους Αθηναίους.

Με την υποστήριξη

Ένας χορός φτιαγμένος από τους κατοίκους της Αθήνας, ένα πείραμα για το δυνητικό τ(ρ)όπο συνύπαρξης με τον άλλον. Μια παράσταση όπου η διαφορετικότητα αποτελεί, όχι την εξαίρεση, αλλά τον «κανόνα».

Ο Jérôme Bel δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Προκλητικά ευφυής και ανατρεπτικός δημιουργός, συνοψίζει με το έργο του εκείνο το είδος του καλλιτέχνη που συνεχώς διευρύνει τα «όρια» της σκηνής, παίζοντας με τις προσδοκίες και τις προσλαμβάνουσες των θεατών. Για τον Μπελ, η σκηνή αποτελεί ένα εργαστήρι πειραματισμών. Αφορμή για το έργο Gala αποτέλεσαν κάποια σεμινάρια με ερασιτέχνες από τα προάστια του Παρισιού. Ο Μπελ αναζητούσε μια ευέλικτη θεατρική φόρμα, η οποία θα ήταν προσβάσιμη σε ανθρώπους χωρίς χορευτική παιδεία και από την οποία θα προέκυπτε ένα πολυποίκιλο κινητικό υλικό. Σκοπός του ήταν η κατάθεση των ανθρώπων αυτών να είναι όσο το δυνατόν πιο αυθεντική, ανεπηρέαστη από προϋπάρχοντες κώδικες και στυλ. Στο Gala –που αναφέρεται ακριβώς σε αυτή τη διάθεση παντρέματος ετερόκλητων στοιχείων, τα οποία δεν δημιουργούν μια ενιαία αφηγηματική φόρμα– ο χορογράφος επεδίωξε να εισάγει μια συνθήκη όπου τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό μπορούν να υπάρξουν χωρίς το ένα να υπονομεύει το άλλο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, με κοινωνικούς όρους, αποτελεί την επιθυμητή και ιδανική κοινωνική συνθήκη συνύπαρξης με τον Άλλον.

Αποσπάσματα από κείμενο του Florian Gaité, θεωρητικού της φιλοσοφίας και κριτικού τέχνης

Η παρουσία μερικών επαγγελματιών ερμηνευτών στο μέσο της ομάδας δίνει στο κοινό την ευκαιρία να αποβάλει κάθε ιδέα κριτικής, να παραμερίσει τις προσδοκίες, καθώς οι Με το Gala, ο Jérôme Bel συνεχίζει την υπομο- θεατές αντιμετωπίζουν ισότιμα χορευτές διανετική αποδόμηση της θεσμικής αναπαράστα- φορετικού τύπου και επιπέδου. Αυτή η έλλειψη διαφοροποίησης, μολονότι δεν αποκλείει τις σης του χορού, χωρίς να τον απασχολεί τόσο συγκρίσεις, απομακρύνει κάθε αμφιβολία ως να καταρρίψει τα δόγματα όσο να διερωτηπρος την πρόθεση: ενώ από κάποια απόσταση θεί τι είναι απόν ή κατά τύχη σιωπηλό, και τι είναι επιτρεπτό το χαμόγελο, ο ερασιτεχνισμός ηθελημένα ξεχασμένο. Αφού επιστράτευσε χορευτές με διανοητικές αναπηρίες (Disabled δεν προσφέρεται για ειρωνείες. Ο τελικός στόχος του εγχειρήματος ασφαλώς δεν είναι Theater) κι έπειτα, μέλη του κοινού (Cour d’ να γίνει αντικείμενο κοροϊδίας, αλλά αντιθέτως honneur), ο χορογράφος ξαναδίνει τη σκηνή σε ανθρώπους που συνήθως δεν τους επιτρέ- να θέσει υπό αμφισβήτηση το συναίσθημα πεται η πρόσβαση σ’ αυτήν, εδώ σε μια ομάδα ανωτερότητας που την επιτρέπει. Επαφίεται στον θεατή να αποφασίσει αν θα αναθεωρήσει ερασιτεχνών που εκδηλώνουν ελεύθερα τον την κριτική του στάση απέναντι στα πράγματα. ερασιτεχνισμό τους με την πιο κυριολεκτική έννοια του όρου ως «αγάπη της τέχνης». (…) Όπως στο Worstword Ho του Samuel Beckett, Καταφτάνοντας ντυμένοι σαν να πηγαίνουν ο Ζερόμ Μπελ παροτρύνει τους ερμηνευτές σε πάρτι, με ρούχα από την προσωπική τους να κάνουν τις αποτυχίες τους να καρπίσουν, γκαρνταρόμπα, οι χορευτές καταλαμβάνουν να «προσπαθήσουν ξανά. Να αποτύχουν αυτό τον τόπο εξουσίας, τη σκηνή, ακυρώξανά. Να αποτύχουν καλύτερα», έτσι ώστε να νοντας κατά μία έννοια την αυθεντία του. μετατρέψουν την έλλειψη δεξιοτήτων τους σε Απογυμνωμένη εντελώς, όπως σε όλες τις παραστάσεις του Ζερόμ Μπελ, η σκηνή γίνεται ευκαιρία για μια εναλλακτική πλαστικότητα, για έναν διαφορετικό τρόπο να «παράγουν» ένας κενός χώρος για να επενδύσουν οι χορό με αφετηρία την ανεπάρκεια. Κατ’ αυτό αυτοσχέδιοι ερμηνευτές. Σε αυτόν τον ουδετον τρόπο η παράσταση αποτελεί εγκώμιο της τεροποιημένο τόπο, οι αυτοσχέδιες κινήσεις «μη-τεχνογνωσίας», χωρίς ποτέ ωστόσο να τους απεικονίζουν την ιδέα της «ισότητας παρεκκλίνει προς μια ωδή στη μετριότητα. μεταξύ των διαφορετικών τύπων ευφυΐας», μια θεωρία του Jacques Rancière από το Επιπλέον, το Gala υπονομεύει το σύστημα: οι βιβλίο του Ο αδαής δάσκαλος, μεταθέτοντάς ερμηνευτές δεν χρειάζεται πλέον να ενσαρτην στο πεδίο του χορού: ακριβώς όπως δεν υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι ευφυΐας, κώσουν εμβληματικά βήματα και δοσμένες φόρμες, αλλά γίνονται οι ίδιοι τα μοντέλα το Gala υπαινίσσεται την ύπαρξη μιας συνέχειας μεταξύ των ποικίλων τρόπων χορού. Την μέσω των οποίων μεταδίδονται οι χορογραφίες. Όλοι οι συμμετέχοντες, καθένας με τη ίδια στιγμή, ο Ζερόμ Μπελ αντιμετωπίζει με καχυποψία τον υποβιβασμό του ερασιτέχνη εκ σειρά του εκτελεί σόλο ένα χορό που κάνει μέρους του ειδικού στο όνομα μιας υποτιθέμε- στην πραγματική του ζωή. Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ενθαρρύνονται να τον μιμηθούν, νης ανικανότητας. αφήνοντας τον εαυτό τους να απορροφηθεί από τα βήματα σε μια εξω-λεκτική μορφή Στο πρώτο μέρος της παράστασης, κάθε επικοινωνίας, παρόμοια με αυτό που ο Ζακ χορευτής ερμηνεύει με το δικό του τρόπο χαρακτηριστικές κινήσεις συγκεκριμένων χορευ- Ρανσιέρ αποκαλεί «οικουμενική εκμάθηση», τικών περιόδων, ακολουθώντας ένα νήμα που με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνουμε τη μητρική οδηγεί από το εξαιρετικά κωδικοποιημένο κλα- μας γλώσσα, κάνοντάς την κτήμα μας χωρίς σικό μπαλέτο στον απελευθερωμένο χορό των καμιά συλλογιστική μεσολάβηση. καιρών μας. Ο Ζερόμ Μπελ εδώ μας δείχνει τις ασυνείδητες διαδικασίες της αφομοίωσης, μέσα από τις οποίες κάθε άτομο προσλαμβάνει την επίσημη ιστορία του χορού.

→

Φωτογραφία © Josefina Tommasi, Museo de Arte Moderno de Buenos Aires (Αργεντινή, Αύγουστος 2015)

Φωτογραφία © Véronique Ellena, La Commune, Aubervilliers (Γαλλία, Απρίλιος 2015)

Με αυτό το τέχνασμα ο Ζερόμ Μπελ μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε τους μηχανισμούς της μίμησης μέσα από τους οποίους επιβάλλονται και διαδίδονται οι μορφές της τέχνης στα σώματα που τις ερμηνεύουν. Πέρα από την ακαδημαϊκή μαθητεία, οι διαδικασίες χάρη στις οποίες οικειοποιούμαστε το χορό, στην πραγματικότητα προκύπτουν από μια συλλογή αντιγραμμένων συμπεριφορών, μέσα από τις οποίες το άτομο μετέχει σε μια συλλογική αφήγηση (μιας οικογένειας, ενός έθνους, μιας γενιάς, κλπ.), που αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του. Κάθε σόλο αποκαλύπτει τις σωματικές μορφές αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς, ενώ συγχρόνως επιτρέπει στον ερμηνευτή του να βιώσει ένα νέο πεδίο και να εκφράσει τον εαυτό του πέραν της συνηθισμένης κοινότητάς του.

Ο Ζερόμ Μπελ παροτρύνει τους ερμηνευτές να κάνουν τις αποτυχίες τους να καρπίσουν, να «προσπαθήσουν ξανά. Να αποτύχουν ξανά. Να αποτύχουν καλύτερα».

Στη σκηνή, στην καρδιά της ομάδας που ταυτόχρονα τον απομονώνει και τον αφομοιώνει, κάθε χορευτής μοιράζεται πληροφορίες και δια-μορφώνει τους άλλους, με τη διττή έννοια ότι όχι μόνο τους μεταδίδει γνώσεις αλλά και σμιλεύει τα σώματά τους. Έτσι, σε αυτό το συλλογικό μηχανισμό, ο χορός ξαναβρίσκει την πολιτικοκοινωνική του χρήση, την ικανότητά του να συνενώνει εφήμερες κοινότητες. Αλλά ενώ η ακαδημαϊκή εκπαίδευση τείνει να συστήνει ομοιογενείς και ομοιόμορφες συμπεριφορές, η ομάδα των ερασιτεχνών φανερώνει μέσα από τη γενική αδεξιότητά της τις ιδιαιτερότητες των μελών της. Όσο για τους επαγγελματίες χορευτές, έχοντας απολέσει τη βολή της δεξιοτεχνίας τους, μπαίνουν στη διαδικασία να ξεμάθουν κι απελευθερώνονται σιγά σιγά από τις μηχανικές συμπεριφορές τους, για να ανακαλύψουν εκ νέου την ατόφια απόλαυση του χορού. Για τον Μπελ, όπως και για τον Ρανσιέρ, αξιοποιώντας μια ενστικτώδη, ασυνείδητα αφομοιωμένη γνώση, η οποία θέτει την ευφυΐα στην υπηρεσία αυτού που επιθυμούμε, και είναι ικανή να απαλείψει κάθε συστολή των επιθυμιών για χορό, το Gala θα πρέπει εντέλει να εκληφθεί ως το ηδονιστικό μανιφέστο ενός χορού χωρίς συμπλέγματα.

Φωτογραφία © Josefina Tommasi,

Museo de Arte Moderno de Buenos Aires (Αργεντινή, Αύγουστος 2015)

Ο Ζερόμ Μπελ ζει στο Παρίσι και εργάζεται σε όλο τον κόσμο. Το nom donné par l'auteur (1994) είναι μια χορογραφία αντικειμένων. Το Jérôme Bel (1995) είναι βασισμένο στην απόλυτη γύμνια των ερμηνευτών. Το Shirtology (1997) παρουσιάζει έναν ηθοποιό να φοράει πολλά μπλουζάκια. Το The last performance (1998) παραθέτει ένα σόλο της χορογράφου Susanne Linke, καθώς επίσης Άμλετ και τον André Agassi. Το Xavier Le Roy (2000) παρουσιάστηκε από τον Ζερόμ Μπελ ως δικό του, αλλά στην πραγματικότητα χορογραφήθηκε από τον Ξαβιέ Λε Ρουά. Στο The show must go on (2001) συγκεντρώνονται είκοσι ερμηνευτές, δεκαεννέα ποπ τραγούδια και ένας ντισκ τζόκεϋ. Το Véronique Doisneau (2004) είναι ένα σόλο πάω στη δουλειά της χορεύτριας Βερονίκ Ντουανό, από την Όπερα του Παρισιού. To Isabel Torres (2005), για το μπαλέτο του Δημοτικού Θεάτρου του Ρίο ντε Τζανέιρο, είναι η βραζιλιάνικη εκδοχή του. Το Pichet Klunchun and myself (2005) δημιουργήθηκε στην Μπανγκόκ με τον ομώνυμο Ταϊλανδό παραδοσιακό χορευτή. Ακολουθεί το Cédric Andrieux (2009), με τον χορευτή του Merce Cunningham. Το 3Abschied (2010) είναι μια συνεργασία ανάμεσα στην Anne Teresa De Keersmaeker και τον Ζερόμ Μπελ βασισμένη στο The Song of the Earth του Gustav Malher.

Σύλληψη: Jérôme Bel Βοηθός: Maxime Kurvers Βοηθοί στην περιοδεία: Maxime Kurvers, Dina Ed Dik Από και με τους: Ελεάννα Ανδρεούδη, Ζοέλ Ανοσίκε, Φελίσια Ανοσίκε, Χρήστος Γιούσεφ, Τάσος Δαρούσος, Αλεξία Καδόγλου, Σοφία Καλατζοπούλου, Ηλίας Καρατζογιάννης, Κάντυ Καρρά, Κογιέ , Νάντια Κοντογεώργη, Άννα Κουρουπού, Μαργαρίτα Κώστογλου, Μάξιμος Μουμούρης, Αριστέα Παναγιωτακοπούλου, Κατριάννα Παντέλη, Σταυρούλα Σαμαρά, Ηλίας Χατζηγεωργίου, Ανδρέας Χότζα, Μαρία Χρυσανθακοπούλου Κοστούμια: οι χορευτές Καλλιτεχνικός σύμβουλος & εταιρική ανάπτυξη: Rebecca Lee Διεύθυνση παραγωγής: Sandro Grando Τεχνική υποστήριξη: Gilles Gentner Υπεύθυνη casting: Γιαλένα Κλειδαρά

Το Disabled Theater (2012) είναι ένα κομμάτι με την ομάδα από τη Ζυρίχη, Theater Hora, που απαρτίζεται από επαγγελματίες ηθοποιούς με μαθησιακές αναπηρίες. Το Cour d'honneur (2013) φέρνει στη σκηνή δεκατέσσερις θεατές της Cour d'honneur του Παπικού Παλατιού της Αβινιόν. Στο Gala (2015), ο χορογράφος φέρνει στη σκηνή επαγγελματίες του χορού μαζί με ερασιτέχνες από διάφορους χώρους. Στο Tombe (2016), μια παράσταση που δημιουργήθηκε μετά από πρόσκληση της Εθνικής Όπερας του Παρισιού, ο Ζερόμ Μπελ πρότεινε σε κάποιους χορευτές του μπαλέτου να προσκαλέσουν, για ένα ντουέτο, το πρόσωπο με το οποίο δεν θα μοιράζονταν ποτέ τη σκηνή. Το 2016 δημοσιεύεται στο Ίντερνετ και στα αγγλικά από τη Les Presses du Réel το Emails 2009-2010, γραμμένο μαζί με τον Γάλλο χορογράφο Boris Charmatz.

Συμπαραγωγή: Dance Umbrella (Λονδίνο), TheaterWorks Singapore/72-13 (Σιγκαπούρη), KunstenFestivaldesArts (Βρυξέλλες), Tanzquartier Wien (Βιέννη), Nanterre-Amandiers Centre Dramatique National (Ναντέρ), Festival d'Automne à Paris (Παρίσι), Theater Chur (Κουρ, Ελβετία) και TAK Theater Liechtenstein (Λίχτενσταϊν) - TanzPlan Ost (Ελβετία), Fondazione La Biennale di Venezia (Βενετία), Théâtre de la Ville (Παρίσι), HAU Hebbel am Ufer (Βερολίνο), BIT Teatergarasjen (Μπέργκεν), La Commune Centre dramatique national d’Aubervilliers (Ομπερβίλ), Tanzhaus nrw (Ντύσελντορφ), House on Fire με την υποστήριξη του πολιτιστικού προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Παραγωγή: R.B. Jérôme Bel (Παρίσι) Με την υποστήριξη των: Centre National de la Danse (Παντέν, Γαλλία) και Ménagerie de Verre (Παρίσι) στο πλαίσιο του Studiolab για την παροχή αιθουσών Ο θίασος R.B. Jérôme Bel υποστηρίζεται για τις διεθνείς περιοδείες του από: Direction régionale des affaires culturelles d'Ile-de-France, French Ministry for Culture and Communication, Institut Français, French Ministry for Foreign Affairs Ευχαριστίες στους συνεργάτες και τους συμμετέχοντες των Dance and voice workshops, NL Architects και Les rendez-vous d’ailleurs

La Commune, Aubervilliers (Γαλλία, Απρίλιος 2015)

ΧΟΡΗΓΟΊ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ YΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ YΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ

ΔΙΕΎΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ & MARKETING ΤΜΉΜΑ ΕΚΔΌΣΕΩΝ

ΧΟΡΗΓΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ

Το Gala φέρνει στο προσκήνιο τις προσδοκίες των θεατών και θολώνει τα όρια μεταξύ αποτυχίας και επιτυχίας σε μια παράσταση, καθώς προτείνει ότι το θέατρο είναι μια κοινότητα, τόσο επί της σκηνής όσο και εκτός αυτής. Είναι ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, άκρως διασκεδαστικό και πραγματικά ριζοσπαστικό. Roslyn Sulcas The New York Times, Μάιος 2015

2016 → 17

sgt.gr