Cementary Χορός Μάρτιος 1→3
Πατρίσια Απέργη Ομάδα χορού Αερίτες
sgt.gr/dance
Cementary Πατρίσια Απέργη Ομάδα χορού Αερίτες
Χορός Μάρτιος 1-3 Κεντρική Σκηνή | 20:30
Πώς μπορεί να επανακατοικηθεί η πόλη; Η Πατρίσια Απέργη επιστρέφει στη Στέγη με ένα έργο που τοποθετεί το χορό στο επίκεντρο της αστικής καθημερινότητας: η πόλη ως πυρήνας δημιουργικότητας και οι χορευτές ως μέλη μιας κοινότητας που οραματίζεται τη «φαντασία στους δρόμους».
Συμπαραγωγή:
© 2017, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση sgt.gr
Η Πατρίσια Απέργη επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το Cementary, λίγο προτού ταξιδέψει με την παράσταση στη Λυών και τη Μασσαλία. Μια χορογράφος σε διαρκή διάλογο με την εποχή της και τα συνεχώς μεταβαλλόμενα κοινωνικά δεδομένα, μετά από τα Era poVera και Πλάνητες, βάζει και πάλι την πόλη στο προσκήνιο, για να τροφοδοτήσει σκέψεις γύρω από τους δυνατούς τρόπους (επανα)κατοίκησης. Μεσούσης της κρίσης, κόντρα στις κυρίαρχες «πένθιμες» αντιλήψεις, η πόλη εξακολουθεί να παραμένει ο κατεξοχήν χώρος στον οποίο οι κοινωνικές σχέσεις δημιουργούν διαρκώς τις συνθήκες για μια πιο αισιόδοξη απεικόνιση της ζωής.
«Με το Cementary θέλουμε να επινοήσουμε τη δική μας φανταστική πόλη, το δικό μας κόσμο, που θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να σκεφτούμε, έστω και για λίγο, το μέλλον μας. Εξάλλου, αντίσταση είναι να μπορείς να ονειρευτείς το μέλλον σου με αισιοδοξία.»
Σημείωμα της χορογράφου Αν μπορούσαμε ν’ ακούσουμε τις φωνές κάτω από τα τσιμέντα... Αυτοματισμοί σε μορφή προφητείας Το Cementary είναι μια φανταστική πόλη. Μια πόλη που ανήκει στο εγγύς μέλλον, χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα ζητήματα και τα σημερινά παραδείγματα. Το Cementary είναι μια πόλη που επέζησε από την καταστροφή, αν και ακόμα θρηνεί τα θύματά της. Είναι η πόλη της ανάμειξης. Είναι η πόλη όπου οι φωνές ουρλιάζουν κάτω από τα τσιμέντα. Το Cementary είναι το μέλλον, παρόλο που σήμερα δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Πώς ένα είδος χορού, που πάει κόντρα στο ανθρώπινο σώμα, μπορεί μέσα από τον πόνο να γεννήσει ομορφιά; Πώς μια κοινωνία, που λόγω κρίσης λειτουργεί κόντρα στην ανθρώπινη φύση, μπορεί να ξυπνήσει την αισιόδοξη πλευρά μας;
Στρέψαμε το ενδιαφέρον μας στο μπαλέτο, χρησιμοποιώντας το ως παράδειγμα/εργαλείο/αφορμή, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κινητικό κώδικα που θα μπορούσε να αποδώσει το «λυρισμό της κακουχίας». Μια αντιφατική και, συγχρόνως, προκλητική για εμάς γλώσσα, αλλά παράλληλα μια γλώσσα την οποία μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, όπου ένα σώμα μπορεί να «χωρέσει» οπουδήποτε. Με το Cementary θέλουμε να επινοήσουμε τη δική μας φανταστική πόλη, το δικό μας κόσμο, που θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να σκεφτούμε, έστω και για λίγο, το μέλλον μας. Εξάλλου, αντίσταση είναι να μπορείς να ονειρευτείς το μέλλον σου με αισιοδοξία. Πατρίσια Απέργη
Σημείωμα του δραματουργού ΗΤΑΝ ΧΩΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ... Ω ένα, ω ουδένα, ω κανένα, ω εσύ: Πού πήγαινε, αφού στο πουθενά πήγαινε; Ω εσύ σκάβεις, κι εγώ σκάβω, σκάβω μέσα σου ώς εσένα, και στο δάχτυλό μας ξυπνάει το δαχτυλίδι. Paul Celan (από τη συλλογή Του κανενός το ρόδο, μτφρ. Χρήστος Γ. Λάζος, εκδόσεις Άγρα)
Πώς θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον παράξενο Απόηχο μιας Ανθρωπότητας που έχει επιζήσει έχοντας μόνο τον εαυτό της, το θάνατό της, την απελπισμένη απώλεια της αξιοπρέπειάς της, έχοντας, εμείς οι ίδιοι, υπάρξει απόλυτοι συνεργοί στο έγκλημα που συντελέστηκε εις βάρος της; Το Cementary δεν είναι μία ακόμα θεαματική, συναρπαστική εκδοχή αυτής της «Εξόδου από την Ανθρωπότητα». Κι αυτό διότι η παράσταση είχε τελειώσει πριν ακόμα ξεκινήσει. Το τέλος ήρθε και δεν είχαμε καν συνειδητοποιήσει ότι έρχεται. Γελάσαμε με την κατάρρευση του ουρανού και με την πτώση όλων των Υψηλών Πραγμάτων που, κοιτώντας τα από ψηλά, μας έκαναν χαρούμενους σκλάβους: εξουσίες, θρησκείες, κανόνες.
Αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον είναι ένας προβλεπόμενος θρίαμβος του χειρότερου. Περισσότερη δουλειά για περισσότερο Τίποτα. Και ΜΕΤΑ, τι; Ίσως, τότε, η έκπληξη να είναι μεγαλύτερη από τον πόνο. Και θα πρέπει να επινοήσουμε μια νέα ανθρωπότητα, με ένα νέο σώμα, με διαφορετικές, στρεβλές ικανότητες, με μια καινούρια αίσθηση του «μαζί», ικανοί για την πιο παράξενη αγάπη, ασθμαίνοντας νέους κανόνες αλληλεγγύης σε ένα ξέπνοο περιβάλλον, όπου ούτε ο αέρας δεν είναι πια δεδομένος. Ίσως να είμαστε τόσο παράξενοι όσο εκείνα τα ζώα που υπομένουν, στα τεράστια Βάθη, αφάνταστες πιέσεις· και τόσο ασυνάρτητοι όσο η τέλεια, διαστρεβλωμένη εκδοχή της μπαλαρίνας που ζωγράφισε μια παράδοξη Χάρη μέσα από τη χειρότερη σωματική πίεση. Ο μεγάλος Απόηχος είναι μια τρομακτική ελευθερία, αλλά παρόλα αυτά μια ελευθερία. Το Cementary είναι αυτός ο τόπος, φτιαγμένος από την υπομονή του να είσαι ελεύθερος. Όχι ο τελευταίος τόπος. Αλλά ένας τόπος διαρκείας. Roberto Fratini Serafide
ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Πέμπτη 2 Μαρτίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος
Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη Δραματουργία: Roberto Fratini Μουσική σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου Χορευτές: Χαρά Κότσαλη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ηλίας Χατζηγεωργίου, Νώντας Δαμόπουλος, Γιώργος Μιχελάκης, Εύα Γεωργιτσοπούλου Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Adrian Kolaritz, Δήμητρα Μερτζάνη
Concept φωτογράφισης προωθητικού υλικού: Τάσος Βρεττός, Καλλίνα Κυρατσούλη Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Νασιάκος, Εμμανουήλ Λεβεδιανός, Γιώργος Φερέτος Ηχοληψία, Μίξη, Mastering: Χρήστος Παραπαγκίδης Εκτέλεση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση Συμπαραγωγή/Residencies: Maison de la Danse / European pole of creation (Lyon, Γαλλία), Centro de Criação de Candoso (Guimaraes, Πορτογαλία), O Espaco do Tempo (Montemor, Πορτογαλία)
Θερμές ευχαριστίες: Νάντια Αργυροπούλου, Μαρία Δουλγέρη, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Μιχάλης Καπετανίδης, Έμυ Κορφιά, Μάρω Μαρμαρινού και Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού Άννα Πέτροβα-Μάρω Μαρμαρινού, Νίκος Παπαϊωάννου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Μαρίνα Σάττι, Δημόκριτος Σηφάκης, Φρόσω Τρούσα, Μάρθα Φριντζήλα ε την υποστήριξη του Υπουργείου Μ Πολιτισμού και Αθλητισμού
Φωτογραφίες © Τάσος Βρεττός
Πατρίσια Απέργη Γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 2006 ίδρυσε, μαζί με τον Δημήτρη Χαλαζωνίτη, την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, με την οποία έχει χορογραφήσει τα έργα: TANZheimer (2014), Πλάνητες (2013), Era poVera (2012), The Manifest of the Other (2010), d.opa! (dopamines of post-Athenians) (2009), Ferry Tales (2009), Apolost (2008) και Anorexia Socialis (2007). Έχει ταξιδέψει με τα έργα της σε πολλά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Διδάσκει χορό και θέατρο στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων, όπου και εργάζεται ως σύμβουλος πολιτιστικών προγραμμάτων. Επίσης, δίδαξε αυτοσχεδιασμό-χορογραφία στο Dance Cultural Centre, στο πλαίσιο των Arc for Dance Festivals, καθώς και το πρόγραμμα χορού για άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα. Είναι συνσυγγραφέας του βιβλίου Θέατρο-Θεατρική Αγωγή του ΙΔΕΚΕ (2007) και μέλος του διεθνούς κέντρου καλλιτεχνών IFEA του Λονδίνου (2008). Για την περίοδο 2013-14 επελέγη ως modul-dance artist του ευρωπαϊκού δικτύου EDN, ενώ έχει ανακηρυχθεί associate artist του Maison de la danse της Λυών για τα έτη 2016-17.
ΧΟΡΗΓΟΊ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ
ΜΕ ΤΗΝ YΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ YΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ
ΔΙΕΎΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ & MARKETING ΤΜΉΜΑ ΕΚΔΌΣΕΩΝ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ
«Το Cementary είναι μια φανταστική πόλη. Μια πόλη που ανήκει στο εγγύς μέλλον, χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα ζητήματα και τα σημερινά παραδείγματα.» Η πόλη ως πυρήνας δημιουργικότητας. Η Πατρίσια Απέργη επιστρέφει στη Στέγη!
Δεί ακό τε στη μη Στέ γη
4o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 1-2 Απριλίου | Εντός & εκτός Στέγης Πιστή στο ραντεβού της με τους νέους δημιουργούς, η Στέγη, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, στηρίζει και αναδεικνύει τις ανερχόμενες δυνάμεις που συγκροτούν το τοπίο του σύγχρονου χορού εντός και εκτός εγχώριων συνόρων. Ένας ανοιχτός διάλογος με τη νέα γενιά χορογράφων, την τέχνη και την κοινωνία.
2016 → 17
sgt.gr
Ηρώ Αποστολέλλη Hannes Langolf & Ερμίρα Γκόρο Άρια Μπουμπάκη Ειρήνη Παπανικολάου