HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Melo
De New York Knicks kennen een dra‐ma‐tische start van
het seizoen, en dat terwijl de verwachtingen zo hoog liggen in The Big Apple. Hoewel mijn Boston Celtics totaal niks te zeggen hebben dit seizoen, lijkt de crisis nu al groter in New York.
Eén van de meest bijzondere spelers bij de Knicks, en zelfs in de NBA, is voor mij Carmelo Anthony. Er gaat geen week voorbij, in het seizoen of erbuiten, of de 29‐jarige 'Melo' weet wel de headlines te halen. Drie weken geleden rolde ik van de bank van het lachen toen ik twee berichten las, kort na elkaar gepubliceerd. Het begon vrij normaal: Anthony wil na dit seizoen graag gebruikmaken van zijn free agent‐status. Proeven hoe die markt in elkaar zit en kijken wat hem dat oplevert. Een hele legitieme gedachte, was wat er door mijn heen schoot. Sterker nog, ik denk dat veel van mijn vrienden die de Knicks bejubelen het een mooi bericht zouden vinden. Het huwelijk tussen de bespeler van de Madison Square Garden en Melo leverde tot op heden nou eenmaal weinig juichmomenten op.
Terwijl ik nog filosofeerde welk team het beste bij hem zou passen, kwam Melo al met een tweede statement. ”Ik zou best mijn hele loopbaan bij de Knicks willen blijven.” Ha, prima. Ik ben zelf ook niet altijd zo stabiel wat meningen betreft, maar dit sloeg echt alles.
Dergelijke spelers en de stad New York lijken elkaar aan te trekken, met sensatieverhalen in de alomtegenwoordige media tot gevolg. Voor mij als Bostonian mag dit zeker nog even zo blijven. Een column met een dikke glimlach gaat namelijk nooit vervelen. Veel leesplezier,
Na tien weken afwezigheid
heeft Percy Harvin einde lijk zijn debuut gemaakt voor de Seattle Seahawks in de met 4021 gewonnen wed strijd tegen de Minnesota Vikings. Voor dit seizoen kwam Harvin over van de Minnesota Vikings in ruil voor meerdere draftkeuzes, maar vrijwel direct moest hij onder het mes vanwege een schouderblessure • Na het 4128 verlies in en tegen Tampa Bay bezitten de Atlanta Falcons een lelijk 28 record. Toch houden de beleidsbepalers de rangen gesloten. GM Thomas Dimitroff sprak vorige week al zijn vertrouwen uit in hoofdcoach Mike Smith en eigenaar Arthur Blank volgde hem deze week. “We houden van onze trainer en van onze GM. Het is hun taak om alles en iedereen heel goed te evalueren. Ik twijfel niet aan een goede afloop daarvan.” • Baltimore Ravens GM Ozzie Newsome moest na de verloren wedstrijd tegen de Chicago Bears uit voorzorg naar het ziekenhuis. Naar verluidt is het niks ernstigs • De druk op Houston Texanscoach Gary Kubiak neemt toe na de achtste nederlaag op rij. Kubiak besloot halverwege de thuiswedstrijd tegen de Oakland Raiders de bekritiseerde quarterback Matt Schaub in te brengen ten koste van talent Case Keenum. Keenum had volgens Kubiak moeite met de blitz, waar hij vaak niet uitkwam op 3rd down. Later kwam het aan de zijlijn tot een fors opstootje tussen Schaub en sterspeler Andre Johnson. Volgens Johnson was dit echter puur frustratie •
Kobe Bryant staat weer op
het trainingsveld. Dat is voor het eerst nadat hij zeven maanden gele den zijn achillespees scheurde. Bryant deed een paar lichte oefe ningen mee met de groep. Team genoot Pau Gasol was onder de in druk: "Ik zag hem bewegingen maken waarvan ik niet verwacht had dat hij ze alweer kon". Er wordt nog steeds geen datum genoemd waarop Kobe terug zou kunnen keren in een echte wedstrijd van de Los Angeles Lakers. The Black Mamba zelf liet al vaker doorschemeren dat dat nog wel een paar weken kan duren • Coach Doc Rivers van de LA Clippers voerde een oriënterend gesprek met Lamar 'Kardashian' Odom. Odom is sinds het einde van afgelopen seizoen niet meer actief in de NBA. Vervolgens werd hij in augustus opgepakt nadat hij met een slokje te veel op achter het stuur was gaan zitten (niet het eerste akkefietje voor hem). Rivers over de ontmoeting: "Ik heb altijd interesse gehad in Odom. Hij ziet er goed uit en lijkt fit. Dat wil allemaal echter niet veel zeggen." De Clippers hebben nog plek voor één speler • Ook in de NBA blijven elleboogjes niet onbestraft. Mario Chalmers van de Miami Heat moest één wedstrijd aan zich voorbij laten gaan nadat hij Dirk Nowitzki van de Dallas Mavericks op een elleboog trakteerde. De point guard kreeg vanwege zijn actie van de scheidsrechters een zogeheten 'flagrant foul 2'. Daarmee mocht Chalmers de wedstrijd wel gewoon uitspelen •
Kris Versteeg keerde terug
bij de Chicago Blackhawks. ersteeg verliet Chicago in 2010 en zei toen “dat hij alleen ach terblijft met herinneringen aan zijn tijd bij de Blackhawks.” De right wing werd verruild door de Florida Panthers, die ook Philippe Lefebvre naar Chicago stuurden en het duo Jimmy Hayes en Dylan Olsen terugkreeg • Nazem Kadri werd voor drie duels geschorst. De aanvaller van de Toronto Maple Leafs ging in de wedstrijd tegen de Minnesota Wild hard door op doelman Minnesota Wild • Het seizoen van de Edmonton Oilers verloopt tot dusverre weer teleurstellend en dat heeft ook GM Craig MacTavish gezien. “Het gaat nog niet zo goed als ik zelf misschien had verwacht… Ik ben gefrustreerd, pissed off. Ik wil resultaten zien. Onze blue line moet verbeteren. Een grote, sterke verdediger? Dat zou ontzettend helpen.” MacTavish wil voorlopig niet breken met een speler uit de kern van de spelersgroep • Deze week begint de kaartverkoop voor diverse wedstrijden uit de NHL Stadium Series. Dinsdag begon de verkoop voor het duel tussen de Kings en de Ducks in Dodger Stadium. Donderdag begint de verkoop voor beide duels in Yankee Stadium • Brad Staubitz en Peter Holland werden door de Anaheim Ducks verruild naar de Toronto Maple Leafs. Daar kregen de Ducks Jesse Blacker en twee draftkeuzes in 2014 voor terug • Marián Gaborík is vier tot zes weken uitgeschakeld met een knieblessure. De right winger van de Columbus Blue Jackets raakte geblesseerd in de wedstrijd tegen de Boston Bruins •
Miguel Cabrera (Ame
rican League) en An drew McCutchen (Natio nal League) zijn de meest waardevolle spelers van 2013. Voor Miggy is het de tweede MVPaward op rij. Net als vorig jaar hield de derde honkman Mike Trout achter zich, terwijl Chris Davis derde werd. Cutch pakte meer stemmen dan Paul Goldschmidt en Yadier Molina. Vooral Goldschmidt was een serieuze kandidaat, maar ondanks zijn topstatistieken zette geen enkele reporter Goldy bovenaan het lijstje • Meer prijzen: Max Scherzer (AL) en Clayton Kershaw (NL) wonnen Cy Young Awards, Wil Myers (AL) en José Fernández (NL) werden de beste rookies en Terry Francona (AL) en Clint Hurdle (NL) de beste managers. Velen voorzagen Boston Red Soxmanager John Farrell in plaats van Francona, maar zoals de skipper van Cleveland direct aangaf: “Ik denk niet dat John zijn World Seriesring wil ruilen voor deze prijs” • De Atlanta Braves gaan verhuizen. In 2017 wordt Turner Field, in 1996 gebouwd voor de Olympische Spelen in Atlanta, ingeruild. Het nieuw onderkomen ligt in het hart van het gebied waar de meeste Bravesfans wonen. Volgens de clubleiding verwaarloosde Turner Field en kreeg het stadion van NFLteam Atlanta Falcons veel meer aandacht. Ook de Falcons krijgen trouwens een nieuw stadion • Goed nieuws voor Xander Bogaerts. Korte stop Stephen Drew sloeg het aanbod van de Red Sox af en daardoor is de kans groot dat hij elders zal gaan spelen. Dat maakt de weg vrij voor Bogaerts als startende korte stop in 2014 •
Dagen van voorbereiding en 'n uur football
ten spijt maar al te vaak worden wedstrijden beslist dankzij een enkele catch, fumble, pick, run, of beslissing. Een luttele play die al het andere tot futiliteiten degradeert. Afgelopen weekend was 't niet anders. Zoals de Saints de zege door de arbitrage in de schoot kregen geworpen (clean hit van Ahmad Brooks op een vervolgens fumbelende Drew Brees bestraft) en zoals de Patriots pass interfe rence op Rob Gronkwoski zagen genegeerd), zo was de fumble van Anthony Sherman (kudos voor Quentin Jammer) die het verhaal van Sunday Night Football vertelde. BroncosChiefs was vooraf groots geadverteerd als de battle tussen Offense en Defense. De top van de AFC zou wel even gaan uitmaken waar het zwaartepunt in de hedendaagse NFL zou moeten liggen. Het kwam er niet van. Peyton Manning en zijn Broncos offense scoorden een voldoende, maar ook niet meer dan dat. Het bleek echter meer dan genoeg om de nog ongeslagen Chiefs het hoofd te bieden. De veelgeprezen KC defense was namelijk niet komen opdagen. En dat was jammer. Wetende dat Manning kampte met een zwabberende enkel, had je toch mogen verwachten dat de Chiefs' pass rush als een bezetene dat gewricht 'ns op z'n duurzaamheid zou gaan testen. Maar na een uur football en veertig Manning dropbacks, sprak het scoreformulier duidelijke taal: nul sacks. Nul. Er viel zelfs geen enkele knockdown te noteren.
Naar de oorzaak kunnen we slechts gissen.
Wellicht was het podium voor de 90 Chiefs nog even wat te groot. Sunday Night Football, in Mile High, op National TV... Plankenkoorts is niemand vreemd. In topwedstrijden als deze krijg je in de regel ook maar een paar kansen, en die moet je grijpen, wil je een kans maken op succes. Maar de Montee Ball fumble was aan Anthony Sherman niet besteed. Een momentum killer van jewelste, die Kansas City nimmer meer te boven kwam (2717). • TEKST GEERT JAN DARWINKEL
Catastrofe in Miami Dames en heren, gaat u alstublieft staan voor een ovatie voor de 2013 Miami Dolphins. Ere wie ere toekomt: de titel van ‘meest catastrofale seizoen in de NFL’ afpakken van Greg Schiano’s Tampa Bay Bucca‐ neers is een prestatie van for‐ maat. Een prestatie die vrijwel volledig op het conto komt van hoofdcoach Joe Philbin en general manager Jeff Ireland, ook wel bekend als het duo dat per 1 januari 2014 in de WW zit. Zelden was een ontslag meer op zijn plaats.
Ireland zette afgelopen seizoen zijn baan en zijn carrière op het spel toen hij all‐out ging om van de Miami Dolphins een play‐ offteam te maken. Kosten noch moeite werden door Ireland gespaard om als win‐ naar uit free agency te komen, zonder daarbij al te veel acht te slaan op wat zijn team nu echt nodig had. Natuurlijk, die topreceiver moest er komen, maar moest dat nou echt Mike ‘one trick pony’ Wallace zijn voor 60 miljoen dollar? En hoeveel wijzer werden de Dolphins eigenlijk van de kostbare linebackerruil Ellerbe/Wheeler voor Barnett/Dansby? Om nog maar te zwijgen over de draft, waar Ireland de blun‐ der van het jaar maakte door de hopeloos overhypete defensive end Dion Jordan te selecteren boven left tackle Lane Johnson.
Left tackle. U weet wel, de positie waar
Jonathan Martin opzichtig ploeterde voordat de pesterijen van opperaso Richie Incognito hem teveel werden. Dankzij dat debacle ontdekten we dan wel weer het grote talent van Philbin, de als hoofdcoach verklede overjarige belastingambtenaar. Philbin verloor de macht over zijn kleedkamer en nam vervolgens de hele franchise mee in zijn val. ∙
Paul Klomp.
In augustus 2005 lag New Orleans in
puin. Orkaan Katrina richtte voor 80 miljard dollar schade aan en veroorzaak te bijna tweeduizend doden. Vele inwo ners van de stad vonden ten tijde van de ramp onderdak in de Superdome, het stadion van de Saints. De stad krabbelde in de jaren daarna weer langzaamaan op en er werd in 2006 zelfs weer gespeeld in het stadion dat een jaar eerder nog symbool stond voor ellende. De bespeler van het stadion stond op zijn beurt echter weer symbool voor de wederopbouw van New Orleans. Drew Brees was onder tussen de quarterback in ‘The Big Easy’ en gooide in 2009 de Saints naar de titel in Super Bowl XLIV tegen de Indiana polis Colts van Peyton Manning. Het was een emotioneel moment voor heel New Orleans, dat dankzij hun Saints en MVP Brees voor het eerst sinds jaren weer voelde wat hoop was.
Hoofdcoach Sean Payton speelt een
sleutelrol bij zijn eigen team. Kijkende naar de conversaties die hij met Brees heeft aan de zijlijn tijdens wedstrijden, merk je de invloed die hij heeft op zijn quarterback. Er is onderling veel respect en onder Payton lijkt Brees gewoon een betere speler te zijn. Ten opzichte van 2012 kun je rustig stellen dat de cijfers in 2011 en 2013 beter zijn. Want hoe was het ook alweer? In maart 2012 rondde de NFL een onderzoek af waarin naar voren kwam dat Payton en de toenmalig verdedigingscoach Gregg Williams een systeem hadden opgezet waarbij het de bedoeling was dat hun spelers tegenstanders uit de wedstrijd moesten spelen. De enige manier waarop dit kon was met grof geweld. Kort gezegd was het de bedoeling tegenstanders met opzet lichamelijk letsel toe te brengen.
Na Katrina
Nog altijd zullen de inwoners van New Orleans met een grote glimlach terugdenken aan de overwinningsparade van februari 2010. Ongeveer de hele wereld, op Indianapolis na, gunde het de Saints na de ellende van Katrina.
Bounty Het is ondertussen herfst 2013 en de stad gate is wel toe aan een nieuw feestje. Ën dat zou dit jaar zomaar gevierd kunnen worden. De Saints hebben dit jaar een geweldige aanval staan en onder de nieuwe verdedigings coach Rob Ryan ook een uitgekiende defensieve linie. Met Drew Brees hebben de Saints sowieso een quarterback in huis die het team altijd naar een succesvol naseizoen kan gooien. Als New Orleans zich vast weet te bijten in de competitie en de aanstormende Carolina Panthers kan afhouden, dan dient in januari iedereen rekening te houden met de Saints.
In eerste instan tie probeerden de coaches, waaronder ook assistent coach Joe Vitt, het zogenaamde bountyschandaal nog te verdoezelen, maar er was geen houden aan. Payton werd voor één seizoen geschorst en de Saints gebruikten het jaar 2012 vooral om weer bij zinnen te komen en te werken aan een nieuw personeelsbestand. Payton moest
noodgedwongen een stap terugdoen en bracht veel tijd door als aanvalscoach op de school van zijn zoon Connor. Het was ook in dit jaar dat de geplaagde coach na twintig jaren huwelijk scheidde van zijn vrouw Beth. De van huis uit IersKatholieke Payton zal ongetwijfeld heel wat tijd hebben doorgebracht in het biechthokje. Wat ging hij de fout in!
Nu is hij weer terug waar hij thuishoort:
aan de zijlijn met een dikke headset op zijn hoofd. Gedrevener dan ooit om aan iedereen die het maar weten wil te laten zien dat hij wel degelijk iets kan neerzetten met de Saints.
Niet alleen de terugkeer van Payton is groot nieuws, ook het aanstellen van verdedigings coach Rob Ryan maakt nogal wat los in New Orleans. De Saints schoten direct uit de startblokken dit jaar en wisten zich met de nieuwe 34 verdediging veel beter staande te houden dan vorig jaar. Bijna mag je je afvra gen of de komst van Ryan niet belangrijker is dan de terugkeer van Payton. Toegegeven, slechter kon het niet. De verdedigende unit van de Saints gaf in 2012 7042 yards weg; dat was nog nooit vertoond in de historie van de NFL. Ryan heeft echter meer dan honderd yards per wedstrijd kunnen afschaven van het dramatische gemiddelde van vorig sei zoen. De ploeg staat nu verdedigend in de top10 en de quarterback van de tegenstander wordt wel gevonden.
Een wedstrijd is het niet, maar de importan tie van de aanwezigheid van Ryan mag niet
Als er iemand
dit jaar nog meer blinkt dan het goud in het uni‐ form van de Saints, dan is het tight end Jimmy Graham wel. Wanneer het lawaai van de juichen‐ de fans in de Superdome is gaan liggen na een nieuwe overwinning van de Saints rijdt hij naar het vliegveld. Waar medespelers misschien een hippe club opzoeken voor het vieren van een zege, stapt Graham in zijn eenmotorige vliegtuig voor een privé‐ feestje in de lucht. Eerst maakt hij een eigen ereronde over de stad New Orleans en doet hij in alle stilte een fly‐over over de Superdome en vervolgens zet hij koers naar onbekende bestemmingen. Weg van tele‐ foons en flitsende camera’s maakt Graham op grote hoogte iedere week zijn hoofd leeg en laadt hij zich op een unieke wijze weer op voor een nieuwe week op kantoor.
Het zijn de eigenaardigheden van wat
velen de beste tight end in competitie vinden. Zo heeft iedere (top)sporter zijn eigen verhaal en dat is vooral interessant wanneer het goed gaat. Na vijf speelron‐ des leidde Graham de NFL met 593 yards en noteerde hij zes touchdowns. Voor de duidelijkheid; we hebben het hier over een
tight end en niet over een beproefde wide receiver. “Hij heeft geen enkel zwak punt in zijn spel,” zei voormalig tight end Shannon Sharpe, CBS analist en Hall of Famer, over hem. Het is geen misplaatste uitspraak. Door Graham te laten zwerven over het veld en de nadruk te leggen op drie wide receivers komt hij geweldig tot zijn recht. En Brees gelooft in de voormalig basketballer, die in 2011 al het niveau van Rob Gronkowski (New England Patriots) naderde. Gronk noteerde dat seizoen slechts zeventien yards meer en is de grootste concurrent op tight end.
onderschat worden. Het duo PaytonRyan kan aan de basis staan van een team dat de potentie heeft om de Super Bowl te winnen. Is het dit jaar niet, dan wel in de nabije toekomst.
Goud
Laten we ze ook tijd geven en eens objectief kijken naar de huidige situatie. De Saints staan er goed voor, maar bouwden deze basis op tijdens het relatief makkelijke deel van hun speelschema. Echt goede teams werden nog niet verslagen en juist die komen nog om de hoek kijken dit jaar. De echte test komt tegen opponenten als Dallas, Atlanta, Seattle en divisiegenoot Carolina. San Francisco werd afgelopen weekend in extra tijd verslagen dankzij een uitstekende laatste drive van Brees. Het goud staat hem nog altijd goed.
Hoe goed Brees ook is in het gooien van
een bal, zonder een goede running game is het moeilijk je staande te houden in de league. Met Mark Ingram, Pierre Thomas en Darren Sproles lijken de Saints zich echter ook over de grond te verbeteren. Tegen de Dallas Cowboys, anderhalve week geleden, noteerden ze samen 244 yards en hadden ze een groot aandeel in de ruime 4917 overwinning. Naast Graham heeft Brees in jongens als Marques Colston en (rookie) Kenny Stills ook hele fijne collega’s. En zo bouwt dit team aan succes. Er is niemand die door de mand valt en een mix van talent en ervaring maakt het een spannend team om naar te kijken. Terug naar de coaches. Maar al te vaak worden hele sites en magazines volgeschreven over weer een nieuw talent, of een nieuwe elite quarter back. We willen het allemaal weten, lezen en bekijken. En natuurlijk is het genieten van jongens als Drew Brees, Peyton Manning en Tom Brady. Laten we vooral niet vergeten dat ook zij ooit de top hebben bereikt dankzij de mensen langs de kant. Sean Payton leerde ons een waardevolle les – een coach kan een complete organisatie in rouw
dompelen. Bountygate was een sportief drama voor New Orleans, maar zoals vaak heb je dieptepunten nodig om te weten hoe hoogtepunten bereikt worden.
Mahalia Jackson
Als dit ergens van toepassing is, dan wel bij de Saints. Op 26 oktober 1911 werd Mahalia Jackson in New Orleans geboren en op 20 augustus 1963 was zij het die ten overstaan van meer dan 200.000 mensen bij het Lincoln Monument in Washington het beroemde ‘We shall overcome’ zong. Wie nu door Bourbon Street loopt en goed om zich heen kijkt en luistert, kan het nog steeds horen. De stad New Orleans zal altijd overleven en nooit zal het stil worden in de jazzcafés. Coach Payton zorgde sportief gezien in 2012 persoonlijk voor een nieuwe ramp. En ook de Saints moesten herbouwen. Het vertrouwen moest weer worden teruggewonnen van het kritische publiek. De rest van Amerika keek de Saints met de nek aan na het schandaal in de Superdome. Een beetje huichelachtig was dit overigens wel, gezien de geruchten die bij andere teams ook de ronde deden.
Nu, met tien wedstrijden in
2013 achter de rug, is het de Saints gelukkig gelukt om weer vol trots voor de dag te komen. Niet omdat Payton de ontbrekende schakel is. Niet omdat Rob Ryan de gouden pot aan het einde van de regenboog is. Niet omdat Drew Brees de beste quarterback is en zelfs niet omdat Jimmy Graham een onmisbare tight end is. Het is allemaal dankzij Mahalia Jackson. De Saints zullen altijd overwinnen. •
De NBA was eind jaren '90 in volle transi
tie. De lockout zorgde voor amper 50 wed strijden in het laatste seizoen van het decen nium en Michael Jordan gaf de pijp na zijn zesde titel (in 1998) voor de tweede keer aan Maarten. Er stond niet meteen een opvolger klaar. Grant Hill viel uit met een blessure, Shaq en Kobe waren nog niet op hun best, Duncan had geen steruitstraling, Garnett was in volle ontwikkeling, Allen Iverson was te controversieel, Vince Carter was er nog maar net en Reggie Miller als gezicht van de NBA was gewoon raar. Het was dus wachten op een serie van gebeurtenissen die de NBA terug in de lift opwaarts brachten.
Superatleet en minikrijger
De basis voor het vernieuwde succes van de NBA werd gelegd in 2000 en 2001. Twee mannen die hiervoor persoonlijk verantwoordelijk waren, zijn Vince Carter en Allen Iverson. Carter domineerde de NBA met zijn atletisch vermogen en bijhorende superdunks terwijl Iverson zich onderscheidde als een krijger in miniformaat die scoorde als een gek.
De eerste stap richting NBAsucces was de
dunkcontest van 2000 in Oakland. Na een afwezigheid van twee jaar keerde dit populaire evenement tijdens het AllStar Weekend terug. De anticipatie was enorm. Met Vince Carter, Tracy McGrady en Steve Francis waren namelijk drie superatleten van de partij. Carter nam uiteindelijk de overhand met een serie spectaculaire dunks die iedere basketbalfan zich nog steeds herinnert. Carter (a.k.a. ‘Half Man/Half Amazing’) lokte een hoop nieuwe fans naar het basketball met zijn ongekende atletisch vermogen en acrobatische moves.
Iverson introduceerde een geheel nieuwe stijl in de NBA, zowel op als naast het terrein. The Answer werd hét idool voor een grote groep basketbalfans die zich tot dan toe niet of nauwelijks weerspiegeld zag in één van de sterren. Iverson was cool, hip en vooral ghetto zwart. De Amerikaanse jeugd had plots een voorbeeld in de NBA. Iverson
Na Michael Jordan was de NBA op
zoek naar nieuwe sterren. Die vonden ze vooral in de volgende vijf spelers, die hun bijdrage leverden op hun eigen iconische manier.
Kobe Bryant
Kobe Bryant kwam in 1996 in de NBA terecht als een arrogant 18jarig broekie dat dacht de beste basketballer ter wereld te zijn. Kobe had tijd nodig om zich te ontwikkelen als offensieve killer maar was al vroeg een defensief wapen voor de Lakers. Hij won drie titels onder de vleugels van Shaq maar veegde dit stigma van tafel door in 2009 en 2010 zijn vierde en vijfde titel te pakken, twee keer als Finals MVP. The Black Mamba is één van de beste scorers aller tijden en één van vier spelers die ooit 35 punten per wedstrijd in een seizoen scoorden.
Tim Duncan
Eigenlijk valt er over Tim Duncan weinig te zeggen. De forward van de Spurs is gewoon fundamenteel goed en misschien wel de beste speler van het afgelopen decennium. Duncan laat zijn prestaties spreken en komt verder nooit onder de aandacht. Niet negatief, ook te weinig positief. We laten hierbij dan ook gewoon de cijfers spreken: vier titels (1999, 2003, 2005 en 2007), drie keer Finals MVP, twee keer MVP, onafgebroken AllStar in het decennium, negen keer All NBA first team, acht keer All Defensive first team, geen enkele keer de playoffs gemist en een winstpercentage van 70.
Kevin Garnett
Ook Kevin Garnett betrad als arrogant 18jarig broekie in de NBA, zij het in 1995. Garnett liet zich
toonde dan ook nog eens dat hij een krijger was, elke wedstrijd opnieuw. Hij baande zich als kleine man telkens weer een weg tussen al die reuzen. Iverson leidde de Philadelphia 76’ers in 2001 met een memorabele strijd tegen de Toronto Raptors van Vince Carter (3x keer 50+ punten, 2x van Iverson) naar de NBA Finals en shockeerde er even de LA Lakers. AI en VC gaven elk op hun eigen manier de NBA nieuw leven en vooral veel nieuwe fans.
Herstelde rivaliteit (1)
Ondertussen ontstonden tussen de nieuwe sterren van de NBA nieuwe rivaliteiten. Het eerste en belangrijkste exponent hiervan was de rivaliteit tussen de LA Lakers en San Antonio Spurs. Duncan had de Spurs in 1999 naar hun eerste titel geleid en daarbij de Lakers van Shaq en Kobe een 40 pandoering gegeven.
Met de aanwerving van Phil Jackson als
coach waren de Lakers het beste voorbereid. Ze raasden als gekken door de playoffs in 2000 en verloren amper één wedstrijd op weg naar hun twaalfde titel. Ook in 2001 en 2002 zegevierden de Lakers, waarbij de Spurs amper één wedstrijd van de acht konden winnen. In 2003 was het opnieuw de beurt aan de Spurs en in 2004 wonnen de Lakers de playoffserie. Een nieuwe rivaliteit was geboren en de NBA kon niet gelukkiger zijn. De NBA leek op weg naar eerherstel en herboren internationaal aanzien. Dat was echter zonder de Indiana Pacers en Detroit Pistons gerekend. In een wedstrijd op 19 november 2004 in Detroit liep alles volledig uit de hand toen Pacersforward Ron Artest (tegenwoordig Metta World Peace) Pistons center Ben Wallace neerhaalde bij een layup met amper 45 seconden op de klok, ondanks een voorsprong van 9782 voor Indiana. Wallace zei achteraf dat Artest hem gedu rende de wedstrijd waarschuwde dat dit zou gebeuren.
De Pistons hadden de Pacers in de playoffs van 2004 verslagen op weg naar hun eerste titel sinds 1990. De Pacers, een
meteen gelden als een ultraatletische forward met een gigantisch potentieel als defensief anker. Gaandeweg werd Garnett een icoon door zijn emotionele speelstijl en een favoriet van nagenoeg elke NBAfan. Hij leidde de anders zwakke Minnesota Timberwolves in 2004 als MVP naar de beste balans en de Western Conference Finals. In 2008 kwam zijn titeldroom uit toen hij met de Boston Celtics de LA Lakers overwon in de Finals. KG won dat jaar ook de Defensive Player of the Year Award.
Dirk Nowitzki
Dirk Nowitzki was, samen met Pau Gasol, de eerste Europeaan die zich ontwikkelde tot NBA superster. De Duitse forward van de Dallas Mavericks kwam eerst aan het venster kijken aan de zijde van Steve Nash (Western Conference Finals 2003) en won in 2006 bijna zijn eerste titel tegen de Miami Heat. In 2007 werd Nowitzki verkozen tot MVP nadat de Mavericks 68 wedstrijden wonnen. Hij scoorde gemiddeld minstens 21 punten in het complete decennium en staat bekend als één van de beste schutters ooit, zeker voor zijn lengte. In 2011 nam hij wraak op de Heat door de titel te pakken als Finals MVP.
Shaquille O’Neal
Wie de opdracht geeft Shaquille O'Neal in drie kernwoorden te omschrijven, krijgt de volgende antwoorden: superdominant, superego en supergek. Shaq leidde de Lakers naar drie opeenvolgende titels, telkens als Finals MVP. Hij voegde daar in 2006 nog een titel aan toe met de Heat. The Diesel won in 2000 de scoring title (ook al in 1995) en werd verkozen tot MVP. Hij ging in de clinch met Kobe Bryant en hield zich naast het terrein bezig met films (o.a. Kazaam) en muziek (vier eigen rapalbums). Shaq was een madman in elk opzicht van het leven. •
groep jonge talenten met moeilijke karak ters (naast Artest ook Jermaine O’Neal en Stephen Jackson), wilden zich laten gelden, met alle gevolgen van dien. Het gevecht op het terrein sloeg dan ook nog eens over naar de tribune toen Artest een beker tegen zich kreeg. Hij werd geschorst voor de rest van het seizoen, Jackson voor 30 wedstrijden en O’Neal voor 15. Het duurde tot 2012 voor de Pacers opnieuw een winning team waren.
Herstelde rivaliteit (2)
Rivaliteit is dus niet altijd goed voor de NBA maar gaandeweg het decennium vorderde, plukte het Amerikaans basketbal de vruch ten van oude vetes in een nieuw jasje. Toen de Celtics in 2007 Ray Allen en Kevin Gar nett naar Boston haalden en Pau Gasol de Lakers kwam versterken, werd de histo rische Celtics/Lakersrivaliteit weer aangewakkerd. Het was alsof Larry Bird en Magic Johnson opnieuw tegenover elkaar kwamen te staan!
Beide teams ontmoetten elkaar in de
Finals in 2008, waarin de Celtics na zes wedstrijden zegevierden. Dat ‘geboren’ Celtic Paul Pierce tot Finals MVP werd gekozen, was een doorn in het oog van Kobe Bryant en de Lakers. Kobe nam een jaar later een beetje wraak door de titel te pakken tegen de Orlando Magic, maar zijn grootste revanche kwam in 2010. De Lakers versloegen toen de Celtics in een fysieke en spannende serie na zeven wedstrijden. De hernieuwde rivaliteit tussen de twee grootste teams uit de geschiedenis van de NBA was een zegen voor de league. In combinatie met de instroom van grote talenten als LeBron James, Dwyane Wade, Carmelo Anthony, Derrick Rose en Kevin Durant stoomde de NBA het huidige decennium als een hogesnelheidstrein binnen. •
NAAM: Pau Gasol Sáez GEBOREN: 6 juli 1980 (Barcelona, Spanje) LENGTE: 2 meter 13 POSITIE: Power forward/center TEAM: Los Angeles Lakers VORIGE TEAMS: Memphis Grizzlies (20012008), FC Barcelona (19982001) DRAFT: Derde keuze in 2001 door de Atlanta Hawks, die hem direct naar de Memphis Grizzlies stuurden. Draftclass: 1. Kwame Brown, 2. Tyson Chandler, 10. Joe Johnson, 19. Zach Randolph, 28. Tony Parker.. CONTRACT: Zit in zijn laatste contractjaar, waarin hij 19.285.850 dollar krijgt bijgeschreven. PRIJZEN: Kampioen in 2009 en 2010, 4x NBA AllStar, NBA Rookie of the Year 2002, 2x FIBA Europe Player of the Year, Wereldkampioen 2006, World Cup MVP, Europees Kampioen in 2009 en 2011. CARRIÈRESTATS: 18,4 punten, 9,2 rebounds, 3,3 assists, 0,5 steals, 1,6 blocks, .518 FG%, .750 FT% VORIG SEIZOEN: 13,7 punten, 8,6 rebounds, 4,1 assists, 0,5 steals, 1,2 blocks, .466 FG%, .702 FT% HOOGTEPUNT: Op 1 februari 2008 weten de Lakers Gasol binnen te halen in een grote ruil, waar ook onder meer zijn jongere broer Marc Gasol bij betrokken is. De deal legt de Lakers en Pau geen windeie ren: de twee jaren daarna leveren een kampioenschap op. Zelf noemt de Spanjaard het dragen van de Spaanse vlag tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen één van de gelukkigste momenten van zijn leven. DIEPTEPUNT: In het seizoen 2011 was Gasol onderdeel van een beklonken trade, die hem naar de
Houston Rockets bracht en Chris Paul naar de Lakers. NBAcommissioner David Stern keurde de overeenkomst echter af, waardoor iedereen op zijn plek bleef. Hoewel Pau er nooit over heeft geklaagd, leek het vuur daarna in hem gedoofd. ANDEREN OVER HEM: Lakers coach Mike D’Antoni zei voorafgaand aan dit seizoen: “Pau is de beste center in de NBA. Er bestaat voor mij geen discussie op de vraag wie de beste vaardigheden heeft op zijn positie.” Ploegmaat Kobe Bryant: “Ik hou van Pau als een broer. Het is tijd dat hij weer gaat geloven in zichzelf en gaat domineren zoals hij dat kan.” Ondanks goede prestaties heeft Pau de reputatie te lief te zijn op het veld. “Je bent een watje”, zei Chris Paul al eens in zijn gezicht en Magic Johnson noemde zijn spel te soft. OVER HEMZELF: “Ik ben dit jaar all in. Ik wil elke avond domineren en laten zien dat ik één van de beste spelers in de league ben.” Of zijn passieve imago reageerde hij als volgt: “Sommige spelers praten te veel. Ik laat dat langs me heen gaan, want het is vooral jaloezie. SPORTAMERIKA OVER PAU GASOL: Pau heeft een glansrijke loopbaan achter de rug, maar vorig seizoen deelde hij in de Lakersma laise en ook het huidige sei zoen verloopt niet geweldig. Blessures zitten Gasol vaker dwars dan hem lief is. Het lijkt erop dat dit zijn laatste jaar als Laker is. Volgend jaar is de center voor het eerst in zijn loopbaan een free agent. Hopelijk kan hij zijn carrière daarna nog een extra impuls geven, die hem voorgoed van het imago ‘soft’ afhelpt. CIJFER:
8
Chemie is niet te koop
Mikhail Prokhorov is bankier, investeer‐
der, politicus en één van de honderd rijkste mensen ter wereld. Hij bezit villa’s op droomlocaties, een luxe privéjet en twee megajachten. Door zijn Rus‐ sische accent en voorliefde voor martial arts heeft hij wat weg van een slechterik in een James Bond film (de kalasj‐ nikov in zijn keukenkastje helpt daar ook aan mee). Prokhorov omringt zich bij voorkeur met modellen en krijgt regelmatig het predicaat playboy opgeplakt. In 2007 laadde hij zijn privéjet vol met Russische prostituees ('vrouwen voor entertainment') om in de Franse Alpen Oud en Nieuw te vieren. De Franse politie arresteerde hem op verdenking van vrouwenhandel.
Sinds 2011 is Prokhorov eigenaar van de Brooklyn Nets. Afgelopen zomer zorgde hij voor dé trade van het seizoen, door Paul Pierce en Kevin Garnett van Boston naar Brooklyn te halen. Dat hij 80 miljoen dollar aan belasting moet betalen, interesseert de miljardair niet. Hij wil winnen. En op papier is zijn team titelkandidaat.
Tot nu toe brengt de bankrekening van
Prokhorov dit seizoen weinig succes. De eerste wedstrijden maken pijnlijk duidelijk dat je met geld geen chemie koopt. Williams, Pierce, Garnett en Lopez zoeken naar hun vorm en nieuwbakken coach Jason Kidd vraagt om geduld. Maar hoe lang duurt dat nog? Vorig jaar vroeg de New York Post aan Prokhorov of hij ooit in het huwelijksbootje zou willen stappen. Hij antwoordde: “Als de Nets niet binnen vijf jaar kampioen worden, straf ik mezelf door te trouwen. Niemand wil die titel meer dan ik.” Ik hoop dat Prokhorov alvast op zoek is naar een geschikte kandidaat. ∙
Eva Gerritse.
Head Games
Ik was vijftien jaar. De bal vloog hoog, ik had zelfs even het idee dat het ding pas op mijn hoofd zou belanden na een baan om de aarde. De klap was keihard. Uiteindelijk bleek het niet het leer te zijn waardoor ik bewusteloos op de grond terecht kwam, maar het hoofd van mijn tegenstander. De botsing was enorm. Gek genoeg zag ik Bert en Ernie voorbij komen toen ik knock‐out ging. Dat blijft nog het meest onverklaarbare. Bert en motherfucking Ernie! Je hoopt toch op z’n minst op een enorm lekker playboymodel in een verzachtend visioen. Toen ik bij kennis kwam lag ik op een tafel en zette de dokter vijf hechtingen in mijn wenkbrauw. De verdovingsprik zorgde voor een blijvend trauma. Na een paar weken verplichte rust besloot ik niet zoveel meer te koppen. Dat gaat mij tot op de dag van vandaag goed af. Dan maar een mietje. Het staat buiten kijf dat de gezondheid van de spelers in de NFL beschermd moet worden, maar dat lijkt een eeuwig durende strijd. Christopher Nowinski schreef het boek Head Games en bracht daarmee de discussie rond hoofdblessures en hersenschuddingen in de NFL in een stroomversnelling. Nowinski, zelf voormalig superster in de World Wresteling Entertainment, liet zien hoe ernstig de hersenschade bij diverse sporters kan zijn. Niet alleen in de NFL, maar ook in andere contactsporten. Zelfs bij voetbal door bijvoorbeeld veelvuldig koppen.
Andre Waters, een voormalig defensive back in de NFL,
pleegde op 44‐jarige leeftijd zelfmoord. Tijdens zijn actieve carrière liep Waters vele hersenschuddingen op, door simpelweg zijn taken met passie uit te voeren. De miljoenen aan het einde van de maand zullen ook niet als rem hebben gewerkt. Onderzoek van zijn brein na de dood toonde aan dat Waters vermoedelijk in de beginfase van Alzheimer zat. De hersens leken op die van een 85‐jarige man. Hoe dat kwam, laat zich raden. Waters is niet de enige. Anderen kregen last van depressies of gedragsstoornissen. Bij familie en vrienden riep dit vaak onbeantwoorde vragen op. Tot Head Games verscheen.
Het is belangrijk dat aangetoond wordt hoe schadelijk bepaalde facetten van een sport kan zijn voor de mens, maar vooral dat we ons daar ook van bewust zijn. Een elleboog in het voetbal, is niet alleen een gemene overtreding waardoor iemand een paar dagen met een blauw oog loopt. Veelvuldig op die manier geraakt worden als speler, kan later in het leven misschien wel fatale gevolgen hebben. Daarom moet er keihard tegen worden opgetreden. Net als gevaarlijk inkomen in de NFL. Een vergelijking met vroeger gaat niet meer op, simpelweg omdat we nu veel meer kennis hebben over de medische gevolgen.
Kinderen in Amerika spelen American Football zoals ze op televisie zien, maar overal
ter wereld worden sporten zoals die op professioneel niveau worden beoefend, nagespeeld door de jeugd. Head Games toont aan dat we een grotere verantwoordelijk hebben dan alleen maar juichen voor een overwinning. Namelijk respect voor het leven. ∙
Hij vocht tegen zijn emoties om niet te
verraden hoeveel die zesde titel voor hem betekende, maar wat was Jimmie Johnson door het dolle heen. Er was even een moment dat de titel in gevaar leek, maar aan ’t einde van de rit werd FiveTime Jimmie alsnog SixTime en niets wees er in Florida op dat #48 genoeg heeft van de jacht op het ultieme record.
Na een stevige burnout op de finishlijn stapte Jimmie Johnson met een brede glimlach uit zijn wagen. Toen hij al snel ‘n microfoon onder zijn neus gedrukt kreeg waren zijn eerste woorden gericht aan het publiek, dat qua applaus en waardering de boeroepers ruim overstemde. “Ik kan jullie horen daar boven,” zei JJ tegen de fans op de tribunes in de verte. Een directe handreiking naar de massa’s op de grandstands, die een haat liefdeverhouding hebben met de succesvolle Californiër.
Zij mogen de vele titels van Johnson dan
wel moe zijn, hij zelf is dat allesbehalve. De emotionele omhelzing met vrouw en dochter, waarbij Jimmie alle oog verloor voor het team om hem heen en de journalisten die aan zijn lippen hingen, verried hoe belangrijk ook deze zesde trofee voor hem was. Hij wil alle kritiek doen verstommen en jaar na jaar weer bewijzen dat zijn hegemonie geen geluk of toeval is. De race zelf was vooral een nerveuze aangelegenheid. Vooraf maakten Jimmie Johnson, Matt Kenseth en Kevin Harvick alledrie mathematisch nog kans op het kampioenschap, maar dan moesten de twee laatstgenoemden winnen, terwijl Johnson – en in Harvick’s geval ook Kenseth – ver achteraan moest finishen. Niets was zeker, maar ’t was Johnson’s titel om te verliezen.
Een kort moment van onachtzaamheid leverde bijna het door Kenseth en Harvick gehoopte vuurwerk op, maar op routine hield Johnson de wagen in een rechte lijn en de geleden schade was geen hinder in het vervolg van de race. Terugzakken naar plek 23 was echter wel een risico, maar de Lowe’s Chevrolet SS van Hendrick Motorsport behoort al jaren tot de beste wagens en reken maar dat niemand in het midden van de groep Johnson hard durfde te blokken.
einde de laatste verwoede pogingen van Matt Kenseth en Dale Earnhardt Jr. definitief afstopte. Kenseth reed van de 267 rondes er 144 aan kop, maar het bleek niet genoeg voor zowel race als kampioenschap en hij zal nog wel even hebben teruggedacht aan zijn teleurstellende race van vorige week, toen een finish op plek 23 de race van dit weekend degradeerde van doodsstrijd om de titel tot voorzichtig uitrijden voor rivaal Johnson.
van Hendrick Motorsport en de coureur wiens ego Jimmie Johnson van zijn zesde titel hield. Johnson vond dus zonder al te veel moeite zijn plek naar voren en kwam dankzij goede pitstops weer in de top10 terecht. Hoe hard Kenseth en Harvick ook pushten, de strijd was gestreden en JJ’s enige doel was de wagen veilig over de streep krijgen.
hoopvolle en goede Chase voor enkele geliefde coureurs en voorzichtige gesprekken over een nieuwe invulling van de puntentelling bieden enkele goede verhaallijnen om de korte winter te overbruggen. Op 23 februari starten de motoren namelijk weer voor de Daytona 500 en begint Johnson zijn jacht op het ultieme record. •
Je wil niet de boeken ingaan als de vijand Titel zes voor Jimmie Johnson, een
Zelfs de strijd om de winst in de race op HomesteadMiami Speedway werd uiteindelijk een kwestie van uitrijden, toen Denny Hamlin een paar rondes voor het
Danica Patrick maakte in 2013 kennis met de Wet van Murphy: alles wat er fout kon gaan, liep ook daad werkelijk uit op een regelrechte sof. Voor USA Today keek La Patrick terug op een verloren seizoen. "'t Is allemaal een tikje moei lijker dan verwacht." DOOR GEERT JAN DARWINKEL
En dat terwijl 2013 nog wel zo veel
belovend was begonnen. Tijdens de openingsrace van het seizoen, de Daytona 500, werd ze de eerste vrouw ooit die tijdens deze NascarSuper Bowl de pole position wist te bemachtigen. En in de race zelf, bleef ze tot en met het laatste rondje kanshebber op de over winning. Een prestatie die door Sport Amerika zelfs luister werd bijgezet middels een heuse coverstory.
Sindsdien ging alles in rap tempo bergaf waarts. Was er niet een openlijke ruzie met David Gilliland (in Kansas), dan was er wel een crash met d'r vriendje Ricky Stenhouse Jr (in New Hamsshire), of miscommunicatie met de pit crew (in Talladega) die de plannen in de war stuurde. "Ik had echt m'n zinnen gezet op dit seizoen", verzuchtte ze vorige week. "Ik was ondanks alles ook overtuigd van een goed slot van dit rampjaar. Maar dat zat er gewoon niet in. Steeds was er wel iets. De ene keer een crash, de andere keer waren we gewoon slecht. Maar dat is Nascar. 't Is allemaal een tikje moei lijker dan verwacht."
chief Tony Gibson. Diezelfde Gibson blijft haar echter belonen met z'n onvoorwaar delijke vertrouwen. Wees geduldig en blijf in jezelf geloven, houdt hij haar voor. Gibson kijkt ook vooral naar Patricks goede dagen. En op die dagen, verdient ze een B+.
onervarenheid. En ja, dat ze qua karakter een opgewonden standje is, werkt ook niet altijd mee. Sterker: het zat haar in 2013 meer dan eens in de weg. "Ik dacht altijd dat ik een geduldige coureur was die methodisch te werk ging", verzucht ze, "maar ik ben er dit jaar achter gekomen dat een beetje te veel enthousiasme of frustratie je lelijk kan opbreken. Zodra je de grenzen opzoekt, kunnen er slechte dingen gebeuren. Ik had meer geduld moet tonen dan ik normaal gesproken doe. M'n eigen karakter achter 't stuur heeft mee meermalen verrast."
Niet altijd even goed, dus. Maar om nou te zeggen dat dat reden is voor paniek? Allerminst. Patrick: "Tony vertrouwt me. Zegt niet: je moet je daar en daar verbeteren, maar luistert naar me en gaat vandaaruit te werk. We moeten gewoon zorgen dat onze auto beter wordt, zegt hij."
Oorzaken? Deels haar
Zulks knaagt natuurlijk aan het zelfvertrouwen, weet ook Patricks crew
Zegt: "Na twee top
races vorig jaar, kreeg haar zelfvertrouwen een enorme boost", herinnert Gibson zich. "Ze had iets van: Ik kan 't, ik ben een top 10 coureur. Dat maakte me een tikje nerveus, omdat ik wist dat ze weer me beide benen op de grond terecht zou komen. De vraag was: hoe gaat ze om met dergelijke teleurstellingen?"
En Gibson: "Ik heb veel verbetering
gezien, echt. Onze lat ligt misschien een tikje lager dan die van anderen, maar we hebben dit seizoen vooral ook veel mis fortuin overwonnen. En dat is ook wat waard." •
Het is lastig om sportfans, die gruwelen
van keer op keer dezelfde kampioen, onge lijk te geven. Het neemt de spanning weg, het zorgt te vaak voor een toename aan strontvervelende bandwagonfans en op den duur wordt je er als concurrerende fan natuurlijk stikjaloers van. Als de vraag niet langer is wie er wint, maar of één specifieke deelnemer een keer niet wint, heeft een sport meer dan eens een probleem en het afgelopen decennium heeft dat probleem in Nascar de naam Jimmie Johnson. Johnson ging van 2006 tot en met 2010 vijf keer op rij met de titel aan de haal en hoewel hij de afgelopen twee jaren niet de titel won, was hij wel groot kanshebber en won hij voldoende wedstrijden om in de spotlight te blijven. Dit seizoen is Jimmie Johnson zelfs weer de Johnson van voorheen, want met de 2013 Daytona 500 op zak en de kampioenschapsstrijd al een poosje een duel tussen slechts Matt Kenseth en hijzelf, zien zowel zijn fans als zijn haters de bui al hangen.
Hij bevindt zich in goed gezelschap. Er waren in het verleden altijd Nascarfans die doodmoe waren van de zeven titels voor legendes als Richard Petty en wijlen Dale Earnhardt sr. Meer recent delen fans van Formule 1 mee in de miserie. Was het tien jaar geleden Michael Schumacher die titel aan titel reeg in zijn Ferrari, nu is het Schumachers landgenoot Sebastian Vettel in de Red Bull die de sport op haast onmogelijke wijze domineert. En daar houden de vergelijkingen niet op.
B
* ij heel veel winnen hoort niet alleen de kritiek vanwege de verveling, maar behoren vaak de aantijgingen dat zulke dominantie nooit eerlijk tot stand kan zijn gekomen. YouTube staat vol met filmpjes die moeten aantonen dat Vettel’s Red Bull een unieke technologie bevat die niemand anders heeft en vergelijkbare kritieken valt ook Jimmie
Johnson ten deel. Hij zou een valsspeler zijn.
Die kritiek is echter niet zo
zeer aan hem gericht, als ook aan zijn team. Hendrick Motorsports en crew chief Chad Knaus, die zich vooral richt op de #48 Lowe’s Chevrolet SS van Johnson, zijn in het verleden wel eens gepakt op kleine illegale vergrijpen en die worden door critici graag aangegrepen om twijfels te zaaien over de recente successen van hun wagens.
“Johnson won [voor zijn overstap naar de Cup series, red.] één race in een degelijke wagen op het tweede niveau,” schrijft een uitgesproken Nascarfan op zijn blog. “Johnson is gewoon niet zo’n hele goede coureur. Laten we eerlijk zijn. Hij is het product van een goede wagen en een crew chief die de bijnaam Cheatin’ Chad heeft verdiend in het paddock en op de tribunes.”
Die twijfel is niet geheel onterecht.
Geregeld wordt de #48 van JJ op herkeuring gestuurd, en soms zelfs meermaals per weekend, omdat de controleurs twijfels hebben bij de afstelling en het materiaal in de wagen. Hoewel dat enerzijds een teken is van continue pogingen tot innovatie en het zoeken naar nieuwe mogelijkheden, kan dat anderzijds
niet anders worden uitgelegd dan poging tot valsspelen.
Jimmie Johnson wordt er na al die jaren niet meer echt warm of koud van. “Ze noemen me een slechte teamgenoot of een
mazzelaar, ze roepen dat mijn wagen de regels breekt – het doet allemaal wel een beetje pijn, maar om heel eerlijk te zijn, zo’n vreselijk zeer doet ’t nu ook weer niet. Ik zit lang genoeg in deze sport om te weten dat iedereen maar wat roept, bij voorkeur terwijl ze zich kunnen verstoppen achter hun laptopje of hun telefoon. Je moet dat allemaal met een korrel zout leren nemen.”
Maar de geruchten zijn
hardnekkig en hoewel er na de rook zelden vuurtjes zijn gezien, heeft JJ niet langer het voordeel van de
twijfel aan zijn zijde. Mede omdat zijn teamgenoten bij Hendrick Motorsport in exact dezelfde Chevy’s rijden, maar geregeld niet kunnen tippen aan de snelheden van de Johnson. Verschillen die zich niet slechts laten verklaren door talent of een beetje meer geluk.
*
Niet dat Jimmie geen geluk had in zijn leven, hoor. Hij groeide op in de zonnige
heuvels van El Cajon, een stadje in Califor nië onder de rook van San Diego, en zijn ouders waren gek genoeg om hem van jongs af aan motorsport te laten deelnemen, terwijl zij niet bepaald welvarend waren. Kleine Jimmie begon als vijfjarig jochie al met racen op motoren en groeide als tiener al rap uit tot jonge ster in verscheidene soorten offroad racing. Zo kwam Johnson ook terecht op de vele dirt track ovals die Amerika rijk is en daar werd zijn Nascartalent opgemerkt.
Op die manier wist hij in 1998, op 23
jarige leeftijd, een stoeltje te veroveren om af en toe in de Busch Series te rijden, die we tegenwoordig als de Nationwide Series en het tweede niveau van Nascar kennen. Degelijke prestaties in die eerste twee jaren
betekenden in 2000 zijn eerste jaar met veel races en eindigde hij dat jaar nog zonder overwinning, in 2001 was het wel raak en werd hij tevens door Hendrick Motorsports ingelijfd om enkele races in de Cup Series te rijden. Het bleek de opmaat naar een carrière als de meest succesvolle Nascarcoureur van de afgelopen vijftien jaar, die zich vanaf zijn eerste seizoen in de topvijf meldde en sindsdien alleen in 2011 – zesde – niet bij de eerste vijf eindigde. Een succesreeks die hij niet alleen aangreep om zichzelf, maar vooral ook anderen te helpen. Want je kunt zijn succes om niet onbegrijpelijke redenen haten, maar good guy Jimmie Johnson is een verdomd goeie kerel.
Zo gebruikte Jimmie vóór zijn recordreeks al zijn aanzien als coureur om de Jimmie Johnson Foundation op te richten, die hij samen met zijn vrouw Chandra leidt. Het doel van de stichting is het ondersteunen van goede doelen voor kinderen in nood.
De gekozen projecten lopen behoorlijk uiteen, want lieten ze het ene jaar een entertainmentcentrum bouwen op het zomerkamp van de racefamilie Petty voor ernstig zieke kinderen, een ander jaar werden meerdere miljoenen dollars in Education Champions Grant gestoken, dat zich richt op het aankopen van verbeterde educatiemogelijkheden voor kinderen in slechte wijken.
Een deel van het geld wordt opgehaald dankzij een jaarlijks golftoernooi, waarvan de opbrengst ook wordt verdeeld tussen onder meer Make
AWish en het Amerikaanse Rode Kruis. Die inzet voor goede doelen leverde Johnson alleen veel waardering op van fans en collega’s, hij werd zelfs geroemd door president Obama en uitgenodigd voor een gesprek op het Witte Huis, waar hij zowel voor zijn stichting als zijn vijf titels werd geëerd als buitengewone Amerikaanse sportheld.
*
Het bezoek aan
president Obama is één van de vele voorbeelden van de unieke kracht van Jimmie Johnson. Zijn vriendelijke uitstraling en buitengewone prestaties maakten hem niet alleen tot held van Nascarfans, maar resoneren ook bij fans van andere sporten, die Johnson als veel meer dan ‘die kerel die goed rondjes rijdt’ zijn gaan zien.
“Hij is up there met de allergrootste dynastieën uit de sport,” zei de presi dent. “Denk er eens goed over na, alleen de Boston Celtics, de New York Yankees en de Montréal Canadiens wonnen ooit meer dan vier titels op rij. En nu hijgt Jimmie op alle recordlijstjes in de nek van Dale Earnhardt en Richard Petty om de meeste Nascartitels ooit (Petty en Earn hardt wonnen er zeven, red.), wat toch niet verkeerd is voor de zoon van een fabrieksmedewerker en een schoolbuschauffeur en die nog vele seizoenen in de sport voor zicht heeft.” Het ultieme teken van JJ’s alles ontstijgende succes was echter zijn verkiezing in 2009 tot Associated Press’ Male Athlete of the Year in de Verenigde Staten. Een titel die eerder was weggelegd voor
Jimmie Johnson is de recordkampioen
van de huidige Nascargeneratie, maar twee namen uit de geschiedenis wonnen nog net iets vaker dan hij. Richard Petty en Dale Earnhardt sr. werden beiden zeven keer kampioen op het hoogste niveau.
Petty deed ’t door in de jaren '60 twee keer de Grand National Series te winnen en in de jaren '70 vijf keer met de Winston Cup Series aan de haal te gaan. Hij won tevens de eerste Daytona 500 en trad in 2010 als allereerste toe tot de Nascar Hall of Fame. Dale Earnhardt sr., zijn zoon Dale jr. racet nog steeds in de Sprint Cup, won zijn zeven titels in de jaren '80 en '90, met zijn eerste titel in 1980 en zijn laatste in 1994. Earnhardt zou ook na 1994 blijven racen en kwam in 2001 tragisch om het leven in de laatste bocht van de Daytona 500.
Ook zij werden eerst als helden toege‐
zongen, maar later verguisd om hun do‐ minantie. Earnhardt verdiende uiteindelijk zelfs de bijnaam The Dominator, vanwege zijn vele titels en zijn dwingende stijl van inhalen. Je respecteerde Earnhardt of je crashte, want hij sneed iedereen genadeloos de pas af. Eén verschil was dat de titels van Johnson achtereenvolgend kwamen, terwijl Petty en Earnhardt deel uitmaakten van meerdere decennia en wisselend succes kenden. Om dit in perspectief te plaatsen: na Petty en Earnhardt (7 titels) volgen Johnson (5), Jeff Gordon (4) en een groep van vijf coureurs met drie titels, waarvan Tony Stewart als enige nog actief is. Het merendeel van de coureurs wint nooit een race of met geluk één titel. Dat maakt de reeks van vijf titels op rij voor Jimmie Johnson des te bijzonder.
mondiale iconen als Tiger Woods, Michael Phelps, Michael Jordan, Muhammad Ali en een niet nader te noemen dopingzondaar op twee wielen uit Texas, maar nu plots werd overhandigd aan ’n ster uit Nascar. Dat Johnson die prijs kreeg, zei alles over zijn bereik als atleet en zijn geliefde karakter bij pers en publiek.
Zijn karakter is misschien wel de ware reden dat Johnson zoveel races en titels won. Natuurlijk reed hij zijn hele carrière in één van de beste wagens en ja, hij ontsnapte net wat vaker aan enorme crashes dan de rest, maar bovenal houdt Jimmie Johnson vaker dan zijn concurrentie het hoofd koel.
Johnson gooit niet om iedere scheve blik met zijn helm en Johnson neemt zelden wraak op de baan. Hij gelooft in wraak nemen door op het podium te staan, terwijl de rivaal die hem dwars zat met lege handen afdruipt. Hij is de ultieme professional en zelfs dat wordt hem door sommige fans kwalijk genomen, die de perfecte Jimmie liever eens zagen ontploffen van woede.
SEIZOEN 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013
RACES 3 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36
WINS 0 3 3 8 4 5 10 7 7 6 2 5 6
POLES 0 4 2 1 1 1 4 6 4 2 0 4 3
TOP5s 0 6 14 20 13 13 20 15 16 17 14 18 16
TOP10s 0 21 20 23 22 24 24 22 24 23 21 24 24
PUNTEN 210 4600 4932 6498 6406 6475 6723 6684 6652 6622 2304 2360 2419
FINISH 52ste 5de 2de 2de 5de 1ste 1ste 1ste 1ste 1ste 6de 3de 1ste
Hij ligt echter niet wakker van wat fans
denken. Hij ligt niet wakker van het feit dat ze zijn dominantie moe zijn en hem uitjouwen als hij alweer wint. “Ik moet
erom lachen. Het maakt me geen zak uit. Ik doe gewoon mijn werk. Ik heb mijn hele leven mijn best gedaan om op dit punt te komen. Ik doe niets anders dan Gordon, dan Earnhardt of Petty – sterker nog, ik ben er trots op dat ik tot de groep coureurs behoor die zo vaak moesten worden toe gejuicht, dat ze op den duur werden uitgejouwd.”
*
Zolang Johnsons team en crew zijn wagen weekend in, weekend uit tot in perfectie weten af te stellen, zal hij proberen om iedere week weer een nieuwe stap te zetten richting evenveel titels als de legendes van vorige generaties.
“Als er ooit een dag komt dat de fans me weer toejuichen, betekent dat waarschijn lijk dat ik ben gestopt met winnen. Ik hoef het toejuichen dus niet, ik houd liever het boegeroep nog even. Daar heb ik vrede mee.” •
"No beard? No thanks!"
Het is een zin die in het verleden al eens
naar Johnny Damons hoofd is geslingerd door Red Sox‐fans toen hij bij de New York Yankees getekend had. Damon moest zijn uiterlijk van holbewoner, waarmee hij in Boston tot cultheld was verworden, gedag zeggen. Als kersverse Yankee werd zijn eerste bezoek aan de kapper uitgebreid in het nieuws gebracht. Er werd ongeveer twintig centimeter van zijn baard afgeknipt en met dat haar had Gerard Joling een prachtig golvende coupe kunnen maken.
De New York Yankees hebben een regel: een speler van de Yankees hoort er fatsoenlijk uit te zien. Dat betekent netjes gekapt en geschoren. Het enige gezichtshaar dat toegestaan wordt, is de snor (iets waar backup catcher Sal Fasano ooit dankbaar gebruik van maakte). Dit jaar zorgde die regel ervoor dat de bebaarde reliever Brian Wilson in 2014 niet voor het team uit zal komen. De Yankees zijn op zoek naar versterking voor de bullpen na het pensioen van Mariano Rivera. In die zoektocht kwamen zij uiteraard ook langs de manager van Brian Wilson, de man achter de slogan “Fear the Beard”.
Volgens Mark Feinsand van New York Daily News heeft GM Brian Cashman gevraagd of Wilson bereid was zijn baard te scheren om bij de Yankees te komen spelen. Hij kreeg hierop geen onverwacht antwoord: neen! Hierop zei Cashman: “Cross him off the list!”
Het is mooi om te zien dat er in deze tijd twee partijen zo aan hun principes vast blijven houden. •
Seb Visser.
21ste eeuw
Eindelijk heeft Major League Baseball beslo‐
ten om toe te treden tot de 21ste eeuw. Vanaf komend seizoen zal er een uitbreiding zijn in het gebruik van instant replay. Tot afgelopen seizoen werden alleen grensge‐ vallen bij homeruns teruggekeken door de scheidsrechters, vanaf volgend jaar kunnen managers een in hun ogen verkeerde call ter discussie stellen, zoals dat ook in de NFL kan. Het werd verdomme wel tijd.
Het leven van een scheidsrechter, in welke sport dan ook, is ontzettend lastig. Een scheidsrechter heeft één paar ogen en mist gedurende 162 wedstrijden wel eens iets. Een verkeerde call was tot dit jaar een verkeerde call. Oké, soms kwamen de scheidsrechters bij elkaar en werd er overlegd waarna een foute call ongedaan werd gemaakt, zoals in Game 1 van de World Series.
Vaker kwam het echter voor dat de
verkeerde call bleef staan. Natuurlijk krijg je ze mee en tegen en gedurende een seizoen van 162 wedstrijden is de kans groot dat je niet exceptioneel bevoordeeld of benadeeld wordt. Alleen op het moment van de fout is het zo vervelend. De toeschouwer ziet het thuis op televisie drie keer voorbij komen, de commentator ziet het, de manager in de dug‐ out ziet het op een monitor. Iedereen ziet het, behalve de scheidsrechter. Honkbal schaart zich, als één van de conservatiefste sporten in de wereld, eindelijk bij de sporten waarin scheidsrechters hulp krijgen. Dit leidt tot eerlijkere wedstrijden en minder frustratie bij de teams en fans.
De 21ste eeuw. Ik ben benieuwd wanneer de FIFA de kalender omslaat. ∙
Lennart Beishuizen.