SportAmerika Magazine Nr 44

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Zwarte Piet

Ik erger mij enorm aan de commotie. Ik snap dat wij leven in een democratie, maar dat sommige mensen zonodig hun mening willen verkondigen met totaal irrelevante standpunten zorgt voor ergernis. Bij mij dan.

'Dat is in de VS wel anders', was mijn eerste gedachte. Daar zijn de World Series bezig en is het NBA­seizoen net begonnen. Maar helaas hebben ze daar hun eigen ‘racisme’­ discussie. En wel over het voeren van de naam Redskins door het NFL­team uit Washington.

Het team van headcoach Mike Shanahan gebruikt deze naam al sinds 1937, maar sinds anderhalf jaar is er een keiharde lobby bezig om deze te laten veranderen.

Eén van die lobbygroepen is de Oneida Indian Nation. Deze

Indianenstam startte een radiocampagne in de omgeving van Washington DC om de naam én het logo (met de indiaan) gewijzigd te krijgen. Weg met 'roodhuiden'.

Terwijl de Nederlandse bevolking dankzij een heuse pietitie laat zien vóór de combi van Sinterklaas en Zwarte Piet te zijn, is het in de VS wel anders.

Net voor de zomer vond 79 procent van de Amerikanen de naam Redskins prima. Na alle commotie is dat nog maar 61 procent. Een teken aan de wand voor Dan Snyder, de eigenaar van het team. Zou je denken. Niets is minder waar. Snyder liet in de media weten nooit met naamsverandering in te stemmen. De NFL stelde zich achter dit standpunt.

Ik hoop dat ook deze discussie dan snel overwaait. Het zijn

beslissingen uit het verleden, waarbij de hedendaagse ontwikkeling aantoont dat elke verwijzing naar racisme totaal niet gegrond is.

Veel leesplezier,

De kans dat Greg Schiano

nog lang de coach is van de Tampa Bay Buccaneers lijkt gering. Afgelopen week kwamen er meerdere berichten naar buiten van ex­spelers die de coach bekritiseerden. Michael Bennett, tegenwoordig speler van de Seattle Seahawks, zei het volgende: "Hij wil gewoon zijn kracht tonen, maar geloof me, ik spreek nog vaak jongens die in Tampa Bay spelen en respect voor Schiano is er vrijwel niet" • Het meest opvallende bericht van de week kwam uit St. Louis. De Rams zouden naar verluidt een belletje hebben gepleegd richting Brett Favre met de vraag of de 44­jarige quarterback de Rams zou willen helpen nu Sam Bradford de rest van het seizoen eruit ligt. Maar naast het feit dat Favre geen interesse had bleek het om een grap te gaan. De persoon die de komst van de jonge quarterback Austin Davis afrondde, had toevallig de zaakwaarnemer aan de lijn die ook de zaken van Favre behartigt.

"Toen zei ik voor de grap: Hoe zit het eigenlijk met Favre, is hij beschikbaar?" • Vince Young, de quarterback die nog steeds meer wedstrijden gewonnen dan verloren heeft in zijn carrière, zit momenteel thuis. Onbegrijpelijk zo, vindt hij zelf: "Elke dag word ik wakker en weet ik dat ik eigenlijk football hoor te spelen. Maar dat telefoontje komt maar niet, ik snap er niks van." De uitspraken komen vlak nadat de Rams besloten om Brady Quinn en Austin Davis binnen te halen •

Het NBA­seizoen is weer

begonnen! Op de valreep verkaste de Poolse center Marcin Gortat van de Phoenix Suns naar de Washington Wizards. De Suns stuurden ook Kendall Marshall, Shannon Brown en Malcolm Lee naar de hoofdstad. Van die drie zullen de Wizards waarschijnlijk geen gebruik maken. De Suns krijgen er Emeka Okafor en een gegarandeerde top­ 12 draftkeuze in 2014 voor terug. Phoenix heeft nu vier azen in de eerste ronde van de veelbelovende komende rookiedraft ● Ook in Minnesota zijn niet alleen met het heden bezig. De contracten van zowel de net 23­jarige Ricky Rubio als van de 22­jarige Derrick Williams werden verlengd. In het geval van Williams was dat niet zo vanzelfsprekend als bij Rubio. De tweede keuze uit de rookiedraft van 2011 kon zijn belofte nog niet echt inlossen. De Timber­ wolves laten op deze manier zien dat ze vertrouwen hebben in de ontwikkeling van de forward, die in het afgelopen seizoen liet zien dat hij stappen maakt ● De Houston Rockets lieten in het voorseizoen bij vlagen zien waartoe ze in staat zijn. Het trio James Harden, Dwight Howard en Chandler Parsons kende een goede voorbereiding en wist elkaar goed te vinden. Zo versloegen ze in hun laatste twee oefenpotjes de San Antonio Spurs en de Memphis Grizzlies. Tegen de Grizzlies sloegen de harten van de fans wel een keer over toen Harden geblesseerd af moest haken. Zijn knie knalde tegen die van Quincy Pondexter. De blessure blijkt echter mee te vallen •

Red Wings­verdediger

Jonathan Ericsson werd deze week vader van doch­ ter Liv. De jongste telg werd vernoemd naar Stefan Liv, de Zweedse ex­teamgenoot van Ericsson die omkwam in de vliegtuigcrash van Lokomo­ tiv Yaroslavl in 2011. “We vonden de naam erg mooi, en met die betekenis voelt het nog beter” • De Edmonton Oilers moeten aanvaller Taylor Hall vier weken missen. Hall raakte geblesseerd aan zijn knie in de wedstrijd tegen de Ottawa Senators na een hit van verdediger Erik Gryba • Lars Eller had begin deze week weinig lovende woorden voor de Edmonton Oilers. “Hun spel doet me denken aan dat van juniorenteams. Er zit niet veel structuur in.” Eller kreeg het deksel op de neus, want de confrontatie tussen de Oilers en Ellers Montreal Canadiens werd met 4­3 gewonnen door de Oilers • Ryan Garbutt is voor vijf wedstrijden geschorst. De aanvaller van de Dallas Stars lanceerde zichzelf in de wedstrijd tegen de Anaheim Ducks in het gezicht van Dustin Penner. Penner is voor onbepaalde tijd uitgeschakeld met een blessure aan het hoofd • De Ducks moeten ook Jakob Silfverberg missen. De aanvaller brak zijn hand tegen de Ottawa Senators en is vier tot zes weken uitgeschakeld • Doelman Cam Ward moet weer eens enkele weken toekijken. De goalie, die al tijden achtervolgd wordt door blessureleed, staat drie tot vier weken langs de kant. Zijn Carolina Hurricanes moeten ook reservedoelman Anton Khudobin al missen door een blessure •

De St. Louis Cardinals

wonnen de derde wedstrijd in de negende inning na een obstruction call • Deze regel die dateert uit het stoffige tijdperk. Red Sox­ manager John Farrell zei overigens dat de scheidsrechters het bij het rechte eind hadden. “De regel slaat alleen nergens op.” MLB vice­president Joe Torre heeft dan ook beloofd om de obstructieregel in het komende offseason onder de loep te nemen • Xander Bogaerts mag zich de jongste speler ooit noemen met een gelijkmakend binnengeslagen punt in de achtste inning van een wedstrijd in de World Series. Na Ty Cobb en Mickey Mantle is de 21­jarige Nederlander ook de jongste speler met een driehonkslag in de Fall Classic • Wat zat er in de handschoen van Red Sox­werper Jon Lester? Een prospect van de Cardinals vroeg zich af of Lester de boel saboteerde. Het goedje had veel weg van snot of guacamole. “Hars”, aldus Lester. “Hij zweet als een otter”, zei Farrell over zijn pitcher. “Hij heeft het nodig.” • Carlos Beltrán kreeg de prestigieuze Roberto Clemente Award toegekend. De prestigieuze prijs eert jaarlijks een speler die onder meer qua s portiviteit, het uitdragen van de h onkbalsport en maatschappelijke betrokkenheid een voorbeeldfunctie vertoont • Tim Lincecum tekende een tweejarige contractverlenging bij de San Francisco Giants voor 35 miljoen dollar •

Vooropgesteld: honkbal is een spel van

fouten. In geen sport ter wereld worden zoveel ballen misgegooid en misgeslagen als in baseball. De honkbalfan vindt het allemaal prima. Een wedstrijd waarin heel veel wordt misgeslagen, wordt omgedoopt tot pitchers duel. Wedstrijden waarin (bijna) helemaal niks wordt geraakt, worden luidkeels bejubeld als no足no's en perfecto's. En spelers als Babe Ruth (.342) en Ted Williams (.344), die beduidend vaker missloegen dan raak, worden vereerd als absolute helden.

Heden ten dage worden de grootste fouten in het honkbal overigens gemaakt in de front offices van de clubs, door hun (beoogde) sterren grandioos te overbetalen. 200 miljoen over tien jaar? Niets lijkt te gek. Een paar jaar geleden stonden de St. Louis Cardinals op het punt om de grootste blunder in hun bestaan te begaan. Hun alleskunnende superster Albert Pujols ging de vrije markt op, en er was de Cards veel aan gelegen hun slugger te behouden. Liefst 175 miljoen dollar hadden ze voor hem over. St. Louis kwam echter met de schrik vrij, want doordat in LA de televi足 siedollars aan de palmbomen groeien, boden de Angels nog meer.

Pujols vertrok dus, en als pleister op de

wonde kregen de Cardinals van de league een compenserende pick. Die werd door St. Louis in 2012 gebruikt door pitcher Michael Wacha op te pikken in de draft. Dezelfde draft overi足 gens waarin ook Trevor Rosenthal werd opgepikt. Maar goed, we dwalen af.

Want de ene fout is de andere niet. Je hebt ingecalculeerde fouten, die eigenlijk geen fouten zijn, en je hebt fouten die het gevolg zijn van een slechte voorbereiding, aflatende concentratie, vermoeidheid, en gebrek aan focus. Fouten die eigenlijk niet mogen gebeuren, en die je niet verwacht van topspe足 lers die miljoenen krijgen betaald voor hun talenten. Niettemin zitten de World Series van 2013 er vol mee. Het leek verdorie of we de voorbije dagen naar de Cubs tegen de Astros zaten te kijken, zoveel blunders en bloopers passeerden de revue.

Het begon al in Game 1, waarin de Boston

Red Sox dankzij poedelende Cardinals de wedstrijd al na twee innings in de zak hadden. Pete Kozma ging tot twee maal toe opzichtig in de fout, terwijl Adam Wainwright en Yadier Molina een simpele pop­up van Stephen Drew knullig tussen zich in liet vallen.

In Game 2 was het de beurt aan de Red Sox. Gebeten hond: reliever Craig Beslow die, na­ dat de Cardinals juist gelijk hadden gemaakt na een sacrifice fly van Matt Carpenter, vol­ komen onnodig en onbesuisd richting het derde honk gooide. Gevolg: een scorende Jon Jay, en de overwinning in Game 2 voor de Cardinals.

Een ezel stoot zich in het algemeen niet aan dezelfde steen. Zou je denken. Toch bestond Sox­catcher Jarrod Saltalamacchia het om aan het slot van Game 3 (alweer onnodig en onbesuisd) naar het derde honk te gooien.

Resultaat? De veel besproken obstruction van Will Middlebrooks, die Allen Craig reglemen­ tair in staat stelde zijn Cardinals met 2­1 aan de leiding in de series te brengen.

En nog was het foutenfestival niet ten einde. In Game 4 deed pinch­ runner Kolton Wong z'n duit in het zakje. He was picked off by Koji Uehara op het eerste honk, hetgeen gelijk 't einde van de wedstrijd betekende.

Ach, vermakelijk is het allemaal wel, het foutenfestival dat de Red Sox en Cardinals ons dezer dagen voorschotelen. En historisch bovendien: nog nooit in de historie van de MLB, werd een wedstrijd beslist door een obstruction call, en nog nooit in de geschie­ denis van de World Series eindigde een duel met een pickoff. Mede daardoor is er op de afloop van de 2013 World Series geen peil te trekken. St. Louis lijkt een tikkie beter, maar de Red Sox nemen een voorsprong mee naar Boston. 't Is nog nie gedaan. •

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Het verhaal begint op 1 oktober 1992 in Sint Nicolaas, Aruba. Op

die dag komt Xander Bogaerts, één minuut na zijn tweelingbroer Jair, ter wereld. Van kleins af aan zijn de jongens met honkbal bezig, hun oom is namelijk honkbaltrainer en spoort de jongens al op jonge leeftijd aan om in de achtertuin te oefenen. Xander: "Ik denk dat ik drie of vier jaar was toen ik met mijn oom al in de achtertuin stond met een plastic knuppel. Onze hele familie is geobsedeerd door honkbal, en veel familieleden waren vandaag de dag goede honkbal­ spelers geweest. Destijds waren er echter weinig MLB­scouts in deze regio, maar de aanleg hadden we al vanaf dag één in ons zitten."

De jonge broers oefenden niet alleen met plastic materiaal, maar later gooide hun oom steeds vaker amandelnoten hun kant op.

Xander's broer Jair over de trainingen van zijn oom: "Het was geweldig, doordat we vaak met noten oefenden trainden we ons zicht aangezien de ballen die bij wedstrijden gebruikt werden groter waren. Verder had onze oom ook een autoband aan de amandel­ boom opgehangen en sloegen we elke dag wel zo'n honderd keer tegen die boom aan. Het gevolg was dat we veel sterker waren dan onze leeftijdsgenoten."

Scouts

De twee broers speelden van jongs af aan samen en wonnen veel, elke dag gooiden ze ballen naar elkaar over en sneuvelden er vele ramen in de wijk. Op vijftienjarige leeftijd wekken de broers de interesse van verschillende MLB­teams, onder andere de Orioles, Yankees, Astros en Phillies nemen een kijkje. Het was echter een try­out dag van de Boston Red Sox waar Jair Bogaerts de ogen opende van de Red Sox scouts. Xander zelf zat die dag thuis met de pokken, en mocht niet naar buiten. "Ik vertelde de scouts direct over mijn broer, en dat hij de beste korte stop van het eiland was. Ik overtuigde ze ervan dat ze hem echt moesten zien", aldus broer Jair.

De moeder van de jonge honkballers gaf Xander toestemming

om toch kort het huis uit te gaan en van de eerste drie ballen die Xander sloeg, gingen er twee richting de hekken in het outfield.

De Red Sox hadden al genoeg gezien en wilden graag zowel Xander als Jair binnenhalen. "Dat was doorslaggevend, sommige teams wilden alleen mij hebben, of alleen Jair, maar de Red Sox wilden ons allebei hebben. Het idee dat we ook op het professionele niveau met elkaar konden samen spelen was geweldig", zegt Xander over zijn keuze voor Boston.

Hun samenzijn was ook de reden dat Jair en Xander het niet moeilijk hadden toen ze in 2009 in de Dominicaanse Republiek kwamen te spelen in de Red Sox Academy. Op het veld was er echter wel een verschil, waar catcher Jair het moeilijk had met slechts een slaggemiddelde van .170, was Xander de uitblinker van het team met een slaggemiddelde van .314 en 42 binnengeslagen punten in 69 wedstrijden.

Uit elkaar

Hier zouden de wegen van Xander en Jair voor het eerst in hun leven scheiden. Xander mocht naar Greenville, het Single­A team van de Boston Red Sox, terwijl Jair nog een extra zomer in de Dominicaanse Republiek moest blijven. Jaloers was Jair echter nooit, wel heel trots: "Ik vond het geweldig voor hem, elke avond keek ik snel op internet naar de uitslagen van Greenville en vertelde ik vol trots aan mijn teamgenoten dat mijn broer weer een homerun had geslagen."

Xander zou het namelijk ook in Greenville heel goed doen, met onder meer zestien homeruns en 42 binnengeslagen punten in slechts 72 wedstrijden. Het was het begin van de opmars van Xander Bogaerts. Voor broer Jair zou het anders lopen, hij werd in 2011 richting Chicago gestuurd samen met Theo Epstein, de ex­GM van de Red Sox. In 2012 zouden de Cubs afscheid nemen van Jair Bogaerts en sindsdien zit Jair zonder team.

Xander begon ondertussen aan zijn

tweede seizoen in Salem, een niveau hoger dan Greenville. Ook hier was Bogaerts week in week uit de uitblinker en als beloning mocht hij in augustus 2011 naar Portland, waar het Double­A team van de Red Sox is gehuisvest. Xander was op dat moment pas negentien en daarmee de jongste speler in de Eastern League, de divisie waarin Portland uitkwam.

Ondanks zijn extreem snelle opmars had Bogaerts amper last van aanpassingspro­ blemen. In Portland behoorde hij wederom tot de uitblinkers in 2012, en begin 2013 was het tijd voor de stap richting Pawtucket, het Triple­A team van Boston. Hiermee was het ultieme doel, het bereiken van het officiële Red Sox team, ineens heel dichtbij.

Majors

Want ook in Pawtucket hield Bogaerts zich goed staande, terwijl hij hier met zijn 20 jaar de jongste speler in de hele competitie was.

Ondertussen groeide de hype rondom de jonge Nederlander. Gary DiScarcina, voor­ heen assistent­GM bij de Los Angeles

Angels, en tegenwoordig coach van de Buffalo Bisons, was vol lof toen Bogaerts bij zijn debuut met groot gemak een homerun sloeg tegen Buffalo: "Je ziet niet vaak 20­ jarigen de bal zo goed raken. Als ik naar hem kijk denk ik meteen aan Mike Trout. hoewel Mike een verre velder is met meer snelheid, zie ik aanvallend wel de overeenkomsten. Er zit zeer veel potentie in deze jongen."

De speler waar Bogaerts echter het meest

mee wordt vergeleken is Hanley Ramírez, de korte stop van de Los Angeles Dodgers, en tevens een speler naar wie Bogaerts opkijkt.

"Ik vind Hanley een geweldige speler, de manier waarop hij speelt, het plezier dat hij heeft. Soms heeft hij misschien te veel plezier, maar zo is Hanley nu eenmaal."

Dat laatste wordt gezien als het belangrijkste verschil tussen de jonge Xander Bogaerts, en de veteraan Hanley Ramírez. Waar Ramírez soms zijn concentratie verliest, is Bogaerts altijd serieus bezig met het spelletje, en dat terwijl ook heel veel plezier heeft. "Hij geeft gewoon alles", zegt Red­Sox werper Drake Britton: "Elke dag komt hij vol energie op het veld en geeft hij alles wat hij heeft, dat zie je vervolgens terug in zijn prestaties." Britton is één de van vele teamgenoten die vol lof is over de mentaliteit van de jonge Nederlan­ der, die weliswaar pas 21 jaar is, maar zich gedraagt als een veteraan die al jaren meegaat.

De combinatie van zijn geweldige spel, en

zijn gedrag binnen en buiten het veld, waren voor de Red Sox aanleiding om op 19 augus­ tus Bogaerts al bij het eerste team te halen.

Een kleine drie jaar nadat zijn avontuur begon in de Dominicaanse Republiek had Bogaerts zijn ultieme doel bereikt.

Bogaerts had niet direct een basisplaats en moest het doen met onregelmatige optredens.

De keren dat de jonge Nederlander wel meedeed, maakte hij veel indruk. Met name zijn geduld als slagman was een grote verrassing voor velen, aangezien hij in de Minor Leagues totaal niet bekend stond om zijn discipline aan de plaat. Bogaerts verklaart het verschil: "Als jonge gozer in een Minor League team wil je alles raken wat er maar op je af komt, zo graag wil je het verschil maken. Maar hier is de situatie heel anders."

En toen kwamen de playoffs, de Boston Red Sox hadden

voorafgaand aan het seizoen waarschijnlijk niet verwacht dat zij een kans zouden maken op een kampioenschap. En zo zou Xander Bogaerts begin dit jaar je voor gek hebben verklaard als je hem had verteld dat hij de startende derde honkman zou zijn in Game 5 van de ALCS. De Nederlander is immers van origine een korte stop, en had tot voor kort geen ervaring met het spelen op het derde honk.

Omdat de Red Sox echter veel waarde hechten aan de defensieve kwaliteiten van korte stop Stephen Drew, is Bogaerts op het derde honk neergezet om het team zodoende aan een World Series­titel te helpen.

Over zijn nieuwe positie zegt Bogaerts: "Mijn hart ligt zonder meer bij op korte stop, maar ik vind het allemaal prima. Al zou ik in het verre veld moeten gaan staan, als het ons aan de titel helpt ben ik het allemaal bereid te doen."

Het typeert de strijdlust en mentaliteit van Xander Bogaerts, een

jongen die speelt en praat alsof hij al jaren meegaat. Zoals de Boston Globe schreef: "Het enige wat verraadt dat hij nog een broekie is, is zijn geboortedatum en het zielige plukje haar op zijn kin."

En zo kan in het jaar waarin de baard een centrale rol speelt in Boston, een 21­jarige Nederlander zonder enige vorm van baardgroei het verschil maken in de strijd om de World Series.

Honkbal kan soms gek lopen. •

Errors

De World Series. Het hoogste niveau dat we in deze mooie sport kunnen bereiken of bekijken. Dit jaar valt het niveau mij echter zwaar tegen. Natuurlijk, we zien David Ortiz excelleren en Carlos Beltrán is ouderwets sterk in oktober. Michael Wacha is een fenomeen, net als closers Koji Uehara en Trevor Rosenthal.

Xander Bogaerts laat ons nu al smullen en is net een paar weken Major Leaguer.

Toch worden wedstrijden keer op keer door fouten beslist. Het blijven natuurlijk mensen, die honkballers, maar we mogen hier toch wel spreken van een aantal blunders. Buiten het feit dat er gewoon simpele vangballen worden gemist – Ellsbury al twee keer, Molina en Wainwright in Game 1 – zien we ook tactische fouten. Er wordt achter lopers aangegooid, we zagen Matt Holliday niet hard genoeg lopen op een popup en vervolgens uitgegooid worden.

Ook Red Sox­manager John Farrell maakte

een aantal denkfouten. In Game 3 liet hij reliever Workman in de negende inning staan, terwijl Uehara duidelijk de beste optie was. Zeker omdat Workman in de kop van die inning nog aan slag kwam, terwijl Napoli op de bank zat en de wedstrijd met één klap had kunnen veranderen.

Elf veldfouten in de eerste vier wedstrijden van de serie en dan is de aangooi van Saltalamacchia, waardoor Allen Craig uiteindelijk het winnende punt kon scoren – door obstructie van Middlebrooks, ook een error – niet eens als fout gerekend. Hij had het kunnen weten, want twee dagen eerder overkwam Craig Breslow precies hetzelfde.

Laten we hopen op een hoger niveau in de laatste wedstrijd(en). •

Seb Visser.

College basketball is één van de populairste competities in Amerika. Miljoenen fans vinden ieder seizoen hun weg naar de stadions. Een veelvoud daarvan zit aan de buis gekluisterd om vooral maar niets te missen van hun favorieten en de concur­ rentie. En als je geen favoriete school hebt, dan wil je de aanstaande sterren van de NBA zien. En die komen ieder seizoen uit alle hoeken en gaten. Alleen gaat dat het ene seizoen gepaard met meer tromge­ roffel dan het andere. Voor het afgelopen seizoen bleef de trom stil. Dit jaar is de drumband uitgerukt en rammelen de muzikanten en ritmisch lustig op los. Er staat ons wat te wachten.

Moeilijk

De Nederlandse basketballlief­ hebber (lees: NBA kijker) vindt college basketball doorgaans best interessant. Zegt men. En dan volgt vrijwel altijd de zin, met wat geluk plus vraag: “Ik snap er niks van. Hoe zit dat seizoen met al die conferences in elkaar?”

Dat is niet zo moeilijk

als het lijkt. Ja, het zijn 351 scholen, verdeeld over 32 conferences. Van die getallen alleen word je al duizelig. We get that. Uiteindelijk plaatsen 68 universiteiten zich voor het NCAA Tournament 2014, dat half maart begint. Die scholen plaatsen zich door een sterk winning season (veel vaker winnen dan verliezen) te spelen. Of, als je een minder grote school bent in een minder sterke conference, door een winning season te spelen met daarin één (liefst meer) onverwachte zege(s) op een topschool (een zogenoemde upset).

In de maanden november en december werken scholen aan hun winning record door wedstrijden te spelen tegen zo sterk mogelijke tegenstanders. Die schema’s stellen de scholen ‘zelf’ samen. Na dit voorseizoen begint de

Er is in het afgelopen seizoen veel ge­

klaagd over het gebrek aan ‘vers’ talent in NCAA basketball. Dat doen voorna­ melijk NBA­volgers, want wat is er makkelijker dan een aangekondigd talent volgen? Je hoeft niet meer te zoeken. Je krijgt ‘m op een presenteer­ blaadje aangereikt. Terwijl talent zoeken zo leuk is. Dit jaar is er heel veel eerstejaars talent in college hoops. Dus zijn NBA watchers alert en enthou­ siast. Maar er zijn ook veel heel goede en ervaren spelers actief dit seizoen. Wij mengen beide categorieën, in een top­5. Opdat u niets mist.

Houd natuurlijk ook de site in de gaten om alle talenten en topspelers voorbij te zien komen dit seizoen.

In college hoops komen namelijk altijd onverwachte grootheden bovendrijven.

Andrew Wiggins, SF, Kansas Jayhawks – Heel Amerika is

het erover eens: Wiggins is hét talent in college basketball dit seizoen. Hij gaat één seizoen bij de Jayhawks spelen en is dan een Top­3 keus in de 2014 NBA Draft. Dus. Punt. Maar wie is deze jongeman eigenlijk?

Zochten we jaren naar de nieuwe Michael

Jordan, inmiddels is de grens verlegd naar de nieuwe LeBron James. En zie hier, Wiggins moet het zijn. ESPN college analist Dick Vitale zei over Wiggins in een lokale krant in Kansas: “He’s for real. Explosief, geweldig snelle eerste stap. Bijna als

LeBron. Hij denkt aan niets anders dan winnen. Wacht maar tot de Jayhawks fans hem zien! Ze zullen helemaal gek worden van genot.”

Duidelijke taal. Alle ogen zullen gericht zijn

op Andrew Wiggins. Hij zal op de cover van alle sportbladen staan. Meerdere keren. En iedere week besproken worden aan de tafels gevuld met analisten. En hij zal ze verbazen.

Nu nog, na een hele zomer trainen, staan ze in de gym bij de Jayhawks met open mond te kijken als hij met zijn rug naar de basket staat, tegen een 15 centimeter langere verdediger en, uit stand springt, draait en over zijn tegenstander heen komt om door te dunken. Nog voordat zijn tegenstander springt… Zonder zichtbare inspanning vliegt hij iedereen voorbij. Het kan niet, maar Wiggins doet het gewoon. Er zal dit jaar geen betere atleet in NCAA basketball rondlopen dan Andrew Wiggins.

Er is ook scepsis over Wiggins. Want hoe weet je nou of hij de beste is als hij nog nooit op het gevraagde niveau gespeeld heeft? In Kansas zijn de verwachtingen torenhoog, maar zo goed als Wilt Chamberlain ooit startte voor Kansas (52 punten en 31 rebounds), dat gaat Wiggins nooit kunnen. Bloednerveus was de jonge Canadees toen hij werd voorgesteld aan het eigen, dolenthousiaste publiek. In een onderling partijtje kreeg hij met pijn en moeite twaalf punten achter zijn naam. Om maar te zwijgen van het feit dat er (veel) meer hele goede eerstejaars spelers zijn.

Andrew is de zoon van voormalig NBA

speler Mitchell Wiggins en tweevoudig Olympisch atlete Marita Payne­Wiggins.

Zijn broer Nick speelt voor Wichita State University. Zijn andere broer, Mitchell jr., speelt op Southeastern University. Aan de opvoeding van Andrew zal het niet liggen, als we Kansas coach Bill Self mogen geloven. Hij zei over zijn beste speler: “Hij is misschien zelfs meer karakter dan talent.”

conference competitie in januari. Tegen teams in je eigen conference speel je uit en thuis tot begin maart. De kampioen van een sterke conference plaatst zich voor het NCAA Tournament. Wordt een team geen kampioen, dan kan het z’n Conference Tournament, een knock out competitie, afgewerkt meteen na de conference com­ petitie (in vier dagen!), proberen te win­ nen. Ook die winnaar gaat naar het eind­ toernooi. De overige plaatsen worden aangewezen door de NCAA keuzecommis­ sie. Dat gebeurt op basis van de prestaties in het hele seizoen. Het NCAA Tournament is het hoogtepunt van het seizoen. Daarin wordt voor het landskampioenschap gespeeld en het toernooi wordt ook wel March Madness of The Big Dance genoemd.

Goed jaar

Het leuke, en het onmogelijke voor niet­ volgers, is dat je vrijwel ieder seizoen maar moeilijk kunt voorspellen wie er kampioen wordt. Dat komt omdat spelers al na hun eerste collegejaar voor een NBA­carrière kunnen kiezen en zich melden voor de NBA draft. Daar wordt veel gebruik van gemaakt. Vorig seizoen was de NBA niet zo happig op eerstejaars collegespelers. De lichting hield niet over. Het was ook een slecht NCAA­jaar. Teams scoorden gemid­ deld maar 67,5 punten. Daar komt de gemiddelde NBA­kijker zijn bed niet voor uit. En eerlijk gezegd de doorgewinterde college basketballliefhebber ook niet.

Dit jaar wordt alles beter. Dan vorig jaar

dan. De competitie bulkt van het verse talent. En dat wekt de nieuwsgierigheid op. Wie kan aan de verwachtingen voldoen? Is Andrew Wiggins echt beter dan Jabari Parker en Julius Randle? En helpt dat Kansas (Wiggins), Duke (Parker) of Kentucky (Randle) aan de titel? Die vragen intrigeren. Maar daar blijft het niet bij. Opvallend is namelijk ook dat Marcus Smart (Oklahoma State), Russ Smith (Louisville) en Adreian Payne (Michigan State) ondanks de nadrukkelijk lonkende NBA­miljoenen hun college trouw bleven.

En allemaal met het idee dat ze nog niet uitgeleerd zijn. Letterlijk en figuurlijk in

Marcus Smart, PG, Oklahoma State Cowboys – Smart is een tweedejaars pointguard op een school in dezelfde Conference als Wiggins, de Big 12.

Nou en? Marcus Smart wordt alom getipt als de All­American season MVP. Wiggins is een hype, Marcus Smart is goed. Dat weten we. We hebben hem al gezien. Hij won niet voor niets de prijs van beste eerstejaars speler vorig seizoen. Smart heeft ervaring en vindt zelf dat hij nog beter kan worden dit seizoen. Hij liet de NBA Draft afgelopen zomer aan zich voorbij gaan. Hij zou een top­5 pick zijn geweest. Team player, good guy. Fantastische pointguard.

Jabari Parker, PF, Duke Blue Devils – Parker leidde Simeon High School

naar vier achtereenvolgende kampioenschap­ pen in de staat Illinois. Hij is een power forward die center kan spelen, maar ook small forward, shooting guard of point guard. Hij is wat je noemt veelzijdig. Hij zou de nummer­1 eerstejaars zijn als Wiggins niet eerder van high school was gekomen. Parker gaat coach Krzyzewski misschien nog wel een NCAA­titel brengen.

Adreian Payne, PF, Michigan State Spartans – Zeer getalenteerd. Altijd

geweest ook. Maar topsporter zijn is ook een mentaal ding. Payne had daar moeite mee. Tot vorig seizoen. Nu is hij vierdejaars en het schoolvoorbeeld van hoe een speler kan groeien in zijn collegejaren. Reboundbeest dat defensies openbreekt. Payne kon in de NBA Draft en zou een eersterondekeuze zijn geweest. Komende zomer is hij NBA­speler.

Misschien wel met een NCAA­titel op zak.

Julius Randle, PF, Kentucky Wildcats – Er moet natuurlijk een speler van de Wildcats in deze korte opsomming. Dat had spelverdeler Andrew Harrison kunnen zijn. Of zijn tweelingbroer, Aaron Harrison, de startende schutter onder coach Calipari dit jaar. Allebei topspelers. Leiders ook. Maar Julius Randle springt in het oog. Hij houdt van wiskunde en is daar ook goed in.

Sterke verdediger, veelzijdig in de aanval. This kid can play and make things happen. Van al het talent bij Kentucky heeft hij de meeste potentie. Zeg maar Top­5 NBA Draft 2014.

1 Kentucky Wildcats – Coach

Calipari’s class of 2013 bulkt van het nieuwbakken talent. Dat doet den­ ken aan de geweldige run van twee jaar geleden.

2 Michigan State Spartans – Van de starters keert alleen pro­ bleemkind Nix niet terug. Als bles­ sures uitblijven gaat de ervaring MSU ver brengen.

3 Kansas Jayhawks – De hele starting five van afgelopen seizoen is weg. Dat doet normaal gespro­ ken pijn. Maar Ben McLemore verliezen en Andrew Wiggins terugkrijgen… Goeie deal! Coach Bill Self is een gelukkig man.

4 Arizona Wildcats – De ontwikkeling van de Wildcats krijgt een extra dimensie met het arriveren van spelverdeler TJ McConnell en alleskunner Aaron Gordon. Verlies Arizona niet uit het oog!

5 Louisville Cardinals – Rick

Pitino schorste derdejaars Chane Behanan al voor de rest van het seizoen en mist ook zijn spelverdeler Peyton Siva en center Gorgui Dieng uit zijn kam­ pioensjaar. Moet schutter Russ Smith 't allemaal alleen doen?!

6 Duke Blue Devils

– Er is ruimte om te stijgen in de rankings voor de mannen van coach K. Drie potentiële draftpicks in de gelederen en onder hen is Jabari Parker. Nuf said.

dit geval. Vers talent komt dus ook meer ervaren talent tegen. Dit collegeseizoen heeft alles in zich om een topjaar te worden.

voor de landstitel genoemd. Daar kunnen we zonder zorgen nog Louisville Cardinals (de regerend kampioen) en Arizona Wildcats aan toevoegen.

Koude oorlog Kentucky is onder coach John Calipari een NBA draft prep machine. Ook dit jaar Hier en daar zijn de eerste steken onder barst het roster uit elkaar van de water al uitgedeeld. Marcus Smart, vorig eerstejaars talenten. Maar de seizoen gekozen tot beste eerstejaars concurrentie is heviger dan twee jaar speler van het seizoen, zei al over Wiggins: geleden voor Anthony Davis & co.

“Wie zegt dat hij de beste is dit seizoen?

Michigan State heeft veel ervaring aan Heeft hij al iets op ons niveau laten zien boord en Gary Harris was afgelopen jaar dan? Laat ‘ie eerst maar eens gaan spe­ een onverwacht sterke eerstejaars guard. len!” Je kunt het koude oorlog noemen.

Duke is nooit slecht. Dit jaar ook niet zo Of scepsis. Maar het zou ook realisme groot, kunnen zijn. Jonge (top)talenten staren maar zich blind op de NBA. En de NBA loert heeft ook op hen. Vaak laten collegespelers zich met verleiden om zich te melden voor de NBA Jabari draft.

Parker een pelverdeler Marcus Smart niet. Hij wil zeer dit jaar investeren in zichzelf. Dat bete­ veelzij­ kent: hij wil de beste worden van ieder­ dige een. Vandaar ook de stevige tekst aan het speler in huis en in Rodney Hood (let op adres van Wiggins. Andere spelers (bv. hem!) en Rasheed Sulaimon een prima Payne en Smith) willen een goede uitgangs­ supporting act. positie in de keuzerondes van het Ameri­ kaanse basketbalwalhalla. En er zijn er ansas heeft Andrew Wiggins en daar­ zelfs die hun opleiding willen afmaken. omheen nog vier nieuwe starters. Dat lijkt Bijvoorbeeld Doug McDermott (Creigh­ een probleem, tot je weet dat Bill Self de ton), Joe Harris (Virginia) en CJ Fair coach is. Hij vindt wel een manier om zijn (Syracuse).

S

K

Diverse favorieten

De competitie begint dit jaar vrijwel meteen met een mooie clash in Chicago.

De Champions Classic heet ‘ie, op 12 november. Noteren! Het ervaren Michigan State Spartans van coach Tom Izzo treedt aan tegen de freshmen class van Kentucky Wildcats. Meteen gevolgd door de eeuwi­ ge Final Four­kandidaat Duke Blue Devils tegen Kansas Jayhawks met Andrew Wiggins. De nieuwsgierige basketball­ liefhebber doet er goed aan die nacht ervoor te gaan zitten. Dat levert gegaran­ deerd liefde op het eerste gezicht op. En dan is er nog een heel seizoen te gaan!

Met Kentucky, Michigan State, Duke

en Kansas zijn zomaar vier topfavorieten

jongens te wapenen. In Naadir Tharpe heeft Kansas weer een ouderwetse spelverdeler en van daaruit gaan de Jayhawks gewoon weer meedoen. De Cardinals verloren hun spelverdeler en center, maar hebben Russ Smith, de schutter, nog. En bijtertje Chris Jones naast Russ in het backcourt. Jones kan alles. Schieten, scoren, passen, reboun­ den, verdedigen. Hij is gewoon plat keihard gaan. Arizona Wildcats klom al in de rankings afgelopen jaar. Er zijn wat schutters vertrokken, maar de defense

8 Oklahoma State Cowboys –

Hebben in spelverdeler Marcus Smart een niet ondenkbare season MVP in huis. Dat zegt veel, zo niet alles, in dit met ijzersterke eerstejaars gevulde jaar in NCAA hoops.

9 Michigan Wolverines – De fina­ list van vorig seizoen. Nu zonder Trey Burke en Hardaway jr. en een loodzware seizoenstart. Hopen op een stapje terug en twee vooruit binnen vier maanden.

10 Ohio State Buckeyes – Thad Matta had de afgelopen jaren steeds Aaron Craft èn een go­to­guy (eerst Sullinger, vorig jaar Thomas) in zijn team. Ervaring en defense zijn de woorden dit seizoen.

11 North Carolina Tar Heels – Coach Roy Williams heeft zijn team vorig seizoen steeds een nieuwe stap kunnen laten maken. Met PJ Hairston en James McAdoo er nog een jaar bij is er meer mogelijk.

12 Syracuse Orange – Een Final Four team van afgelopen seizoen. Coach Jim Boeheim (bijna 69 jaar en still going strong) heeft weer spelers die kneedbaar zijn. En een pointguard die uitdeelt in plaats van schiet. Benieuwd.

13 VCU Rams – Teams van Shaka Smart zijn altijd fun to watch. Turn­ overs forced en steals zitten in de genen.

Let op spelverdeler Briante Weber, een topverdediger met unieke stijl.

14 Wichita State Shockers – Het upset team in de Final Four afgelopen seizoen. Fred Vanvleet en Cleantony Early maakten toen een uitstekende indruk tegen oa. Gonzaga en Ohio State.

Zij keren terug.

15 Memphis Tigers – We verwach­ ten ze terug in de top­20 van het land.

Reden is bovenal ervaring. Zullen ‘klein’ gaan spelen in de voor hen nieuwe AAC. 16 Marquette Golden Eagles – Fysiek team dat vol gas gaat.

Karakteristiek heet dat. Ook zo: geen verwachtingen, maar ze staan er straks gewoon, tijdens March Madness.

17 Oregon Ducks – Positiekeuze op voelsprieten. De Ducks zijn een transfer­ team. Spelers komen en gaan. Het wordt steeds normaler in NCAA basketball. En De Ducks zijn gespecialiseerd.

staat er misschien nog wel beter op. En er is Aaron Gordon. Houd hem in het vizier.

Achttien jaar is hij pas. Een trainingsbeest en powerhouse.

Outsiders

Het allerleukst is het NCAA­seizoen als er outsiders zijn die het feestje van de favo­ rieten kunnen verpesten. Check. We hebben een rijtje. Oklahoma State Cowboys. Alleen al omdat Marcus Smart daar het spel verdeelt.

Syracuse Orange met hun zoneverdediging is een standaardkeus. Florida Gators is dat ook.

Echt leuk wordt het als we keuzes kunnen maken als Memphis Tigers. Dat is lang geleden… Memphis is een full court pressing team dat ervaring met hoofdletters mag schrijven. IJzersterke guards, vraagtekens aan het frontcourt. Als coach Pastner erin slaagt de vraagtekens weg te nemen is Memphis a serious party pooper.

En dan de verrassende keuze: Iowa Hawk­

eyes. Aan dit team is serieus en consistent gewerkt door coach Fran McCaffery. Hij gaat aan zijn vierde seizoen beginnen. Het eerste jaar mochten de spelers aan hem en zijn systeem wennen. Het tweede seizoen wilde McCaffery sprongen maken en in thuiswedstrijden competitief zijn. Vorig jaar moest er thuis worden gewonnen en in uitwedstrijden moest men competitief zijn. Dat lukte allemaal keurig. Dit jaar eist McCaffery dat er gewonnen wordt. En dat kan, want er vertrokken alleen bankspelers.

Iowa is diep, gaat waarschijnlijk een elfmans(!!)rotatie spelen. Ze gaan tegenstanders slopen. En de fans weten dat.

Die waren er vier jaar geleden nauwelijks. Nu puilt de Carver Hawkeye Arena (15.400 toeschouwers) uit.

Vorig seizoen hebben we hard moeten nadenken hoe je in een preview op een mager seizoen mensen kunt interesseren voor college basketball. Dit jaar promoot college hoops zichzelf. Het wordt een topjaar.

Geen twijfel. Als je ooit wilt instappen: doe het nu. You’ll be hooked. Goeie genade. Wat hebben we bij SportAmerika ongelooflijk veel zin in dit seizoen. •

18 Connecticut Huskies – Geen

NCAA Tournament voor hen afgelopen seizoen. Hadden ze een slecht jaar? Nee. Ze waren uitgesloten van deelname. Alle starters keren terug! Team met top perimeter game.

19 Notre Dame Fighting Irish – De afgelopen jaren succesrijk in de Big East. Nu voor een uitdaging in de ACC. En aansluitend een serieuze factor zijn in The Big Dance.

20 Wisconsin Badgers – Coach Bo Ryan heeft een uitdaging. Hele frontcourt is afgestudeerd en van de zes eerstejaars spelers moeten er zeker drie meteen staan. Maar… Ze zijn er altijd, in de Tournament.

21 Gonzaga Bulldogs – Afgelopen seizoen had hun jaar moeten zijn. Nu is Olynyk weg. En Harris ook. Maar het backcourt is er nog. Vraag is alleen: who steps up to the plate?

22 Tennessee Volunteers – Twee jaar net niet. Nu is er overal dubbele bezetting. Het winning record moet beter, en een upset tijdens het seizoen zou ook lekker zijn voor eindelijk weer eens een plek in the Big Dance.

23 UCLA Bruins – De ‘nieuwe’ Shabazz Muhammad heet Jordan Adams. ‘Nieuw’ tussen aanhalingstekens, omdat hij er al was…

Alleen niemand zag hem echt, want hij was geblesseerd. UCLA heeft talent, en een nieuwe coach Steve Alford (New Mexico). We gaan het zien.

24 Virginia Cavaliers – De Cavaliers hadden een goed jaar, met een dip op het eind. Slecht getimed. Virginia is een stabiel team met een diepe bank en goede eerstejaars spelers. Ze horen top­25 te zijn.

25 New Mexico Lobos – De grootste verandering? Een nieuwe coach. Nadat Alford naar UCLA ging, werd Craig Neal gepromoveerd. “We gaan het een beetje anders doen”, zei hij al. Beetje meer pressen, beetje sneller spelen, beetje meer de bank gebruiken.

Klinkt goed, toch? •

Baarden

NEW YORK – Sportcultuur is moeilijk uit te leggen. Zo ben je een groepje jonge mannen met ranzige baarden, en zo ben je ineens een bonte bende knuppelaars die in deze doldwaze World Series staan en na een paar moeilijke jaren weer alom geliefkoosd worden in New England.

Geschiedenis, zegt men, wordt geschreven door de overwinnaar. Zo ook wat er wel en niet door de beugel kan. Als de Boston Red Sox dit jaar niet ineens weer waren gaan winnen, dan had men al die baarden – die collectief als een symbool voor de doelstellingen uit de kinnen kwamen kruipen – ronduit walgelijk gevonden. En vrij terecht. Maar de Red Sox winnen, dus dan kan het.

Neem Roemenië tijdens het WK in 1998. Gheorghe Hagi en kompanen

besloten op de vooravond van het toernooi met z’n allen hun haar witblond te verven, op z’n Eminems. Ze wisten Groep G te winnen door zich boven Engeland te plaatsen maar werden er in de laatste 16 door Kroatië uitgekegeld. Waardoor hun vreemde haar uiteindelijk maar raar bleef.

Maar Boston, waar men halverwege het vorige decennium zoveel plezier beleefde met hun ‘Idiots’, een eccentriek team dat haar vreemdheid trots bekleedde, bereikten echter de finale, de World Series, en dus kunnen ze alles maken. Fans dragen enorme nepbaarden en het is allemaal leuk en aardig.

Toch is dit fenomeen, waar er een nieuwe identiteit over een bestaande heen geschilderd wordt, toch vooral een Amerikaanse. Zo heeft elk kampioensteam wel een thema of eigenaardigheid. Dat ligt deels aan de Amerikaanse sportjournalistiek. Er moet hier een verklaring gevonden worden voor succes, naast een overdaad aan sportieve kwaliteit. Winnaars zijn bijzonder, dat is een intrinsiek Amerikaans idee, dus moet dat speciale element gedefiniëeerd worden.

Dan ligt het natuurlijk niet aan de baarden zelf, maar misschien wel aan de saamhorigheid die deze weinig sanitaire groeiselen opleveren. De esprit de corps is namelijk wel een acceptabele verklaring.

En dus groeien de baarden van de Red Sox gestaag verder; geliefd door hun fans, gedogen door hun vrouwen of vriendinnen. Want ook in het bijgeloof grossiert de Amerikaanse sport, haar sportmannen, en dan vooral haar honkballers. Mocht iemand zich even scheren, of zelfs bijknippen, dan ligt een eventueel verlies zonder twijfel aan een dergelijke verdorven actie. Of tenminste aan de psychische aantasting van het bijgeloof. En dat is dan weer net zo schadelijk als de actie zelf.

Of zoiets. •

NAAM: Cameron Jerrel Newton GEBOREN: 11 mei 1989 in Atlanta, GA POSITIE: Quarterback TEAM: Carolina Panthers COLLEGE: University of Florida, Blinn College en uiteindelijk Auburn OOIT BACKUP ACHTER: In zijn tijd als Florida Gator was Cam Newton de tweede quarterback achter Tim Tebow, wiens NFL­ carrière inmiddels voorbij is.

CONTROVERSE: Als Florida Gator werd Newton gearresteerd voor de diefstal van een laptop. Maar dat staat in het niets bij de controverse die zijn deelname aan de SEC­ kampioenschapswedstrijd bedreigde. Zijn vader, Cecil Newton, zou Mississippi State een financiële vergoeding gevraagd hebben in ruil voor Cams diensten, een grove overtreding van NCAA­voorschriften. Het liep met een sisser af, Newton werd onschuldig verklaard en won drie dagen later de kampioenschapswedstrijd.

DRAFT: Eerste keuze in 2011.

CONTRACT: Nadat de Panthers Newton oppikten in de draft kreeg hij een vierjarig contract ter waarde van 22 miljoen dollar.

Iedere cent is gegarandeerd.

TOTAAL VERDIEND: Newton zit nu in het derde jaar van zijn vierjarige contract en ondertussen dus zo'n 15 miljoen dollar bij elkaar gebald.

PRESTATIES: Hij is de eerste speler in de college football's SEC­divisie die in een enkel seizoen meer dan tweeduizend passing yards en meer dan duizend rushing yards combineerde. Een prestatie die hem de felbegeerde Heisman Trophy opleverde en Auburn aan het nationale kampioenschap hielp. Als rookie in de NFL gooide hij prompt meer dan vierduizend yards en rushte ook nog eens ruim zevenhonderd yards bij elkaar.

CAREER STATS: Na zeven wedstrijden in zijn derde NFL­ seizoen Newton een totaal van 52 touchdowns gegooid en er 25

zelf de endzone binnengelopen. Ook staat hij op het punt om de grens van tienduizend gegooide yards te doorbreken.

STERKE PUNTEN: Newton is rennend met de bal bijna net zo ongrijpbaar als de beste running backs in de league en hij heeft ook nog eens zijn lichaamsbouw mee.

Met een lengte van 1 meter 96 en een gewicht van zo'n 113 kilo schoon aan de haak is hij moeilijk af te stoppen.

ZWAKKE PUNTEN: Newton wordt nogal eens bekritiseerd om zijn mentaliteit.

De beelden van een aan de zijlijn zittende Newton, kniezend en een handdoek over zijn hoofd kan menig NFL­fan zich voor de geest halen.

HALL OF FAME: Hij zit pas in zijn derde jaar, dus het is nog te vroeg om daar over te oordelen. Maar het talent is zonder meer aanwezig. Als hij prijzen gaat pakken, zit een borstbeeld in Canton er zeker in.

OVER HEMZELF: “Iedereen verdient een tweede kans. Ik geloof niet dat je kan zeggen dat iemand een slecht persoon is omdat hij een domme beslissing heeft genomen. Als je je tweede kans verprutst, dan is het je eigen schuld” – na zijn arrestie voor de diefstal van een laptop.

OVER HEM: “Hij was een grote ***. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Hij gedroeg zich als een ***. Het was zijn allereerste wedstrijd en hij deed alsof hij de grote ster was. Dat wordt niet gewaardeerd.”

– een anonieme AFC­speler over Newtons gedrag tijdens zijn eerste Pro Bowl.

SPORT AMERIKA OVER CAM NEWTON: Cam New­ ton is het type speler waar je de tv voor aanzet of de laptop voor openslaat. Een groot talent met een spectacu­ laire stijl. Als de Panthers meer kwaliteit om Newton heen verzamelen is hij in staat een Super Bowl voor ze te winnen.

EINDCIJFER:

8,5

Zondag 20 oktober, Washington Redskins­ Chicago Bears. We schrijven het derde kwart, stand 31­24 Skins. Bears' backup quarterback Josh McCown vindt receiver Alshon Jeffery middels een 28 yard pass.

Jeffery kan slechts even genieten van de catch, want luttele seconden later ligt hij languit gestrekt op het gras van FedEx Field. Oorzaak: 'n vliegende helmet­to­ helmet tackle, direct op z'n kin.

Dader: Redskins safety Brandon Meri­ weather (29), die daarmee z'n kruit nog allerminst heeft verschoten. In het vierde kwart heeft Kamikaze Brandon ook nog wat in petto voor Chicago's nummer 1 receiver Brandon Marshall. Defenseless in Washington's endzone, net na het laten vallen van een pass, plant Meriweather z'n helm ook nog even tegen de zijne. Ouch.

Meriweather heeft er wel lol in na afloop.

Bedelt bij z'n teamgenoten om geld, omdat hij weet dat er vast en zeker een fikse boete zit aan te komen. "Iemand die m'n eten wil betalen? Ik kan 't me niet meer veroor­ loven", grapt de safety. Marshall kan er niet om lachen. "Ik begrijp dat de NFL de game veiliger wil maken, nou, dan kunnen ze mooi een punt maken: gasten als hij verdienen een forse schorsing, of moeten misschien we helemaal uit de league verwijderd worden."

En nee, betoogt Marshall, dit is geen uiting van frustratie vanwege de verloren wedstrijd. "Ik heb alle begrip voor big hits.

Die horen nou eenmaal bij deze sport.

Maar als je een gast hebt rondlopen die week in week uit illegale helmet­to­helmet hits loopt uit te delen, dan is er een probleem. Voor dat soort gasten is geen plaats in de NFL." Marshalls collega, tight end Martellus Bennett, doet er nog een schepje bovenop: "Ik zou die Meriweather 't liefst op z'n gezicht willen slaan."

De gebeten hond zelf is zich ondertussen

van geen kwaad bewust. "Voor mijn gevoel waren al mijn hits legaal", zegt hij na afloop met een stalen gezicht. "Ik pro­ beerde niet dirty te zijn, het was niet mijn opzet iemand te blesseren. Ik ging ook niet

met de top van m'n helm naar voren. Ik gebruikte m'n schouders, zoals ze me dat hadden opgedragen." Meriweather krijgt bijval van z'n coach Mike Shanahan. "Ik weet dat ie het niet met opzet doet."

*

Helaas voor Meriweather, heeft hij de

geschiedenis tegen zich. Eerder dit seizoen, tijdens Week 2 op Lambeau Field tegen de Green Bay Packers, had hij zich ook al ongegeneerd laten gaan. De wedstrijd was nog maar nauwelijks aan de gang, of Meriweather had Green Bay's nieuwbak­ ken running back Eddy Lacy al op een dijk van een helmet­to­helmet hit getrakteerd.

Bij de umpires bleef de gele penalty­vlag op zak, maar Lacy moest de wedstrijd verlaten met een hersenschudding.

Dat moet Meriweather moed hebben gegeven, want later in de wedstrijd kreeg ook Lacy's vervanger James Starks het te verduren. Ver buiten de tackle box, kreeg Starks de helm van Meriweather tegen z'n hoofd geplant. De Packer kwam er zonder

kleerscheuren vanaf en de gele vlag bleef andermaal bij de zebra's op zak, maar Meriweather kreeg dit keer te maken met een gevalletje Karma, en diende de game geblesseerd te verlaten.

De NFL zorgde na het zien van de beel­

den bovendien voor nog wat extra slag­ room op de taart: de Redskins safety werd beboet met 42.000 dollar. Best veel geld voor een speler die voor dit seizoen akkoord ging met een salarisverlaging van 2.45 miljoen naar 1,2 miljoen ­ bruto.

Nadenkend over de boete en z'n blessure, leek Meriweather langzaamaan bij zinnen te komen. "Misschien moet ik m'n manier van tackelen maar eens gaan aanpassen", liet hij een maand geleden optekenen.

"Moet m'n doel verlagen. Ik probeer alles te doen wat ze me aangeven. Op een dag moet het dan vanzelf gaan en hoef ik me er niet meer bewust mee bezig te houden.

*

Brandon Meriweather werd op 14 januari 1984 geboren in Apoka, Florida. Zijn moeder was op dat moment dertien jaar oud. Drieentwintig jaar later werd hij door Bill Belichick en de New England Patriots als 24ste overall pick in de 2007 draft ge­ kozen. Was hij op college op de University of Miami niet bij een tweetal incidenten betrokken geraakt, dan was z'n draft stock wellicht nog wat hoger uitgevallen.

In 2006 (juli) was hij namelijk betrokken

bij een schietincident: zijn ploeggenoot Willie Cooper werd in zijn achterwerk ge­ troffen, waarna Meriweather uit zelfverde­ diging drie keer terugschoot. Omdat hij het vuurwapen legaal in bezit had, werd hij niet vervolgd. Een half jaar later werd hij naar aanleiding van ongeregeldheden tijdens de beruchte Miami­FIU game (Meriweather stampte meerdere keren op op de grond liggende spelers van Florida International) door de ACC geschorst.

In Boston leek Meriweather aanvankelijk een typisch product van Belichicks Patriot Way: hier en daar weliswaar een smetje opgelopen, maar eenmaal in het tenue van New England een modelatleet, die ieder seizoen vooruitgang boekte: special teams­ speler in zijn rookie­jaar (28 tackles), elf starts (83 tackles, twee sacks en vier picks) in 2008 en zestien starts (83 tackles en vijf interceptions) met een Pro Bowl als beloning in 2009.

In 2010 zette het verval zich in, nadat hij tijdens de voorbereiding een gebrek aan inzet werd verweten. Hij herwon z'n star­ tersrol weliswaar in Week 4, maar een dirty helmet­to helmet hit op Baltimore Ravens' tight end Todd Heap betekende

Nederland maakte zich de afgelopen week

massaal druk over de discussie omtrent Zwarte Piet. Voor wie de kwestie een typisch Nederlandse storm in een glas water vindt en hoopt dat het spoedig over zal waaien, is er goed en slecht nieuws. Ze kunnen er in de VS ook wat van, maar de discussie duurt daar al jaren. De Amerikaanse doorn in ’t oog?

Indianennamen in de sport en als mascottes.

Uiteindelijk leverde onze Zwarte Piet­ discussie weinig nieuws en laat staan verandering op. Een overweldigende meerderheid van de Nederlanders schaarde zich achter het voortbestaan van de traditie.

Velen van hen gaven oprecht aan dat zij Zwarte Piet als een buitengewoon positief karakter hebben ervaren, die zij nooit hebben gezien of gebruikt als promotie van ons slavernijverleden.

In de Verenigde Staten ligt de kwestie echter anders. Je moet op het gebied van geschie­ denis wel heel onwetend zijn wil je niet bekend zijn met het lot van de indianen. Een lot dat de indianen tot op heden achtervolgt, want zij zijn op veel gebieden de arm­ ste bevolkingsgroep van de VS. Die problemen worden niet alleen onvoldoende erkend, maar zijn vooral ook nooit afdoende rechtgezet.

Zodoende is de discussie over

of North Dakota afgezworen, maar de ‘roodhuiden’ uit de hoofdstad treden nog altijd vrolijk aan in de NFL.

Daar hebben steeds meer invloedrijke partij­ en wel een mening over. President Obama bemoeide zich zelfs met de zaak en liet weten dat als hij eigenaar van de Redskins was, hij zou overwegen de naam aan te passen. Daar denkt dat de daadwerkelijke eigenaar, miljardair Dan Snyder, anders over. “We gaan de naam nooit veranderen. NOOIT – je mag hoofdletters gebruiken,” zei hij in USA Today.

Een paar dagen later had Snyder zijn toon al gematigd: “Ik heb naar alle kritieken en commentaren geluisterd en respecteer de mening van zij die zich gekwetst voelen.” Het gaat echter niet alleen om gekwetsten, maar ook om buitenstaanders, die de naam als achterhaald zien. Zo plaatste NY Daily News een cartoon met daarin zij aan zij een hakenkruis, de vlag van de Confederacy en ’t Redskins­logo. Een snoeiharde vergelijking, waar – onterecht of niet – clubs niet op zitten te wachten.

Afgelopen week peilden de Cleveland

Indians tussen neus en lippen door hun fans over de populariteit van mascotte Chief Wahoo. Het is geen reden om aan te nemen dat verandering op komst is, maar het is een teken aan de wand. Zelfs als een meerderheid van de indianen in de VS aangeeft niet wakker te liggen van de mascottes, moeten de clubs gevoelig zijn voor de kritiek.

Want kun je in het geval van Zwarte Piet nog indianennamen in de sport wéér opgelaaid en met enig fatsoen zeggen dat het voor jou slechts om een zwarte bladzijde uit het is de aanval op een traditie ook in de VS verleden gaat, het gaat bij het lot van de geopend. Op zich niet vreemd, want zijn namen als Braves of Indians nog vrij positieve indianen om een zwarte bladzijde die tot op heden voortduurt en in die vlek wil je als geuzennamen, Redskins is weinig meer dan miljardenbusiness toch niet wrijven? • een scheldwoord en Fighting Sioux was een verwijzing naar een afschuwelijke oorlog. Die laatste naam is inmiddels door de University TEKST JULES ZANE

het begin van het einde. De hit kostte Meriweather een boete van 50.000 dollar, en was voor de NFL reden om dergelijke hits voortaan te gaan bestraffen. Hoewel de safety dat seizoen zijn tweede Pro Bowl haalde, had Belichick genoeg gezien. Bang als hij was voor recidive, werd Meri­ weather Foxboro uitgeschopt.

Chicago rook een buitenkansje, en haalde

de headhunter razendsnel naar Soldier Field. Het werd de Bears al snel duidelijk waarom Belichick zijn hoop op Meri­ weather had opgegeven: in Week 4 ging Meriweather vol in op de helm van Carolina Panthers wide receiver Steve Smith, hetgeen hem op de tweede boete van zijn loopbaan kwam te staan (20.000 dollar). Het deed hem kennelijk weinig, want al een week later was hij opnieuw de pineut. Een unnecessary roughness penal­ ty tegen de Detroit Lions kostte hem 25.000 dollar.

M e r i w e a t h e r v s To d d He a p .

M e r i w e a t h e r v s J a m e s S t a r ks.

* In een poging om de kosten aan lawsuits in te dammen, zegt de NFL naar buitenuit er alles aan te doen om de veiligheid van z'n spelers te garanderen. In de praktijk blijkt dat echter vaak niet meer dan een wassen neus. Is het de league zelf niet die even de andere kant op kijkt, dan zijn het wel de heren umpires (de Meriweather hits op Lacy en Starks werden op het veld immers niet bestraft).

Na Meriweathers jachtpartij op Jeffery

en Marshall, had Roger Goodell een indruk­ wekkend precedent kunnen scheppen door een duidelijk voorbeeld te stellen. De league kwam aanvankelijk weliswaar met een schorsing van twee wedstrijden op de proppen, maar Meriweather had nog niet aangekondigd in beroep te zullen gaan, of de straf werd al teruggeschroefd naar een luttel duel. Tja, zo wordt 't natuurlijk nooit wat.

Brandon Marshall was duidelijk: voor sujetten als Brandon Meriweather is geen plaats in de NFL. En zo is het maar net: oprotter met die gozer! •

M e r i w e a t h e r v s A l sh o n J e f f e r y .

Driekoppige quarterbackdraak

In de categorie ‘doet u mij nog een zeer M er i w eat h er v s S t ev e S m i t h .

M er i w eat h er v s E d d y L ac y .

matige quarterback’, presenteren de Minnesota Vikings sinds kort de driekoppige draak Matt Cassel, Christian Ponder en (ja hoor, daar issie weer!) Josh Freeman. Waarom het Vikings general manager Rick Spielman wel een goed idee leek om dit illustere trio te verzamelen kan ik u niet uitleggen, dat snapt alleen Spielman zelf. Dat de Vikings daardoor inmiddels een glorieus 1­6 record noteren, begrijpt echter iedereen.

Iedereen, behalve Vikings­hoofdcoach Leslie Frazier kennelijk. Want in Freeman’s eerste wedstrijd voor de Vikings (amper twee weken na zijn aankomst in Minnesota), tegen de Giants, besloot Frazier om alles op de passing game te concentreren en Freeman 53 keer te laten gooien. Om dit besluit in het juiste perspectief te plaatsen: Frazier beschikt in Adrian ‘All Day’ Peterson over de beste running back in de NFL. Arme Adrian mocht slechts dertien keer de motor aanzwengelen voor een miezerige 28 rushing yards. Dat was niet zozeer de schuld van Peterson, alswel van Freeman die met een completion percentage van 37,7 (!) de Giants geen enkele angst inboezemde.

Mocht u zich nu afvragen: ‘waar gaan we

heen met dit verhaal?’, dan heb ik voor u het antwoord al: nergens heen, precies zoals de 2013 Minnesota Vikings. Noteert u dus maar vast voor de eerste week na de Super Bowl: exit Rick Spielman, Leslie Frazier en zeker twee van de drie quarterbacks. Geluk bij een ongeluk: een top­5 draftkeuze van 2014 en een buslading aan quarterbacktalent om uit te kiezen. •

Meriweather vs Brandon Marshall.

Paul Klomp.

Vraag en antwoord De teambazen hebben gesproken. De Heat sluit het seizoen 2013­2014 af als kampioen, LeBron James is weer de meest waardevolle speler en Gregg Po­povich de beste coach. De NBA stuurde ook dit jaar een enquête met de meest nietszeggende vragen die ze konden verzinnen naar de dertig general managers. Met als resultaat even zo nutteloze antwoorden.

Een enkeling geeft eigenwijs antwoord of snapt de vraag niet. Zo ziet iemand in DeAndre Jordan de meeste potentie om hoofdcoach te worden en denkt één van de managers dat James Harden dit jaar eindelijk gaat doorbreken.

Sommige antwoorden lijken op collectieve jaloezie. Geen enkele manager vindt de Heat het leukste team om naar te kijken. De regerend kampioen, met ’s werelds beste basketballer in de gelederen, waar niemand graag naar kijkt. Dat is op z’n zachtst gezegd raar. Ook de clutch van LeBron James heeft het pluche nog niet overtuigd. Slechts twee teamleiders kiezen James als hun man om een laatste allesbeslissende worp te nemen.

De meest vreemde vraag is deze: “welke

speler benut zijn van nature beperkte mogelijkheden het beste?”. Met andere woorden: wie heeft er geen talent, maar maakt er toch het beste van? Die twijfel­ achtige eer valt dit jaar Kevin Love ten deel, met wiens atletisch vermogen volgens mij toch weinig mis is.

Gelukkig zegt het allemaal niets.

Vorig jaar dacht de meerder­ heid dat de Lakers boven­aan zouden eindigen in het westen.

Het zou zomaar een goed voorteken kunnen zijn dat nu niemand meer in hun kansen gelooft. •

Eva Gerritse.

Geheugenverlies

Twee headlines vielen mij vorige week op: 'Josh Freeman speelt aankomende zondag niet voor de Minnesota Vikings vanwege een hersenschudding' en 'Brett Favre geeft toe last te hebben van geheugen­ verlies'. De vele blessures en hersenschuddingen in het bijzonder zijn een plaag voor de NFL. Bijna elke week valt er wel een rits spelers uit met blessures aan hun knie, ribben of in Freemans geval: zijn hoofd.

De 44­jarige Favre gaf in een radio­interview aan niet meer terug te keren in de NFL, na­ dat de St. Louis Rams naar verluidt interes­ se in hem hadden getoond. Het meest wonderlijke was de reden die Favre gaf: geheugenverlies. Hij noemde als voorbeeld dat hij zich vorige zomer totaal niet kon herinneren dat zijn dochter op voetbal zat.

Maar vooral zijn quote daarna was onvergetelijk (pun intended): “Voor het eerst in 44 jaar maakte dat mij een beetje bang.”

Brett Favre is bang. De quarterback die

elke wedstrijd voor niets of niemand bang was en die elke wedstrijd zijn lichaam in de strijd gooide met één doel voor ogen: winnen. Die Brett Favre is bang.

Het is niet gek dat een speler pas na zijn carrière de permanente gevolgen voelt van een slopende NFL­loopbaan, maar elke keer schrik ik ervan. Het moet een prioriteit van de NFL zijn om hersenschuddingen te voorkomen. Wie weet hoeveel Favre en Freeman er gehad hebben.

De NFL zegt de veiligheid van de spelers hoog in het vaandel te hebben staan, maar daar zie je niet veel van terug. •

Lennart Beishuizen.