issue #4 by αναπνευστήρας μηνιαίος

#4 Μάρτιος 2013

πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικός ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΤΖΑΜΠΑ

Κοινωνικός κα(ρ)νιβαλισμός Νέα μάσκα πραγμάτων Να μιλάμε... Νοικοκύρης - δυνάστης Η ανάλυση του ΔΝΤ για την έξοδο Σπ. Νικολάου (Δήμαρχος Θηβαίων): Ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΟΔΑΘ; Η Θήβα δεν θα πάρει.

anapnefstiras.gr

Σημείωμα Σύνταξης

να ενδιαφέρον παιχνίδι για μεγάλα παιδιά θα ξεδιπλώσει ο αναπνευστήρας μέσα στο μήνα Απρίλιο. Δύο φορές θα στήσει μικροφωνική εγκατάσταση ώστε να ακούσει τις απόψεις σας πάνω σε θέματα με τα οποία ασχολήθηκε το έντυπο αλλά και με εκείνα που εσείς θα προτείνετε κατά τη συζήτηση. • Πέμπτη 4 Απριλίου στην Αστραδενή (Έρκυνας 5, Λιβαδειά), 7:00 μμ • Πέμπτη 11 Απριλίου στο MoteL (Κεντρική Πλατεία Θήβας), 7:00 μμ Τις δύο αυτές Πέμπτες θα γίνει μια σύντομη παρουσίαση του μηνιαίου περιοδικού και μια δίωρη συζήτηση με εσάς. Το μικρόφωνο θα κάνει πιρουέτες στα χέρια σας, ενώ η άποψή σας θα καταγραφεί στο επόμενο τεύχος! Μετά τη συζήτηση θα μπορείτε να πιείτε το μεσοβδομαδιάτικο ποτό σας κατά τη διάρκεια του οποίου φιλοδοξούμε να συνάψουμε νέες «συνεργασίες» για συγγραφή, φωτογραφία, σκίτσο ή ό,τι άλλο θέλει κανείς να μοιραστεί μαζί μας. Καλεσμένοι σε αυτά τα δύο συζητησοποτάκια θα είναι εξέχουσες προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας μας όπως οι: Γιώργος, Κατερίνα, Βάσω, Παναγιώτης και άλλοι. Δηλαδή… εσείς! Σημειώστε ότι της παρουσίασης θα χοροστατεί ο Πάπας Φραγκίσκος ο Α’ ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει και ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν από τις φυλακές του Μαρμαρά μέσω Skype. Τα ποτά θα είναι χορηγία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καθώς θα τα πληρώσετε κανονικά με ευρώ, ενώ την ηχητική εγκατάσταση θα προσφέρει η 20th Century Fox. Βρεθείτε μαζί μας λοιπόν και δείτε λεοπαρδάλεις να περνούν μέσα από πύρινα στεφάνια, ελέφαντες να παίζουν κολτσίνα, ότσελοτ να ψαρεύουν γίβωνες στη Έρκυνα και βίδρες με ξυλοπόδαρα να σουλατσάρουν στην πλατεία της Θήβας. Εν τω μεταξύ πολλοί μακάκες θα διαβάζουν τον αναπνευστήρα που κρατάτε στα χέρια σας. Σε μια κοινωνία που επιβιώνει με μηχανική υποστήριξη οφείλουμε να βρίσκουμε τη δύναμη να επικοινωνούμε με κάθε τρόπο. Το να γράφεις δεν είναι εύκολο. Μετά τις προκάτ εκθέσεις του σχολείου είναι δύσκολο να βάλεις ελεύθερα σε σειρά τις λέξεις. Παρ’ όλα αυτά πιάστε ένα πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικό θέμα, γράψτε 500 λέξεις και στείλτε το στο info@anapnefstiras.gr. Ίσως είστε ο επόμενος συντάκτης.

αναπνευστήρας ανεξάρτητο νεανικό περιοδικό της Βοιωτίας

/snorkel.gr

/snorkelgr

Υπεύθυνος σύνταξης: Γεράσιμος Μπόγρης Υπεύθυνος διαφημίσεων: Χριστίνα Φουτρή, 6947778057 Υπεύθυνος διανομής & συνδρομών: Γεράσιμος Μπόγρης Επιμέλεια φωτογραφιών: Άγγελος Μαρίνης Επιμέλεια: Μαρίζα Βέκιου Εξώφυλλο: Colorclinic CD, www.colorclinic.gr Σχεδιασμός εντύπου: Δήμητρα Βόγλη, 6972305707 Εκτύπωση: ΤΥΠΟΦΩΣ, www.typofos.gr Ιδιοκτήτης: Ελισσάβετ Μπόγρη, Θεσπιές Βοιωτίας, 2262066021 Νομικός Υπεύθυνος: Γεράσιμος Μπόγρης

/snorkelnews

anapnefstiras.gr

info@anapnefstiras.gr anapnefstiras.gr

Κοινωνικός κα(ρ)νιβαλισμός Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Τράγοι, καλικάντζαροι και διονυσιακής-παγανιστικής προελεύσεως έθιμα λαμβάνουν χώρα την περίοδο της Αποκριάς. Τραγική είναι, κυρίως, η ειρωνεία που θέλει όλους μας κλεισμένους και φοβισμένους για τα χειρότερα, σε μια εποχή που τα χειρότερα έρχονται, έρχονται, έρχονται…

Όσο κι αν φορούμε τη μάσκα της «αγανάκτησης», μέσα μας κρύβουμε το πρόσωπο του φοβισμένου. Πάντα μια μείωση που σε πάει στα €800 είναι καλύτερη από εκείνη που σε πάει στα €600 το μήνα. Ο μισθός των €520 είναι πάντα καλύτερος από εκείνον των €360. Μια σύνταξη των €360 είναι πάντα καλύτερη από μία των €190. Και όλα είναι καλύτερα από το μηδέν! Το διεθνές best seller της Ναόμι Κλάιν με τίτλο «Δόγμα του Σοκ» περιγράφει μεταξύ άλλων την αδυναμία των πολιτών να διαχειριστούν μια πολύπλευρη «επίθεση» αρνητικών γεγονότων. Απολύσεις, αύξηση άμεσης και έμμεσης φορολογίας, μείωση κρατικών δαπανών, εξαφάνιση κοινωνικού κράτους κ.α. «σκάνε» όλα μαζί με ρυθμό καταιγιστικό. Ο Καθηγητής Ψυχολογίας, Δρ. Μάρτιν Σέλιγκμαν, από το 1967 ανέπτυξε τη θεωρία της «επίκτητης αίσθησης αδυναμίας». Το πώς, δηλαδή, λόγω της αδυναμίας μας να αποκωδικοποιήσουμε το «τι διάολο συμβαίνει;», «ποιος φταίει;», «το 4

anapnefstiras.gr

αξίζουμε;», «το χρειαζόμαστε;» κ.α. αποκτούμε μια παθητική στάση. Μια αίσθηση αδυναμίας που μας καθηλώνει. Σημειώστε ότι το πείραμα του Δρ. Σέλιγκμαν περιλάμβανε σκύλους οι οποίοι στο τέλος τους πειράματος κατέληξαν να μην αντιδρούν σε ηλεκτρονικά φορτία που άτακτα διοχετεύονταν στο πάτωμα του κλουβιού τους επειδή δε μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν από πού, κάθε πότε και πόσο μεγάλα ήταν τα φορτία κάθε φορά. Εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας & Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μέλος του οποίου είναι και η Ελλάδα, εξέδωσε μια μελέτη (1996) υπογεγραμμένη από τον Κρίστιαν Μόρισον, με την οποία αναπτύσσει τη λογική την οποία πρέπει να ακολουθήσει μια Κυβέρνηση που θέλει να επιβάλλει μέτρα λιτότητας ώστε να αποφύγει τυχόν πολιτικό ρίσκο. Ρίσκο που μεταφράζεται σε διαδηλώσεις, απεργίες, αναταραχές και, ίσως, νεκρούς πολίτες. Μια απ’ τις προτάσεις του είναι το αγγλοσαξωνικό «διαίρει & βασίλευε» (divide & rule).

«Αν επιβάλλεις κάτι σε έναν παιδικό σταθμό, μην κάνεις το ίδιο στον γειτονικό με αυτό σταθμό, γιατί έτσι θα δημιουργήσεις ένα μπλοκ εναντίον σου» λέει ο κος Μόρισον. Η μελέτη υπαινίσσεται ότι μια Κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες με αυτή ή κοινωνική διχόνοια μεταξύ των διάφορων κατηγοριών πολιτών. Στην Ελλάδα οι Κυβερνήσεις έχουν συμμαχία με τους Τραπεζίτες (βλ. στήλη “Πένα αλλοδαπών», τεύχος #1, σελ. 9) , τις πολυεθνικές (βλ. “Δαίμονας, Επιχειρηματίας κι Άγιος”, τεύχος #3, σελ. 5) και την εσωτερική ολιγαρχία (δείγμα της περιλαμβάνεται και στη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ), ενώ έχουν εκκολάψει ευλαβικά νέους Εθνικούς Διχασμούς. Ο κυριότερος τεχνητός διχασμός είναι εκείνος των εθνικιστών-«πατριωτών» και των απλώς πατριωτών και «ανθελλήνων». Οι υπόλοιποι διχασμοί αφορούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Κλειστά επαγγέλματα vs ανοιχτά, δημόσιοι υπάλληλοι vs ιδιωτικοί, ταξιτζήδες vs οδηγοί δημόσιων συγκοινωνιών ή αυτοκινητιστές, ελεύθεροι επαγγελματίες vs μισθωτοί κ.ο.κ.. Άραγε να μην αποδεχθούμε ότι τα κακώς κείμενα του κάθε κλάδου πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν; Να μην αποδεχθούμε μέτρα τα οποία όφειλαν να έχουν γίνει προ 30ετίας; Μήπως το να λέμε κάτι τέτοιο είναι λαϊκισμός; Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι η λέξη «αναλογία». Η λέξη αυτή εμπεριέχει έντονη την ουσία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή, στην πληρωμή των «σπασμένων» πρέπει καθένας μας να πληρώσει ανάλογα με τη συμμετοχή του στη σημερινή κατάσταση. Κοινωνική δικαιοσύνη δεν προάγει ο Νόμος περί μη Ευθύνης Υπουργών, ούτε το αφορολόγητο των εφοπλιστών, ούτε η μη επιβολή φορολογικών κυρώσεων σε πολυεθνικές την τελευταία 15ετία, ούτε η κάλυψη του λαθρεμπορίου πετρελαίου από μεγιστάνες -χορηγούς κυβερνητικών κομματικών σχηματισμών-, ούτε η προστασία των Τραπεζών χωρίς κοινωνικό αντάλλαγμα, ούτε η κομματοκρατία στις προμήθειες του δημοσίου. Είναι διεθνώς γνωστό ότι και δήμευση των πάντων εντός της χώρας να γίνει, το Χρέος

της δεν μπορεί να καλυφθεί και για αυτό θα υπάρξουν επιπλέον «κουρέματα» ή ίσως μια παύση πληρωμών μετά μονομερούς (ή διμερούς) διαγραφής. Αυτό σημαίνει πως ό,τι και να κάνουμε θα έχει μικρό αποτέλεσμα σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος. Ωστόσο, ακόμη και το Χρέος να μηδενιζόταν ως δια μαγείας, αν δεν κάνουμε την απαραίτητη αυτοκριτική είτε ως πολίτες (για τον τρόπο που συμμετέχουμε, που ψηφίζουμε κ.α.), είτε ως μέλη κάποιου επαγγελματικού κλάδου είτε ως οτιδήποτε άλλο, τότε απλώς θα επιστρέψουμε σε ένα δυσβάσταχτο Χρέος σε κάμποσα χρόνια. Είναι ώρα βίαιης κριτικής και αυτοκριτικής. Να κριτικάρουμε τις Κυβερνητικές επιλογές και να κρίνουμε και τις παθογένειες του κλάδου μας με κάθε κόστος. Παθογένειες που μέρος τους μπορεί να είμαστε και εμείς. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός δεν ωφελεί κανέναν πολίτη. Η λογική «καλύτερα τους δημοσίους, παρά εμένα», «καλύτερα τους δημόσιους γιατρούς, παρά εμένα» θα κάνει και τους υπόλοιπους να πουν «καλύτερα εσένα, παρά εμάς». Και έτσι μένουμε μόνοι. Μόνοι με πρόσωπο φοβισμένο και αδύναμο. Χωρίς συνδικαλιστική δύναμη. Μόνοι και αμέτοχοι. Κι όταν είσαι μόνος εάν δεν είσαι λιοντάρι, είσαι τροφή. anapnefstiras.gr

Νέα μάσκα πραγμάτων Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα osadenftano.blogspot.gr

Υπήρχε μια πόλη τόσο όμορφη μα και τόσο βασανισμένη. Ο ήλιος ήταν πάντα φίλος της και τη ζέσταινε τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Τα σύννεφα περνούσαν περιστασιακά πάνω από τον ουρανό της αλλά χωρίς ποτέ να καταφέρνουν να γκριζάρουν το μοναδικό φωτεινό της χρώμα. Και από την καρποφόρα γη της τρεφόντουσαν άνθρωποι και ζωντανά.

Ευλογημένο τόπο τον χαρακτήριζαν πολλοί για αυτό μάλλον η Λογική και η Ελευθερία διάλεξαν να γεννηθούν εκεί. Δυστυχώς όμως οι Έννοιες αυτές κρύφτηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Κρύφτηκαν μέσα στα μυαλά των πολιτών της για να σωθούν από τους αλλεπάλληλους πολέμους, τις πολιορκίες και τα τυραννικά καθεστώτα που καταταλαιπωρούσαν την πόλη κατά καιρούς. Χάσανε αρκετές μάχες, σκλαβωθήκανε σε βάρβαρους εχθρούς αλλά ποτέ δεν ξεθώριαζε στο μυαλό τους η σκέψη για πραγματική Ελευθερία. Με όπλο την μαγική, αιώνια γλώσσα 6

anapnefstiras.gr

τους γράψανε ποιήματα, φτιάξανε τραγούδια, εξέλιξαν τις επιστήμες για να θωρακίσουν τις δύο Έννοιες. Θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις ξεροκέφαλους γιατί ακόμα και αν μια μάχη φαινόταν χαμένη αυτοί πάλευαν μέχρι το τέλος. Ακόμα και σε περιόδους που υπήρχε διχόνοια μεταξύ τους, όταν η πόλη κινδύνευε ένωναν τις δυνάμεις τους. Ένωναν τις ασπίδες τους και τις κραυγές τους. «Αυτήν την πόλη ο ήλιος θέλει να την βλέπει ανεξάρτητη και περήφανη» βροντοφώναζαν. Ήρθε όμως η μαύρη εποχή όπου ένας μασκοφόρος τύραννος πήρε στα χέρια του την

εξουσία. Κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια άλλαζε μάσκα δίνοντας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στους πολίτες. Πότε μπλε και πότε πράσινη μάσκα. Τους έστησε παγίδα, τους έλεγχε και τους υπέταξε σε έναν μάταιο κύκλο. Τους έκανε δώρα πολύχρωμους παπαγάλους και εκείνοι έσπειραν το φόβο στον εγκέφαλο τους. Σε κάθε σπίτι υπήρχε τουλάχιστον ένας παπαγάλος που σαν εσωτερικός εχθρός θόλωνε τη κρίση τους. Και έτσι οι παπαγάλοι αλλοίωσαν τη γλώσσα, κατέστρεψαν την ποίηση και τα τραγούδια τους. Οι πολίτες απώλεσαν τις ρίζες τους, και οι Έννοιες ξεθώριασαν στα θολά τους τα μυαλά. Έγιναν άνθρωποι μαλθακοί, ζηλιάρηδες και αραγμένοι σε καναπέδες παρακαλούσανε να πεθάνει η κατσίκα και να ξεραθούν τα αμπέλια του γείτονα τους. Και έτσι ο μασκοφόρος τύραννος τα είχε καταφέρει. Άλωσε το μοναδικό απολιόρκητο κάστρο τους, το ατίθασο πνεύμα τους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και το τελικό σχέδιο. Οι τύραννοι πολλών πόλεων αποφάσισαν να ενώσουν τις πόλεις και τα συμφέροντα τους. Το πλάνο τους ήταν ξεκάθαρο. Μια κεντρική εξουσία που θα μάζευε όλα τα κατσίκια και τα κτήματα των πολιτών της γης. Πώς όμως θα κατάφερναν να το πετύχουν αυτό; Τους δείξανε κάτι χαρτιά όπου τάχα λέγανε πως χρωστάνε τα κτήματα και τις κατσίκες τους σε ξένους. Και οι παπαγάλοι έκραζαν κάθε μέρα «Φάγατε, χρωστάτε, πληρώστε». Και όσο και να σου φαίνεται τρελό, εκείνοι το χάψανε. Αντί να βαλσαμώσουνε τους παπαγάλους, τους πιστέψανε. Αντί να κάψουν τα χαρτιά, τα σεβαστήκανε. Αντί να πετάξουν στη θάλασσα τους τυράννους να τους φάνε τα σκυλόψαρα, τους φίλησαν τα πόδια.

στα ίδια τους τα σπίτια. Πίνανε μόνο σταγόνες από το γάλα των ζώων και τρώγανε αποφάγια. Και από τότε το κεφάλι τους είναι σκυφτό. Και οι τύραννοι από το πολύ φαί γίνανε βασιλιάδες. Χοντροί, γλοιώδεις, άπληστοι Βασιλιάδες μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Και από τότε ο ήλιος κλαίει γιατί δεν αντέχει να τους βλέπει σκυφτούς. Συνεχίζει το καθημερινό του ταξίδι από την ανατολή προς τη δύση, τους κοιτά και περιμένει να ξαναβρούν τη δύναμη τους, να σηκώσουν το βλέμμα τους και να τον αντικρύσουν με περηφάνια. Σημ. Συντ.: Ο Άγγελος Μαρίνης είναι συγγραφέας ενός βιβλίου με παραμύθια για... μεγάλους. Ο τίτλος του είναι“Όσα δεν φτάνω τα κάνω παραμύθια” και κυκλοφορεί σε εκδόσεις Μπατσιούλα.

Μερικοί έξυπνοι και ενεργοί πολίτες κατάλαβαν το κακόβουλο σχέδιο και προσπάθησαν να ξυπνήσουν τους υπόλοιπους, αλλά τους θεώρησαν γραφικούς και απατεώνες. Στην πιο κρίσιμη στιγμή δεν ενωθήκανε όπως κάνανε σε άλλες εποχές. Φοβηθήκανε; Δεν ήταν πλέον άξιοι των Εννοιών της Ελευθερίας και της Λογικής; Δεν κατάλαβαν καλά τον τεράστιο κίνδυνο; Ήταν βαρύ το πάπλωμα που τους σκέπαζε στον καναπέ; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν νοιάζεται πλέον. Σημασία έχει πως χάσανε και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ιστορία τους χωρίς να πολεμήσουν. Μοιραία λοιπόν γίνανε σκλάβοι στην ίδια τους τη γη. Φιλοξενούμενοι anapnefstiras.gr

Global News Γερμανία: Όλα τα διεθνή μέσα αναμεταδίδουν τις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν αρχές του μήνα στο Βερολίνο από πολίτες που δε θέλουν (!) να πέσει το Τοίχος. Στην πραγματικότητα, οι πολίτες αυτοί αντιδρούν στην προοπτική γκρεμίσματος του τελευταίου κομματιού του Τοίχους προκειμένου να φτιαχτεί δρόμος που θα οδηγεί σε πολυτελή διαμερίσματα. Θεωρούν ότι πρέπει οι νεότεροι να γνωρίζουν αυτό το «κομμάτι» μιας ιστορίας διχασμού, ένα κομμάτι του οποίου η ανατολική πλευρά είναι ζωγραφισμένη με γκράφιτι (East Side Graffiti).

ΗΠΑ: Όπως μας πληροφορεί το Bloomberg, η νέα Προεδρία του Ομπάμα ταλαντεύεται ανάμεσα στην αύξηση του Κατώτατου Μισθού ή στην απευθείας χορήγηση βοηθήματος. Οι ΗΠΑ, παρά την ύφεση, αναγνωρίζουν την ανάγκη να αποφευχθεί μια ανθρωπιστική κρίση και για αυτό σχεδιάζουν μια «κεϋνσιανή» ένεση. Στην Ελλάδα, πριμοδοτούνται σενάρια ότι 11 πολυεθνικές ζήτησαν Κατώτατο στα 250-300 ευρώ ώστε να αποδεχθούμε ευκολότερα μια περαιτέρω μείωση. Σημειώστε ότι ο Κ.Μ. ανά ώρα στην Ελλάδα είναι στο 88% του Μ.Ο. των χωρών του ΟΟΣΑ.

ΗΠΑ: Το Bloomberg ξανά και σε editorial του προηγούμενου μήνα αναφερόταν στην εργασία των Kenichi Ueda και Beatrice Weder di Mauro για λογαριασμό του ΔΝΤ. Στην εργασία αυτή αποδεικνύεται ότι λίγο-πολύ τα όποια κέρδη των μεγαλύτερων τραπεζικών οργανισμών των ΗΠΑ (JP Morgan Chase, Citigroup, Goldman Sachs GP, BoA κ.α.) ισούνται με τα ποσά επιχορηγήσεων που έχουν λάβει ως στήριξη από το Κράτος των ΗΠΑ και, συνεπώς, από τους αμερικάνους φορολογούμενους. Με άλλα λόγια, εάν δεν λάμβαναν τις επιχορηγήσεις δεν θα εμφάνιζαν κέρδος και έτσι θα δανείζονταν ακριβότερα. Ίσως, δηλαδή, να μην έφταναν στο σημείο να έχουν τζίρο μεγέθους ίσου με κάτι παραπάνω από το μισό μέγεθος ολόκληρης της Αμερικάνικης Οικονομίας.

Ιταλία: O Γερμανικός Spiegel συνοψίζει σε ένα περιεκτικό άρθρο του το ισχυρό, κυρίως νεολαιίστικο, κύμα αμφισβήτησης του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, των πολιτικών λιτότητας και… του ευρώ. Αφορμή η άνοδο των ευρω-σκεπτικιστών (είτε ειλικρινώς είτε όχι) στις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία. Οι υποστηριχτές του Μπέπε Γκρίλο είναι κυρίως νέοι οι οποίοι επέλεξαν μια διαφορετική αντίδραση από αυτή των ισπανών, ελλήνων κ.α. «αγανακτισμένων». Έθεσαν υποψηφιότητα! Όχι για να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά για να επαναφέρουν μια Real Democracy Now. Το ισχυρότερο πλήγμα κατά του ευρώ επετεύχθη από την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης. Είναι πια ταμπού ένα arrivederci απ’ το κοινό νόμισμα;

anapnefstiras.gr

Πένα αλλοδαπών Μια Ελλάδα που δε γνωρίζουμε μας δείχνει το 15λεπτο ρεπορτάζ του Paul Mason, δημοσιογράφου του BBC. Είναι η Ελλάδα του εξευτελισμού του ανθρώπου σε ένα τριτοκοσμικό σκηνικό όπου η έλλειψη σχεδίου και πολιτικής μεταχειρίζεται ανθρώπους που θέλουν να φύγουν προς τη Βόρεια Ευρώπη ως αδέσποτα. Ανύπαρκτες υποδομές εξέτασης αιτήσεων ασύλου, καταδίκες της χώρας μας για μη συμμόρφωση με τους διεθνείς κανόνες σχετικά με το άσυλο αλλά και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά τι να περιμένει κανείς και από ποιους; Ενδεικτική είναι η στάση του Γ.Γ. της Κυβέρνησης, κου Π. Μπαλτάκου (προσωπική επιλογή του Πρωθυπουργού) προς την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ). Σύμφωνα με επιστολή που απέστειλε το Προεδρείο της ΕΕΔΑ προς τον κο Σαμαρά και τους άλλους δύο αρχηγούς της συγκυβέρνησης, ο κος Μπαλτάκος δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρουν, ως εκπρόσωπο της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας, το έργο της Επιτροπής και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ούτε οι σχετικές διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, και συνειδητά ως τώρα δεν έκανε τίποτα για να διευκολύνει την απρόσκοπτη λειτουργία της ΕΕΔΑ, η οποία υπάγεται θεσμικά στη Γραμματεία που είναι επικεφαλής. Ο βρετανικός Economist παρουσιάζει στη μόνιμη στήλη του Buttonwood’s Notebook διεθνείς εκθέσεις που δικαιώνουν στατιστικά εκείνους που θεωρούν ότι αυστηρή λιτότητα και ύφεση δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο. Δικαιώνει μάλιστα τους Ιταλούς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται όχι τις οικονομικές μελέτες αλλά την ίδια τη ζωή απορρίπτοντας τις πολιτικές λιτότητας. Αναγνωρίζει όμως ο συντάκτης ότι η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα που θα υποστεί μοιραία υποβάθμιση του επιπέδου ζωής των πολιτών της καθώς οι προηγούμενες γενιές δανείστηκαν εις βάρος των επόμενων. Η τούρκικη Hürriyet, ο βρετανικός Economist και η New York Times κάνουν εκτενή αφιερώματα στον παιδικό σταθμό της νεοναζιστικής οργάνωσης στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, η παραπάνω τούρκικη εφημερίδα φιλοξενεί συνέντευξη του Τούρκου Υπουργού Ενέργειας ο οποίος καθησυχάζει την ελληνική πλευρά ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τις έρευνες της χώρας του για πετρέλαιο στο Αιγαίο. Σε άλλο φύλλο η ίδια εφημερίδα αναφέρεται στον Arnoud van Doorn, έναν ολλανδό πολιτικό, πρώην μέλος του ακροδεξιού κόμματος FP, ο οποίος δήλωσε στο twitter ότι προσχώρησε στο Ισλάμ. Στις σελίδες της ιταλικής Corriere Della Sera ο Antonio Ferrari κάνει τις δικές του προτάσεις για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Δικαίων (European Day of Remembrance for the Righteous). Τη μέρα αυτή τιμούνται οι άνθρωποι εκείνοι που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό, βοηθώντας τους καταδιωκόμενους συνανθρώπους τους. Είναι ταυτόχρονα μια ημέρα υπέρ εκείνων που έδρασαν υπέρ της ελευθερίας και του αυτονόητου, δηλαδή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά και ημέρα ενάντια στην Αδιαφορία. Το άρθρο για προφανείς λόγους ανέφερε και την Ελλάδα.

anapnefstiras.gr

3° Φεστιβάλ Φλυγόνιον Του Γιώργου Γκώνια, Κυριάκι

Ένα μοναδικό φεστιβάλ για τα δεδομένα της Βοιωτίας με πανελλαδική εμβέλεια που πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει θεσμός για τα δρώμενα της περιοχής μας.

Για τρίτη χρονιά το Φεστιβάλ Φλυγόνιον θα κάνει τα καλοκαιρινά βράδια στο Κυριάκι και στη Βοιωτία μαγικά. Συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, σεμινάρια στην καρδιά του Ελικώνα αντλώντας έμπνευση από την αιώνια παρουσία των 9 Μουσών. Σπουδαίοι καλλιτέχνες μας τιμήσανε με την παρουσία τους και με τις παραστάσεις τους στα 2 πρώτα χρόνια όπως οι παρακάτω: Θάνος Μικρούτσικος, Παντελής Θαλασσινός, Γιάννης Κότσιρας, Ορφέας Περίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Χρήστος Θηβαίος, Μίλτος Πασχαλίδης, Υπόγεια Ρεύματα, Παύλος Χαϊκάλης, Ρένια Λουϊζίδου, Νίκος Μουτσινάς, Μαρία Σολωμού, Θανάσης Βισκαδουράκης κ.α. Στην τρίτη λοιπόν χρονιά με την εμπειρία από το παρελθόν προσπαθούμε να εξελίξουμε ακόμα περισσότερο τις δράσεις μας και εκτός από τα παραπάνω καθιερωμένα, φιλοξενούμε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φλυγόνιον, ένα Festival οικολογικού χαρακτήρα με πλήθος σεμιναρίων υψηλού επιπέδου που συνδιοργανώνουμε με τη δισκογραφική εταιρία AntArt την περίοδο 3-10 Αυγούστου. 10

anapnefstiras.gr

Θα μετατρέψουμε όλο το χωριό σε ένα εργαστήρι μουσικής και τέχνης: οι σπουδαιότεροι δεξιοτέχνες σε κάθε μουσικό όργανο από την Ελλάδα αλλά και καλεσμένοι από το εξωτερικό θα διδάξουν σε μαθητές από όλη την Ελλάδα την τέχνη τους. Ελπίζουμε να φιλοξενήσουμε στον τόπο μας ίσως και εκατοντάδες μαθητές για μια ολόκληρη εβδομάδα. Οι γειτονιές του χωριού θα πλημμυρίσουν μουσικές αφού τα σεμινάρια των οργάνων θα γίνονται σε γειτονιές και αυλές σπιτιών. Επίσης, στο αίθριο του Ξενώνα Φλυγόνιον θα πραγματοποιούνται συναυλίες με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών στα πλαίσια του Green Festival. Παράλληλα, θα πραγματοποιούνται περιβαλλοντικές δράσεις όπως ανακύκλωση, καθαρισμός δρόμων κ.α.. Το Festival θα κινηματογραφηθεί για τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ που στόχο θα έχει να συμμετέχει σε διεθνείς διαγωνισμούς. Σύντομα θα ανακοινωθεί και το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ από τον ιστότοπο του Φεστιβάλ. www.festivalflygonion.gr Ιούλιος - Αύγουστος 2013

Μια σχεδία στα σχέδια Του Ναπολέοντα, Λιβαδειά

Πραγματική μαρτυρία: Όταν έγινε η πρώτη μείωση επιδομάτων στον Δημόσιο Τομέα, παρατηρήθηκε σημαντική πτώση του τζόγου. Σε ορισμένα, μάλιστα, πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών η πτώση άγγιξε το 30%.

Προφανώς αυτή κάμφθηκε κάπως τους επόμενους μήνες, όταν το αρχικό σοκ ξεπεράστηκε από ορισμένους. Δύο Έλληνες (ένας βλάχος και ένας αρβανίτης) σε ένα παγκάκι: Βλάχος: Μα δεν είναι απόδειξη αυτό ότι παρά του ότι υπάρχουν λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα υπήρχαν έμμισθοι του δημοσίου που παρασιτούσαν απομυζώντας το κοινό μας χρήμα έχοντας ως κύριο επάγγελμα την κομματική ταυτότητα και την οσφυοκαμψία; Αρβανίτης: Ναι, είναι! Αλλά αποδόθηκε έτσι δικαιοσύνη; Μάλλον όχι, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοί τους που τραβούσαν το κουπί της εξυπηρέτησης και τώρα καλούνται να υποστούν και εκείνοι τις συνέπειες της ύπαρξης των άλλων. Βλάχος: Και πάλι, όμως, κάπως αποδόθηκε δικαιοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Αρβανίτης: Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε σχέδιο για τίποτα. Ακόμη και αυτό να έπρεπε να γίνει, όφειλε να γίνει σταδιακά. Γιατί αυτά τα δις ευρώ που κόπηκαν από τους δημοσίους υπαλλήλους, ουσιαστικά «βγήκαν» μονομιάς από την αγορά! Σκέψου ένα άλλο είδος «δικαιοσύνης». Αύριο

ξυπνά ο Υπουργός Παιδείας και παίρνει έναν μεγάλο αριθμό καθηγητών ώστε να αναμορφώσει τη 2βάθμια εκπαίδευση. Επιβάλλει υψηλούς φόρους στα φροντιστήρια, ενώ ενισχύει το διδακτικό προσωπικό τόσο αριθμητικά, όπως είπα, όσο και σε εξοπλισμό. Δεν είναι καταπληκτικό αυτό; Δεν το αποζητά η ελληνική οικογένεια από το ’80; Βλάχος: Ναι, έτσι είναι! Αυτό πρέπει να γίνει αύριο κιόλας!! Αρβανίτης: Καλά τα λέμε. Σκέψου όμως να γίνει κάτι τέτοιο με το νέο έτος και ξαφνικά «βγουν» από την αγορά εκατομμύρια ευρώ! Βλάχος: Δεν θα βγουν Αρβανίτη! Τα λεφτά απλώς θα μείνουν στην τσέπη της οικογένειας και θα τα ξοδέψει αλλού. Αρβανίτης: Ναι. Θα τα ξοδέψει για να χαρτζιλικώνει το άλλο παιδί που μέχρι στιγμής ζούσε από δύο ιδιαίτερα που είχε την εβδομάδα. Βλάχος: Και τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα αφήσουμε την κατάσταση όπως έχει; Αρβανίτης: Όχι. Απλώς πρέπει να απαιτήσουμε σχέδιο! Μόνο έτσι αλλάζουν τα πράγματα με το λιγότερο κοινωνικό κόστος. Βλάχος: Μάλλον σχεδία θέλουμε γιατί από σχέδιο… anapnefstiras.gr

This key!

Του Γιώργου Ξενικουδάκη, Θήβα

Nick Cave and the Bad Seeds Push the Sky Away «Είμαι πολύ φοβισμένος, ακόμη και να περπατήσω στο παρελθόν», δηλώνει ο Nick Cave στο τραγούδι «Jubilee Street» μέσα από το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των Bad Seeds. Ο σημαντικότερος τραγουδοποιός της γενιάς του μετά το διάλειμμα της ενασχόλησης με την άλλη μπάντα του, τους Grinderman αλλά και της συγγραφής σεναρίων κινηματογραφικών ταινιών («Lawless»-2012) επέστρεψε στο φυσικό του περιβάλλον και στην κατάλληλη εποχή για να μας οδηγήσει να σπρώξουμε μακριά τον ουρανό.

Έναν ουρανό που έρχεται να φωτίσει την απόλυτη γύμνια συναισθημάτων και αξιών στην οποία έχουμε περιέλθει τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας. Και ο ευαίσθητος καλλιτέχνης αφουγκράζεται τις δονήσεις που προέρχονται από τη συλλογική συνείδηση, όπως έχει χρέος απέναντι στο ταλέντο αλλά και στο κοινό του, και μας δίνει πίσω τον εαυτό μας μελοποιημένο αλλά όχι παραμορφωμένο. «Χτες το βράδυ η σκιά σου έτρεξε στο τοίχο, 12

anapnefstiras.gr

πέταξε, πήδηξε σαν μικρή αράχνη ανάμεσα στα πόδια σου και φώναξε: τα παιδιά μου, τα παιδιά μου!... έχουν χαθεί για μας». Με δύο γραμμές ο ποιητής λέει όσα δεν μπορείς να ακούσεις σε αναλύσεις επί αναλύσεων στο χαζοκούτι που φωτίζει το κρύο σου δωμάτιο, παγώνοντας το περισσότερο, δείχνοντας μικρά παιδιά να διδάσκονται από ανεγκέφαλα τέρατα. Τι κι αν τον εγκατέλειψε ο Mick Harvey μέλος των «κακών σπόρων» από το 1983. Η απουσία του αναπληρώθηκε από τον τεράστιο Barry Ad-

amson αλλά και τον Waren Ellis επίσης μέλος των Grinderman. Η παρέα που έχει μαζώξει σ’ αυτό το δίσκο ο Cave μας δίνει ψυχωμένα blues (jubilee street), με τη μυρωδιά της πόλης αλλά και ambient ηχοτόπια (push the sky away) συνοδευόμενα από μικρές μελωδικές επαναστάσεις εγχόρδων και πιάνου (we real cool). Η μεγάλη δύναμη του Cave όμως ήταν πάντα ο στίχος. Αυτός συνοδοιπόρος με τη μουσική είναι που τον κάνει άξιο συνεχιστή τόσο του Jack Kerouac και του Bukowski, όσο και του Leonard Cohen και του Bob Dylan. Αυτή η δύναμη είναι που τον φέρνει και κοντά στα σύγχρονα πάθη των Ελλήνων. Οι στίχοι του Lightning Bolts έρχονται σαν επίλογος σ’ αυτό το κείμενο για να δώσουν λέξεις εκεί που τελειώνουν τα λόγια, για να βάλουν φωτιά εκεί που δεν υπάρχει οξυγόνο και τίποτα πια να καεί… «…Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα αέρια. Εγώ είμαι στην πισίνα του ξενοδοχείου και προσπαθώ να μαυρίσω. Ο κόσμος έρχεται και με ρωτάει πως είμαι. Λέω είμαι μια χαρά… και στη γενέτειρα της δημοκρατίας τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες … νύχτα τους βλέπω να κοιμούνται και να κλαίνε χρόνια από δάκρυα και δεν είναι από τα αέρια. Ο κόσμος με ρωτάει πως είμαστε … και λέω… είμαστε μάλλον χαμένοι». Nick Cave and the Bad Seeds Push the Sky Away 2013, Bad Seed Ltd

anapnefstiras.gr

Να μιλάμε... Της Βασιλικής Καφρίτσα, Λιβαδειά

Έτσι έκλεισε η σύντομη συζήτηση με τον υπεύθυνο σύνταξης για τη θεματολογία του άρθρου.

Μια κουβέντα γίνεται αφορμή για μια άλλη και η άλλη για μια άλλη και έτσι απλώνονται οι σκέψεις και τις βλέπουμε μπροστά μας και ξετυλίγουμε το κουβάρι της ζωής. Έγνοιες του μυαλού που γίνονται σκοτούρες. Ίσως στο τέλος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, ωστόσο κάποιες φορές σημασία έχει η διαδικασία κι όχι το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα και η λύση δυστυχώς αποδεικνύεται κάποιες φορές ότι είναι στο χέρι άλλων... Στράφηκα, λοιπόν, γύρω μου και έψαξα τρόπους για επικοινωνία με νέους ανθρώπους συζητώντας για τους προβληματισμούς τους. Η Νατάσα, 28 χρονών, αναφέρεται στις δυσκολίες: «Με προβληματίζει το γεγονός ότι δε μπορώ να κάνω πράξη τα όνειρα μου σε όλα τα επίπεδα (επαγγελματικά- προσωπικά)! Είμαστε μια τριμελής οικογένεια και όλοι… άνεργοι». 14

anapnefstiras.gr

Ωστόσο, δηλώνει αισιόδοξη προσθέτοντας ότι «οι νέοι έχουν ανάγκη για επικοινωνία, ανάγκη να αισθανθούν ότι τα προβλήματα και οι ανασφάλειες τους είναι κοινά για όλους. Χρειάζονται την ελπίδα που θα τους οδηγήσει κάπου καλύτερα! Πιστεύω πολύ στη θετική ενέργεια και σκέψη και αυτή είναι η κινητήρια δύναμή μου!» Αντίθετα η Βίκυ μερικές φορές βουλιάζει, βαλτώνει και θυμώνει. «Περπατάω στα 29, “δηλώνω” ειδική παιδαγωγός και όμως κοντεύω σχεδόν να ξεχάσω ότι είναι αυτό που μου αρέσει να κάνω, που αγαπάω και αυτό με το οποίο θα ήθελα να είναι γεμάτη η μέρα μου. Με έχουν κάνει να σκέφτομαι: ας βρω μια δουλειά και ας είναι ότι να ‘ναι, αρκεί να με πληρώνουν, να έχω λεφτά. Θυμώνω που πρέπει να κάνω σκόντο στην αξία μου, έτσι

ώστε να εκτιμηθεί η “φιλική” τιμή που προτείνω στους γονείς για να με επιλέξουν για το παιδί τους. Απ’ την άλλη, μένω ακόμα με τους γονείς μου έχοντας εδώ και χρόνια τελειώσει τις σπουδές μου. Δικό μου σπίτι; Μα πώς; Περνάμε την καθημερινότητα μας μη ξέροντας πώς να σκοτώσουμε τον άπλετο χρόνο μας, -λόγω της ανεργίας- κουβεντιάζοντας σαν σαραντάρηδες: τα λεφτά δε φτάνουν, πολλά τα έξοδα, τι θα γίνει, πώς θα καταλήξει...» Την Ελένη την πέτυχα στην ωραιότερη και πιο κατασταλαγμένη φάση της ζωής της και γι’ αυτό διέκρινα μια γλύκα στα λόγια της. «Όταν είσαι μικρή βιάζεσαι να γίνεις μεγάλη. Να φοράς ψηλά τακούνια, ωραία μοντέρνα ρούχα και να μοιάζεις σ’ όλες αυτές τις κυρίες που αποτελούν πρότυπα κατά περιόδους. Όλα αυτά μέχρι που κάποια στιγμή βγαίνεις στην αγορά εργασίας και τον πραγματικό κόσμο έξω από την κρυστάλλινη σφαίρα που έχουν δημιουργήσει οι λατρεμένοι σου γονείς, οι οποίοι μέχρι χθες φρόντιζαν να μη σου λείψει τίποτα. Κι εκεί είναι που γίνεσαι αυτόματα μεγάλος. Αν αναλογιστεί κανείς πως υπάρχουν τόσες θαυμάσιες αξίες όπως αγάπη, φιλία, συντροφικότητα και ανθρώπινη αλληλεγγύη για να στηρίξεις τη ζωή σου, είναι κρίμα το ότι το χρήμα αποτελεί την κινητήριο δύναμη των πάντων. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη και αγχωτική όταν ετοιμάζεσαι να φέρεις σ’ αυτόν τον κόσμο ένα παιδί. Τότε διογκώνονται στα μάτια σου η Υγεία της χώρας, η Οικονομία, η Παιδεία, τα Εργασιακά. Οι βιοποριστικές ανάγκες του καθενός μας γίνονται θηλιά που σφίγγει. Στη ζωή, ωστόσο, υπάρχει και το γκρι -πολλές φορές και το άσπρο-! Τουλάχιστον έτσι θέλω να βλέπω τις αντιξοότητες της ζωής και μ’ ένα χαμόγελο για κάθε μία από αυτές να προχωρώ παρακάτω.

Άλλωστε το χρωστάω σ’ αυτό το μικρό πλασματάκι που μεγαλώνει μέσα μου και σίγουρα δε φταίει σε τίποτα!» Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα ενός νέου επιχειρηματία που αποφάσισε κόντρα στους καιρούς να ανοίξει τα φτερά του. Ο Κώστας, 26 χρονών, υποστηρίζει ότι «παλαιότερα έπαιρνες το ρίσκο να ανοίξεις μια δική σου επιχείρηση έχοντας τη βοήθεια των ΕΣΠΑ. Πλέον το μόνο στήριγμα είναι οι δικές σου πλάτες. Συνεπώς, κάθε μέρα που ξυπνάς δε ξέρεις τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσεις και ποιες θα σε φέρουν εκτός προϋπολογισμού στο τέλος του μήνα. Επιπλέον, δε σου εξασφαλίζει κανείς μια ανταμοιβή. Άραγε αξίζει κάθε τίμημα μπροστά στην επιτυχία; Αν ναι, τι κόστος έχει;» Δυστυχώς δε μπόρεσα να δώσω λύσεις στα ερωτήματα του Κώστα και των άλλων συνομιλητών μου αλλά, σίγουρα, με προβλημάτισε η συνύπαρξη της αβεβαιότητας και της ταυτόχρονης δίψας για επίτευξη στόχων. Ο στόχος, όμως, επετεύχθη. Μιλήσαμε.

anapnefstiras.gr

2 o Επεισόδιο: Η τεράστια παιχνιδούπολη Της Χριστιάνας Κανδυλιώτη, Θήβα

Γίνετε και εσείς συγγραφέας ενός επεισοδίου! Εκδηλώστε το ενδιαφέρον σας στο facebook.com/snorkel.gr ή στο mail μας info@anapnefstiras.gr. Από δράμα, κωμωδία. Από θρίλερ σε μελό. Φτιάξτε τη δική σας Τόλμη και Γοητεία. Ένας αναγνώστης μάς έστειλε ένα mail με μια πρόταση εξαιρετική. Να γράψουμε λέει μια ιστορία. Ένα μυθιστόρημα. (Τίποτα καινούργιο μέχρι εδώ). Αυτή την ιστορία, όμως, να την «αφηγείται», μας είπε, άλλος συγγραφέας κάθε φορά! Για ξεκίνημα επιλέχθηκε (με κλήρο) η Μαρίζα Βέκιου, ενώ στο τεύχος αυτό διαβάστε το 2ο επεισόδιο από τη Χριστιάνα Κανδυλιώτη.

Η ιστορία δεν έχει κανέναν κορμό, κανέναν στόχο και θα ολοκληρωθεί σε 10 επεισόδια. Οι συγγραφείς δεν έχουν καμία δέσμευση, κανέναν περιορισμό άλλων πλην του μεγέθους του κειμένου.

Αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι μαζί, μπροστά εμείς, ο κυρ Θανάσης από πίσω. Πρώτος ήμουν εγώ σαν ο πιο γρήγορος. Τους οδηγούσα μέσα από στενά, μήπως και μπερδέψουμε τον κυρ Θανάση. Εκείνος, όμως, απτόητος. Βρε αντοχή που την είχε! Τρέχαμε, τρέχαμε... και ξαφνικά εκεί που είμαι έτοιμος να πηδήξω πάνω από το παγκάκι, ακούω τον Κωνσταντή να τσιρίζει. Τον είχε προλάβει ο κυρ Θανάσης! Γυρίζω να 16

anapnefstiras.gr

κοιτάξω, αλλά είχα ξεχάσει το παγκάκι! Έτσι κουτρουβάλησα, αρκετά άτσαλα μπορώ να πω. Έμεινα πεσμένος αρκετή ώρα, μέχρι που έπεσε απόλυτη σιγή κι άνοιξα τα μάτια μου. Έκπληξη! Δε βρισκόμουν στο χωριό, αλλά σε μια τεράστια παιχνιδούπολη! Γύρω μου υπήρχαν παιχνίδια Λούνα-Παρκ. Μπορούσα να δω τα συγκρουόμενα, τη σκοποβολή, τη

μπαλαρίνα, το φωτεινό μύλο, ακόμη και τις βαρκούλες που όταν ανεβαίνω, είναι απόλαυση! Γυρίζω το βλέμμα μου και τι να δω! Αυτό το μέρος δεν είχε μόνο παιχνίδια. Ακριβώς πίσω από τον τροχό δύναμης υπήρχε ένα κιόσκι με ζαχαρωτά. Έτρεξα προς τα κει κι είδα ότι δίπλα είχε άλλο με καραμέλες κι άλλο με σοκολάτες κάθε είδους και πιο δίπλα άλλο με γλειφιτζούρια. Είχε τα πάντα. Τα κοκοράκια, αυτά με το καραμελωμένο μήλο, ακόμη και μαλλί της γριάς. Αυτό το μέρος είναι παραδεισένιο. Το όνειρο κάθε παιδιού. Με τσίμπησα, για να δω αν κοιμάμαι. Πόνεσα, οπότε συλλογίστηκα πως είμαι ξύπνιος! Αυτή η παιχνιδούπολη ήταν πιο ωραία από τη Χώρα του Ποτέ. Κι από τη χώρα των θαυμάτων. Τα είχε όλα! Μα πώς βρέθηκα εγώ εκεί; Και πού ήταν ο Κωνσταντής κι οι υπόλοιποι; Όλοι τους θα ήταν χαμένοι μέσα στα παιχνίδια. Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα. Θα εξερευνούσα καλύτερα αυτόν τον μαγικό τόπο και παράλληλα θα έψαχνα τους φίλους μου. Κοντοστάθηκα, γύρισα το βλέμμα μου 360 μοίρες και μετά από σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω την περιπλάνησή μου από τα δεξιά, δηλαδή από το τρενάκι! Ήταν το μεγαλύτερο τρενάκι που είχα δει στη ζωή μου. Και τι δεν είχε! Απότομες στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες. Πέρναγε μέσα από τούνελ και μόλις έβγαινε, πέρναγε κάτω από έναν καταρράκτη. Ήθελα ν’ ανέβω εκεί! Έψαξα βαθιά στις τσέπες μου και βρήκα είκοσι δραχμές στη μία, δεκατρείς στην άλλη. Το αντίτιμο για δύο παγωτά. Λες να έφταναν; Πλησίασα στο κιόσκι με τον ελεγκτή. Ήταν ένας συμπαθητικός κύριος με μεγάλο μουστάκι και φαλάκρα. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, για να με δει.

«Γεια σας. Θα ήθελα να ανέβω στο τρενάκι. Πόσο έχει;» «Γεια σου» μου αποκρίνεται. «Αυτό δεν είναι μόνο τρενάκι. Έχει την ιδιότητα να βλέπεις και στιγμές από τη ζωή σου. Πολλοί δεν το προτιμούν, γιατί θέλουν να ξεχάσουν. Εσύ;» Γούρλωσα τα μάτια μου και ψιθύρισα ένα ουάου! Αστραπιαία σκέφτηκα πως δεν ήθελα να ξεχάσω κάτι. Απεναντίας! Ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ σε αγαπημένα μέρη και να ξαναπαίξω με φίλους και να ξαναφάω γλυκά! Με τη μία, λοιπόν, είπα στον κύριο «θέλω ν’ ανέβω» και του άφησα τις τριαντατρείς δραχμές μου. «Ωραία» μου λέει. «Δε στοιχίζει τίποτα. Πάρε πίσω τα χρήματά σου κι ακολούθησέ με». Περιττό να περιγράψω τη χαρά μου. Ο κύριος με σήκωσε και με έβαλε μέσα στο βαγόνι. Με έδεσε σφιχτά και μου ευχήθηκε «καλή διαδρομή». Το τρενάκι έφυγε σφαίρα. Η ταχύτητα ήταν πολύ μεγάλη. Και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε, να σου ο παππούς μου να με κρατά αγκαλιά βρέφος. Τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή, από φωτογραφία φυσικά. Να ‘μαι, εδώ μπουσουλάω κι η μαμά με τον μπαμπά χειροκροτούν. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Χα, χα. Σαν ταινία ήταν. Εδώ είναι οι διακοπές στην Ικαρία. Όντως, έβλεπα στιγμές της ζωής μου. Κι εδώ από το ρεσιτάλ κιθάρας που έπαιξα πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο. Αμάν! Εδώ τρώμε με τον Κωνσταντή κρυφά μερέντα. Κι αυτό εδώ τι είναι; Αααα, εγώ πεσμένος δίπλα στο παγκάκι. Όταν μας κυνηγούσε ο κυρ Θανάσης. Αυτό το είχα ξεχάσει. Όλοι αυτοί τι γυρεύουν από πάνω μου; Κι αυτό τι είναι; Αίμα; Και γιατί, ενώ μου μιλάνε, εγώ δε σηκώνομαι; Μα τι λέει αυτός; «Ο μικρός είναι νεκρός!». Ποιος; Εγώ; Πέθανα!

anapnefstiras.gr

Νοικοκύρης - δυνάστης Του Γιώργου Κ., Λιβαδειά

Ο Γιώργος Κ. από τη Λιβαδειά επιστρέφει με δεύτερο email. Αυτή τη φορά απαντά στο κείμενο του Γεράσιμου Μπόγρη με τίτλο «Δαίμονας, Επιχειρηματίας & Άγιος» (τεύχος #3, σελ. 4). Επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που θα προκαλέσει…

Στο τεύχος #3 προσπαθήσατε να δείξετε τη μεταστροφή που επιχειρείται στο πώς δομείται ο οικονομικός ιστός της χώρας. Από τη μικρο-ιδιοκτησία, σε εκείνη των επενδύσεων «απ’ έξω». Η γεύση που μου άφησε, όμως, το άρθρο σας ήταν μια ωραιοποίηση του μικροεπαγγελματία. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την εικόνα αυτή. Εργάζομαι σε τέτοιο μαγαζί και βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Από τη μικρασιατική καταστροφή και μετά ολοκληρώθηκε η έννοια της μικρο-ιδιοκτησίας με τα διαμερίσματα και τα «τσαρδάκια». Μετά πήγαμε σε ένα διαμερισματάκι στην Αθήνα, σε ένα αυτοκίνητο κ.ο.κ.. Δεν θα κρίνω εγώ εάν έπρεπε να γίνει έτσι. Δεν ξέρω καν αν χωρά «πρέπει» σε ένα τέτοιο θέμα. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια ως 18

anapnefstiras.gr

εργαζόμενος μιας οικογενειακής επιχείρησης, αλλά και τις τόσες εμπειρίες που φίλοι και γνωστοί μου έχουν μεταφέρει. Ο «μικρο»-επαγγελματίας είναι «μικρο» όχι μόνο λόγω μεγέθους αλλά και νοοτροπίας. Δεν με απασχολεί αν είναι καλός ή κακός επαγγελματίας, γιατί η αγορά θα τον ξεβράσει. Άσε που κι αυτοί κάνουν ότι τα ξέρουν όλα και δεν επιδέχονται συμβουλών. Δεν μιλάω για κριτική. Ούτε καν συμβουλές. «Τριάντα χρόνια επαγγελματίας είμαι, θα μου πει εμένα για τις δυνατότητες της αγοράς ο χαρτογιακάς» λένε. Όπως πολλοί νέοι, έτσι και εγώ σπούδασα σε μια επαρχιακή πόλη. Από τα λίγα που έμαθα εκεί είναι να «ρωτώ» και να «κρίνω» τις απαντήσεις. Να δέχομαι και να παραδέχομαι.

Μπορεί να μην είναι απρόσωπη η δουλειά σε ένα μικρο-επαγγελματία, όπως είναι σε ένα εργοστάσιο, αλλά εδώ δεν υπάρχει κανείς να προσφύγεις για ορισμένα καθημερινά πράγματα. Συνδικαλιστική στήριξη από πουθενά. Ωράρια ξεχειλωμένα. Απλήρωτες υπερωρίες. Κακή συμπεριφορά. Δουλειές που δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του εργαζομένου. Ο μισθός πέφτει άτακτα και έτσι δεν μπορείς να οργανώσεις τη ζωή σου. Ποιος θα αντιδράσει για εσένα; Ποιος θα απεργήσει, στην εσχάτη, για σένα; Επιπρόσθετα, δεν είναι μόνο τα μεγάλα σκάνδαλα που πρέπει να μας προβληματίσουν. Έκοβε κανείς αποδείξεις; Ελάχιστοι. Άσε που μόλις έβγαινε επιδοτούμενο πρόγραμμα, την άλλη μέρα 35.000 αιτήσεις γινόντουσαν. Όλη η Ελλάδα είχε ξαφνικά όραμα επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Λεφτά χωρίς κόπο ήθελαν οι σκιτζήδες. Έσοδα-έξοδα φτιαγμένα με τρόπο που με το κατάλληλο «φακελάκι» θα πάρει και επιστροφή φόρου. Δεν έχω να προτείνω κάτι. Απλώς η εικόνα του «νοικοκύρη» μικρού ελεύθερου επαγγελματία δεν είναι ακριβώς αυτή που υπαινίχθηκε το κείμενο που αναφέρομαι. Νομίζω ότι στην περίπτωση των «τσαρδακίων» ούτε οικονομίες κλίμακας επιτυγχάνονται (αν το έλεγα στο αφεντικό μου θα νόμιζε ότι μιλώ για σκάλες), ούτε καλώς εννοούμενη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Οφείλει να δοθεί χώρος στους νέους, στη συνεργασία, στη συνέργια ή και στον συνεταιρισμό. Όχι ως χώρο διαφθοράς αλλά ως ευκαιρία να μεγαλώσεις σε δυνατότητες. Δεν ξέρω τι θέλει το Κράτος γενικά. Ξέρω ότι οι μικρο-επαγγελματίες δεν ξέρουν τι θέλουν.

anapnefstiras.gr

Τώρα που σου πήραν και τον καναπέ; Του Δημήτρη Ζάγκα, Σχηματάρι

«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, “Όχι” θα ξαναέλεγε»

Κ. Καβάφης.

Ένα «Όχι» ίσως άλλαζε τη μοίρα ενός ολόκληρου λαού, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν. Ένα «Όχι» από τους κυβερνώντες ίσως να είχε αποτρέψει όσα έχουν συμβεί τον μήνα που μας πέρασε και δεν ήταν λίγα. Ένα «Όχι» μπορεί να είχε αποτρέψει τις αυτοκτονίες οι οποίες «συνεχίζονται» σε σταθερούς και ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Ένα «Όχι» μπορεί να είχε αποτρέψει τον θάνατο δυο φοιτητών. Πολλά γράφτηκαν, πολλά ακούστηκαν για το γεγονός, το θέμα όμως είναι πόσο μπορεί ο θάνατος δυο νέων παιδιών να γίνει βορά στον κάθε επιτήδειο πολιτευτή, δημοσιογράφο να «σκυλεύσει» τα θύματα. Αναφέρω τον όρο θύματα, γιατί είναι θύματα μιας συγκεκριμένης πολιτικής μιας και 20

anapnefstiras.gr

οι πολιτικοί μας μάς τονίζουν συχνά ότι δίνουν «μάχες». «Μάχες» απέναντι σε ποιον; Πρώτοι και καλύτεροι να κρίνουν το γεγονός εμφανιστήκαν δημοσιογράφοι μεγάλων καναλιών λέγοντας ότι «μπορεί να είχαν πιει και λίγο παραπάνω» ή ακόμα χειρότερη προσβολή απέναντι σε νεκρούς το ότι «μπορεί να είχαν κάνει και κάνα “τσιγαριλίκι”». Συγχαρητήρια Κύριοι και Κυρίες, η ετυμηγορία βγήκε και κρίθηκαν ένοχοι και το πλήρωσαν με ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Όμως, εάν εφαρμόζονταν οι νόμοι και δη οι συνταγματικοί, θα ήσασταν εσείς στη θέση του κατηγορουμένου. «Άρθρο 365 του Ποινικού Κώδικα: Προσβολή της μνήμης νεκρού. Όποιος προσβάλλει τη

μνήμη νεκρού με βάναυση ή κακόβουλη εξύβριση ή με συκοφαντική δυσφήμιση τιμωρείται με φυλάκιση...» Δεύτερος, αλλά όχι καταϊδρωμένος, είναι ο πολιτευτής που σχολίασε το γεγονός σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τρόπο ειρωνικό και άκρως προκλητικό. Το πιο χυδαίο, όμως, είναι η μη ανάληψη ευθυνών από κάποιον που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 30 έτη και αντί γι’ αυτό επιδίδονται σε πόλεμο δηλώσεων και καπήλευση του γεγονότος λες και ήταν κατόρθωμα. Ούτε καν μια συγγνώμη, όση αξία και αν έχει μετά από μια τέτοια εξέλιξη. Δεύτερο θέμα που αναπαράγεται συνεχώς είναι τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική. Η θέση μου είναι κατηγορηματικά «Όχι» για λόγους ξεκάθαρους και θα μπορούσα να τους εκθέσω σε οποιονδήποτε θα ήθελε να τους ακούσει, αλλά πιστεύω ότι αρκεί το γεγονός ότι εμπλέκεται σε αυτό το ζήτημα το όνομα πολιτικού με παρελθόν σε σκάνδαλο/α. Το θέμα όμως δεν είναι η άποψη μου, αλλά ότι ένα κομμάτι μιας κοινωνίας είπε «Όχι» για τους δικούς του λόγους. Η απάντηση στο «Όχι» των κατοίκων δεν ήταν άλλη παρά η βία των δυνάμεων καταστολής απέναντι σε οποιονδήποτε αναπνέει -από μιας ημέρας βρέφος έως ηλικιωμένους-. Συνεχής τρομοκρατία σε βάρος των πολιτών με αφορμή το περιστατικό που συνέβη με την καταστροφή μηχανημάτων και άλλων εξαρτημάτων. Επομένως, οι άνθρωποι που ύψωσαν τη φωνή τους και είπαν «Όχι», είναι και εν δυνάμει εγκληματίες τρομοκράτες για το κράτος. Συγχαρητήρια λοιπόν στην κυβέρνηση

που μας προστατεύει από τέτοιους εγκληματίες. Τώρα μπορώ να κοιμηθώ πιο ήσυχος. Και μέσα σε όλα αυτά, συνέβη ο θάνατος μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας. Ενός πρόεδρου που τάραξε τα ήρεμα νερά της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Όμως και αυτό το γεγονός σχολιάστηκε από τους εγκρίτους δημοσιογράφους μας χωρίς να ανατρέξουν στο έργο που έχει κάνει ή δεν έχει κάνει, παρά μόνο ψηλαφίζοντάς το θέμα έβγαλαν την όποια κρίση τους. Μάλλον στο BBC αναλώνονται σε ανούσια πράγματα… Υ.Γ.: Ο καναπές του τίτλου σημαίνει και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής απάθειας και βολέματος. Αλλά ποτέ δεν ήμαστε σίγουροι καθώς υπάρχει και το πάτωμα, μιας και όσο υπάρχει τηλεόραση, υπάρχει ελπίδα…

anapnefstiras.gr

Η ανάλυση του ΔΝΤ για την έξοδο Του Μάθιου Ντάλτον, The Wall Street Journal

(μετάφραση: Γεράσιμος Μπόγρης, επιμέλεια: Μαρίζα Βέκιου)

Είναι λίγο αργά για αυτό, αλλά το ΔΝΤ στην τελευταία του δημοσίευση (Ιανουάριος 2013) σχετικά με το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, καταπιάστηκε με το ενδιαφέρον θέμα του κατά πόσον θα υποχωρήσει το ΑΕΠ της ευρωζώνης εάν η Ελλάδα ξεφορτωθεί το κοινό νόμισμα. Η απάντηση του Ταμείου: ίσως πολύ, ίσως όχι τόσο πολύ –μολονότι ακόμη και το «όχι τόσο πολύ» σενάριο φαντάζει πολύ κακό.

ιδιωτικού τομέα του υπόλοιπου της ευρωζώνης προς την Ελλάδα έχει σταδιακά μειωθεί, καθώς το ελληνικό δημόσιο χρέος που κρατούσαν στα χέρια τους αναδιαρθρώθηκε ενώ και οι εισαγωγές που έκανε η Ελλάδα έχουν υποστεί καθίζηση. Το ΔΝΤ, μάλιστα, σημειώνει ότι οι υποχρεώσεις της Ελλάδος προς τον ιδιωτικό τομέα της υπόλοιπης ευρωζώνης έχει πέσει σε λιγότερο από 1% από το ΑΕΠ της.

Το άμεσο πρόβλημα για την ευρωζώνη είναι, παρά την «ανάσταση» της δραχμής, ότι ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους προς ξένους πιστωτές θα παρέμενε εκπεφρασμένο σε ευρώ. Η δραχμή θα υποτιμούνταν ραγδαία σε σχέση με το ευρώ, βοηθώντας μεν να επιλυθεί το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, αλλά επίσης θα καθιστούσε δύσκολο να ικανοποιηθούν τα εξωτερικά χρέη.

Η έκθεση στην Ελλάδα έχει, ωστόσο, αυξηθεί για τον δημόσιο τομέα της ευρωζώνης, αντανακλώντας τα τεράστια ποσά που δάνεισε την εν λόγω χώρα με τη μορφή δανείων «διάσωσης» για την Κυβέρνηση και ρευστού για τις Τράπεζες μέσω του κεντρικού τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης. Ακόμη και αυτή, όμως, η έκθεση είναι σχετικά μικρή, περίπου 2% από το ΑΕΠ των υπόλοιπων μελών της ευρωζώνης, οδηγώντας σε μια «σχετικά μέτρια» αύξηση του Κυβερνητικού Χρέους των χωρών αυτών, καταλήγει το Ταμείο.

Ακόμη και έτσι να γινόταν, το άμεσο κόστος από μια πιθανή έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, θα ήταν μικρό. Και αυτό γιατί η έκθεση του 22

anapnefstiras.gr

Το ΔΝΤ δεν το αναφέρει αλλά μια πιθανή παύση

πληρωμών της Ελλάδος προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) θα είχε ένα μικρό αντίκτυπο στον δανεισμό των υπόλοιπων μελών του. Και αυτό επειδή η Eurostat, η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, θέσπισε το 2011 ότι κάθε χώρα που συμμετέχει στηρίζοντας το EFSF θα πρέπει να καταχωρήσει ως χρέος της το μερίδιο των δανείων που δίνει ο μηχανισμός, όταν τα δάνεια αυτά δίνονται. Το ίδιο ισχύει και για τις διμερείς συμφωνίες δανεισμού στις οποίες εισχώρησε η Ελλάδα κατά τη πρώτη δανειακή σύμβαση. Συνεπώς, σχεδόν όλη η ζημιά στα επίπεδα δημοσίου χρέους που θα μπορούσε να προκληθεί από τα εκκρεμή δάνεια διάσωσης της Ελλάδας, έχει γίνει ήδη (το μόνο που θα αποτελέσει κάποιου είδους ζημιά είναι ότι το EFSF δεν θα λαμβάνει πλέον το μικρό επιτόκιο που μέχρι στιγμής πληρώνει η Ελλάδα για τα δάνειά της από αυτό). Σημειώστε ότι το EFSF αναμένεται να δανείσει την Ελλάδα €144,7 δις μέχρι το 2014, ενώ τα κράτη-μέλη την έχουν ήδη δανείσει €52,9 δις μέσω διμερών συμφωνιών από τον Δεκέμβρη του 2011. Το πραγματικό ρίσκο, τονίζει το ΔΝΤ, είναι η «μόλυνση». Μια έξοδος της Ελλάδος απ’ το ευρώ θα μπορούσε να διασπείρει έναν πανικό στις χώρες της «περιφέρειας». Οι καταθέτες θα αρχίσουν να τραβούν τα χρήματά τους στην Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία. Οι ξένες τράπεζες θα αρνιούνται να παρέχουν περεταίρω πίστωση σε επιχειρήσεις των χωρών αυτών, ενώ και οι ξένες εταιρίες θα απορρίπτουν προτάσεις συνεργασία με αυτές. Εν συντομία, η οικονομική καταστροφή θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάσπαση της ευρωζώνης. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και το ρίσκο της «μόλυνσης» φαίνεται να έχει μειωθεί τους

τελευταίους μήνες, αναφέρει το Ταμείο. Οι κινήσεις της τιμής των CDS επί κρατικών ομολόγων δείχνουν μια όλο και πιο έντονη αποσύνδεση της Ελλάδας από την υπόλοιπη περιφέρεια της ευρωζώνης. «Οι προβλέψεις της αγοράς για το ύψος του ρίσκου «μόλυνσης» δείχνουν ότι η πιθανότητα διάχυσης της κρίσης από μια έξοδο της Ελλάδας και τη χρεοκοπία της έχει με τον καιρό πέσει σημαντικά», γράφει το ΔΝΤ, με μια προειδοποίηση: «Τα στατιστικά στοιχεία που παρατέθηκαν στην παρούσα έκθεση πρέπει να ερμηνευτούν με ιδιαίτερη προσοχή: δεν συνεπάγονται αιτιώδη συνάφεια και δεν είναι αρκετά ανθεκτικά ώστε να αντέχουν τα πιθανά σοκ που τυχόν να πλήξουν τόσο την Ελλάδα όσο και άλλες ευπαθείς χώρες. Κι αυτό δεν είναι πολύ παρήγορο. Ποιο είναι, όμως, το εύρος των απωλειών που μπορεί να υποστεί το ΑΕΠ εάν η Ελλάδα βγει εκτός ευρώ; Το Ταμείο προβλέπει περίπου 2% ζημιά στο πραγματικό ΑΕΠ της ευρωζώνης κατά τον πρώτο χρόνο. Υπόθεση η οποία βρίσκεται κάτω από το σενάριο «χαμηλής μετάδοσης της μόλυνσης», όπως έγινε όταν το κολοσσιαίο fund Long-Term Capital Management κατέρρευσε το 1998, ενώ περίπου 6% είναι το σενάριο «ισχυρού αντίκτυπου», όπως εκείνο της χρεοκοπίας της Lehman Brothers. Έτσι, ακόμη και το καλύτερο σενάριο του ΔΝΤ για μια πιθανή έξοδο απ’ το ευρώ θέλει την ευρωζώνη να επιστρέφει στην ύφεση – εφόσον, προφανώς, καταφέρει να βγει από την τρέχουσα. Καθόλου παρήγορο. Δείτε την έκθεση του ΔΝΤ στην επίσημη ιστοσελίδα του: http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2013/ cr1320.pdf

anapnefstiras.gr

Νοοτροπίες κρίσεως...

Του Λάμπρου Π. Καλογεράκη, Θήβα

Η επανάσταση του καφέ Ναι, εκείνου του ροφήματος, ζεστού ή κρύου που διατίθεται σε μεγάλη ποικιλία σε χώρους συνάθροισης και προβληματισμού. Εκεί, όπως όλα δείχνουν, επιλέξαμε να κάνουμε τη δική μας μοντέρνα και στιλάτη επανάσταση, απέναντι σε όσα ενοχλούν. Ακούγεται άσχημο; Συμβαίνει! Ας αντικρύσουμε την πραγματικότητα όπως είναι. Αντιδρούμε. Ναι αντιδρούμε. Με διάφορους καθιστικούς, θεωρητικούς αν θες τρόπους. Ίσως όσο η υπομονή μας το επιτρέπει θα σκεφτούν ορισμένοι. Η πρόοδος όμως στις ανθρώπινες κοινωνίες πραγματοποιούνταν πάντα μέσω της αλλαγής. Όχι απαραίτητα κάποιας βίαιης ή αιματηρής. Ενδεχομένως μίας πνευματικής που ενέπνεε ιδέες στον άνθρωπο

anapnefstiras.gr

για ένα καλύτερο μέλλον. Όλα αυτά πλέον έχουν λησμονηθεί. Αποφασίσαμε να δεχόμαστε σιωπηλά, διαφωνώντας ή συμφωνώντας προφορικά και άπρακτα. Γιατί όμως; Μήπως η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή; Ας μου επιτραπεί να πιθανολογήσω μία. Το προσωπικό βόλεμα. Όχι μην πάει ο νους σου σε μια καλή θέση στο δημόσιο. Αυτός ο πύργος από τραπουλόχαρτα έχει σωριαστεί. Αναφέρομαι στην αδιαφορία. Στο συναίσθημα εκείνο που εκφράζει την απάθεια, για το τι συμβαίνει δίπλα σου, όταν εσύ μπορείς ακόμη να έχεις κάτι που το λες δικό σου. Για να γίνουν κατανοητά τα περίεργα λόγια μου, φτάνει να σκεφτείς, πώς θα αντιδρούσαμε αν δεν είχαμε ούτε τα απαραίτητα, όπως ο ρακένδυτος, ο συνταξιούχος, ο άνεργος, που ψάχνει τα

σκουπίδια έξω απ’ το σπίτι σου. Μήπως μόνο τότε θα αντιδρούσαμε; Αυτή θα ήταν η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι; Όλα αυτά δείχνουν αποτελέσματα ενός παρακμάζοντος τρόπου ζωής και νοοτροπίας. Ψάχνοντας λοιπόν τους υπαίτιους, εμφανίστηκε κάτι αναπάντεχο, που μέχρι πριν λίγα χρόνια φάνταζε αδιανόητο… Η Επανάσταση κατά των χρωμάτων Ατέλειωτες οι συζητήσεις για τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα χρώματα που χρόνια τώρα έβαφαν και στόλιζαν τα απατηλά μας όνειρα, προσφέροντας δίχως φειδώ «δώρα» που θάμπωναν. Και ξαφνικά κανένα δεν μας αρέσει. Όχι βέβαια σε όλους. Υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που χτυπούν χρωματιστά παλαμάκια, μάλλον από συνήθεια. Μα άφησαν κάτι πίσω. Ένα ξεθωριασμένο λευκό που υπόσχεται την επίπονα δυσβάσταχτη μελλοντική σωτηρία και ένα μαύρο της βίαιης, στο όνομα της καθαρότητας, δικαιοσύνης. Ας μην υποκρινόμαστε. Έχουμε απογοητευτεί. Σε όλους όμως υπήρχε μια υποβόσκουσα υποψία ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Η αποτυχία τους βέβαια δεν ήταν τόσο ιδεολογική. Σχετίζεται κυρίως με τα όσα μας έταζαν. Γιατί μέσα σε μια νύχτα τα πήραν όλα πίσω. Αυτό ενόχλησε. Επομένως, μάλλον ζούσαμε ζητώντας και εκείνοι μας έδιναν. Τώρα κρίνουμε τα πάντα σαν να μην ήμασταν ποτέ μέρος της διαδικασίας «πάρε και δώσε». Εδώ όμως υπάρχει ένα ενδιαφέρον λάθος. Σαν άτομα δεν κρίνουμε σχεδόν ποτέ το Εγώ μας. Εμφανιζόμαστε αποστασιοποιημένοι απ’ όλα. Απλά αρκούμαστε σε ένα ακόμη θεωρητικό «αν ήμουν Εγώ στη θέση του...». Αυτή είναι η εύκολη λύση. Έτσι ήρθε στο προσκήνιο…

Η Επανάσταση του Εγώ Λίγο πολύ ο καθένας από εμάς έχει σκεφτεί ό,τι θα έκανε καλύτερα όσα οι άλλοι δεν μπορούν. Ξαφνικά ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει ο σωτήρας της εύκολης λύσης. Μην γελιόμαστε. Αν έρθει για κάποιον αυτή η ώρα, η θέση του «Θα αλλάξω τον κόσμο» φέρνει μαζί της και μια μεταμόρφωση του χαρακτήρα. Η δύναμη άλλωστε αλλοιώνει, θαμπώνει, σε μπερδεύει. Πριν λοιπόν κρίνουμε, καλό θα ήταν να κριθούμε από εμάς. Έτσι εμφανίζεται η αλλαγή. Με την αυτοκριτική. Και μετά; Μετά ας δώσουμε λίγο παραπάνω σημασία στο εμείς. Συμπέρασμα ΟΧΙ, δεν πίνουμε μόνο καφέ αμπελοφιλοσοφώντας. Ξέρουμε και να πράττουμε. Ίσως την τελευταία στιγμή, μα όχι ποτέ. ΟΧΙ, δεν κρύβω κάποιο χρώμα πίσω από τις λέξεις. Γιατί όταν εκφράζεται κάποιος πρέπει να αντιπροσωπεύει κάποια απόχρωση; Δεν έχουμε το δικαίωμα να αναζητούμε το καινούριο; ΟΧΙ, δεν πιστεύω στον εγωισμό. Πιστεύω στη μεγαλοψυχία και το φιλότιμο. ΝΑΙ, συνεχίζω να ονειρεύομαι. Αυτό δεν κοστίζει ακόμα όπως λέει και ένας φίλος. ΝΑΙ, σωστά το υποψιάζεσαι. Η ιδέα μου ήρθε σε ένα καφέ. Ήμουν και εγώ σε ένα τέτοιο νεκροταφείο ιδεών της νεολαίας. ΝΑΙ, τόλμησα να μοιραστώ τα όσα σκέφτηκα. Έτσι κατάλαβα ότι αρχίζω με κάποιο τρόπο να πράττω, με την ελπίδα ότι και άλλοι θα προβληματιστούν πράττοντας…

anapnefstiras.gr

Συνέντευξη: Σπύρος Νικολάου, Δήμαρχος Θηβαίων Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

«Ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΟΔΑΘ; Η Θήβα δεν θα πάρει.»

Μετά τον Δήμαρχο Αλιάρτου, κ. Γ. Ντασιώτη, συνεχίζουμε τους τοπικούς σταθμούς συνεντεύξεων και στο τεύχος #4 φιλοξενούμε συνέντευξη του Δημάρχου Θηβαίων, κου Σπ. Νικολάου. Όπως έχουμε ξαναγράψει, οι συνεντεύξεις αυτές πραγματοποιούνται χρονικά μακριά από τις τοπικές εκλογές για λόγους ευνόητους. Σκοπός τους δεν είναι η «αγιογράφηση» κανενός, ούτε χαλαρές ερωτήσεις κουτσομπολιού και «ωραιοποίησης» προσωπικοτήτων. Πολίτες είμαστε, ως πολίτες ρωτούμε και εσείς ως πολίτες αναγνώστε και ως αναγνώστες του Α προτείνετέ μας επόμενους «στόχους» συνεντεύξεων, 26

anapnefstiras.gr

αλλά και ερωτήσεις που θα θέλατε να τους απευθύνουμε. Α: Οι Δήμοι αντιμετωπίζουν προβλήματα ύπαρξης, μεταξύ άλλων λόγω της αδυναμίας να πληρωθούν ακόμη και οι μισθοί των υπαλλήλων των ΟΤΑ αλλά και λόγω των -λίγο ως πολύ- γνωστών λοιπών θεμάτων. Στο ίδιο περιβάλλον αναπτύσσονται και οι δυσκολίες για χρηματοδότηση έργων και υπηρεσιών του κάθε Δήμου. Με δεδομένα τα παραπάνω, ο πολίτης χρησιμοθηρικά σκεπτόμενος ίσως να επέλεγε για Δήμαρχο πρόσωπο που φέρει «χρίσμα» από κάποιον

κομματικό μηχανισμό έτσι ώστε ο Δήμος που ζει και τα έργα που ο τελευταίος δρομολογεί, να ανεβαίνουν ψηλά στη λίστα των «προς έγκριση-χρηματοδότηση» έργων που καταρτίζει η (κομματική) δομή του Κράτους. Θα ήταν ορθή για τον πολίτη μια τέτοια σκέψη; Σ.Ν.: Συμφωνώ ότι οι Δήμοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα (αδυναμία πληρωμής μισθών υπαλλήλων, χρηματοδότησης έργων και λοιπόν υπηρεσιών προς τον πολίτη). Η κρίση λοιπόν που βιώνουμε ως οικονομική κατέληξε να είναι «κρίση αξιών», όπου τα πάντα κατακερματίστηκαν. Όσον αφορά το «χρίσμα» θεωρώ ότι εγώ προσωπικά δεν το υιοθέτησα, ούτε το έπραξα και αν χρειαστεί το ίδιο θα κάνω. Απόδειξη ότι ο συνδυασμός «Νέα Ενωτική Πορεία» περιελάμβανε υποψήφιους από όλους του κομματικούς κοινοβουλευτικούς χώρους. Ο σκεπτόμενος πολίτης πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό απέδειξε στις Δημοτικές Εκλογές ότι ψήφισε πέρα από «χρίσμα» και κομματικούς μηχανισμούς. Πήρε λοιπόν την τύχη στα χέρια του γιατί κατάλαβε ότι ποτέ δεν διοίκησαν οι «άριστοι» αλλά οι «εκλεκτοί» καθόσον δεν υπήρχε αξιοκρατία αλλά κομματοκρατία και βόλεμα των «δικών μας παιδιών». Για τα προς «έγκριση- χρηματοδότηση» έργα πιθανόν η κομματοκρατία να έπαιζε και να παίζει ρόλο, ωστόσο πιστεύω ότι όταν ένα έργο είναι αναγκαίο και ώριμο (δηλαδή υπάρχουν μελέτες κλπ) τότε δύσκολα το αρνούνται, είτε ανήκεις στα «καλά παιδιά» είτε όχι. Α: Στο τέλος των εκλογών Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα ΜΜΕ καταρτίζουν χάρτη της χώρας με τα κομματικά χρώματα ανάλογα με τα χρίσματα που είχαν δοθεί στους κατά τόπους υποψηφίους που τελικά εξελέγησαν. Τελικά, στις Δημοτικές ψηφίζουμε κόμμα ή ικανό πρόσωπο που να μπορεί να φέρει εις πέρας τις προκλήσεις της τοπικής κοινωνίας μας; Από την άλλη, η επιθυμία υποψηφίων να λάβουν «χρίσμα», αποτελεί στρατηγική κίνηση ώστε να εξασφαλίσει μετεκλογική στήριξη στο έργο τους ή και ταυτόχρονα μια παραδοχή ότι υπάρχουν αναρίθμητοι πολίτες που αποτελούν κομματικό «ποίμνιο» που αναμένει «διαταγές» και υποδείξεις;

Σ.Ν.: Όντως παρατηρείται στις εθνικές αλλά και τις Δημοτικές εκλογές τα ΜΜΕ να καταρτίζουν τον χάρτη της χώρας με κομματικά χρώματα (κόκκινο, πράσινο, μπλε κλπ) ανάλογα με τα χρίσματα των υποψηφίων που εξελέγησαν. Στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές ο χάρτης αυτός παρουσίασε μεγάλη διαφοροποίηση λόγω εκλογής ανεξάρτητων υποψηφίων. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις υποψήφιων Δημάρχων που έλαβαν «χρίσμα» και η λαϊκή ψήφος δεν τους εξασφάλισε την εκλογή. Αντίθετα ο λαός λειτούργησε αυτοβούλως και όχι σαν κομματικό «ποίμνιο», δεν άκουσε υποδείξεις ούτε υπέκυψε σε πιέσεις και διαταγές και εξέλεξε άτομα ικανά (πέρα από κόμματα) που μπορούσαν να φέρουν σε πέρας τις προκλήσεις της κοινωνίας. Πιστεύω δε ότι αρχίζει μια νέα εποχή. Μια εποχή που το «χρίσμα» θα το αποφεύγει ο υποψήφιος και τα κόμματα θα βρίσκονται σε δύσκολη θέση όχι μόνο υποψηφίων αλλά σιγά σιγά θα απομονωθούν από τη διαδικασία αυτή, καθόσον θα αποτελεί σίγουρη ήττα. Α: Καποδίστριας, Καλλικράτης και μετέπειτα κάτι άλλο. Ο Καλλικρατικός Δήμος Θηβαίων αποτελείται από κοινότητες στις οποίες δεσπόζει η μεγάλη Θήβα ανάμεσα σε μικρότερα χωριά. Κατά τη γνώμη σας «πνίγεται» με αυτόν τον τρόπο η μικρή κοινωνία; Με ποιο τρόπο εξασφαλίζεται η συμμετοχή στη κεντρική λήψη αποφάσεων ενός χωριού όπως π.χ. η Ελλοπία, το Καπαρέλλι ή οι Πλαταιές; Σ.Ν.: Πιστεύω ότι ο Καλλικράτης (Ν. 3852/10) έπρεπε να γίνει και το πνεύμα του Νόμου κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκεί που πιστεύω ότι έτρεξε ταχύτατα, ενώ δεν έπρεπε, είναι στα βήματα εφαρμογής του Νόμου. Δηλαδή, θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερος χρόνος προσαρμογής και οικονομικής στήριξης των Καλλικρατικών Δήμων (όπως συνέβη με τους Καποδιστριακούς) για να λειτουργήσει ομαλότερα ο Δήμος. Ο Δήμος Θηβαίων είναι ο τρίτος πληθυσμιακά Δήμος (37.424) στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και αποτελείται από τους καποδιστριακούς δήμους Θήβας, Βαγίων, Θίσβης και Πλαταιών. Αναλυτικά αποτελείται από δύο Δημοτικές Κοινότητες και δεκαπέντε Τοπικές Κοινότητες. Είναι ένας Δήμος που anapnefstiras.gr

καλύπτει μια μεγάλη έκταση (από Ύπατο έως Σαράντι). Ενώ ο νομοθέτης δια του Καλλικράτη έθεσε τις αρμοδιότητες στον Δήμο για την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη, αυτό δεν μπόρεσε να γίνει γιατί οι υπηρεσίες δεν μπορούν να παρέχουν ουσιαστικό έργο ελλείψει χρηματοδότησης και σε κάποιες περιπτώσεις εξειδικευμένου προσωπικού, ενώ το τραγικότερο όλων είναι ότι απαγορεύεται και η πρόσληψη του ως άνω προσωπικού. Παρόλα αυτά, τα δύο χρόνια πιστεύω (τρέχοντας) ότι κάναμε μεγάλα και σημαντικά βήματα προσαρμογής στις νέες απαιτήσεις διοίκησης και οργάνωσης του Δήμου, ώστε να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Πετύχαμε αρκετά καλή επικοινωνία και λειτουργίας του κέντρου με τις τοπικές κοινότητες στην καθημερινότητα. Οι Τοπικές Κοινότητες δια των Τοπικών Συμβουλίων και των Προέδρων συμμετέχουν στο Δημοτικό Συμβούλιο (λήψη απόφασης με ψήφο) σε θέματα που τις αφορούν. Οι αρμοδιότητες αναφέρονται στο νόμο και επιπλέον παραχωρούνται και από τον Δήμαρχο. Επίσης τα Τοπικά Συμβούλια με αποφάσεις τους εισηγούνται στα αρμόδια όργανα του Δήμου (Οικονομική Επιτροπή, Επιτροπή Ποιότητας Ζωής και Δημοτικό Συμβούλιο) ανάλογα με τον χαρακτήρα των αναγκών τους, προτεραιότητες και δράσεις για την τοπική ανάπτυξη. Ακόμα μετέχουν στην διαμόρφωση του τεχνικού– επιχειρησιακού προγράμματος και στη σύνταξη του προϋπολογισμού. Α: Ως στρατιωτικός γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμάς την ανάγκη Σχεδίου και Στρατηγικής για την επίτευξη στόχων, όπως η άμυνα της χώρας. Οι συνεχείς, επιπόλαιες και απροσχεδίαστες μεταβολές του Σχεδίου μπορεί να επιφέρουν καταστροφικά αποτελέσματα. Ακόμη γνωρίζετε ότι υπάρχουν και στόχοι των οποίων η επίτευξη ξεφεύγει χρονικά από τα όρια μιας θητείας ενός ανώτατου αξιωματικού. Πρώτον, μπορεί μια Δημοτική Αρχή να καταρτίσει ένα ουσιαστικό «Δημοτικό Σχέδιο» (κατά το «Επιχειρησιακό Σχέδιο»); Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει και κάποια κοινωνική ιεράρχηση των έργων. Πιστεύετε ότι εάν υποβάλουμε ένα σχετικό ερωτηματολόγιο 28

anapnefstiras.gr

στον πολίτη θα μπορούσε να ιεραρχήσει τις ανάγκες του και κατ’ επέκταση τα αναγκαία έργα; Δεύτερον, πώς μπορεί να εξασφαλίζεται «συνέχεια» στο Δημοτικό έργο ώστε να μην σπαταλιέται ούτε ευρώ; Σ.Ν.: Το σχέδιο και η στρατηγική είναι απαραίτητοι παράμετροι σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και απόφαση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το σχεδιασμό ενός Δήμου. Τα στενά όμως πλαίσια που έχουν πλέον διαμορφωθεί, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη των οποιονδήποτε οραματικών σχεδίων του κάθε Δημάρχου, ούτε καν για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των πολιτών. Είναι βέβαιο ότι οι πολίτες γνωρίζουν και οπωσδήποτε θα ιεραρχήσουν τις ανάγκες τους και κατ’ επέκταση τα αντίστοιχα έργα, πιστεύω όμως ότι υπάρχουν και μεγαλύτερα περιθώρια δράσης των πολιτών και συμμετοχής στην Αυτοδιοίκηση, είτε ως αιρετοί, είτε ως ενεργοί πολίτες. Προσωπικά θεωρώ πως είναι δύο διαφορετικά ζητήματα, τα οποία δεν θα πρέπει να αποκλείουν το ένα το άλλο. Δηλαδή, φυσικά και πρέπει να υπάρχει συνέχεια στη δράση και το σχεδιασμό του Δήμου, όμως είναι απαραίτητο η εκάστοτε δημοτική αρχή, ανταποκρινόμενη στην πρόταση που πρόβαλε στους δημότες και σύμφωνα με αυτήν ψηφίστηκε, να στέκεται συνεπής, γεγονός που πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή του σχεδιασμού της προηγούμενης διοίκησης. Αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα και σπατάλη των Δημοτικών πόρων, καθώς πολλά έργα ενδεχομένως να ήταν εξ’ αρχής ασύμφορα ή να μετατράπηκαν στην πορεία σε δαπανηρά, οπότε σπατάλη θα ήταν η συνέχισή τους. Α: Ο Δήμος Θηβαίων, όπως όλοι οι Δήμοι, έχει τέτοια ζητήματα τα οποία ξεφεύγουν χρονικά από τα όρια μιας θητείας ενός ΔΣ. Ένα από αυτά, εξ όσων μπορούμε να γνωρίζουμε, είναι το ζήτημα του καταυλισμού των Ρομά στο Πυρί Θηβών, ο οποίος αποτελεί μια κυψέλη ανομίας που καταπιέζει τους πολίτες αλλά και εμποδίζει μέλη της εν λόγω Ρομά κοινότητας να αναπτύξουν τις προσωπικότητες τους υπό ένα ομαλό και νόμιμο περιβάλλον προκαλώντας τους, έτσι, τραυματικές ανασφάλειες. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες για την ουσία

του συγκεκριμένου προβλήματος και δεδομένου ότι έχουν ληφθεί πρωτοβουλίες για την επίλυσή του, αναρωτιόμαστε πώς εξασφαλίζεται ο πολίτης ότι έχει καταρτιστεί κάποιου είδους σχέδιο για ένα ζήτημα με σύνθετες κοινωνικές προεκτάσεις. Σ.Ν.: Πράγματι το ζήτημα του καταυλισμού των τσιγγάνων στο Πυρί της Θήβας αποτελεί ένα μακροχρόνιο πρόβλημα για τους κατοίκους της συνοικίας αυτής αλλά και για ολόκληρη την πόλη. Η συνεργασία που έχουμε αναπτύξει με τους κατοίκους του Πυριού στο συγκεκριμένο θέμα αλλά και με την Αστυνομική Υποδιεύθυνση Θηβών και τις εισαγγελικές Αρχές, είναι δυνατό να προσδώσουν στον πολίτη την πεποίθηση ότι πράγματι υλοποιείται και υφίσταται σχέδιο για την ανατροπή της υπάρχουσας δεινής κατάστασης και την ομαλότητα στη διαβίωση των τσιγγάνων σε σχέση με τη νομιμότητα και το σεβασμό των περιοίκων. Επιπλέον, σημειώστε ότι έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες επισκέψεις στα αρμόδια υπουργεία ώστε να ενσκήψουν στο πρόβλημα καθώς αποτελεί ένα σύνθετο ζήτημα το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με αστυνομικά μέτρα. Α: Στους Δήμους της χώρας (κυρίως τους μεγαλύτερους) παρατηρείται η μη ορθή χωροταξική κατανομή των υπηρεσιών σε κτίρια και εγκαταστάσεις. Δημοτικά κτίρια μένουν ουσιαστικά ανεκμετάλλευτα και οι ανάγκες του Δήμου καλύπτονται από ενοικιαζόμενους χώρους, αποτελώντας έναν ακόμη παράγοντα σπατάλης, ίσως και διαφθοράς. Θεωρείτε ότι ο Δήμος Θηβαίων εκμεταλλεύεται τις πάγιες εγκαταστάσεις του κατά αποτελεσματικό (και άρα μη σπάταλο) τρόπο; Σ.Ν.: Μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη και τη συνένωση υπηρεσιών, υπήρξε μεταφορά προσωπικό και κατανομή αυτού στις κεντρικές υπηρεσίες του Δήμου. Οι κτιριακές

εγκαταστάσεις όμως των συνενούμενων Δήμων σε μεγάλο ποσοστό δεν είναι δυνατό να βοηθήσουν στην συγκέντρωση των υπηρεσιών του Δήμου σε ακίνητα ιδιοκτησίας του. Όσον αφορά την πόλη της Θήβας και τις κεντρικές υπηρεσίες του Δήμου καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια από την πρώτη ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων μας, για την ελάττωση των ενοικιαζόμενων χώρων και περιστολή των δαπανών μίσθωσης και μπορώ να πω ότι μέχρι τέλους της θητείας μας θα υπάρξει μείωση της τάξεως του 50%. Α: Την περίοδο αυτή κανείς δεν ονειρεύεται τα λεγόμενα «μεγάλα» έργα με αποτέλεσμα όλος ο κατασκευαστικός τομέας να στηρίζεται από μικρής εμβέλειας εργασίες. Έργα που πολλές φορές είναι κάτω απ’ το όριο για το οποίο υποχρεούται ο Δήμος να διεξάγει διαγωνισμό. Για έργα αυτής της κατηγορίας, ο Δήμος Θηβαίων ποια πολιτική ακολουθεί ώστε να αποδίδεται κοινωνική δικαιοσύνη και ταυτόχρονα να διασφαλίζεται το οικονομικό συμφέρον του Δήμου; Σ.Ν.: Η πολιτική διαφάνειας αποτέλεσε κεντρικό μας σύνθημα και υπόσχεσή μας προς το Θηβαϊκό λαό. Στα πλαίσια αυτά όλες οι διαδικασίες για την ανάθεση των έργων γίνονται μέσα από την Οικονομική Επιτροπή και με διαγωνισμούς, οι οποίοι εποπτεύονται από συμβούλους και της αντιπολίτευσης. Επιπλέον, υπάρχει στενή παρακολούθηση στην καλή εκτέλεση και τη σύμφωνη με τις προκηρύξεις εκτέλεση του έργου ή της προμήθειας, ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα παρατυπιών. Από την άλλη πλευρά, δυστυχώς, οι νόμοι περί ανάθεσης έργων ή προμηθειών, προτάσσουν μόνον το οικονομικό όφελος (παροχή εκπτώσεων κλπ) με αποτέλεσμα πολλές φορές τα έργα ούτε κοινωνικά δίκαια να κατανέμονται ούτε να υλοποιούνται με τις καλύτερες προδιαγραφές και από τους καλύτερους εργολήπτες. Α: Υπάρχει διαφθορά στους Δήμους; Και ρωτάμε υπό το πρίσμα ότι υπάρχει μια

ΔΡΟΥΓΟΥΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΔΠΘ ΜΕΛΟΣ ΤΕΕ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ 7, ΘΗΒΑ Τ.Κ. 32 200 ΤΗΛ.: 6945 899708, Email: gdrougoutis@gmail.com anapnefstiras.gr

τέτοια γενική αίσθηση, ίσως και απότοκο της σχετικής προπαγάνδας. Η γνώμη σας; Σ.Ν.: Στη χώρα μας και σε όλες τις πτυχές της πολιτικής επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια η λογική της «συνεργασίας» των πολιτικών με τους μεγαλοπαράγοντες των δημοσίων έργων και των ΜΜΕ. Αυτή η «συνεργασία» ανέπτυξε μεταξύ των πολιτικών (αλλά και υπαλλήλων του Δημοσίου) με τους επιχειρηματικούς κύκλους σχέσεις αδιαφανείς και με οικονομικό υπόβαθρο σε βάρος των πολιτών και προς όφελος των ιδίων. Η διαφθορά πάντα ξεκινά από τα κίνητρα του καθενός που επιδιώκει να ασχοληθεί με το δημόσιο βίο. Αν έχεις επιθυμία να πλουτίσεις και δεν σου επαρκούν τα νόμιμα έσοδα από την εργασία σου, τότε έχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να συμμετέχεις στον σκοτεινό κύκλο της διαφθοράς. Και νομίζω ότι οι πολίτες μπορούν να διακρίνουν τους καιροσκόπους και ιδιοτελείς από εκείνους που επιδιώκουν πραγματικά να προσφέρουν στην κοινωνία, όχι μόνο από τα λόγια τους, αλλά και από τα έργα τους και τον προηγούμενο ιδιωτικό τους βίο. Α: Πώς μπορεί ο Δήμαρχος να προστατέψει τον πολίτη από κάποιον επίορκο υπάλληλο του Δήμου ή υπεύθυνο κάποιας υπηρεσίας του; Σ.Ν.: Εφόσον έλθει σε γνώση του Δημάρχου η οποιαδήποτε αναφορά σε επίορκο υπάλληλο να είστε βέβαιοι ότι θα ακολουθηθούν οι διαδικασίες που προβλέπονται από το πειθαρχικό και το ποινικό δίκαιο. Πέραν τούτου, οι νόμοι πλέον έχουν αυστηροποιηθεί για τα φαινόμενα αυτά και οδηγούν μέχρι και σε οριστική απόλυση επιόρκων υπαλλήλων. Α: Είναι πεποίθηση μας ότι κάθε γενίκευση είναι εξ ορισμού λανθασμένη. Με την ίδια, όμως, λογική τσουβαλιάζονται στη συνείδηση του πολίτη και Δήμαρχοι επειδή απλώς δεν κατήγγειλαν μετά την εκλογή τους τα κακώς κείμενα των προηγούμενων. Όταν μάλιστα υπάρχει κοινή πεποίθηση (και όχι αποδείξεις, καθώς είναι δύσκολο για τον πολίτη να έχει τέτοιες) για κατάχρηση δημόσιου χρήματος 30

anapnefstiras.gr

από κάποιον Δήμαρχο και ο επόμενος δεν το καταγγέλλει με την εκλογή του, αμέσως καθιστά και τον νεοεκλεγμένο «διεφθαρμένο». Για ποιο λόγο δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο από τη στιγμή που ο νεοεκλεγείς αποκτά πρόσβαση σε τέτοια έγγραφα; Σ.Ν.: Από την άλλη πλευρά, σε συνέχεια της ερώτησής σας, είναι σύνηθες στην πολιτική να ακούμε συνέχεια καταγγελίες από τους νεοεκλεγέντες για τους προκατόχους για διαφθορά κακοδιαχείριση ή για «καμένη γη». Αυτό είναι το φαινόμενο που ταλαιπωρεί την πολιτική σκηνή της χώρας μας, καλλιεργημένο εντέχνως από τον κομματισμό και την αδηφάγο «ανάγκη» για κατάληψη της εξουσίας. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όχι μόνο σε ό,τι λέμε, για το οποίο θα πρέπει να έχουμε ακλόνητα στοιχεία, αλλά και σε ό,τι ακούμε. Α: Ο Δήμος Θηβαίων είναι ο κύριος μέτοχος της ΔΕΠΟΔΑΘ ΑΕ η οποία, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, αναπτύσσει υποδειγματικά τις δραστηριότητες της. Αυτό σημαίνει ότι θα αποτελέσει «κελεπούρι» για ενδεχόμενη ιδιωτικοποίησή του. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση, θα επιχειρηθεί η απαξίωσή του ώστε να παραχωρηθεί πιο εύκολα σε ιδιωτική εταιρία. Ανεξάρτητα με το εάν ευσταθεί για την περίπτωση της ΔΕΠΟΔΑΘ ΑΕ η τελευταία προσέγγιση, ποια είναι η θέση σας απέναντι σε μια προοπτική ιδιωτικοποίησής της; Σ.Ν.: Εξ ορισμού η ΔΕΠΟΔΑΘ είναι μία ανώνυμη μεν εταιρεία, πλην όμως η μετοχική της σύνθεση αποτελείται από τους συμμετέχοντες Δήμους. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει περιθώριο «ιδιωτικοποίησης». Εάν αυτό το σενάριο το οποίο προβάλλετε ευοδωθεί από τις νομοθετικές επιλογές της Κεντρικής Διοίκησης, γιατί μόνον έτσι μπορεί να γίνει, τότε φυσικά θα μας βρει αντίπαλους. Η λογική της «ιδιωτικοποίησης» γενικά για τις δημόσιες λειτουργίες είναι αντίθετη με τις σκέψεις μας, ενώ αντίθετα πιστεύουμε ότι θα πρέπει να ενισχυθούν οι υποδομές, ιδιαίτερα της αυτοδιοίκησης, ως μοναδικού και κεντρικού πυλώνα ανάπτυξης και παρουσίας της γενικής έννοιας του Κράτους μέχρι τον τελευταίο πολίτη της χώρας.

Βόλτα

Σε έναν γέρο, γερό τσαγκάρη λιπόσαρκο από πείνα, από μέθη; άφησα την καρδιά μου, να τη μαντάρει τακούνια και καινούργιες σόλες πλέον να έχει Τα τακούνια της κρότο και θόρυβο να αντηχούν στα πεζοδρόμια της άρνησης δίπλα στο αίμα των πρώτων εξεγερμένων στις γειτονιές της Αθήνας, του Καΐρου και της Δαμασκού Στις σόλες της θα στοιβάζονται δάκρυα υποσιτισμένων παιδιών χαμόγελα σκυθρωπών αυτοχείρων αρνήσεις ένοχων στύσεων και η λευκότητα του χεριού σου Η οργή σβέλτο βάδισμα να γίνει στον δρόμο που πρέπει να περπατήσουμε …για να υπάρξει στο μέλλον που πρέπει να καθορίσουμε …για να υπάρξει στον έρωτα που έχουμε δοθεί …για να υπάρξει ο έρωτας μας, η επανάσταση μας… η δειλία τους, η ενοχή τους.

Borgata Di Mela, Θήβα

Η γενιά μου

Μια ζωή σα μαθητάδες στα θρανία, άλλη ζωή άλλα μυαλά άλλη ηλικία, μας αναθρέψανε να γίνουμε μεγάλοι, μα εμείς πνιγόμαστε στης εποχής το χάλι, με παραμύθια κυνηγάμε τα όνειρά μας, κάνοντας όλα όσα μάς έμαθε η γενιά μας. Γενιά σκεπτόμενη και αυτοτιμωρούμενη, σχεδόν ελεύθερη, σχεδόν κρατούμενη, γενιά του αύριο γενιά του σήμερα, που ‘χει σημαία της όλα τα εφήμερα. Σε άδεια μπαούλα έχουμε κλείσει τις ιδέες μας, σε έναν τοίχο μια κορνίζα σκόρπιες γνώσεις, πληκτρολογούμε να σκοτώνουμε τις μέρες μας, ελπίδα ψάχνουμε με άτοκες τις δόσεις. Μα οι καιροί σιγά σιγά αλλάζουνε, τι και αν με ήρωες του χτες εμείς δεν μοιάζουμε, οι καταστάσεις θα μας βρουν προπορευόμενους, κάνοντας κάτι για εμάς και τους επόμενους…

Τόλης Ζιώγας, Πέτρα anapnefstiras.gr

anapnefstiras.gr