INTERVIEW RIJK VAN DEN HOEK

Het is een regenachtige, winderige ochtend als ik op bezoek ga in het buurtcentrum De Driehoek. Ik word doorverwezen naar een hermetisch gesloten deur. Bij het openen zie ik in eerste instantie niets, maar ik hoor de bekende stem die roept dat ik te vroeg ben. Meestal betekent dat, dat ik keurig op tijd ben, maar dat haar programma uitloopt. Het was de stem van Caro Bonink die bezig is de laatste foto’s te bespreken die de groepsleden hebben gemaakt voor die dag.

Als ik gewend ben aan de duisternis in de ruimte en een stoel heb aangewezen gekregen, gaat de les door met het bespreken van geprojecteerde foto’s en kijk ik rond. Er zijn vijf cursisten aanwezig, vier vrouwen en een man. En aan het hoofd van de tafel de onvolprezen juf Caro. Zij geeft haar commentaar op een foto, de maakster reageert, Caro doet suggesties en zegt dat 'ie niet helemaal scherp is. Ik luister, zie de onscherpte niet op het scherm, maar dat ligt aan m'n oude ogen, denk ik dan: ’een hele troost’.

Als de les afgelopen is, mag ik de groep vragen stellen, krijg een kop koffie en maken we kennis. Alle vijf de deelnemers zijn oprechte amateurs op fotografie-gebied. De meesten doen het voor de aardigheid. Maar de cursus heeft hen wel, en daar waren ze het over eens, anders leren kijken. Zo’n opmerkelijke opmerking lokt direct weer de vraag op: ’hoe anders’?

De één let erop of de horizon wel recht staat, of de gebouwen niet scheef. Niet te verwarren met de boom die rechtgezet wordt waardoor hij op een helling terecht komt. Een volgende leerde op de omgeving te letten en de achtergrond, waardoor de foto een aardige compositie krijgt. Scherpte, scherptediepte en belichting waren uiteraard de eerste zaken waarop gelet moest worden.

De opdrachten die ze in de lessen kregen waren vaak een uitdaging. Harry werd er bijvoorbeeld door uit zijn comfortzône getrokken. Carla is een verwoede wandelaar, maar zelfs tijdens het wandelen let ze nu op andere dingen om zich heen dan voor de fotocursussen. De meeste andere deelnemers sluiten hier bij aan. ’Zelfs je eigen straat zie je nu anders. Je ziet meer variatie in de straat of je omgeving’. Doorkijkjes zijn voor Karin een uitdaging geweest om een keer foto’s van te maken. De kale bomen in de winter waren vroeger helemaal niet interessant, maar al fotograferend kwam de groep er achter hoe mooi die kale dingen eigenlijk zijn.

Tijdens de cursus kwamen de geschiedenis van de buurt en de bewoners ook aan bod. Ook daardoor verandert je blik erop en daardoor ook de foto die je maakt. Door op de architectuur te letten kwam de geschiedenis ook beter over.

Kortom de cursus was leerzaam door de interessante inhoud, de opgedane kennis over het fotograferen op zich, maar ook over wat er in de buurt allemaal meer is dan die dagelijkse weg naar werk, club, winkel of andere bezigheid. De lessen gaven ook een verruiming van de blik dan de gewoonlijke en maakte van foto’s maken iets meer dan gezellige familiekiekjes schieten.

De lessen van Caro maakten van de deelnemers ook een groep, er ging veel empathie van haar uit. Zij hielp de deelnemers ook elkaar te helpen. Het was gezellig, leerzaam, onderhoudend en een echte uitdaging. De cursus deed zijn naam eer aan.

Met vriendelijke groet, hoogachtend,

U toegenegen,

foto gemaakt door Martha