DaNCiNg In tHE StREetS

Xhuma does what most of us were dreaming of since we were children: He dances in the city. He dances every day, usually alone, sometimes with a partner. He discovers the most peculiar and simultaneously visually beautiful Athens’ corners and in only a few minutes he directs great choreographed scenes in the intense urban landscape.

This and previous page

Jacket: VANS, VF Hellas

Shirts: VANS, VF Hellas

Shoes: VANS, VF Hellas

Socks: OBEY

Hat: (personal collection)

Photography

Marios Sagias

Styling

Thanos Koutsolampros

Κάθε μέρα και ένα διαφορετικό σημείο, κάθε μέρα και μια διαφορετική χορογραφία. Ο Αndi Χhuma είναι ο δημιουργός του πιο εντυπωσιακού καλλιτεχνικού project στο Instagram για το 2022 και τα 365 βίντεομικρές παραστάσεις που έχει αναρτήσει αντιστοιχούν σε 365 μικρές ανάσες αισιοδοξίας στη γκρίζα καθημερινότητα της Αθήνας. Τον συναντήσαμε στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Ομονοίας και συγκεκριμένα στο ολοκαίνουριο ξενοδοχείο Moxy Athens City και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε λίγη από την ανεξάντλητη έμπνευσή του.

OZON Σε ποιο σημείο θα ήθελες να χορέψεις και δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα;

ANDI Θέλω να χορέψω με τον Ήλιο ως “ταπετσαρία” όπως είχα κάνει με το φεγγάρι το καλοκαίρι. Έχω μάθει να τον αγαπώ να τον θαυμάζω και να τον σέβομαι.

Ο Οταν συμπληρωθούν τα 365 βίντεο, τι θα ακολουθήσει;

A Σιγή για λίγο. Κάθαρση. Συγκέντρωση και σκέψη. Έχω διάφορες ιδέες που θέλω να κάνω. Πρέπει να επικεντρωθώ όμως στη διαδικασία της επιλογής, καθώς αυτή είναι που καθορίζει πιο πολύ από όλα το μέλλον.

Ο Ποιο είναι το ωραιότερο σχόλιο που άκουσες ή διάβασες μέσα σε αυτό τον χρόνο;

A Είναι πολλά και διάφορα και χαίρομαι πολύ για όλα. Κατά καιρούς ακούω από ανθρώπους ότι δεν έχουν καμία σχέση με το χορό, αλλά βλέπουν τα βίντεό μου και τα καταλαβαίνουν. ‘Η ότι τους ηρεμούν.

Ή ότι τους φτιάχνουν τη διάθεση. Τα σχόλια στα οποία καταλαβαίνω ότι η τέχνη μου επικοινωνεί, τα νιώθω ως τα ωραιότερα.

Ο Δηλώνεις χορογράφος, ή χορευτής; A Χορογράφος εδώ και τέσσερα χρόνια. Ο Πιστεύεις πως κάποιο όνειρό σου έχει πραγματοποιηθεί και αν ναι ποιο είναι αυτό; A Είχα κάποια όνειρα ανά καιρούς. Είτε αυτά είχαν να κάνουν με το χορό, είτε με ανθρώπους , δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Αυτό που έγινε πραγματικότητα ήταν οι αποφάσεις για δράση και η επιμονή στη διαδικασία. Όποια κι αν είναι αυτή.

Ο Ποιος

Each day and a different spot, each day and a different choreography. Andy Xhuma is the creator of the most impressive artistic project on Instagram for 2022 and the 365 videos - small performances he has uploaded correspond to 365 small breaths of positivity in Athens’ gray daily life. We met him in Athens’ heart, in Omonia’s square, and specifically in the brand new Moxy Athens City hotel and we tried to imprint some of his endless inspiration.

OZON At which spot would you like to dance but you haven’t made it yet?

ANDI I want to dance having the Sun as a “backdrop” like I did with the moon in the summer. I have learned to love, admire and respect it.

Ο When the 365 videos are complete, what follows next?

A Silence for a little while. Cleanse. Concentration and thought. I have several ideas that I would like to materialize. However, I should focus on the procedure of choice, since it is the one that defines the future the most.

Ο What is the nicest comment that you have received during that year?

Κ There are many of them and I am happy to receive them all. Sometimes I hear from people, which don’t have anything to do with dancing, that they see my videos and they understand them. Or that they calm them. Or that they boost their mood. The comments in which I understand that my art has a communication role, are the best for me.

Ο What do you claim to be? A dancer or a choreographer?

Κ I am a choreographer for the last four years.

Ο Do you believe that any of your dreams have come true, and if yes, what is that?

Κ I had some dreams during some times. Whether those had to do with dancing or people, they never came true. What came true were the decisions for action and the persistence in the process. Whatever that was.

Ο What is your next goal?

Κ We shall see. For now, that is mental serenity and health.

Μoxy Athens City

In 2019, celebrity art director Nikos Georgópoulos and photographer Polly Brown travelled back in time to create an ambitious fictional image series about the once glorious, now abandoned Xenia Hotels.

Creative Direction

Nikos Georgopoulos

Photography

Polly Brown

Interview

Mary Stonerman

MARY Μιλήστε μας για το πολυσυζητημένο πλέον πρότζεκτ σας για τα «Ξενία».

ΝΙΚΟΣ Το ‘XENIA’ είναι το πρώτο κεφάλαιο της τριλογίας ‘Time travel branding’, ένα project στο πλαίσιο του οποίου «ταξιδέψαμε» μαζί με την Polly πίσω στον χρόνο για να αναλάβoυμε το branding των νεόδμητων, τότε, ξενοδοχείων «Ξενία».

M Πώς προέκυψε αυτό το αφηγηματικό πρότζεκτ; Ν Η ιδέα για τον σχεδιασμό της φαντασιακής ταυτότητας των «Ξενία» μου καρφώθηκε στο μυαλό πριν από μερικά χρόνια στο Λονδίνο. Βρισκόμουν σε ένα μεταβατικό στάδιο και ένοιωθα «παγιδευμένος» από την συνεχή πίεση της δουλειάς ενώ είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι και ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Τυχαία, κάπου είδα μία συνέντευξη του γνωστού αρχιτέκτονα Adam Carouso, στην οποία έλεγε ότι οι αρχιτέκτονες ξοδεύουν άπειρο χρόνο και ενέργεια για να πείσουν τους πελάτες τους να κάνουν πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν θέλουν να κάνουν. Έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σχεδιάσω για έναν φαντασιακό πελάτη και αποφάσισα να το φτάσω εντελώς στα άκρα, καταστρατηγώντας ακόμα και τον ίδιο τον χρόνο.

M Ποιό είναι το χρονικό setting που ξεκινάει η αφήγησή σας; Ν Λαμβάνει χώρα στις αρχές του '50, μετά από δύο Παγκόσμιους και έναν Εμφύλιο πόλεμο, όπου το ελληνικό Κράτος ήταν χρεοκοπημένο. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση αποφασίζει να ξεκινήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα ανέγερσης των ξενοδοχείων «Ξενία», με στόχο τη δημιουργία υποδομών για τον τουρισμό και την επανεκκίνηση της οικονομίας. Παρά την περίφημη αρχιτεκτονική τους και την πρωτοφανή επιτυχία του σχεδίου μέσα στις επό-μενες δεκαετίες, η επί χρόνια κακή διαχείριση, τα οδήγησε στην απαξίωση και εντέλει, στην παύση της λειτουργίας τους.

Μελετώντας αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, δημιουργήσαμε το φαντασ-τικό λογότυπο, τα διαφημιστικά έντυπα και μία σειρά χρηστικών αντικειμένων, αποτυπώνοντάς τα σε μία σειρά νοσταλγικών φωτογραφιών ενός εναλλακτικού παρελθόντος που δεν έλαβε χώρα ποτέ.

MARY Talk to us about your widely publicised 'Xenia' project.

ΝIKOS The Xenia project is the first chapter of a trilogy of concept projects entitled ‘Time travel branding'. Within this project, Polly and I travelled back in time to create the branding of the 'Xenia' Hotels.

M How did this narrative project come about?

Ν I came up with the original idea for the fictitious visual identity of 'Xenia' hotels a few years ago in London. I was in the middle of a transitional phase in my life and I was tired of difficult clients and constant tight deadlines. At the same time, it was summer and I was really homesick. Accidentally, I saw somewhere an interview of the famous architect Adam Carouso where he said that architects spend an awful lot of time trying to persuade clients to do things that they don't want to do. At that point, I could identify with this and so I thoughτ that I could construct a fictional narrative in my head and work for a non-existent client. I was really excited by this idea and so I decided to even ignore the time barrier.

M So where exactly does this narrative start?

Ν It takes place in the early 50s, after two World Wars and one civil war, the Greek state was effectively bankrupt. On that basis, the government decided to initiate the ambitious Xenia project; a nationwide hotel construction programme aimed at creating accommodation infrastructure that would set the basis for the development of a tourist industry and reboot its economy. Throughout the 1960’s and 70’s the 'Xenia' Hotels thrived financially. Although widely celebrated for their glorious modernist architecture, after decades of mismanagement, the 'Xenia' hotels became inextricably linked to the Greek financial meltdown and fell into administration. By researching the Benaki Museum's archives, we created the fictional logo, marketing leaflets and a series of fake objects culminating into an ambitious image series presenting the imagined brand identity within a past that never happened.

M You mentioned this is a trilogy. Are you able to tell us anything about the second chapter?

Ν I can't say much at the minute but what I can say is that it has to do with the first electric car brand that was ever made in the 1960s, in Greece, but was never been distrubuted in the world.

M Πώς προετοιμαστήκατε για το εγχείρημα αυτό;

Ν Για να μπορέσω να δημιουργήσω το πλαίσιο και να σκηνοθετήσω το project, έκανα εκτενή έρευνα στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής.

Διάβασα ιστορία, διδακτορικές διατριβές ερευνητών του ΕΜΠ αλλά και τα πρακτικά των συνεδριάσεων του ΕΟΤ, ούτως ώστε να μπορέσω να καταλάβω τις σχεδιαστικές επιλογές πίσω από το λογότυπο των

«Ξενία», την αρχιτεκτονική τους, τα διαφημιστικά φυλλάδια.

P

Για τις εικόνες και τις συνθέσεις κάναμε πολλά mood boards, κοιτάξαμε πολλές διαφημιστικές καταχωρήσεις από τα 60s για να μπούμε στο mindset αισιοδοξίας για το μέλλον όπως καταγ- ράφετω σε αυτές τις εικόνες. Μας ενδιέφερε αυτός ο ουτοπικός ιδεαλισμός και θέλαμε με κάποιον τρόπο να κάνουμε και οι δικές μας εικόνες να βγάζουν το ίδιο συναίσθημα. Κάναμε την φωτογράφιση στον Πόρο, σ' ένα «Ξενία» πουλειτουργούσε με άλλο όνομα όμως έδειχνε να έχει παγώσει στον χρόνο κάνωντας χρήση όλων των αντικειμένων – από σεντόνια, φλιτζάνια καφέ μέχρι το εστιατόριο.

M Μολονότι περίπλοκο, ακούγεται σαν να το διασκεδάσατε!

Ν Για να σχεδιάσω για το ‘Xenia’, έπρεπε να φτιάξω ένα σενάριο στο μυαλό μου κατά το οποίο είμαι ένας art director στα 60s. Η ομάδα μου στην Marlon Tate μού έκανε πλάκα και έλεγαν ‘Nikos went full method’ (γέλια). Ζω την ίδια περίοδο με τον Άρη Κωνσταντινίδη, τον Μπίλι Μπο και τον Πικιώνη και άρα ως δημιουργός της ίδια εποχής, έχω τις ίδιες προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα με εκείνους. Φυσικά αυτό, με έκανε να νοιώθω και μία τεράστια ευθύνη γιατί η κάθε λεπτομέρεια, από το ποια γραμματοσειρά θα χρησιμοποιήσουμε στις φανταστικές κάρτες μέχρι το δίπλωμα στις μπροσούρες, έπρεπε να ήταν κάτι που συνέβαινε ή θα μπορούσε να συμβεί στα 60ς - σε επίπεδο παραγωγής αλλά και αισθητικής. Αυτό σήμαινε, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις έπρεπε να σχεδιάσουμε πράγματα που σήμερα θεωρούνται ‘λάθος’. Όμως αυτό το λάθος ή προσποιούμενη άγνοια, αν θέλετε, είναι που συνέβαλλε στην κατασκευή της επιθυμητής ατμόσφαιρας που αργότερα θα αποτυπώναμε φωτογραφικά. Διασκεδάσαμε πολύ σχεδιάζοντας τα props που θα τοποθετούσαμε στο περιβάλλον σε κάθε φωτογραφική λήψη για να πλαισιώσουμε τα φανταστικά αντικείμενα του «Ξενία». Για να γίνουν αυτά τα αντικείμενα, ξανασχεδιάσαμε πακέτα τσιγάρων που δεν υπάρχουν πια στην αγορά όπως τα «Μιστράλ» της

Παπαστράτος τα οποία και αντιγράψαμε από μία διαφημιστική καταχώρηση της εποχής. Έπαιρνα με μανία τηλέφωνο στο ΤΑΙΠΕΔ για να μάθω από τα αρχεία τους ποιο ήταν το τηλέφωνο και ο ταχυδρομικός κώδικας του «Ξενία» στις Σπέτσες το 1964 για να το βάλω στις υποτιθέμενες κάρτες! Το ΤΑΙΠΕΔ με παρέπεμπε στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων! Τελικά το βρήκαμε από μία καταχώρηση εποχής του περιοδικού «Αρχιτεκτονική».

M Ποιο ήταν το κίνητρό σου για να κάνεις αυτή την τριλογία; Ν Πάντα με συγκινούσαν οι καρτ ποστάλ της παλιάς Αθήνας. Πάντα είχα την αίσθηση ότι καταγράφουν μία αριστοκρατική, πολλά υποσχόμενη πραγματικότητα που «έδειχνε» προς ένα ένδοξο μέλλον το οποίο στην πραγματικότητα δεν ήρθε ποτέ. Έτσι κι εγώ ήθελα να φτιάξω μία σειρά εικόνων ενός εναλλακτικού παρελθόντος που δεν συνέβη ποτέ. Θυμηθείτε αυτό που είπα στην αρχή. Ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ήθελα να μην υπάρχει κρίση, πόνος και θλίψη. Ξέρετε, αλλάζοντας το παρελθόν, αλλάζεις και το μέλλον. Έτσι, μπορείς να δημιουργήσεις ένα εναλλακτικό μέλλον που θα μπορούσε να είναι υπέροχο. Φαντασιακό μεν αλλά υπέροχο.

M What kind of prep did you do?

Ν I did a lot of research in the historic and political context of that era. I read PhD papers about Xenia hotels and meeting minutes of the Hellenic Tourism Organisation.

P For the images we moodboarded many stuff. We looked at print ads from that period in order to immerse ourselves into this optimistic mindset about the future, which was very characteristic of the 1960s. We were very interested in the utopic idealism and we were looking for a way to make our image to evoke the same feeling. We did the shoot in the island of Poros inside a hotel that used to be Xenia and made use of its amenities.

M Although a quite complex project, it sounds like you had fun!

Ν In order to design for Xenia hotels I had to create this background story within which I was an art director living in the '60s. Back at Marlon Tate my team would make jokes about it all saying, 'Nikos went full method'. In this story, I live and work in the same time period with Aris Kostandinides, Billy Bo and Pikionis and as such, I have the same references. Inevitably, this put a lot of pressure on me because every little detail, whether it was the typeface that we used for the fictional hotel business cards or the folding of the brochures, had to exist in the 60s. That meant that on several occasions, we had to design things that in the present day we consider as 'design mistakes'. These very mistakes were central in the creation of the atmosphere that we would later capture. We also had a lot of fun designing the props that we would include in the shots including a pack of 'Mistral' cigarettes - that they don't exist anymore. We based the design of the packaging on a hand-painted print ad from the 1960s. I was also obsessively calling various government departments in order to find the actual post code of the Xenia Hotel in the island of Spetses for the fictional business cards that we designed and included in some shots.

M What was the real reason behind your drive to create this trilogy?

Ν I was always moved by old postcards. Especially on this occasion, I was always deeply moved by old photographs because what they show is a really cool promising reality that never really happened. As such, I wanted to create an image series that document an alternative past that never happened. You know, by changing the past, inevitably you change the future. An alternative past has the opportunity to become a brilliant future. Fictitious but brilliant.