OLYMPIA TZORTZI

Εχοντας ως εφόδιο την εμπειρία αρκετών χρόνων σε αίθουσες τέχνης της Βιέννης και του Βερολίνου η Ολυμπία Τζώρτζη επιστρέφει με την Callirrhoë (Καλλιρρόη) στον ομώνυμο δρόμο μεταξύ Ταύρου και Πετραλώνων στην Αθήνα. Ο ανεξάρτητος χώρος σύγχρονης τέχνης που δημιούργησε προσφέρει από το Νοέμβριο του 2020 έως σήμερα μια πλατφόρμα για καλλιτέχνες, στοχαστές και οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε συζητήσεις που αφορούν στα τρέχοντα ζητήματα. Με ένα πρόγραμμα εκθέσεων και δράσεων αρκετά συμπαγές η Callirrhoë γρήγορα απέκτησε τη δική της δυναμική κοινότητα φίλων και ακολούθων. Having multiple years of experience in Vienna’s and Berlin’s art rooms as a stepping-stone, Olimpia Tzortzi returns with Callirrhoë in the homonymous street between Tavrou and Petralonon in Athens. The independent space of contemporary art that she created, offers, since the November of 2020, a platform for artists, thinkers, and anyone interested to participate in conversations on current matters. With a solid enough schedule of exhibitions and actions, Callirrhoë quickly got her own dynamic community of friends and followers.

PHOTOGRAPHY Yria Tamari

Photography Assistant

Yiouli Itskou

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από δυο χρόνια ότι μετά από δεκατέσσερα χρόνια στο εξωτερικό, θα άφηνα τη δουλειά μου για να γυρίσω στην Ελλάδα και να ανοίξω το δικό μου εκθεσιακό χώρο/ γκαλερί , θα τον κοίταζα το λιγότερο περίεργα. Και όμως η Callirrhoë, όπως αποκαλύπτει και το ονομά της - η καλή ροή, κάτι που αναβλύζει όμορφα - δημιουργήθηκε με τόσο φυσικό τρόπο, σαν να υπήρχε πάντοτε εκεί και απλά να μην την βλέπαμε. Και κάπως έτσι περασαν ήδη αυτά τα δυο χρόνια από τη δημιουργία της. Όλοι μου οι φίλοι με ρωτούσαν και πως είναι που γύρισες πίσω; Και εγώ με πλήρη ηρεμία τους απαντούσα μα δε γύρισα πίσω. Έχοντας το χώρο στην Αθήνα και πλαισιώνοντας το με ένα πολύ συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό, και ενδεχομένως ερευνητικό, πρόγραμμα που πάντοτε ήθελα να έχω την ελευθερία να υλοποιήσω, δεν αισθάνθηκα ότι έφυγα από κάπου για να πάω κάπου άλλου. Ήταν και είναι μια τοσο φυσική κίνηση που πηγάζει από μέσα μου, που θεωρώ πως η Callirrhoë μπορεί να υπάρξει παντού και πουθενά.

Η Αθήνα σαν τόπος βέβαια έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Μεγαλώνοντας τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Πατησίων οι δικές μου αναμνήσεις περιστράφηκαν γύρω από τη γλυπτική, τις γεμάτες κόσμο πλατείες της Κυψέλης και τις πολυκατοικίες με τα μπαλκόνια, oπου ο ορίζοντας δεν χάνεται ποτέ. Ο ίδιος ο „τόπος“ με έμαθε να θέτω ερωτήματα ως προς το πως επηρεάζεται η κοινωνία από την τέχνη και ως προς το πώς ενισχύει έναν συλλογικό τρόπο σκέψης.

As strange as it may sound, it wasn’t always clear to me that I would be returning to Athens after fourteen years abroad; even two years ago I couldn’t imagine that I would abandon my work in Berlin to return to Greece in order to open my own gallery/ exhibition space. And yet Callirrhoë, as its name suggests - the good flow, something that flows beautifully - was created so naturally as if it had always been there and we just didn't see it. And that's how these two years have already come to pass since its establishment.

The vast majority of my friends kept asking me: “How does it feel to be back?”. My answer was always the same:” But I didn’t come back!”. Having this space in Athens and framing it with a very specific socio-political, and possibly research program is something that I always wanted to create. Moreover, the level of freedom in which I find myself, to conceptualise and implement my ideas, made me feel as if I had never left or relocated in search of Callirrhoë. It was and still feels like an extremely natural act that comes from inside of me; leading me to believe that Callirrhoë can exist everywhere and nowhere.

Athens as a topos/ place is, of course, of special importance to me. Growing up in the center of Athens, on Patision street, gave me plenty and unique memories; memories which revolved around sculpting, the crowded squares of Kipseli, and the grey apartment buildings with balconies. The horizon felt as if it was never-ending. The topos itself taught me to ask questions about how society is, about how I am, affected by art, and how it reinforces a collective way of thinking.