12
|
HOOGTELIJN 4-2009
|
TEK ST SJORS KURVERSSJORS KURVERS
HOUD HET LEUK, HOUD HET LICHT Grammenjagen is een belangrijke sleutel tot het optimaliseren van je plezier in de bergen. Hoe lichter je rugzak, hoe fijner. Dat geldt voor zowel wandelaars als klimmers. De meeste bergsporters associëren grammenjagen met freaks als Mark Twight, en daarmee met klimmen, waarbij de nadruk ligt op presteren. De Amerikaan schotelt in zijn boek Extrem alpinism: climbing light, fast and high de lezer voor hoe je klimprestaties met sprongen vooruit kunnen gaan door te grammenjagen. Daarbij laat hij niets aan het toeval over in zijn streven om zo moeilijk, snel en zo hoog mogelijk te klimmen. Dat bereikt hij in belangrijke mate door zijn enorme fysieke training in combinatie met een uitgekiende uitrusting. Met de recente Tour de France nog in het geheugen, laat Twight zich goed vergelijken met zijn landgenoot Lance Armstrong, die na drie jaar zijn rentree maakte op het hoogste niveau. Armstrong is een trainingsbeest, experimenteert met materiaal en laat ook niets aan het toeval over, maar hij combineert dat nu meer dan eerder met het genieten van het fietsen. Hij vindt wielrennen weer een leuke sport. Geldt dat ook niet voor de meeste liefhebbers van de bergen? Is genieten niet belangrijker dan moeilijk, hoog en snel? De vraag is hoe ver je kunt gaan met besparen op gewicht. Een lichte slaapzak is mooi, maar als dat betekent dat je vervolgens een nacht ligt te klappertanden, komt van dat genieten de volgende dag weinig meer terecht. Je kunt erop gokken geen bivakspullen mee te nemen, om zo net snel genoeg te zijn zonder bivak een tocht af te ronden. Maar doet zich iets onverwachts voor en moet je ergens op hoogte de nacht doorbrengen, dan kom je bedrogen uit. Besparen op eten kan een erg chagrijnige tochtgenoot opleveren. In plaats van die iPod kan je ook twee extra repen meenemen. Een van de leden van de K2-expeditie van 2008 sleepte een hele ham mee naar het basiskamp. Het is even wat gesjouw, maar je maakt er wel vrienden mee.
Ook als je niet zo nodig een tijd hoeft neer te zetten, niet meer dan 2000 hoogtemeters op een dag omhoog wilt vellen, of voor minder dan vijftien touwlengtes je bed niet uitkomt, is het goed idee je door compromisloze figuren als Mark Twight te laten inspireren. Hoe minder je meesleept, hoe minder energie je verbruikt. Dat kan erin resulteren dat je opeens toch in gidsjestijd op de hut bent. Of dat je de volgende dag lekker fit opstaat en weer een mooie tocht kunt maken. Maar waar begin je? Als eerste moet de grote rugzak de deur uit. Grote rugzakken zijn voor backpackers en die hoeven hun tas alleen de trein in en weer uit te slepen. Soms lijkt het allemaal echt niet te passen in een kleine klimrugzak, maar bedenk: gaat niet, bestaat niet. Misschien loop je er tijdens de Anstieg bij als een kerstboom, tijdens de tocht zelf gebruik je de meeste spullen, en past de rest makkelijk in je rugzak. Kijk ook eens hoeveel spullen er in stuffbags verpakt zijn. Heel praktisch, maar die wegen ook wat en bovendien propt het zonder die zakjes een stuk makkelijker. Alles wat beweegt, komt extra nauw. Investeer in bijvoorbeeld lichte schoenen, stijgijzers en toerskibindingen. Bij iedere stap moeten je benen die spullen steeds weer een beetje omhoog tillen. Je nek moet extra hard zijn best doen om een hoofd met een helm erop overeind te houden. Voor eventjes maakt dat niets uit, maar als je twaalf uur onderweg bent, merk je dat wel degelijk. Wellicht slaat Mark Twight enigszins door. Maar hij zou niet zoveel klimmen als hij er niet ook van kon genieten. Lichtgewicht is niet alleen voor freaks. Lichter betekent sneller, comfortabeler, veiliger. En: leuker!