+++ Op de hoogte +++ op de hoogte +++
Expeditienieuws
3D Great Wall of China
Bas en Saskia van der Smeede, Vincent van Beek, Bas Visscher, Vincent Perrin en Bas van der Ploeg vertrekken deze zomer naar China voor de eerstbeklimming van de hoofdwand van de Great Wall of China. De zevenhonderd meter hoge granietwand ligt op een hoogte van ongeveer 5000 meter in het Kokshaal Toogebergte, op de grens van China en Kirgizië. Het is de bedoeling de wand in alpiene stijl te beklimmen. Het team heeft nog geen idee wat ze gaan aantreffen in de route. Mede daarom nemen ze portaledges mee voor de overnachtingen. Meer informatie: www.alpineadventures.nl/china.
Alaska, Alaska en nog eens Alaska Maar liefst drie Nederlandse teams reisden dit voorjaar naar Alaska. In april vertrokken Jeroen Vels en Wouter van Dijk naar de Ruth Gorge, in de schaduw van Denali (Mount McKinley). Het tweetal had bij vertrek verschillende sneeuw- en ijsroutes tot een lengte van 2000 meter op het oog. Hun voornemen was de routes in alpiene stijl te beklimmen. In 2010 beklommen ze samen Denali. Meer over hun expeditie: www.jeroenvels.nl/alaska-ruth-gorge. In mei vertrokken Cas van de Gevel, Mike van Berkel, Jelle Staleman en Frank Chargois richting Mount Huntington met als doel het West Face Couloir (V, 85 graden) en de route Shi Shi (M5/AI5). Het West Face Couloir wordt regelmatig geklommen, maar de meeste teams gaan niet door tot de top van Mount Huntington. Dat was bij vertrek wel de bedoeling van het team. Shi Shi werd voor het eerst geklommen in 2005 door de Japanners Fumitaka Ichimura en Katsutaka Yokoyama. William van Meegdenburg en Roeland van Oss willen in Alaska op Mount Hunter het zogeheten Moonflower Buttress / North Buttress (VI, 5.8, A2, WI6) beklimmen. Ze hebben nog een handvol andere beklimmingen op het oog, allemaal rond de 2000 meter hoog en minimaal zesdegraads terrein.
Noord-Pakistan Boris Textor, Coen Pijl, en Wouter-Dirk Huitzing gaan begin augustus naar de Charakusa vallei in de Karakoram in Noord-Pakistan. Het drietal wil minstens één nieuwe route openen op een van de vijf- of zesduizenders in de vallei. Vanuit een basiskamp op ongeveer 4200 meter gaan ze de routes in alpiene stijl beklimmen.
Knoedels Na een hoogtewandeling kwam ik aan in Sankt Johann in Tirol. Een man, werkzaam bij het plaatselijke toeristenbureau, stelde me de vraag waarom er toch zo weinig Nederlanders naar het plaatselijke Knödelfest kwamen, terwijl na de Duitsers ‘wij’ toch de grootste toeristengroep in Oostenrijk vormen, in zomer en winter. Zijn vraag bleek niet eenvoudig te beantwoorden. Het antw oord, dat het woord ‘Knödel’ een wat knullige asso ciatie heeft in onze taal, was een zwaktebod. Het Knödelfest is een Tiroler feest aan een driehonderd meter lange tafel waar deze deeg ballen in alle variëteiten worden genuttigd, symb ool voor een Germaanse eetcultuur waartoe ons laagland ooit behoorde – of nog behoort? Knoedels , zo heet dat in goed Nederlands, zijn ballen van zwaar deeg, functioneel op hoogte, in de kou of in de modder. In Tirol noemen ze het ‘Bergste igeressen’, voor harde werkers zonder kapsones . Nu kennen wij dat ook wel, het voedsel voor onze harde werkers kan een stamppot zijn, geprakte aardappels en een stukje vlees. Maar in onze polders is de aardappel tot souvenir verworden. In al z’n functionaliteit is daarmee onze Germaanse ondertoon verworden tot een enke le misplaatste oprisping op het menu. Deze ontwikkeling staat onder regie van een mechanisme dat Tirol minder treft dan ons: opgaan in de vaar t der volkeren. Ik zou er geen waardeoordee l aan willen vastplakken, dat is glad ijs. U begrijpt, ik ben niet naar het Knöd elfest geweest. Ik moest mijn vliegtuig hale n. Ivar Schute
HOOGTELIJN 3-2013 |
11