a władzami brytyjskimi postanowiono powołać Polski Wydział Lekarski na Uniwersytecie w Edynburgu. Rok akademicki zainaugurowano 22 marca 1941 roku, a 1 lipca 1941 roku ukazał się pierwszy zeszyt „Lekarza Wojskowego” jako organ Towarzystwa Naukowego Lekarzy Wojska Polskiego w Zjednoczonym Królestwie na Polskim Wydziale Lekarskim w Edynburgu. Redaktorami naczelnymi byli kolejno – w latach 1941–1945 płk Zygmunt Żołędziowski, a w latach 1945–1946 płk dr Henryk Kompt. Redakcja i administracja mieściła się w Szpitalu im. Paderewskiego w Edynburgu. Łącznie ukazało się 10 zeszytów nawiązujących szatą graficzną do okresu międzywojennego (ryc. B).
Czasy po II wojnie światowej Zgodnie z rozkazem gen. bryg. Michała Moguczego 1.01.1945 roku ukazuje się pierwszy powojenny numer „Lekarza Wojskowego”. Układ czasopisma był podobny do przedwojennego, zignorowano wydawanie zeszytów edynburskich. Numeracja pierwszych numerów powojennych była kontynuacją numeracji przedwojennej i oznaczono je jako tom XXI. Dopiero w latach 80. zaczęto uwzględniać okres edynburski i podkreślać ciągłość wydawania „Lekarza Wojskowego”. Generał bryg. Michał Moguczy został też pierwszym redaktorem naczelnym, pełniąc tę funkcję w latach 1945–1946. Następnym redaktorem naczelnym, w latach 1946–1951, był gen. dyw. prof. dr med. Bolesław Szarecki – naczelny chirurg Wojska Polskiego, patron powołanej w 1958 roku Wojskowej Akademii Medycznej. Od 1955 do 1959 roku redagowanie „Lekarza Wojskowego” przejął Komitet Redakcyjny. W latach 1959–1970 przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego był płk prof. dr hab. Stanisław Bober – naczelny internista WP, wieloletni kierownik naukowy oddziałów wewnętrznych Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie, naczelny specjalista wojskowy ds. medycyny ogólnej. Od 1970 do 1990 roku przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego był płk prof. dr hab. med. Sylwester Czaplicki – specjalista chorób wewnętrznych, naczelny internista WP. W latach 1945–1947 „Lekarz Wojskowy” był dwumiesięcznikiem wydawanym przez Departament Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej, 1947–1949 – kwartalnikiem wydawanym przez Departament Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej, 1950–1978 – miesięcznikiem wydawanym przez: Departament Służby Zdrowia Głównego Zarządu Tyłów Wojska Polskiego, Departament Służby Zdrowia Głównego Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego, Departament Służby Zdrowia WP, Szefostwo Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978–1999 – dwumiesięcznikiem wydawanym przez Ministerstwo Obrony Narodowej, od 1999 roku do dziś – kwartalnikiem wydawanym przez Wojskowy Instytut Medyczny. 16
W okresie powojennym kilkakrotnie zmieniała się szata graficzna (ryc. C). Od lat 90. XX w. zmienił się też sposób administrowania i zarządzania czasopismem oraz dość gruntownie również szata graficzna. „Lekarz Wojskowy” stał się oficjalnym organem Sekcji Lekarzy Wojskowych Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, pismem naukowym Wojskowego Instytutu Medycznego. Obecnie „Lekarzowi Wojskowemu” przyznano 6 punktów według Ministerstwa Nauki i Informatyzacji. W ostatnim 20‑leciu redaktorami naczelnymi byli: płk prof. dr hab. med. Edward Stanowski (1990–1997), płk prof. dr hab. med. Marian Cholewa (1997–1999), płk prof. dr hab. med. Tadeusz Płusa (1999–2009), a od 2009 roku do dziś płk prof. dr med. Jerzy Kruszewski. Z „Lekarzem Wojskowym” zawsze współpracowali wybitni wojskowi lekarze i naukowcy. Poczynając od lat przedwojennych, można wymienić: n gen. bryg. prof. dr. med. Zdzisława Dmochowskiego – pierwszego Prezesa Wojskowej Rady Sanitarnej, specjalistę interny i laryngologii, anatomopatologa, autora Diagnostyki anatomopatologicznej, n prof. dr. med. Odona Bujwida – mikrobiologa, autora pierwszego polskiego podręcznika mikrobiologii Pięć odczytów o bakteriach, filantropa i nauczyciela, n gen. bryg. dr. med. Stanisława Roupperta – specjalistę medycyny sportowej, Lekarza Naczelnego Pierwszej Brygady Legionów i osobistego lekarza Marszałka Piłsudskiego, szefa Służby Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1933–1939, płk prof. dr. med. Antoniego Jurasza – wybitnego n chirurga, pierwszego dziekana Polskiego Wydziału w Edynburgu, n prof. dr. med. Edwarda Rużyłło – specjalistę medycyny wewnętrznej, uhonorowanego tytułem doktora honoris causa Polskiej Akademii Medycyny i Akademii Medycznej w Poznaniu, n płk dr. med. Antoniego Fiumela – specjalistę medycyny wewnętrznej i lotniczej, kierownika Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa w latach 1934–1939, w czasie wojny szefa Sekcji Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych, n gen. bryg. prof. dr. hab. n. med. Dymitra Aleksandrowa – specjalistę medycyny wewnętrznej, komendanta Instytutu Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie, n płk prof. dr. hab. Tadeusza Orłowskiego – wybitnego chirurga, komendanta Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie, n prof. dr. hab. med. Donalda Tylmana – wybitnego specjalistę ortopedii i traumatologii, n płk prof. dr. hab. med. Stanisława Pokrzywnickiego – anastezjologa, twórcę polskiej szkoły anastezjologii. „Lekarz Wojskowy” od 90 lat jest wiodącym LEKARZ WOJSKOWY 1/2011