De horlogemaker

Kostbare minuten verstrijken voordat hij, voor het eerst in zijn leven, 112 belt. Hij is iemand van de generatie die niemand lastig wil vallen. ‘Niet zeuren maar poetsen’, zeg maar.

Als de ambulance arriveert, ziet het personeel een tachtigjarige man in de gang voor het toilet liggen. Een zeer lage lichaamstemperatuur wordt gemeten, een extreem lage hartslag en een nauwelijks meetbare bloeddruk. “Ja ik dacht, ik zal nu toch maar bellen want m’n kaarsje ging bijna uit.” Het telefoontje kwam net op tijd en de ambulance brengt hem met spoed naar het ziekenhuis. Gelukkig is er een plaatsje op de afdeling hartbewaking.

Zijn hele levensgeschiedenis passeert. Nooit getrouwd geweest en altijd bij zijn moeder gewoond. Gek van zijn vak, horloge- en klokkenmaker is hij altijd geweest. Ze konden alles bij hem brengen: penduleklokken, koekoeksklokken, zakhorloges enzovoorts. Niets was zo uitdagend als een vastgelopen uurwerk weer op gang helpen. Enthousiast en met glimmende ogen achter zijn goudomrande brillenglazen vertelt hij erover. Hij lijkt niet te beseffen dat zijn eigen uurwerkje gevaarlijk hapert…

Sterker nog, het staat zo goed als stil. We moeten snel ingrijpen.

Na het starten van de juiste medicijnen beginnen de tandwieltjes van zijn eigen klokje weer in elkaar te grijpen en komt het mechaniek langzaam op gang. Tik, tik, tik. De hartfrequentie loopt op, de bloeddruk verbetert en zijn lichaamstemperatuur stijgt. De wijzers van zijn klokje gaan draaien en de secondewijzer beweegt ook weer mee. Wonderlijk mechaniek toch, onze hartspier. Een aantal dagen later mag de horlogemaker naar huis. Het was duidelijk zijn tijd nog niet.

Carla Breedveld

Carla werkt al vele jaren als verpleegkundige op de CCU van Ikazia. In Ikazia Nieuws deelt zij haar ervaringen.