9
śródmieście
Opis Budynek przy ul. Sanguszki jest jednym z najciekawszych przykładów nowego monumentalizmu w architekturze warszawskiej. Żelbetowy szkielet, widoczny na zewnątrz elewacji sprawia wrażenie monumentalnego klasycystycznego portyku. Antoni Dygat, wykształcony na paryskiej Ecole Speciale d’Architecture był zwolennikiem pełnych rozmachu, symetrycznych rozwiązań, często łącząc zagadnienia urbanistyczne i architekturę. Budynek składa się z dwóch skrzydeł i środkowego korpusu. W częściach bocznych jest trójkondygnacyjny z wysoką sutereną, w części środkowej czterokondygnacyjny. Rozległa, wieloosiowa fasada została podzielona rytmem żelbetowych słupów. Przestrzeń między nimi wypełniają duże okna osadzone w stalowych ramach. Ściany pierwotnie były wykończone tynkiem terrazytowym. Dbałość o materiały i detal nie ominęła wnętrz, które zostały urządzone z przepychem właściwym realizacjom rządowym – na podłogach znalazła się trwała dębowa klepka i najlepsze marmury. Prace przy budowie prowadzone były przez najlepsze firmy w branży: budowę prowadziła firma budowlana Bracia Horn i Rupiewicz, instalacje wodno-kanalizacyjne i grzewcze montowała firma Drzewiecki i Jeziorański, instalacje elektryczne i telefoniczne wykonał Siemens, a ogrodzenie wokół budynku firma H. Zielezińskiego.
1 2 3
Widok ogólny. Stan z 2008 r. Widok ogólny, zdjęcie z 1931 r. Pierwszy banknot 100 marek polskich projektu Andrzeja Półtawskiego
2
3 Uwagi Budynki należy objąć prawną ochroną poprzez wpis do rejestru zabytków. ................................................................................................................................................................
Bibliografia Architektura i Budownictwo, 1931 r., z. 1. Kulesza J., PWPW w Powstaniu Warszawskim [w:] Kronika Warszawy, nr 3, 1981 r. Misztal S., Rozwój i lokalizacja przemysłu Warszawy międzywojennej [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej, Warszawa 1970. Pustoła-Kozłowska E., Mapa budownictwa przemysłowego Warszawy, Warszawa 1983 w: Archiwum WUOZ. www.pwpw.pl
97