DIJKDOORBRAAK WILNIS
23 augustus 2013
15
Gedupeerde Richt Bouma
“Ons hele huis dreigde weg te zakken” Age en Richt Bouma woonden nog maar vijf maanden in hun geriefelijke bungalow aan de rand van de Ringvaart. Vanuit hun fraai aangelegde tuin genoten ze tijdens de warme zomer van 2003 van het mooie uitzicht, de langsvarende bootjes en de spelende kinderen aan de overkant van de vaart in het Speelwoud. De avond voor de fatale dijkverschijving waren ze naar een verjaardagsfeestje geweest. Ze lagen goed en wel in bed toen ze wakker werden van vreemde geluiden. “Ik droomde van watervallen,”zegt Richt, “maar die droom werd verstoord door geschreeuw en gebons op de deur. We moesten ons huis uit want de dijk was doorgebroken.” Aanvankelijk leek het voor de bewoners van het bovenland aan de Margrietlaan nogal mee te vallen. Richt: “Het water stroomde met geweld de wijk aan de overkant in. We stonden met heel veel mensen te kijken en maakten al afspraken dat we de bewoners in de polder zouden gaan helpen met het schoonmaken van hun huizen zodra het water weer weg was. We hadden toen nog geen idee wat ons zelf boven het hoofd hing. Toen de Ringvaart was afgesloten en er geen water meer in de vaart stond was er geen tegendruk meer en begon de grond aan onze kant te schuiven en weg
te drijven. We hoorden ons tegelpad in de diepte verdwijnen en de knotwilgen aan de vaart zakten een heel eind weg zodat we nu bovenop de kruinen keken. De grond voor en onder het huis was helemaal verdwenen. Toen er ook nog een gaslucht werd geroken moesten we op last van de brandweer daar weg. Ons huis werd afgesloten en verzegeld. We mochten er niet meer in. We zijn toen naar mijn dochter aan de Pieter Joostenlaan gegaan. We zijn in die periode ook gastvrij opgevangen door Jan en Wil van Harberden waar we konden slapen en overdag waren we dan bij onze
dochter. Mijn kleinzoon vond het wel spannend en die ging met zijn vriendjes zwemmen op het CWS terrein.”
huren. Daar hebben we alles bij elkaar vijf maanden gewoond voordat de situatie thuis weer veilig was.”
Het herstel Instortingsgevaar Het had wat voeten in de aarde Al snel werd duidelijk dat ons huis voordat de woning weer voldoende dreigde weg te zakken. Richt: “De veilig was. Er moesten extra grond onder het huis was heleheipalen onder de woning worden maal weg. Ook de kruipruimte was aangebracht. Daarmee was het verdwenen. Je zag de heipalen vrij pand weer gestabiliseerd. “Maar staan en je kon er bij wijze van daarmee waren we er nog niet,” spreken zo onder doorlopen. Het zegt Richt. “De huis was in zijn “We hoorden ons tegelpad in de hele omgeving geheel zeven diepte verdwijnen en de was verzakt en centimeter in de richting van knotwilgen aan de vaart zakten een zat vol kuilen en gaten. Nadat er de Ringvaart heel eind weg zodat we nu bovenop in de Ringvaart verschoven. damwanden Gelukkig hadden de kruinen keken.” waren geslagen we het terras aan en er een betonnen wand was aande andere kant van het huis laten gebracht moesten de gaten worden onderheien. Dat heeft kennelijk opgevuld. De hele straat moest optoch de nodige stevigheid gegeven nieuw worden ingericht en bestraat. waardoor het huis niet helemaal weggezakt is. Vanwege de gevaarlij- En toen er eenmaal weer water in de Ringvaart kwam, ontstond er ook ke situatie werd de woning onbewoonbaar verklaard en mochten we weer tegendruk waardoor ons huis grotendeels weer teruggedrukt is er voorlopig niet meer in. Omdat naar zijn oude plek. Al met al heeft het niet duidelijk was hoe lang een het toch nog een paar jaar geduurd eventueel herstel zou duren hebben voordat alles weer bij het oude was we tijdelijke huisvesting gezocht en en de tuin weer opnieuw kon worgevonden. Aan de Dijkgraaf stond een woning te koop dat we mochten den aangelegd en ingeplant.”
De nasleep Met enige relativering kijkt Richt terug op die periode. “Natuurlijk was het voor onze begrippen een ramp. Maar wanneer ik af en toe beelden van overstromingen op de televisie zie, dan valt het nogal mee. Soms zie je hele huizen wegdrijven en gebouwen instorten waarbij meestal ook veel doden te betreuren zijn. Wat dat betreft is het hier dus nogal meegevallen. Er is hier door veel mensen zeker ook flinke materiële schade geleden. Mijn man Age was voorzitter van de Stichting Dijkverschuiving die zich nogal heeft ingezet om de gevolgen zo goed mogelijk te regelen. Je kunt niet alles tot de laatste cent vergoed krijgen. Wij kregen negentig procent van de schade aan het huis vergoed, maar niet de schade aan de tuin. Daarvoor hebben we nog wel een bijdrage uit het plaatselijke Rampenfonds gekregen. Al met al zijn we er nog goed vanaf gekomen en ik denk niet dat er hier in het dorp veel mensen zijn die er een trauma aan hebben overgehouden. Het was voor ons allemaal wel een belevenis die heel veel indruk heeft gemaakt.”
Wijkbewoner Piet van Breukelen
“Het leken wel luidruchtige feestgangers” Midden in de nacht werden Piet van Breukelen en zijn vrouw Ine wakker van auto’s die luid toeterend door de straat kwamen. “In eerste instantie dacht ik aan mensen die wat luidruchtig van een feestje onderweg naar huis waren. Toen ik naar buiten keek zag ik dat er water door de straat stroomde en dat mijn buurtgenoten een goed heenkomen zochten. Dat leek ons ook een goed idee. We hebben ons aangekleed, de auto gepakt en zijn de wijk uitgereden.” Aanvankelijk hadden ze nog geen idee wat er aan de hand was en waar ze naar toe moesten. Het was wel duidelijk dat we een hoger gelegen gebied op moesten zoeken,” zegt Piet. “We zijn via de N212 naar Wilnis Dorp gereden en daar kwamen we bij De Roeping terecht. Daar zijn we opgevangen door mensen die al klaar stonden met koffie. Het was toen wel duidelijk dat de dijk was doorgebroken. We zijn die nacht nog naar de voetbrug gelopen. Daar zagen we dat de mensen uit de seniorenwoningen onder aan de dijk met bootjes geëvacueerd werden. Wij zijn later met bussen naar De Meijert gebracht, dat als officieel opvangcentrum was aangewezen. Je voelt je dan net een stel vluchtelingen. In De Meijert waren mensen van het Rode Kruis aanwezig om ons op te vangen. Je weet dan inmiddels wel ongeveer wat er
elkaar te zoeken of waardevolle dingen in veiligheid te brengen. Je kleed je aan, pakt de autosleutels en zorgt dat je weg komt. Eenmaal in De Meijert realiseerde ik mij bijvoorbeeld dat ik geen medicijOverhaast vertrek nen bij me had. Gelukkig kwam “Er was in ons geval geen sprake dokter Groeneveld in de loop van de van een weloverwogen vertrek,” ochtend en die heeft ervoor gezorgd stelt Piet achteraf vast. “Het water stroomde met kracht door de straat. dat iedereen die dat nodig had, voorzien werd Wij wonen op de “Naast ons huis ligt een singel van medicijnen. hoek en naast die via een duiker onder de Gelukkig mochons huis ligt een singel die via een straat door gaat. Daar ging het ten we tegen de avond weer naar duiker onder de water flink te keer. Dat geluid huis.” straat door gaat. Daar ging het van het water maakte op mij wel Schade water flink te indruk.” Bij thuiskomst keer. Dat geluid troffen Piet en Ine een flinke van het water maakte op mij wel ravage in de tuin. “Een deel was indruk. Je hebt dus maar één zorg verzakt en de basaltblokken van en dat is snel een veilig heenkomen mijn voortuin lagen bij de duiker zoeken. We hebben geen moment in de sloot naast ons huis. Binnen overwogen om nog paperassen bij gaande is, maar het duurt toch nog een hele tijd voordat je duidelijkheid krijgt over wat er verder staat te gebeuren.”
stond een laag water en modder. Vergeleken met veel anderen viel het bij ons nog mee. Ik denk dat we zo’n twaalf tot vijftien centimeter water binnen hadden. De kruipruimte stond onder water, en ook in de kelderkast stond flink wat water. Gelukkig hebben we een tegelvloer in huis. Maar het duurt toch een hele tijd voor je de vloer droog en schoon hebt. De voegen tussen de tegels zijn nog weken vochtig gebleven, ondanks het feit dat we een droogmachine te leen hebben gekregen. Ook de schimmel op de plinten en de onderkant van de kasten heeft ons nog lang dwarsgezeten.”
Wonen onder de zeespiegel “Toen we vanuit de Bijlmer naar Wilnis verhuisden wisten we dat je hier in een laag stuk polder woont, die kan overstromen. Maar je houdt daar niet serieus rekening mee. Wanneer het je dan toch overkomt kun je de vraag stellen of het niet beter is om in een hoger gebied te gaan wonen. Wij hebben dat eigenlijk niet serieus overwogen. We woonden al jaren met plezier in Wilnis. En wanneer je weg zou willen was natuurlijk de vraag of je woning verkoopbaar zou zijn. Ik woon er nu dus nog steeds met een gerust hart. Het stuk dijk dat toen verschoof is inmiddels zo goed hersteld dat het wellicht als een van de veiligste dijken van dit gebied kan worden aangemerkt.,” aldus Piet.