Οι αναδρομές σε στίχους και τραγούδια, ή οι εξερευνήσεις των εσωτερικών αντηχήσεών τους στους αναρίθμητους ακροατές τους, αποτυπώνονται τελικά σε μια πολυφωνική συνύπαρξη και εναλλαγή εικαστικών μορφών –από τον παραστατικό ρεαλισμό και το μεταμοντέρνο γκροτέσκ ώς την κατασκευή και την εγκατάσταση– και κινούνται πέρα από τη νοσταλγία, τον θαυμασμό ή τον ανταγωνισμό –σαν οι αυτουργοί τους να είχαν αγαπήσει το έργο του Σαββόπουλου ειλικρινά και βαθιά– ακόμα και με την έξαψη του προσήλυτου· αργότερα να τον αποχωρίστηκαν για τους προσωπικούς, ενήλικους κόσμους τους - και από τη βάση αυτή να επιστρέφουν στα τραγούδια του, για μια σειρά καινούργιων ακροάσεων, οι οποίες αισθάνονται ελεύθερες, πλέον, να μεταλλάσσουν και να συναιρούν παρελθόν και μέλλον.
13
στο υπόγειο νησί του