Ze moeten in de gelegenheid gebracht worden op de te geven informatie te begrenzen. Ze moeten bereid zijn om mee te werken aan de voorbereiding. De ouders moeten in de mogelijkheid zijn om na het klassengesprek zich te wenden tot een therapeutisch centrum (bijvoorbeeld datgene wat het kind/het gezin reeds in begeleiding heeft: CLB, kinder/jongeren-psychiater, Geestelijke Gezondheidszorg…, tot de zorgcoördinator van de school of tot een instantie naar hun keuze 2.3. De schoolomgeving: 2.3.1. De medeleerlingen: Moeten op voorhand over het initiatief geïnformeerd worden. Andere klasgenoten kunnen zichzelf, of anderen uit hun omgeving, in de aandoening herkennen. Het spreekt voor zich dat dit model meer kans van slagen heeft in een klas die sociaal goed functioneert. Indien er sprake is van pesterijen kan zo’n klassengesprek niet doorgaan. Eerst moet het pesten aangepakt worden waarvoor we nogal te vinden zijn voor de “No Blame” 15 aanpak. 2.3.2. De leerkrachten en de schoolomgeving: Wij menen dat deze methode het meeste succes heeft, indien ze toegepast wordt in een school die actief projecten rond dit soort van problemen uitwerkt; met andere woorden: een beleid heeft ten aanzien van ontwikkelingsstoornissen, ‘No-Blame’groepen, inrichten van infoavonden met ouders, aandacht tijdens studiedagen, vormingsaanbod ten aanzien van leerkrachten en zorgcoördinatoren, zorgcoördinatoren actief betrekt in het beleid ten aanzien van het welzijn op school, goede samenwerking met CLB en eventuele externe instanties (CLB, revalidatiecentra…) Een goed functionerende klas zal het meest open staan voor dit soort van initiatieven. Het is beter niet te wachten tot het disfunctioneren van het kind met ADHD extreme proporties aanneemt; voorkomen is beter dan genezen. Korte beschrijving van het klassengesprek. Aan de hand van enkele technieken die gericht zijn op ervaringsgericht leren komen tot theoretische inzichten. De concrete technieken, de powerpointquiz de powerpoint-theorieopbouw en de verhalen kunnen hierbij helpen… Het klassengesprek leiden naar zeer concrete klassituaties die te maken hebben met ADHD en hoe de kinderen uit de klas hierop kunnen reageren. Hoe kunnen ze mee helpen coachen? Wat kunnen ze zeer concreet doen? Wat betekent voor hen ‘geduld’ hebben, aanvaarden dat er ‘begrip’ is voor het kind met ADHD in plaats van dit als een ‘uitzondering’ te zien. Voor deze concrete situaties kunnen de begeleiders putten uit het sociogram, de vragenlijsten, de observaties tijdens de ervaringsoefeningen en het klassengesprek, enz.
15
Zie bijlage 3 aan het eind van het artikel.