fout gaat met het anker. De deur is daarom open. Ik word wakker, omdat Bert geschrokken en luidruchtig ontwaakt uit zijn slaap. Ik hoor stemmen en vermoed dat het om de ferryaanvaring gaat. Bert roept me. Ik sta op en kijk recht in een pistool. Bert is met touw geboeid. Ook hij staat onder vuur. Drie jonge mannen, onherken-baar door zwarte bivakmutsen die vrijwel het hele gezicht bedekken, hebben de in hun macht. Bert vraagt om licht. Ik maak een spotje in de badkamer aan. Dat is weinig, maar blijkt achteraf een geluk te zijn. Ze zien niet wat er om hen heen ligt of staat. Ze laten blijken dat ze ons vanmiddag bij het tankstation hebben gezien.
Ik geef ze al het geld dat aan boord is: reais, euro’s en dollars. Ze vragen naar mobiele telefoons. Ik geef ze mijn Nokia. Die vinden ze niet goed genoeg en ze leggen hem terug. Ik blij. In de telefoon en het horloge van Bert die op tafel liggen zijn ze niet geïnteresseerd. De buit is binnen. Ze blazen de aftocht. Zo lijkt het althans. Terwijl ze wachten op het bootje waarmee ze worden opgehaald, blijft een pistool op ons gericht. We mogen ons niet bewegen. Een van de jongens vraagt zenuwachtig of hij de plastic zak mag meenemen die buiten op de bank ligt. Ja natuurlijk, knikken we. In de zak zit de mobiele GPS die daar ligt vanwege het ankeralarm. Het apparaat neemt hij niet mee. Ik huil. “Maak dat touw los,” smeekt Bert. We kijken om ons heen. Wat een geluk bij een ongeluk. We missen geen apparatuur en er is niets beschadigd. Via de marifoon proberen we contact te zoeken met de kustwacht en de havenautoriteiten. Geen reactie. Wat achterblijft is een vergeten mes, een stuk touw en een herinnering die hopelijk snel slijt.
28