heen en weer en zie daardoor steeds een ander stukje hemel. Mijn hoofd is amper een meter bij het duizenden vierkante meters grote wateroppervlak vandaan. Het geruis van de golven is soms oorverdovend dichtbij. De zachte wind in mijn gezicht is warm en klam. Bertina doet zachtjes haar werk. Langzaam komt de maan achter wolken op en kleurt die zacht wit. Alleen de felste sterren zijn nu nog te zien. Ik verbeeld me dat het heelal hier dichterbij is dan in Nederland. Het gaat mijn voorstellingsvermogen nog steeds te boven. John en ik, liggend op zo’n kleine, veilige boot, midden op de Atlantische Oceaan.
ZEILVRIENDEN Na vanmorgen hebben we onze zeilvrienden niet meer gezien. Zullen we ze dan na ruim 1000 mijl nu lichtjes: een witte en een groene. Hé, daar zijn ze weer, denk ik opgetogen. Een paar uur een later zeil ik Zanzibar voorbij, toegezwaaid met een zoeklicht. Ik beantwoord de groet door met een zaklamp in ons zeil te schijnen. Dat afkruisen is dus zo gek nog niet: relaxed zeilen, rustig koken, eten, afwassen en bovenal goed slapen! Morgen weer een nieuwe dag.
foto© Bemanning Rhapsody
kwijt zijn? Als ik de wacht van John overneem, zie ik