Zilt120

OP EEN OOR Tegen 11 uur varen Marianne en ik over het Gooimeer naar de Hollandse brug.

We steken een dubbel rif en zetten de fok en kluiver II. Na de brug zeilt het meteen hard - voor Eenhoorns doen dan. Lekker op een oor bruisen we aan de wind door de geul langs Muiderberg.

De masttop snijdt zowat door het haastige wolkendek.

Er valt een stootwil van het kajuitdak, oeps, vergeten vast te zetten. Net als ik in het lij-gangboord sta, stompt een windstoot Eenhoorn verder op een oor, het hele gangboord gaat onder water en ook mijn laarzen.

“Wat moet ik, het grootzeil vieren?” roept Marianne vanaf de helmstok.

“Niks, waait wel over!” roep ik terug, hangend aan de giek, terwijl het water met 5 knoop rond mijn knieën stroomt; Eenhoorn ligt te plat om te reageren op zijn schuurdeur die voor roer doorgaat.

En dat met drie postzegels doek aan de mast. Het schiet door me heen dat zo’n windstoot niet uit een grijze hemel hoort te vallen…