Dolfijntje maart 2016

Balspelen op een grasveld, klimmen op een speeltuig en ravotten op het strand. Later gingen we nog waterfietsen en bosspelen doen.

Het was echter bij het vieruurtje in de speeltuin dat onze jonge vriend instortte.

Sommige jongens zaten ergens rustig te slurpen van hun drankje op te sabbelen op hun koekje of keken naar de anderen die hun snackje al verorberd hadden en zich koning waanden van de rijsaf of de schommels.

Ook als leider geniet je van de zon en je koek maar hou je de bende steeds nauwlettend in de gaten. Zo kwam het ook dat ik merkte dat onze Gilles alleen in een hoekje zat, terwijl dat nooit zijn gewoonte was. Nu ja, het was ook niet verwonderlijk dat hij, na wat er gebeurd was, ook eens alleen wilde zijn, dus gunde ik hem zijn moment.

Toen ik enkele ogenblikken later hem ging aansporen met de andere , . jongens een Gilles zat in kleermakerszit naast een wemelende mierennest en met een stokje plette hij één voor één de mieren. Hij prevelde: "Jij bent de zus van Van Temsche." *plet* "Jij bent de broer van Van Temsche." *plet* En zo ging het nog even door.

Hij leek me niet te horen toen ik zei dat dit helemaal niets zou veranderen, dat de mieren er ook niet aan konden doen, en keek me pas aan met zijn waterige oogjes toen ik mijn arm om zijn schouder legde en met mijn andere hand het stokje zachtjes uit zijn hand nam.

Dan begon hij te huilen en snikken zoals ik nog nooit eerder een kind had horen doen. Zelf kon ik mijn tranen niet bedwingen, en ik nam hem stevig in mijn armen. Zo zaten we er. Een half uur, een uur? Wie zal het zeggen.

De pijn van een kind, daar is geen enkele leider op voorbereid, hoeveel cursussen of workshops je ook volgt.

Hoe ga je om met een kind in rouw? Wat doe je als een kind verscheurd wordt door een vechtscheiding?

Meer dan eens had ik een kind welke tot 's nachts ronddoolde op de zeescoutsbasis, omdat de vader zijn problemen trachtte te verdrinken in het ouderlokaal. Dat een kind plotsklaps veranderde van levenslustige, vrolijke knaap naar een afwezige spraakzame jongen die nergens zin in had.

Die toeklapte als je met hem praatte, bang om iets verkeerds te zeggen.

Verscheurd tussen twee kampen, vader en moeder.

Waarvan je wist dat hij de waarheid niet vertelde als hij zei dat die blauwe plekken kwamen van 'in de speeltuin te vallen'.

Die jongen tegenkomen op een feestje waar hij eigenlijk niet hoort te zijn, maar meegesleurd door één van de ouders.

'Goed' is alles wat hij antwoord als je vraagt hoe het met hem gaat, maar je ziet de vertwijfeling in zijn ogen.

Als leider vraag je je af wat er van zo'n jongens gaat worden. Kinderen zijn altijd slachtoffer. Mijn ervaring zegt dat scouting de nodige afleiding kan geven, de nodige structuur en houvast. In sommige gevallen de nodige discipline en opvoeding. Maar scouting kan nooit een gemis helemaal vervangen. Of dat nu een zusje is, of een ouder.

In vele gevallen zijn de jongens dan ook gestopt met de scouts, om verscheidene redenen. En dat is jammer, want uit eigen ervaring weet ik dat 21