Mijn vader voor de Esperance.
Op deze lege plek kwam de Rigube te liggen.
We kregen een magnifiek uitzicht over de Vecht.
Mijn moeder met mijn oma, mijn zusje en mij. Op de achtergrond ligt de eerste Rigube, met het ronde casco. Als de scheepvaart voorbij voer, kon het flink schommelen. Een vriendinnetje van mij is er weleens zeeziek van geworden.
Allemaal d In 1955 voeren mijn ouders met mijn zusje en mij op sleepboot de Esperance. Ik was vijf, mijn zus drie en mijn moeder was zwanger van een derde kind. Voor die baby was eigenlijk geen plek aan boord – we hadden maar één slaapkamer, waar we met z’n vieren sliepen: mijn vader en moeder in één kooi en mijn zusje en ik in de andere. Voor het derde kind zouden we een kastje moeten leeghalen, en dan nog zou het krap worden. De Esperance sleepte twee bakken zand vanaf de Spiegelpolder, een plas bij Nederhorst den Berg, via de brug van Nigtevecht naar het Amsterdam-Rijnkanaal. Het zand was bestemd voor de huizenbouw in Amsterdam-Noord, en dat werk was aangenomen door de Amsterdamsche Ballast Maatschappij, tegenwoordig Ballast Nedam. Het vereiste een scherpe bocht naar stuurboord om de brug bij Nigtevecht te passeren. Ondanks de stuurmanskunst van kapiteins en bakkenschippers werden de dukdalven voor de brug daarbij maar al te vaak geramd. Die raakten daardoor regelmatig ernstig beschadigd, en Rijkswaterstaat werd het zat om die schade steeds te herstellen. Daarom sommeerden ze de Ballast om er een sleepvlet te stationeren die de zandbakken recht voor de brug kon trekken. DÉ OPLOSSING Het verhaal van de sleepvlet kwam mijn vader ter ore. Hij dacht diep na en kwam tot de conclusie dat het dé oplossing was voor het ruimtegebrek op de sleepboot. Hij gaf bij de Ballast aan dat hij de sleepvlet wel wilde bemannen en vroeg om een nabijgelegen ligplaats voor een arkje. Het moest een plek zijn met uitzicht op de bocht, zodat hij de sleepboten kon zien aankomen. Een radioverbinding was er immers nog niet in die tijd – laat staan gsm-verkeer. Mijn vader kreeg het werk én een ligplaats voor een boot en ark. De eerste hobbel was dus genomen, maar waar haalde hij zo snel een arkje vandaan? Goede raad was duur, en googelen zat er toen nog niet in. Gelukkig was mijn vader niet voor één gat te vangen. Hij reed naar Alkmaar, waar verschillende woonarken lagen, en belde zo-
Een van de sleepboten met lege bakken op de Vecht. 14 | VLOT
14-15_verhalenvanlezers.indd 14
12-06-20 11:20