In het spel “paper-scissors-stone” staan kansberekening en inschatting van wat de ander zal doen centraal. Gokken en anticiperen zorgen voor de plezierige spanning met afwisselend winnen en verliezen. Een deelnemer maakt een schaar en de andere papier: de schaar wint. Zal de deelnemer zijn instrument/materiaal behouden en hopen opnieuw te winnen? Het is bijna een psychologische oefening om de voorspelbaarheid van je tegenstander in te schatten. Je bent in de eerste plaats met de ander bezig. Hoe sterk houdt de kunstenaar zich bezig met wat de toeschouwer verwacht bij het bezoek van zijn tentoonstelling? Vranken doorprikt onze verwachtingen. In het verleden draaide hij al eens de hele ervaring van een tentoonstellingsbezoek om: de toeschouwer moest in het werk stappen en het weer verlaten om het te kunnen bekijken. Dit principe wordt hier op een andere wijze verder gezet: wat verwachten we in een vitrine te zien, waarom lijkt ze leeg? Is ze leeg? Het tonen van glas achter glas leidt tot een weerspiegeling van wat niet in de vitrine ligt, maar er wél in te zien is. De buitenwereld. Net als de mathematicus bepaalt Leon Vranken wat hij ons tonen wil. In zijn vitrine wordt het weerspiegeld, zien wij het, zonder dat het erin aanwezig is. Hoe kan een kunstenaar de toeschouwer keer op keer verrassen, en zo voorkomen dat de tentoonstelling voorspelbaar wordt?
12
NL