opmaak boek.qxd_opmaak boek.qxd 7/03/13 10:55 Pagina 6
Vooral de muziek, want ‘Wie zingend het verborgene vertelt/ Ziet naast de wereld, de hemel tronen.’ Zo eindigt ‘Het oog’ (p.35) en daarom schrijft Frans Boenders sonnetten en laat hij woorden en betekenissen en ideeën en emoties rijmen. En daarom kiest hij voor elke cyclus als motto betekenisvolle maar tegelijk o zo muzikale gedichten van respectievelijk Gérard de Nerval, Joseph de Chesnes en Maurice Scève. Ricardo Reis, zo vertelt Pessoa ons, liep school bij de jezuïeten. Frans Boenders legt ons in ‘Jezuïtisme’ (p.26) klaar en duidelijk uit welke consequenties dit mogelijk heeft: ‘Verzet vanbinnen, langs buiten heel correct’, en een geur van koffie. Inhoud en vorm: dit ‘weet’ ik en zo toon ik het. Daarom. En ook omdat poëzie ‘the breath and finer spirit of all knowledge’ is, aldus William Wordsworth. Zo begrijpt u meteen waarom ik ‘weet’ tussen aanhalingstekens plaats en ook, naar ik meen, waarom Frans Boenders gedichten schrijft. Maar wie vaak met poëzie omgaat, wie vaak in gedichten vertoeft, vermoedt al snel dat de tegenstellingen vaak schijn zijn. Poëzie is paradox. Er wordt geschrapt om meer te zeggen. Inhoud geeft vorm, vorm inhoud. Schreeuw en zang ontmoeten elkaar en gaan in elkaar op. Het ongerijmde rijmt. ‘Kan men menen/ Dat afwezigheid iets oproept, dat zwart niets bevat?’ (uit ‘Maya’, p.46)