Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι οι δύο ληστές δεν είχαν καρφωθεί στο σταυρό τους αλλά είχαν τα χέρια τους δεμένα με σχοινί. Αυτό μαρτυρεί κάτι που πολλοί ιστορικοί περιγράφουν, ότι δηλαδή ο θάνατος του ανθρώπου που είχε εξαρτηθεί στο σταυρό επέρχεται ακόμα και με το δέσιμο των χειρών, από ασφυξία, δίχως καρφιά, ποινή που είναι γνωστή εξάλλου και ως “Aufbinden” στο γερμανικό στρατό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κάρφωμα στο σταυρό, το οποίο σήμερα έχει διαπιστωθεί ότι έγινε στον καρπό και όχι στην παλάμη του Ιησού ώστε να κρατάει το βάρος του σώματός Του, έκανε το μαρτύριο ακόμα πιο οδυνηρό. Ο Κικέρων που είχε παρακολουθήσει σταυρικό θάνατο, θα γράψει ότι «πρόκειται για το πλέον φρικτό βασανιστήριο που έχει παρακολουθήσει ποτέ» («Cruderissimum et deterimum Supplicium»). Τον θάνατο του Χριστού διαπί-
στωσαν και οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, έμπειροι από πολλές σταυρώσεις στρατιώτες, ενώ ο Ρωμαίος στρατιώτης, για να βεβαιωθεί για το θάνατο, έδωσε το θανάσιμο χτύπημα λογχεύοντας την πλευρά του Κυρίου από την οποία ευθέως έτρεξε αίμα –και ύδωρ-, ένδειξη ότι είχαν τρωθεί ζωτικά όργανα. Αλλά και περαιτέρω, ο ατμοσφαιρικός αέρας που μπήκε έξω από τους πνεύμονες, ήταν ικανός να επιφέρει ακαριαία το θάνατο (πνευμονοθώρακας). Να σημειωθεί, τέλος, ότι μέχρι να γίνει η αποκαθήλωση, είχε περάσει αρκετός χρόνος κατά τον οποίο ο Εσταυρωμένος είχε μείνει επί του σταυρού. Ακόμα, όμως, και αν παρέμενε ζωντανός ο Κύριος ως τότε, το παχύρρευστο μίγμα σμύρνης και αλόης, με το οποίο διεπότιζαν όλο το νεκρικό σάβανο που περιτύλιγε το σώμα του νεκρού, δημιουργούσε ένα τελείως αεροστεγές περιβάλλον που θα προκαλούσε θάνατο από
ασφυξία. Περαιτέρω, πώς θα μπορούσε ο Χριστός, ακόμα κι αν εξακολουθούσε να ζει, να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό κλοιό του σαβάνου και να αποκυλίσει τον βαρύ λίθο; Πώς κατάφερε ένα τόσο βασανισμένο σώμα να περπατήσει τόσο γρήγορα, ώστε να φθάσει δύο ανθρώπους που βάδιζαν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Ιερουσαλήμ, να συνοδοιπορήσει μαζί τους για μεγάλη απόσταση, και να ακτινοβολεί σφρίγος και λάμψη αντί να προκαλεί τον οίκτο; Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρίες όπως αυτή της νεκροφάνειας, διατυπώθηκαν μόλις τον 19ο αιώνα, αφού δηλαδή είχαν εκλείψει τελείως οι άνθρωποι που διατηρούσαν μια ζωντανή περιγραφή του μαρτυρίου του Σταυρού. Καμία από τις μεγάλες αιρέσεις, σε κανέναν διωγμό κατά του Χριστιανισμού δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Χριστός όντως πέθανε επί του Σταυρού.
Οι ψευδαισθήσεις των μαθητών! Μεγάλη είναι η αμφισβήτηση των εμφανίσεων του αναστημένου Ιησού. Σύμφωνα με τη θεωρία των «ψευδαισθήσεων», οι μυροφόρες έπεσαν θύματα παραίσθησης, έπλασαν ένα μύθο, επηρέασαν τους μαθητές και άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους να έχουν ψευδαισθήσεις. Αυτή η απλοϊκή θεώρηση των πραγμάτων προσκρούει στα πορίσματα τόσο της επιστήμης της ιατρικής, όσο και στην κοινή λογική, αφού αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Ως γνωστόν οι μαθητές ήταν τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι μετά τα γεγονότα της Σταύρωσης. Πίστευαν ότι η υπόθεση είχε τελειώσει. Πώς είχαν μετά ψευδαί-
σθηση απ’ τη στιγμή που δεν ήταν προδιατεθειμένοι ψυχολογικά ότι θα τον δουν; Δεν είχαν τέτοια εμμονή που ψυχολογικά θα δικαιολογούσε ενδεχομένως μια παραίσθηση. Αντιθέτως εκείνοι, ακόμα και όταν έλαβαν το μήνυμα ότι είδαν τον Χριστό αναστημένο, αρνήθηκαν να το πιστέψουν. Απ’ την άλλη, η ψυχολογική ανάλυση της προσωπικότητας των μαθητών δείχνει ότι δεν ήταν καθόλου επιρρεπείς σε ψευδαισθήσεις, αλλά ότι ήταν άνθρωποι πολύ ρεαλιστές. Ενδεικτικά αναφέρουμε, τον Ματθαίο, τον τελώνη που πέρασε τη ζωή του πάνω σε λογαριασμούς, τον Θωμά, με την παροιμιώδη δυσπιστία του, τον ρεαλιστή Πέτρο
που έφτασε να βλέπει τη Μεταμόρφωση του Κυρίου και η πρώτη του αντίδραση να είναι ότι θα χρειαζόντουσαν σκηνές για να καταλύσουν. Και τι να πούμε για τον Παύλο, που θέριζε την εκκλησία με τους διωγμούς του και τους υπόλοιπους 500 ανθρώπους που είδαν τον Αναστάντα; Όχι μόνο Τον είδαν, αλλά και συζήτησαν μαζί Του, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, Τον είδαν να τρώει μπροστά τους ψάρι και κηρύθρα από μέλισσα. Επί 40 ημέρες, αδιάκοπα επαναλαμβανόταν η εμπειρία της Αναστάσεως με τον ίδιο ρυθμό, γεγονός που κατά την ιατρική επιστήμη αποκλείεται να οφείλετο σε παραίσθηση.
Η απάτη των μαθητών
6
Ώστε η μόνη διέξοδος αμφισβήτησης που μένει, αφού δεν εξαπατήθηκαν οι απόστολοι, είναι να εξα-
πάτησαν οι ίδιοι. Όμως και η θεωρία της απάτης δεν αντέχει στην κρησάρα της λογικής. Κατ’ αρχάς,
τα πρόσωπα που μαρτυρείται ότι είδαν τον Ιησού ήταν πάρα πολλά και για πολλά χρόνια μετά, χωρίς