The Walking Dead. Żywe Trupy. Zejście

ROBERT

KIRKMA N

PR Z E DSTAWIA

ŻYWE TRUPY

Z E JS C I E

SERIA „THE WALKING DEAD”: Trylogia o Gubernatorze

1) NARODZINY GUBERNATORA 2) DROGA DO WOODBURY 3) UPADEK GUBERNATORA część 1 UPADEK GUBERNATORA część 2 Inne książki

ZEJŚCIE Wkrótce:

INWAZJA (ang. Invasion)

R OBE RT

K IR K M A N

PRZEDSTAWIA

ŻYWE TRUPY

JAY

BONANSI N G A

ZEJSCIE

TŁUMACZENIE

BARTOSZ CZARTORYSKI

KRAKÓW 2015

Robert Kirkman’s The Walking Dead: Descent Text Copyright © 2014 by Robert Kirkman, LLC. Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2015 Copyright © for the Polish translation Bartosz Czartoryski 2015 Redakcja i korekta – Sonia Miniewicz, Aneta Wieczorek / Editor.net.pl Opracowanie typograficzne i skład – Joanna Pelc Okładka – Paweł Szczepanik / BookOne.pl Rysunek na okładce – Rafał Szłapa Published by arrangement with St. Martin’s Press, LLC. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie I, Kraków 2015 ISBN: 978-83-7924-350-1

www.wydawnictwosqn.pl Szukaj naszych książekk również w formie e ej elektronicznej

DYSKUTUJ O KSIĄŻCE //WydawnictwoSQN / /SQNPublishing //WydawnictwoSQN

NASZA KSIĘGARNIA www.labotiga.pl N Wspieramy środowisko! Książka została wydrukowana na papierze wyprodukowanym zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej.

Pamięci Jane Catherine Parrick 3 grudnia 1928 – 21 marca 2014

PODZIĘKOWANIA

Zaciągnąłem ogromny dług wdzięczności u Mistrza, żywej legendy, pana Roberta Kirkmana, człowieka, który wręczył mi kluczyki do rodzinnego sportowego auta. Dziękuję też Davidowi Alpertowi za jego niezwykłą umiejętność makrozarządzania, Andy’emu Cohenowi za podzielenie się ze mną rozległą wiedzą o świecie i ironiczne komentarze, Brendanowi Deneenowi za spektakularną redakcję i wytłumaczenie mi różnicy pomiędzy słowami „bynajmniej” i „przynajmniej”, Nicole Sohl za kontrolę ruchu, Justinowi Velelliemu za cudny PR, Lee Ann Wyatt z The Walker Stalkers za przyjęcie godne gwiazdy rocka i Kemperowi Donovanowi z Circle of Confusion za pokazanie mi paru genialnych sztuczek. Muchas gracias także dla Jima Mortensona i Joego Chouinarda z Comix Revolution Evanston, Charlesa Robinsona z Eagle Eye Books Atlanta, Jamesa z The Walker Stalkers oraz Stephanie Hargadon, Courtney Sanks, Bryana Ketta, Morta Castle’a, Jeffa Siegela, Shawna Kirkhama, dobrych ludzi ze Skybound i moich dwóch hipsterskich synów, Joeya i Billa Bonansingów (kocham was, panowie). I na koniec chciałbym wykrzyczeć swoje podziękowania dla miłości mojego życia, niesamowitej artystki, przyjaciółki i wspólniczki w zbrodni, Jill M. Norton (Lo ti amerò per sempre).

CZĘŚĆ PIERWSZA

Jezioro ognia Nadeszły dni pomsty, nadeszły dni odpłaty. Izrael wtedy pozna, czy prorok jest głupcem, mąż natchniony szalonym, z powodu twoich win i wielkiej nienawiści.

Efraim czyha przy namiocie proroka, sidło ptasznika jest zastawione na wszystkich jego drogach, nienawiść w domu jego Boga.

– Księga Ozeasza 9:7–8*

* Wszystkie cytaty pochodzą z Biblii Warszawskiej – przyp. tłum.

JEDEN

Cichy poranek stwarza pozory spokoju, lecz ta spalona doszczętnie łupina, jeszcze niedawno mogąca nazywać się miasteczkiem, niedługo będzie się nim cieszyć, podgryzana przez nadciągające kłopoty, które, przynajmniej z początku, nawarstwiają się niezauważone przez mieszkańców.

Rozchodzi się miarowe walenie młotków i zgrzytanie pił. Niesione wiatrem nawoływania stają się coraz śmielsze. Sprzyjające pracy, zadziwiająco przyjemne zapachy drzewnego dymu, smoły i kompostu wypełniają ciepłe powietrze. Atmosfera odnowy – może nawet nadziei – jest niemalże namacalna. Nieznośny upał już daje się mocno we znaki, choć od lata dzieli pracujących dobry miesiąc albo nawet i dwa, bowiem dzikie róże rosnące chętnie przy niszczejących torach kolejowych jeszcze nie zmarniały, a niebo ma, jak zwykle w tej części kraju w ostatnich tygodniach wiosny, charakterystyczną, intensywną barwę jaja rudzika.

Zdopingowani przez burzliwy upadek reżimu, a także realną możliwość demokratycznej koegzystencji, zgodnego życia pośród ruin cywilizacji dotkniętej przez śmiertelną epidemię, obywatele Woodbury w stanie Georgia – położonego około osiemdziesięciu kilometrów od Atlanty małego kolejowego miasteczka, z którego pozostały jedynie okopcone

14

jay bonansinga

budynki i podniszczone, spękane, zaśmiecone ulice – zrekonstruowali swoją niedużą społeczność niczym łańcuch DNA, tym razem formując trwalszy, silniejszy organizm.

Lilly Caul jest bezpośrednią przyczyną tego swoistego renesansu.

Jednak ta szczupła, urodziwa, zaprawiona w boju młoda kobieta o kasztanowych włosach i twarzy w kształcie serca niechętnie stanęła na czele osiedla.

Jej głos rozlega się z każdego zakątka miasteczka, niesiony przez łagodną bryzę, która nadaje mu autorytarny ton i unosi nad wierzchołki dębowego zagajnika i topoli porastających promenadę ciągnącą się na zachód od toru wyścigowego. Zdaje się, że słychać ją z otwartych okien, alejek i zakamarków areny, kiedy rozprawia z werwą godną florydzkiego agenta nieruchomości próbującego opchnąć stojącą na nabrzeżu posiadłość.

– Zabezpieczona strefa nie jest duża, muszę to przyznać – mówi otwarcie niezidentyfikowanemu słuchaczowi – ale planujemy ją poszerzyć i przesunąć tamto ogrodzenie przynajmniej o długość jednego budynku na północ, a z tamtej strony, na południu, może nawet o dwa albo trzy, i niedługo doczekamy się tutaj miasta w mieście, gdzie dzieciaki podczas zabawy nie będą musiały drżeć o swoje życie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, pewnego dnia staniemy się niezależni i samowystarczalni.

Motywujący monolog Lilly rozchodzi się echem po osiedlu i penetruje każdy kącik miejskiego stadionu, jeszcze niedawno będącego królestwem nieokiełznanego szaleństwa – organizowano tam bowiem krwawe walki – gdzie pod kratką odpływową uwięziona jest ciemna postać, której zwęglona twarz odwraca się w kierunku, skąd dochodzi głos, z mechaniczną nagłością talerza satelitarnego odbierającego sygnał z przestrzeni kosmicznej.

Chudzielec ten niegdyś pracował na farmie, lecz po śmierci jego mięśnie zwiotczały, a gęsta czupryna słomianych włosów znacznie się przerzedziła. Ożywiony truposz z poczerniałą od płomieni twarzą wpadł przez uszkodzoną kratkę podczas niedawnego zamieszania, które ogarnęło dotknięte pożarem miasteczko, i od tamtej pory – a minął już

the walking dead. żywe trupy

15

tydzień – siedzi tam, przez nikogo niezauważony, taplając się w błocie, ciemności i smrodzie.

Stonogi, żuki i inne robactwo łazi niestrudzenie po jego trupio bladej twarzy i podartych jeansach, których materiał jest tak poprzecierany, że ledwie można go odróżnić od martwej skóry. Zbłąkany szwendacz, pojmany niegdyś przez okrutnych gladiatorów zaszczycających arenę swoją obecnością, jest tylko jednym ze zmartwień, z których istnienia nie zdają sobie jeszcze sprawy mieszkańcy miasteczka, łącznie z Lilly, a które okażą się brzemienne w skutkach.

Głos dziewczyny staje się głośniejszy z każdym krokiem. Panna Caul zbliża się do areny, a za nią słychać szuranie jeszcze kilku par stóp.

– Pewnie zadajecie sobie pytanie: „Czy mam przywidzenia, czy kiedy nikt nie patrzył, nad miasteczkiem przeleciał gigantyczny latający spodek?”. Oto tor wyścigowy w Woodbury, który określić można pozostałością z dawnych, szczęśliwszych lat, gdy w piątkowe popołudnie do pełni szczęścia ludziom wystarczał kubełek smażonego kurczaka i gromada nacierających na siebie starych aut, plujących obficie spalinami. Nadal dumam, co z nim zrobić… ale myślimy nad urządzeniem tam ogromnego publicznego ogrodu.

Martwy farmer kryjący się w śmierdzącym bajorze przepustu ściekowego ślini się na perspektywę rychłego kontaktu z żywą tkanką. Zaczyna bezwarunkowo kłapać szczęką, zgrzyta cichutko zębami i przysuwa się do ściany kanału, ślepo macając powietrze, jakby chciał schwytać promienie słońca przeciskające się przez kratę. Przez cienkie żelazne pręty patrzy na cienie siedmiorga idących w jego stronę ludzi. Pchany instynktem, przypadkowo opiera prawą stopę na kępie trawy porastającej kruszące się cegły.

Szwendacze nie potrafią się wspinać, nie kieruje nimi cel inny niż bezmyślna konsumpcja, nie czują nic poza głodem, ale ten trup nieoczekiwanie znajduje odpowiednie podparcie i dosięga krawędzi kratki, przez którą poprzednio spadł.

I kiedy jego mlecznobiałe, okrągłe jak guziki oczy nareszcie mogą wyjrzeć poza ciemność studzienki, natychmiast skupiają się na najbliższej postaci: małej dziewczynce w łachmanach, ośmio-, może

16

jay bonansinga

dziewięcioletniej, która idzie z grupą dorosłych, przy Lilly, z naiwną, szczerą ciekawością wypisaną na umorusanej twarzy.

Czający się pod ziemią trup spina się jak ludzka sprężyna, wydając przy tym niski warkot niczym zatarty silnik, jego martwe mięśnie drgają, pobudzone sygnałami przesyłanymi przez ożywiony system nerwowy. Poczerniałe, pozbawione warg usta odlepiają się od pokrytych nalotem zielonych zębisk, ślepia przypominające mleczne koncentrują się na ofierze.

– Prędzej czy później usłyszycie pewne plotki – mówi Lilly do swoich wymizerowanych gości, przechodząc zaledwie centymetry od kratki odpływowej.

Kobieta oprowadza niedużą grupę, na którą składa się rodzina nazwiskiem Dupree – wychudzony, na oko czterdziestoletni ojciec Calvin, jego zabiedzona żona Meredith i troje obdartusów: dwunastoletni Tommy, dziewięcioletnia Bethany i pięcioletni Lucas. Klan Dupree zawitał do miasteczka Woodbury zeszłej nocy w poobijanym kombi, Fordzie LTD. Padali z niedożywienia, stąpając po cienkiej granicy życia i śmierci; praktycznie odbijało im z głodu. Lilly się nimi zaopiekowała. Osiedle potrzebuje rąk do pracy, nowych mieszkańców, świeżej krwi, ludzi, którzy pomogą temu miejscu rozkwitnąć i wezmą na swoje barki ciężkie zadanie zbudowania zgodnej społeczności.

– Równie dobrze możecie usłyszeć je ode mnie – dodaje Lilly, przystając.

Ma na sobie uniwersytecką bluzę z kapturem i podarte jeansy, kciuki zatknęła za pas z bronią. Choć ledwie przekroczyła trzydziestkę, na jej twarzy odcisnęło się piętno ostatnich miesięcy, znacznie ją postarzając. Czerwonawe pukle spięła w koński ogon, jej orzechowe oczy lśnią, a iskierka błyszcząca w mroku źrenicy zdradza po części nieprzeciętną inteligencję, a po części doświadczenie godne zaprawionego w boju

the walking dead. żywe trupy

17

wojownika, który widział już niejedno. Dziewczyna ogląda się przez ramię i woła do siódmej, stojącej za nią postaci: – Chcesz im opowiedzieć o Gubernatorze, Bob? – Niekoniecznie – mówi starszy mężczyzna o umęczonym uśmiechu rozświetlającym jego pooraną zmarszczkami, szorstką twarz; ciemne włosy zaczesał do tyłu, odsłaniając pożłobione istnymi koleinami czoło.

Pas z amunicją przerzucił przez mokrą od potu batystową koszulkę. Bob Stookey, mimo że ma przeszło metr osiemdziesiąt wzrostu, garbi się, przygnieciony ciągłym zmęczeniem charakterystycznym dla trzeźwiejącego pijaczyny, którym w rzeczywistości jest. – Ty gadaj, Lilly, dziecino.

– Okej… no więc… przez większą część roku – zaczyna mówić kobieta, patrząc to na jednego członka rodziny Dupree, to na drugiego; chce w ten sposób podkreślić wagę słów, jakie zaraz wypowie – całe to miasto musiało znosić tyranię niebezpiecznego człowieka imieniem Philip Blake. Sam wolał nazywać się Gubernatorem. – Pozwala sobie na krótkie westchnięcie, ni to śmiech, ni to obrzydzenie. – Tak… zdajemy sobie sprawę z ironii. – Bierze oddech. – Tak czy inaczej… był zwyczajnym socjopatą, paranoikiem cierpiącym na urojenia. Jednak jakoś dawał sobie radę. Ciężko mi to przyznać, ale… przynajmniej przez jakiś czas wydawał się większości z nas złem koniecznym.

– Przepraszam… eeee… Lilly, prawda? – odzywa się Calvin Dupree.

Nieduży, żylasty mężczyzna o bladej karnacji i mięśniach robotnika ma na sobie wiatrówkę tak brudną, że mogłaby uchodzić za fartuch rzeźnika. Lecz jego oczy są czujne, emanuje z nich ciepło i otwartość, choć jest człowiekiem małomównym, jak bodaj każdy, kto odczuwa trudy błąkania się Bóg jeden wie jak długo po pustkowiach.

– Nie jestem pewien, co chcesz przez to powiedzieć – mówi, oglądając się na żonę. – To znaczy… jesteśmy wdzięczni za gościnę i tak dalej, ale dokąd zmierzasz?

Meredith wbija wzrok w chodnik, przygryzając wargę. Niska kobiecina w podartej letniej sukience sprawia wrażenie szarej myszki. Odkąd tutaj przyjechali, odezwała się może ze trzy razy, nie licząc pochrząkiwań i przytaknięć. Ostatniego wieczoru zostali nakarmieni, Bob udzielił

18

jay bonansinga

im pierwszej pomocy, po czym udali się na spoczynek. Żona kręci się teraz, niespokojna, czekając, aż Calvin dopełni patriarchalnego obowiązku. Za jej plecami dzieci patrzą po sobie wyczekująco.

Każde z nich wydaje się oszołomione, zbzikowane, jakby bały się byle szmeru. Dziewczynka, Bethany, stoi tylko parę centymetrów od feralnej kratki odpływowej, ssie kciuka, a pod pachą ściska podniszczoną lalkę, zupełnie nieświadoma grozy przyczajonej w ciemnościach kanału.

Od paru dni smród bijący ze ścieku – natychmiastowo rozpoznawalny odór gnijącego mięsa, jaki roznoszą szwendacze – brano za fetor starych nieczystości, a ciche powarkiwanie uznano za pogłos szumiącego generatora. Trupowi udało się wcisnąć powykrzywiane jak szpony paluchy pomiędzy pręty kratki, gnijące paznokcie już niemal zahaczają się o rąbek dziecięcej sukienki.

– Rozumiem wasze zmieszanie – mówi do Calvina Lilly, patrząc mu prosto w oczy. – Nie znacie nas, niczego o nas nie wiecie. Pomyślałam po prostu… że nie będziemy niczego kryć. Pełna jawność. Gubernator wykorzystywał ten tor jako… arenę. Gladiatorzy walczyli tutaj z kąsaczami, zapewniając ludziom rozrywkę, nic miłego. Niektórzy z nas nadal wzdrygają się na samą myśl. Ale przejęliśmy całe to miasteczko i oferujemy wam schronienie, bezpieczne miejsce do życia. Chcemy, abyście tutaj zamieszkali. Na stałe.

Calvin i Meredith Dupree wymieniają spojrzenia, kobieta przełyka ciężko ślinę, nadal wpatrzona w ziemię. Na twarzy jej małżonka maluje się dziwaczny grymas – niemal tęskny – mężczyzna odwraca głowę i zaczyna mówić: – Lilly, to bardzo hojna propozycja, ale również chcę być z tobą szczery i…

Przerywa mu skrzypienie zapadającej się, pordzewiałej kratki i dziewczęcy, pełen strachu pisk.

Rzucają się w stronę dziecka.

Bob sięga po swoje magnum .357.

Lilly jest już w połowie drogi do dziewczynki, paroma susami przesadza popękany chodnik.

Czas jakby stanął w miejscu.

the walking dead. żywe trupy

19

Od wybuchu epidemii, co miało miejsce prawie dwa lata temu, zmiana wzorca zachowań tych, którym udało się przeżyć, odbyła się stopniowo, subtelnie, niemal niezauważalnie. Skąpane we krwi pierwsze dni Przemiany, które wydawały się z początku jedynie chwilowym kryzysem – co uwidaczniały nagłówki gazet grzmiących o zmarłych kroczących ulicami miast, końcu świata i rychłej śmierci żyjących – a stały się codziennością, zanim ktokolwiek zdążył się na dobrą sprawę zorientować.

Ocalałym coraz sprawniej przychodziło „przecięcie wrzodu”, rzucenie się do ataku bez zbędnego ceremoniału, rozwalenie łba szalejącym truchłom tym, co mieli akurat pod ręką – dziadkową strzelbą, przypadkowym narzędziem rolniczym, drutem do dziergania, zbitym kieliszkiem od wina, zabraną z kominka rodzinną pamiątką – aż stało się to nużącym, makabrycznym rytuałem. Nie było czasu na traumę, smutek i żal, które zastąpiło kolektywne odrętwienie. To uczucie znają dobrze żołnierze czynnej służby. I detektywi z wydziału zabójstw. A także pielęgniarki z ostrego dyżuru i sanitariusze. Łączy ich również mały brudny sekrecik: z czasem wcale nie jest łatwiej. Bo trzeba z tym całym niepokojem żyć.

Każde ujrzane okropieństwo, każda nonsensowna śmierć, każdy dziki, krwawy akt przemocy dokonany w imię przetrwania zostaje z tobą już na zawsze, zbierając się niczym muł na dnie serca, aż jego ciężar staje się nie do wytrzymania.

Lilly Caul nie dobrnęła jeszcze tak daleko – co zademonstruje za parę sekund rodzinie Dupree – ale jest na dobrej drodze. Zaledwie parę butelek taniego burbona i kilka nieprzespanych nocy dzieli ją od załamania nerwowego, dlatego musi zaludnić Woodbury, łaknie kontaktu z drugim człowiekiem, potrzebuje wspólnoty, potrzebuje miłości, potrzebuje nadziei i łaski, szuka ich, gdziekolwiek tylko może. Nie waha się więc ani chwili, skacze z zaciętością na rozkładającego się trupa farmera, kiedy ten wypełza ze swojego leża i chwyta podartą sukienkę młodziutkiej Dupree.

20

jay bonansinga

Lilly zaledwie paroma susami pokonuje pięć metrów dzielące ją od dziewczynki, jednocześnie sięgając do niedużej kabury przypiętej z tyłu paska po swojego Rugera SR kalibru 22. Broń jest wyposażona w mechanizm spustowy z samonapinaniem, a dziewczyna trzyma ją odbezpieczoną, z nieodciągniętym kurkiem. Pojedynczy magazynek pistoletu mieści osiem kul gotowych do wystrzelenia plus jedną w komorze – nie jest to może zbyt wiele, ale wystarczy, aby dobrze wykonać swoją robotę.

Lilly celuje w półkroku, skoncentrowana, jakby patrzyła na trupa przez wąski tunel; nie pozwalając, żeby cokolwiek ją rozproszyło, biegnie ku wrzeszczącemu dziecku.

Stwór z kanału zaplątał jedną ze swoich szkieletowych łap w kraciastą bawełnę dziewczęcej sukieneczki. Bethany traci równowagę i pada na ziemię. Krzyczy i krzyczy, próbując się odczołgać, ale potwór trzyma mocno i gryzie powietrze tuż obok jej obutych w adidasy stóp, ociekające śluzem siekacze kłapią niczym kastaniety, zbliżając się do miękkiej skóry lewej łydki dziewczynki.

Czas jakby ulega sennemu zawieszeniu, do czego ci, którym przyszło żyć w epoce epidemii, zdążyli się już praktycznie przyzwyczaić. Zanim Lilly zdąża poczęstować szwendacza ogniem piekielnym, pozostali dorośli i dwójka dzieci, jak na zawołanie, równocześnie odskakują odruchowo o krok, wstrzymując oddech. Calvin sięga po zatknięty za pas nóż myśliwski, Bob łapie magnum, Meredith zasłania usta dłonią i wydaje z siebie cichy jęk przerażenia, zaś rodzeństwo Bethany patrzy na siostrę z szeroko otwartymi oczyma, sparaliżowane strachem.

Lilly, z rugerem uniesionym i gotowym do strzału, jest już tuż przy kąsaczu, odpycha dziewczynkę na bok koniuszkiem buta, jak najdalej od niebezpieczeństwa, zbliżając lufę do głowy szwendacza, który nadal nie puszcza prującej się sukienki. Bethany wije się na betonie.

Cztery szybkie strzały dosięgają czaszki potwora. Huknęło, jakby ktoś przebijał balon.

Krwawy deszcz obmywa portyk za plecami stwora, od czerepu odpada kawał kości wielkości herbatnika. Były farmer w jednej chwili pada na ziemię, jego głowa uderza o beton, rozbryzgując naokoło czarną maź.

the walking dead. żywe trupy

21

Lilly odsuwa się od trupa, mrugając jak szalona. Próbuje złapać i uspokoić oddech. Usiłuje ominąć kałużę, nie chcąc w nią wdepnąć. Zabezpiecza broń.

Bethany nie przestaje się wydzierać i lamentować, a Lilly zauważa, że łapa truposza nadal kurczowo trzyma rąbek kraciastej bawełnianej sukienki – rigor mortis zacisnęło martwe stawy. Dziewczynka rzuca się i łapczywie połyka hausty powietrza, jakby po tylu miesiącach życia w koszmarze nie potrafiła się już zdobyć na płacz. Lilly podchodzi do niej i mówi: – Już dobrze, skarbie, tylko tam nie patrz.

Odkłada pistolet i przytula dziecko do piersi. Pozostali zbierają się przy nich, Meredith klęka, a Lilly nadeptuje na trupią dłoń.

– Nie patrz – powtarza i odrywa kawałek sukienki. – Nie patrz, kochanie.

Bethany nareszcie udaje się zapłakać.

– Nie patrz – szepcze pod nosem Lilly, bardziej do siebie niż do dziewczynki.

Meredith rozpaczliwym ruchem bierze córkę w objęcia i mówi do niej cichutko: – Nic ci nie będzie, Bethany, skarbie. Już dobrze… już dobrze.

– To koniec – dodaje Lilly, jakby próbowała przekonać samą siebie, po czym wzdycha z udręką i raz jeszcze powtarza zbolałym głosem: – Nie patrz.

A jednak patrzy.

Prawdopodobnie powinna przestać zerkać na trupy po tym, jak do nich strzeli, ale nie może się powstrzymać. Gdy już rozprysną się mózgi, z ich przegniłych twarzy zniknie wyraz niepohamowanej determinacji, a rozkładającą się skorupę wypełni śmierć, Lilly widzi ludzi, którymi szwendacze niegdyś byli. Dlatego patrzy teraz nie na stwora, a farmera, który miał swoje sny i marzenia. Pewnie ukończył jedynie podstawówkę, ale miał przejąć gospodarstwo po chorym ojcu. Patrzy na gliniarzy, pielęgniarki, doręczycieli, sprzedawców sklepowych i mechaników. Patrzy na swojego ojca, Everetta Caula, który ugrzązł w jedwabistej

22

jay bonansinga

wyściółce trumny, oczekując na pochówek; jest spokojny i pogodny. Patrzy na przyjaciół i bliskich, których utraciła, gdy epidemia przetoczyła się przez świat – Alice Warren, doktora Stevensa, Scotta Moona, Megan Lafferty i Josha Hamiltona. Myśli o jeszcze jednej ofierze całej tej katastrofy, kiedy zgrzytliwy głos wyrywa ją z odrętwienia: – Lilly, dziecino? – to Bob. Brzmi słabo, jakby mówił z bardzo daleka. – Jak tam?

Przez krótką, ulotną chwilę, patrząc na martwą twarz farmera, Lilly myśli o Austinie Ballardzie, androgynicznym, przystojnym jak gwiazda rocka chłopaku o długich rzęsach, który poświęcił się na polu bitwy, aby ratować ją i połowę ludzi z Woodbury. Czy był jedynym mężczyzną, którego panna Caul naprawdę szczerze kochała?

– Lilly? – Głos Boba jest nieco silniejszy, ale niezmiennie zaniepokojony. – Jak się czujesz?

Dziewczyna wzdycha z rezygnacją.

– Nic mi nie jest. Naprawdę.

Nagle, bez ostrzeżenia, prostuje się jak strzała. Skinąwszy Bobowi głową, wkłada broń z powrotem do kabury. Oblizuje usta i zerka na swoich towarzyszy.

– A z wami wszystko okej? Dzieciaki?

Pozostała dwójka powoli przytakuje, patrząc na Lilly, jakby ta właśnie zeszła z księżyca. Calvin chowa nóż, klęka i głaszcze córkę po głowie.

– Nic jej nie jest? – pyta żonę, która ma oczy pełne łez. Kobieta odpowiada mu pojedynczym nerwowym skinieniem.

Calvin wzdycha i wstaje. Podchodzi do Lilly, która pomaga Bobowi przeciągnąć trupa pod betonowy daszek, żeby później się go pozbyć.

Dziewczyna podnosi się, wyciera dłonie o jeansy i odwraca się do swojego gościa: – Przepraszam, że musieliście na to patrzeć – mówi. – Jak się czuje dziewczynka?

– Nic jej nie będzie, to silna sztuka – odpowiada Calvin, patrząc Lilly prosto w oczy. – A ty?

the walking dead. żywe trupy

23

– Ja? – Lilly wzdycha głęboko. – W porządku. – Ociężale wypuszcza powietrze. – Jestem po prostu zmęczona.

– Kto nie jest. – Mężczyzna lekko przekrzywia głowę. – Nieźle radzisz sobie z bronią.

Dziewczyna wzrusza ramionami.

– Nie wiem. Może. – Spogląda w stronę centrum osiedla. – Trzeba mieć oczy otwarte. Ostatnio mieliśmy spore zamieszanie. Straciliśmy część ogrodzenia. Nadal kręci się tu parę zbłąkanych owieczek. Ale mamy już wszystko pod kontrolą.

– Nie wątpię. – Calvin pozwala sobie na wymuszony uśmiech.

Lilly zauważa na jego szyi łańcuszek, na którego końcu dynda spory srebrny krzyżyk.

– Co myślisz? – pyta.

– O czym?

– O zostaniu tutaj. Osiedleniu się z rodziną. Jak będzie?

Calvin Dupree bierze głęboki oddech i spogląda to na swoją żonę, to na córkę.

– Nie chcę ściemniać… To niezły pomysł. – Oblizuje w zadumie wargi. – Od dłuższego czasu jesteśmy w trasie, dzieciaki przeszły piekło.

– Będziecie tu bezpieczni, szczęśliwi… Możecie wieść normalne życie… Na tyle, na ile się da.

– Nie mówię nie. Proszę tylko o… chwilę, żebyśmy mogli to przemyśleć. Pomodlić się o radę.

Lilly kiwa głową.

– Oczywiście – odpowiada, choć zastanawia się, jak to będzie mieć obok siebie gorliwego chrześcijanina.

Niektórzy ludzie Gubernatora deklarowali zawzięcie, że Bóg jest po ich stronie, powoływali się na Jezusa i gadali, jakby urwali się nawet nie tyle z kółka oazowego, co z programu prowadzonego przez rozsierdzonego kaznodzieję. Ona sama nie poświęcała religii zbyt wiele uwagi.

Owszem, modliła się niekiedy bezgłośnie już po wybuchu epidemii, ale w jej mniemaniu to się nie liczy. I jak to o niej świadczy?

24

jay bonansinga

– Nie ma pośród nas ateuszy – mówi, patrząc prosto w szarozielone oczy Calvina. – Dostaniecie tyle czasu, ile tylko potrzebujecie. – Uśmiecha się. – Rozejrzycie się, poznajcie osiedle…

– Nie będzie takiej potrzeby – przerywa jej czyjś głos.

Odwracają się do klęczącej przy drżącym dziecku kobiety. Meredith Dupree głaszcze dziewczynkę po głowie, nawet nie podnosząc na nich wzroku.

– Doceniamy waszą gościnność, ale ruszamy jeszcze tego popołudnia.

Calvin wbija wzrok w ziemię.

– Kochanie, nawet nie przedyskutowaliśmy, co…

– Bo nie ma czego. – Kobieta nareszcie unosi głowę, jej oczy lśnią od emocji, spierzchnięte usta drżą, blade policzki pokrywa rumieniec.

Przypomina teraz delikatną porcelanową laleczkę, wzdłuż której biegnie niewidoczne pęknięcie. – Ruszamy.

– Kochanie… – zaczyna Calvin.

– Nie ma o czym mówić.

Cisza, która zapada, sprawia, że niezręczny moment staje się niemal surrealistyczny. Wiatr bije o wierzchołki drzew, hula pomiędzy barierkami i trybunami przylegającego do parkingu stadionu, a trup farmera rozkłada się bezgłośnie zaledwie kilka metrów od nich. Wszyscy, łącznie z Bobem i Lilly, spuszczają wzrok w niemym zakłopotaniu. Milczenie się przedłuża, aż wreszcie przywódczyni miasteczka decyduje się wymamrotać: – Cóż, jeśli zmienicie zdanie, możecie zostać. – Nikt jej nie odpowiada; dziewczyna sili się na krzywy uśmiech. – Innymi słowy, oferta nadal aktualna.

Lilly i Calvin wymieniają ukradkowe spojrzenie, które wystarczy, aby przesłali sobie pakiet cennych informacji – niektóre zostały ujawnione intencjonalnie, inne niechcący – bez konieczności wypowiedzenia ani jednego słowa. Dziewczyna z szacunku do niego milczy, rozumiejąc, że ta sprawa pomiędzy nowo przybyłymi nie została jeszcze załatwiona.

Calvin zerka na roztrzęsioną żonę przytulającą dziecko.

the walking dead. żywe trupy

25

Meredith Dupree przypomina zjawę, jej udręczona, ściągnięta twarz ma barwę popiołu, jest nie tyle przerażona, co jakby stopniowo znikała. Żadne z nich nie może jeszcze tego wiedzieć, ale ta niechlujnie ubrana drobna gospodyni domowa, zwyczajna, szara i niewyróżniająca się w żaden wyobrażalny sposób, będzie kolejnym, o wiele poważniejszym niż trup farmera problemem, z jakim Lilly i mieszkańcy Woodbury będą musieli sobie prędzej czy później poradzić.

DWA

Do południa temperatura urasta do dwudziestu paru stopni. Stojące wysoko na niebie, nieprzejednane słońce bezlitośnie wypiera z koloru pejzaż środkowozachodniej Georgii. Pola tytoniu i fasoli rozciągające się na południe od Atlanty albo zapadły się, wyschnięte na wiór, albo rozrosły do rozmiarów dżungli pełnej prosa rózgowego i pałek. Pozostałości maszyn rolniczych zatonęły pod listowiem niczym skamieliny, pordzewiałe i ogołocone, suche jak szkielety dinozaurów. Z tego powodu Speed Wilkins i Matthew Hennesey na dziwaczny, wycięty w morzu łodyg krąg na wschód od Woodbury natykają się dopiero późnym popołudniem.

Dwaj młodzi mężczyźni – wysłani przez Boba rzekomo na poszukiwanie paliwa w bakach porzuconych aut i na opuszczonych stacjach benzynowych – rozpoczęli swoją podróż w pikapie, ale zboczyli z drogi, zakopali się w błocie i zmuszeni są maszerować.

Po pokonaniu niemal pięciu kilometrów dróg dojazdowych, zastawionych samochodami, docierają do zbocza wychodzącego na rozległą polanę porośniętą dziką turzycą, zawaloną gałęziami drzew i hojnie obsypaną trawą preriową. Matthew jako pierwszy zauważa w oddali ciemniejszą zieleń ugniecionych lub pościnanych roślin pośród szorstkich łodyg niedoglądanego przez nikogo tytoniu.

the walking dead. żywe trupy

27

– Cicho teraz – mamrocze, unosząc przy tym do góry dłoń, i przystaje na skraju zbocza.

Patrzy na skąpane w mocnym słońcu, odległe, falujące na wietrze pole, osłaniając głęboko osadzone, przymrużone oczy przed jasnym światłem dnia. Tyczkowaty robotnik z Valdosty z wytatuowaną na żylastym przedramieniu kotwicą ma na sobie ubiór murarza: upstrzoną plamami potu białą koszulkę bez rękawów, szare spodnie budowlane i ciężkie buciory umazane zaschniętą zaprawą i lepkim kurzem.

– Masz pod ręką te patrzałki?

– Trzymaj. – Speed wyciąga z plecaka lornetkę i podaje koledze. – Co jest? Co znalazłeś?

– Nie jestem pewien – mruczy Matthew i majstrując przy pokrętle ostrości, lustruje teren.

Speed czeka, drapiąc się po rządku ukąszeń na muskularnym ramieniu, do którego dobrały się komary, mokra od potu koszulka z logiem REM przykleiła mu się do szerokiej piersi. Krępy dwudziestolatek zrzucił parę kilo ze swoich stu – po przejściu na dietę złożoną z puszkowanego żarcia i cienkiego gulaszu z królika – ale jego kark nadal jest twardy jak stal, niczym u doświadczonego obrońcy futbolowego.

– Hola, hola – mówi nagle Matthew, nadal wgapiając się w soczewki lornetki. – Co to, kurwa…?

– Co widzisz?

Mężczyzna nadal wpatruje się w dal, oblizując w zamyśleniu usta.

– Jeśli mam rację, wygraliśmy los na loterii.

– Paliwo?

– Niezupełnie – odpowiada Matthew, z szerokim uśmiechem podając Speedowi lornetkę. – Różnie na to wołają, ale nigdy nie słyszałem, żeby mówili „paliwo”.

Schodzą po zboczu, ślizgając się na żwirze, potem szybkim krokiem pokonują wyschnięte koryto rzeczne i zatapiają się w morzu tytoniu. Ogarnia ich odór gnoju i rozkładających się roślin, robi się duszno i parno jak w szklarni. Powietrze jest tak wilgotne, że ciąży im na barkach, przylepia się do skóry i pali w nozdrza. Tytoń kwitnie, łodygi mają

28

jay bonansinga

przynajmniej po półtora metra, a pole zarosło dziką trawą, więc mężczyźni muszą się poruszać pochyleni i na palcach, żeby się połapać, gdzie mają iść. Po drodze wyciągają pistolety i – na wszelki wypadek – odbezpieczają je w marszu. Po chwili Matthew zauważa pomiędzy tańczącymi łodygami koloru khaki jakiś ruch.

Tajemniczy krąg znajduje się jakieś dwieście metrów od nich, za powyginanymi gałęziami dębowego zagajnika, który wyrasta z pola tytoniu niczym oddział straży. Pomimo że otacza ich istna dżungla, Matthew udaje się wypatrzeć siatkę otaczającą ukrytą plantację. Zanosi się głupkowatym śmiechem i mówi do towarzysza: – Stary, uwierzysz? Kurwa, nie mogę…

– Czy to jest to, o czym myślę? – pyta zdumiony Speed, kiedy zbliżają się do ogrodzenia.

Mężczyźni wychodzą na polanę i stają. Gapią się na długie, gęste liście pnące się na rzędach łodyg podpartych mszystymi listewkami i pordzewiałym drutem. Po wschodniej stronie polany zauważają nieduże, stosunkowo wąskie wyżłobienia, jakby koleiny, nie szersze niż biegnąca przy ulicznym krawężniku rynienka odpływowa, prawdopodobnie powstałe na skutek gwałtownego hamowania lekkiego motocykla lub quadu.

– Niech mnie chuj upali – szepcze Matthew nabożnym tonem.

– Kurwa mać, ale się ubawimy po powrocie do domu.

Speed drepcze wokół roślin, przyglądając się im uważnie.

– Jest tu tego tyle, że starczy nam do pierdolonej epoki lodowcowej.

– I to na dodatek dobry towar – mówi jego kumpel, przystając, aby zaciągnąć się aromatycznym zapachem liści, które pociera kciukiem i palcem wskazującym, wdychając piżmową, cytrusowo-szałwiową woń. – Tylko spójrz na ten, kurwa, włochaty pąk.

– Zajebiście, Bubba, faktycznie wygraliśmy los na loterii.

– Nie inaczej, nie inaczej. – Matthew z szalejącym z podniecenia sercem poklepuje się po kieszeniach, szukając papierosa. – Pomóż mi zorganizować jakąś lufkę – mówi.

the walking dead. żywe trupy

29

Calvin Dupree maszeruje po zagraconym składziku na tyłach budynku sądu w Woodbury, ściskając w dłoni krucyfiks z wypolerowanego srebra zawieszony na łańcuszku na szyi. Zabiedzony mężczyzna w workowatych drelichach utyka lekko, co upodabnia go do stracha na wróble. Z nerwów kręci mu się w głowie. Przez umazane okienko patrzy na trójkę swoich bawiących się na zewnątrz dzieci, które na zmianę bujają się na zardzewiałej huśtawce ustawionej na niedużym placyku.

– Mówię tylko – pociera usta i wzdycha ciężko – że musimy pomyśleć, co jest dla nich najlepsze.

– Przecież myślę o dzieciach, Cal – odpowiada spiętym głosem siedząca po przeciwnej stronie pokoju Meredith Dupree. Rozłożyła sobie plastikowe krzesełko, sączy wodę z butelki, a wzrok wbiła w podłogę.

Bob podał im wczoraj w gabinecie mleko w proszku dla dorosłych, żeby dostarczyć obojgu potrzebnych składników odżywczych, a rano dostali pożywne śniadanie z płatkami, masłem orzechowym i krakersami.

Posiłek zdecydowanie ich pokrzepił, ale nadal są podenerwowani przeciągającą się pielgrzymką i świeżym wspomnieniem niedawnego głodu.

Parę minut temu Lilly udostępniła im osobny pokój i podarowała trochę jedzenia i picia, po czym powtórzyła raz jeszcze, że mogą tu zostać tak długo, jak tylko zechcą.

– Co najlepsze dla nas – mamrocze pod nosem Meredith – jest najlepsze i dla nich.

– A co to za teksty?

Kobieta podnosi głowę i patrzy na męża podkrążonymi, zaczerwienionymi, mokrymi oczami, jej usta są tak spierzchnięte, że niemal popękane.

– Pamiętasz te filmy instruktażowe, które wyświetlają w samolotach przed startem? – mówi.

– Tak. No i…?

30

jay bonansinga

– Kojarzysz, co każą zrobić, jeśli ciśnienie w kabinie nagle spadnie?

Nałożyć maskę tlenową sobie, a dopiero potem dziecku, prawda?

– Nie rozumiem. Boisz się tutaj zostać?

Meredith rzuca mu harde spojrzenie.

– Daj spokój, Cal, przecież doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, co się wydarzy, jeśli dowiedzą się o moim… stanie. Zdążyłeś już zapomnieć o kempingu?

– Tamci ludzie byli paranoikami i ignorantami. – Mężczyzna podchodzi i kładzie czule rękę na jej kolanie. – Bóg nas tutaj sprowadził, Mer. – Calvin…

– Poważnie. Posłuchaj mnie. To miejsce jest darem. Bóg nas do niego poprowadził i chce, żebyśmy tutaj zostali. Może ten starszy facet, chyba nazywa się Bob, ma leki, które ci pomogą. Przecież nie żyjemy w średniowieczu, co nie?

– A właśnie, że żyjemy, Cal… Jest dokładnie jak w średniowieczu – mówi Meredith, patrząc na niego z ukosa.

– Kochanie, proszę…

– Kiedyś ludziom chorym psychicznie wywiercano w głowach dziury.

– Nic ci nie zrobią. Są tacy jak my. I również się boją. Chcą tylko chronić to, co mają, stworzyć bezpieczne miejsce do życia.

– I w tym rzecz, Cal – wzdryga się Meredith – bo właśnie dlatego zrobią z nami to, co ja również bym zrobiła, gdybym dowiedziała się, że w okolicy grasuje ktoś stuknięty.

– Przestań! Nie mów tak. Nie jesteś stuknięta. Dobry Pan pomógł nam dotrzeć aż tu i na pewno nas nie zostawi na pastwę…

– Calvin, proszę cię.

– Pomódl się ze mną, Mer. – Mężczyzna bierze jej dłoń w swoje pomarszczone palce i pochyla głowę, a jego głos łagodnieje. – Drogi Boże, prosimy o Twoje przewodnictwo w tym trudnym dla nas czasie, pokładamy w Tobie nadzieję, Panie… jesteś naszą opoką. Prowadź nas i radź nam.

Meredith spuszcza głowę, marszczy brwi, a jej oczy na powrót zachodzą łzami. Porusza bezgłośnie ustami, ale Calvin nie jest pewien, czy mamrocze modlitwę, czy jakieś znane tylko sobie słowa.

the walking dead. żywe trupy

31

Speed Wilkins zrywa się z ziemi, nagle rozbudzony intensywnym smrodem szwendaczy. Pociera nabiegłe krwią oczy i próbuje wziąć się w garść, usiłując zrozumieć, dlaczego i jakim cudem pozwolił sobie na drzemkę na środku pola, bez czujki, samotny na jakimś opuszczonym przez Boga i ludzi zadupiu. Słońce grzeje niemiłosiernie, zrobiło się gorąco jak w piecu. Musiał przespać dobrych parę godzin. Jest mokry od potu, drży na całym ciele mimo upału. Machnięciem dłoni odgania bzyczącego przy uchu komara. Rozgląda się po okolicy, próbując określić swoją pozycję. Musiał przysnąć przy samej krawędzi zarośniętego pola tytoniu. Bolą go stawy, szczególnie kolana, nadal słabe i kruche po dawnych kontuzjach odniesionych na futbolowym boisku. Nigdy nie był dobrym atletą. Szło mu średnio przez pierwszy rok, kiedy grał w trzeciej lidze dla Piedmont College Lions w Athens, lecz wierzył, że potem będzie lepiej. A wtedy przydarzyła się Przemiana i wszystko poszło z dymem.

Z dymem!

Nagle Speed przypomina sobie, co się stało, co tutaj robił, zanim przysnął na dzikiej trawie, i uderza go dobrze mu znana fala sprzecznych emocji: wstydu, zakłopotania i wesołości, której często doświadczał, gdy mijał wyjątkowo mocny haj. Pamięta, że na północy odkryli tajną plantację marihuany, istną skrzynię ze skarbami wypełnioną po brzegi lepkimi, aromatycznymi niebiańskimi liśćmi, ukrytą pomiędzy gęsto rosnącymi łodygami tytoniu – niczym botaniczna matrioszka – schowaną przed światem przez jakiegoś genialnego, przedsiębiorczego farmera-palacza, jeszcze zanim Przemiana położyła kres wszelkim narkotycznym uniesieniom.

Mężczyzna zauważa leżącą na ziemi obok niego prowizoryczną lufkę zrobioną z rozkręconego pióra, zapałki oraz popiół. Śmieje się sucho – nerwowy chichot ćpuna – i natychmiast żałuje, że niepotrzebnie narobił hałasu. Drażniący go w nozdrza fetor podpowiada, że kąsacze czają

32

jay bonansinga

się całkiem blisko. Gdzie, do chuja, jest Matthew? Speed rozgląda się po polanie raz jeszcze, starając skupić się na oględzinach terenu pomimo uporczywego bólu rozsadzającego mu czaszkę.

Próbuje zrobić choćby krok, ale odczuwa zawroty głowy, poznaje zaczątki charakterystycznej dla marihuanowego kaca paranoi, zarzucona niedbale na ramię strzelba obija mu się o plecy. Szwendacze jeszcze się nie pokazali, ale smród gnijącego truchła jest oszałamiający, jakby dochodził dosłownie zewsząd.

Odór śmierci zawsze był zwiastunem nadciągającego ataku; im silniejszy, tym liczniejsze szeregi kąsaczy. Słaby fetor zepsutego mięsa i fekaliów oznaczał zazwyczaj pojedynczego stwora, a na pewno nie więcej niż dwa lub trzy, ale znacznie bogatszy bukiet przyprawiających o mdłości zapachów – które można było katalogować precyzyjnie niczym wina w karcie ekskluzywnej restauracji – obwieszczał rychłe nadejście większej grupy. Swąd kupy krowiego gnoju zamarynowanej w algach i doprawionej amoniakiem oznaczał kilkudziesięciu, zaś smród zapleśniałego sera limburskiego, śmieci, na których żerują robaki, czarnego grzyba i ropy sugerował nadciągające setki, może nawet tysiąc. Szacując na podstawie intensywności odoru, Speed zgaduje, że przez pole maszeruje pół setki, może sześćdziesięciu szwendaczy.

Chłopak unosi broń i zaczyna iść wzdłuż rzędów roślin.

– Matt! Hej, Hennesey! Gdzie jesteś? – syczy teatralnym szeptem. Żadnej odpowiedzi.

Po swojej lewej, za ścianą zieleni, gdzie niedoglądane od dawna łodygi tytoniu, chwasty i krzaki osiągnęły wysokość co najmniej pięciu czy sześciu stóp, słyszy cichy szelest. Ogromne, pomarszczone liście wydają na wietrze upiorne dźwięki, jakby ktoś miął kartkę papieru lub pocierał zapałkę o draskę. Coś płynie niczym rekin przez morze koloru khaki.

Speed rusza w stronę cienia, który porusza się powoli w jego stronę. Łamane suche łodygi i gałązki trzaskają, odgrywając arytmiczną melodię przetykaną nieregularnymi, ale zdecydowanymi krokami. Szykując strzelbę do strzału, chłopak wstrzymuje oddech i celuje w ciemny kształt przemykający pomiędzy roślinami. Tajemnicza postać znajduje

the walking dead. żywe trupy

33

się zaledwie dwadzieścia parę metrów od niego. Speed zaczyna naciskać spust, kiedy nagły okrzyk mrozi mu krew w żyłach.

– Ej! Odwraca się w stronę, skąd dochodzi głos, i widzi przed sobą próbującego złapać oddech Matthew, który w ręce trzyma Glocka 23 z przymocowanym do lufy tłumikiem. Mężczyzna, tylko o parę lat starszy od Speeda, jest wyższy i szczuplejszy. Ma ogorzałą od słońca, steraną twarz, opaleniznę i wyblakłe jeansy, przez co wygląda jak chodzący kawał suszonej wołowiny.

– Jezu – mamrocze chłopak, opuszczając broń. – Się tak, kurwa, do mnie nie zakradaj, prawie się posrałem ze strachu.

– Padnij – rozkazuje mu cicho, ale stanowczo towarzysz. – Szybciej, kucnij, Speed.

– Co? – Chłopakowi nadal kręci się w głowie od trawki; patrzy tępo na kolegę. – Co zrobić?

– Kucnij, człowieku! Kucaj!

Speed mruga, przełykając ciężko ślinę, i wykonuje polecenie; nagle zdaje sobie sprawę, że coś czai się tuż za jego plecami. Słysząc suchy trzask glocka, ogląda się przez ramię i widzi gnijącego trupa. Martwa starsza kobieta ubrana jest w podarte ciuchy, a jej matowa, niebieskawa czupryna nosi ślady płukanki do farbowania siwych pasemek, przez co wygląda, jakby założyła halloweenową perukę. Z gęby pełnej ostrych jak piłki do metalu zębisk czuć grobem.

Chłopak pochyla głowę. Rozlega się kolejny zduszony strzał i głowa szwendacza rozbryzguje się niczym balon pełen czarnego płynu rdzeniowego. Zwiotczałe zwłoki padają na ziemię.

– Kurwa! – Speed zrywa się na równe nogi. – Kurwa!

Rozgląda się po polu tytoniu i pomiędzy liśćmi dostrzega łby co najmniej pół tuzina szwendaczy, którzy niemrawo suną ku niemu przez chaszcze.

– KURWA! KURWA! KURWA! – Dawaj, ziomek! – Matthew łapie Speeda za koszulkę i ciągnie za sobą. – Zanim się stąd zawiniemy, muszę ci coś jeszcze pokazać.

34

jay bonansinga

Najwyższy punkt w hrabstwie Meriwether znajduje się w głębi wiejskiej części rejonu, niedaleko od skrzyżowania autostrady 85 i Millard Drive, nieopodal opuszczonego miasteczka rolniczego zwanego Yarlsburg.

Millard pnie się po stromym wzgórzu, przecina gęsty sosnowy zagajnik, a następnie wychodzi na skraj długiego na półtora kilometra płaskowyżu górującego nad niegdyś malowniczymi łatami pól uprawnych.

Na krętej drodze, nieopodal szerokiego pobocza, gdzie zazwyczaj kierowcy zatrzymywali się na popas lub siku, pordzewiały, poznaczony śladami po kulach metalowy znak bez cienia ironii obwieszcza, że znajduje się tu „punkt widokowy”, jakby ta zubożała farmerska kraina była egzotycznym parkiem narodowym, a nie leżącym pośrodku niczego zaściankiem.

Pół godziny zajmuje Speedowi i Matthew dotarcie do autostrady.

Najpierw muszą się cofnąć do zakopanego w błocie przy osiemdziesiątce piątce pikapa Boba, a potem podłożyć walające się po asfalcie kartonowe pudła pod masywne koła, aby zapewnić samochodowi podparcie. Gdy już udaje im się ruszyć, muszą pokonać osiem kilometrów zawalonej popsutymi lub porzuconymi autami czarnej czteropasmówki z makadamu, żeby dotrzeć do Millard. Po drodze mijają falangi szwendaczy, niektórzy pakują im się pod maskę. Matthew bez skrupułów najeżdża na bezmyślne stwory, posyłając je do Królestwa Niebieskiego. Przewracają się i pękają jak wypełnione krwią kręgle. Każde uderzenie nieco spowalnia pojazd, ale nareszcie ich oczom ukazuje się Millard Drive, skryte za kłębami kurzu unoszącego się w upalnym powietrzu.

Po krótkiej jeździe na północ docierają do wzgórz przy Yarlsburgu.

Speed nie przestaje wypytywać Matthew, co, do cholery, jest tam takiego istotnego, że muszą nadłożyć może nawet i z pięćdziesiąt kilometrów, ale ten odmawia odpowiedzi, wyjaśniając, że za moment wszystkiego się dowie. Chłopak jest wściekły. Czemu, kurwa, jego kumpel nie może mu po prostu powiedzieć, z jakiego powodu wyruszyli w tę pogoń

the walking dead. żywe trupy

35

za cieniem? Co takiego koniecznie musi zobaczyć? Czy chodzi o jakieś źródło paliwa, o którym wcześniej nie pomyśleli? A może jakiś nietknięty sklep? Czyżby pominęli supermarket? Po co te tajemnice? Matthew przygryza nerwowo wewnętrzną stronę policzka i uparcie milczy, nadal kierując się na północ.

Kiedy zbliżają się do punktu widokowego, Speed zaczyna rozumieć, o co chodzi jego towarzyszowi, i nagle zimna dłoń w żelaznej rękawicy boleśnie ściska mu żołądek. To przecież dokładnie w tym miejscu Gubernator kazał ustawić się swojemu kordonowi przed atakiem na więzienie.

Spoglądając przez drzewa, Speed ocenia, że znajdują się jakieś dwa, trzy kilometry od dużego, szarego, betonowego kompleksu znanego niegdyś jako zakład karny Meriwether, i po plecach przechodzi mu niespodziewany dreszcz przerażenia.

Stres pourazowy objawia się na wiele różnych sposobów. Może zaburzać sen i wywoływać halucynacje. Może systematycznie popychać cierpiącego nań nieszczęśnika do czynów destruktywnych, uzależnienia od narkotyków, alkoholu bądź seksu. Może być stopniowo, niemal subtelnie wyniszczający, powodować chroniczne ataki paniki, sporadyczne nerwobóle w okolicach splotu słonecznego o najmniej spodziewanych porach dnia i nocy. Speed z kolei odczuwa nieokreślony, niewytłumaczalny lęk, który skręca mu kiszki, kiedy Matthew zjeżdża na piaszczystą, zarośniętą chwastami żwirowaną szosę i gasi silnik.

Niegdyś miejsce to było świadkiem prawdziwych okropności – w tym śmierci bliskich przyjaciół Speeda z Woodbury – i demony niedawnego nieszczęścia nadal prześladują to miejsce. Zakład karny Meriwether okazał się ostatnim szańcem Gubernatora, który, dorównujący megalomanią generałowi Custerowi, niczym psychopata brnął ku gorzkiemu końcowi. To tutaj Speed Wilkins po raz pierwszy zauważył naturalne predyspozycje Lilly Caul do objęcia roli przywódcy.

Kierujący pojazdem Matthew wychodzi z pikapa z lornetką w ręce.

Speed mocnym kopniakiem otwiera drzwi – przerdzewiałe zawiasy wydają z siebie piskliwy jęk – i prędko wyskakuje z auta. Uderza go przytłaczająca fala smrodu, jakby nad drogą zawisła chmura cuchnąca

36

jay bonansinga

rozkładającym się mięsem. Z oddali zalatuje kwaśny, cierpki zapach dymu. Chłopak rusza za swoim kolegą przez drogę ku drzewom. Koleiny wyżłobione kołami ciężarówek Gubernatora jeszcze się nie zabliźniły – da się nawet odróżnić kraciasty wzór pozostawiony przez gąsienice Abramsa – i Speed próbuje na nie nie patrzeć, dołączając do Matthew na skraju lasu.

– Spójrz na polanę – mówi do chłopaka towarzysz, podając mu lornetkę i pokazując prześwit pomiędzy gęstym całunem nabitych igłami sosnowych gałęzi – i powiedz mi, co widzisz.

Speed podchodzi bliżej do zbocza i przypatruje się dalekiemu szaroburemu kompleksowi.

Rozciągający się na jakichś dwustu akrach plac nadal spowija rozwiewający się powoli dym. Niektóre zapadnięte bloki więzienne jeszcze się tlą i prawdopodobnie będą gasnąć przez parę kolejnych tygodni.

Speedowi zakład kojarzy się z ruinami dziwacznej majańskiej świątyni.

Smród jest coraz silniejszy, chłopakowi zaczyna przewracać się w żołądku.

Nawet gołym okiem widzi przewróconą siatkę okalającą więzienie niczym podarta wstążka, osmolone skorupy wieżyczek strażniczych, poczerniałe kratery w betonie, gdzie eksplodowały rzucone przez którąś ze stron granaty. Porzucone samochody stoją na parkingach, wszędzie wala się odbijające promienie słońca, potłuczone szkło. Szwendacze łażą niemrawo po pobojowisku niczym szmaciane zjawy przechadzające się bez celu po wymarłym mieście. Speed podnosi lornetkę.

– Na co mam patrzeć? – pyta, przypatrując się spacerniakom.

– Spójrz na drzewa na południu.

Speed obraca się nieco w lewo i spogląda na mglistą zieleń krawędzi sosnowego lasu rosnącego obok kompleksu. Nagle z sykiem wciąga powietrze. Przyprawiający o nudności fetor pożeranego przez robactwo mięsa umazanego ludzkim gównem jest nie do wytrzymania, wymioty podchodzą mu do gardła, czuje w ustach kwaśny smak treści żołądkowej.

– Jezu, kurwa, Chryste – mamrocze, nie mogąc oderwać oczu od legionów nieumarłych. – Co to jest?

the walking dead. żywe trupy

37

– Ano – wzdycha Matthew. – Całe to zamieszanie musiało wyciągnąć z lasu całe setki. A to dopiero ich forpoczta. Chuj wie, ilu jeszcze czai się za drzewami.

– Niejedną hordę widziałem – mówi Speed, oblizując usta – ale takiego czegoś jeszcze nie.

Myśl o powadze sytuacji napełnia go obawą. Kiedy wiatr omiata go kolejną falą smrodu, a cuchnące powietrze wdziera się do nozdrzy i płuc, chłopak zgina się wpół i pada na kolana.

Doskonale wie, jak zareaguje teraz organizm, i nie dziwi się, kiedy nagle gorąca, piekąca ciecz dociera do jego przełyku. Nadal będąc na lekkim haju po trawce, posyła słuszną falę wymiocin na spękaną, przysypaną żwirem ziemię. Nie jadł tego dnia dużo i rzyga żółtawą flegmą, ale leci z niego jak z pękniętej rury. Stojący parę metrów dalej Matthew patrzy z obojętną miną, wykazując jedynie niewielkie zainteresowanie swoim kolegą puszczającym pawia. Speedowi opróżnienie żołądka zajmuje parę minut. Nadal ściskając w prawej ręce lornetkę, siada na ziemi i ociera z czoła zimny pot. Jego towarzysz czeka, aż młodszy kompan pozbiera się do kupy.

– Skończyłeś już? – pyta wreszcie, zniecierpliwiony.

Speed kiwa głową i bierze kilka głębokich oddechów, nadal nie mogąc wykrztusić ani słowa.

– Dobrze – mówi Matthew, pochyla się i zabiera chłopakowi lornetkę. – Bo musimy się stąd zabierać i jak najszybciej coś z tym szajsem zrobić.

TRZY

Lilly Caul, w połatanych jeansach i niechlujnym podkoszulku, ze zwiniętymi amatorskimi światłokopiami pod pachą, idzie przez miejski plac, kiedy słyszy dźwięk zatrzaskiwanych drzwi dodge’a ram. Słońce już rozpoczęło swoją długą, powolną wędrówkę za palisadę czarnych dębów po drugiej stronie torów kolejowych. Cienie wydłużają się, światło mętnieje, komarze chmary nieśpiesznie rysują wzorki w złocistym pyłku. Nie słychać już dźwięku młotka i pilnika, ekipa remontowa skończyła pracę na dziś. Przyjemny zapach kolacji – na kempingowych palnikach gazowych gotują się warzywa i zupy w proszku – obmywa ogrodzoną strefę, mieszając się z trawiastą wonią późnowiosennego wieczoru.

Lilly maszeruje dziarsko ku budynkowi na końcu głównej ulicy, gdzie mieszkają David i Barbara Sternowie. Nagle z zamyślenia wyrywa ją szuranie rozlegające się tuż za masywną bramą, która zastawiona jest aktualnie ogromną ciężarówką z naczepą. Przez okna szoferki dostrzega pikapa Boba oraz zarysy sylwetek dwóch mężczyzn, którzy śpieszą się z otwarciem zabezpieczonej łańcuchem bramy. Przeczuwa, że światłokopie będą musiały poczekać.

Przez całe popołudnie z zapałem neofity, który dopiero co odkrył świat planowania krajobrazu i brak praktycznych umiejętności nadrabia

the walking dead. żywe trupy

39

entuzjazmem, szkicowała plany ogrodu mającego powstać na miejscu dawnej areny i nie może się doczekać, aby przedstawić Sternom swoje pomysły. Prawda jest jednak taka, że jeszcze bardziej interesuje ją wyprawa Speeda i Matthew. Generatory prądotwórcze oraz silniki zasilane propanem jadą na oparach. Niedługo będzie trzeba napełnić zbiorniki, zanim łatwo psujące się jedzenie zacznie pleśnieć, padną maszyny, których potrzebują przy remoncie, a lampy zgasną, pogrążając miasteczko w ciemnościach.

Przechodzi przez ulicę akurat wtedy, kiedy dwaj młodzi mężczyźni przeciskają się przez bramę. Lilly od razu zauważa, że żaden z nich nie tacha kanistra z paliwem.

– Nie ma soczku? – pyta, podchodząc do nich.

Speed zerka na boki, chcąc się upewnić, że nikt nie podsłuchuje.

– Przepraszam, że to mówię, ale mamy pilniejszy problem niż brak paliwa.

– O czym ty mówisz?

– Przed chwilą zobaczyliśmy…

– Speed! – Matthew przerywa nerwową wymianę zdań, kładąc dłoń na ramieniu kolegi. – Nie tutaj.

Duszny, ponury korytarz budynku sądu zalatuje stęchlizną i mysimi bobkami, stożek żółtawego światła zagania karaluchy z powrotem do dziur w rozlatujących się ścianach. Na jego końcu znajduje się świetlica – kwadratowe pomieszczenie o zabitych deskami oknach, wyłożone klepkami parkietowymi i zastawione składanymi krzesełkami.

Przestępują próg pokoju. Lilly stawia latarnię i kładzie światłokopie na długim stole.

– Okej, mówcie, o co chodzi.

Chłopięca twarz Matthew w słabym, migoczącym świetle nabiera sowich rysów. Z ponurą miną krzyżuje ramiona na szerokiej piersi.

40

jay bonansinga

Zarośnięte policzki i podbródek oraz czujne spojrzenie postarzają go o dobrych parę lat.

– Zbiera się nowa horda, trupy gromadzą się przy więzieniu. – Przełyka ślinę. – I jest duża. Chyba największa, jaką kiedykolwiek widziałem.

– Okej. No i? – Lilly przypatruje mu się badawczo. – Co mam z tym zrobić?

– Nie rozumiesz – wcina się Speed, patrząc dziewczynie w oczy. – Zmierzają w naszą stronę.

– Co przez to rozumiesz? Przecież więzienie jest, no nie wiem, trzydzieści kilometrów stąd?

– Prawie czterdzieści – poprawia ją Matthew. – I on ma rację, Lilly.

Stado idzie na północny zachód. Kieruje się prosto na Woodbury.

– Szwendacze są powolni. – Wzrusza ramionami. – Poza tym, biorąc pod uwagę wszystkie zmienne, dotarcie tutaj zajmie im całe dnie.

Dwaj mężczyźni wymieniają spojrzenia. Matthew bierze głęboki oddech.

– Kilka dni maksymalnie.

– O ile utrzymają kurs.

– No tak. Ale o co ci chodzi?

– Kąsacze nie zachowują się w ten sposób. Są pojebane, rozpraszają się.

– Normalnie bym się z tobą zgodził, lecz ta horda jest tak duża i…

Przerywa. Spogląda na Speeda, a Speed na niego, szukają odpowiedniego słowa. Lilly przygląda im się badawczo, po czym dopowiada: – Przypomina żywioł?

– Nie, nie to chciałem powiedzieć.

– Dziki pęd?

– Nie. – Powódź? Pożar? No co?

– Zbita. – Matthew nareszcie znajduje słowo, którego szukał. – Lepszego określenia nie znajdę.

– Zbita? Co masz na myśli?

Matthew patrzy na Speeda, po czym odwraca się na powrót do Lilly.

– Nie potrafię powiedzieć dokładnie, ale ta horda jest duża, ogromna, kurewsko ogromna, i jakby nabiera tempa. Gdybyś ją zobaczyła,

the walking dead. żywe trupy

41

zrozumiałabyś, o czym mówię. I prą wszyscy w jednym kierunku. Jak rzeka. Jeśli ktoś lub coś nie zbije ich z trasy, zaleją nas.

Lilly gapi się na niego i myśli nad tym, co usłyszała. Zaczyna ogryzać paznokieć i dumać intensywniej nad całą sprawą. Patrzy na zabite deskami okna i myśli o stadach, z którymi przyszło im się zmagać. Niedawno musieli stawić czoła sporej fali szwendaczy podczas ostatniej, jak się okazało, bitwy Gubernatora. Lilly próbuje wyobrazić sobie jeszcze większą grupę, monolityczną hordę utworzoną z wielu hord, i czuje nadchodzącą migrenę. Zaciska z całej siły dłoń w pięść, wbijając paznokcie w skórę. Ból orzeźwia ją i sprowadza do rzeczywistości.

– Okej, oto, co zrobimy…

Godzinę później ciemność otula ulice i budynki. Lilly zbiera swoją nowo utworzoną starszyznę – jej członkowie faktycznie mają swoje lata – i zaprasza społeczność miasteczka do oświetlonej latarniami świetlicy. Na spotkanie przychodzi również Calvin Dupree. Dziewczyna ma nadzieję, że do pozostania w Woodbury przekona go to, co usłyszy na zebraniu na temat hordy. Powrót na drogę, mając za plecami prące na nich trupy, nie jest zbyt dobrym pomysłem, szczególnie dla rodziny z małymi dziećmi, a na dodatek Lilly potrzebuje ludzi, aby zatrzymać falę nieumarłych.

O dziewiętnastej trzydzieści starszyzna pozajmowała już swoje miejsca przy poobijanym stole konferencyjnym. Lilly stara się zdetonować bombę jak najdelikatniej.

Przez większą część jej prezentacji słuchacze siedzą na swoich rozkładanych krzesełkach nieruchomo jak skamieliny, w milczeniu chłonąc ponurą opowieść. Co jakiś czas Lilly prosi Speeda albo Matthew o dodanie paru słów na temat tego, co widzieli. Pozostali patrzą na nich z ponurymi, posępnymi minami. Są przygnębieni. Przybici. Po świetlicy krążą niewypowiedziane pytania: dlaczego my? Dlaczego teraz?

Po tylu mrocznych tygodniach przeżytych pod butem Gubernatora, po

42

jay bonansinga

przemocy, śmierci, tragedii i stratach, jakich doświadczyli, muszą radzić sobie jeszcze i z tym?

Nareszcie odzywa się David Stern: – Rozumiem, że to naprawdę duża horda.

Schludny mężczyzna po sześćdziesiątce siedzi rozparty na stojącym w rogu krześle. Ma starannie przystrzyżone włosy i kozią bródkę poprzetykaną pasemkami siwizny, nosi czarną jedwabną kurtkę. Roztacza wokół siebie aurę zbliżającego się do emerytury twardego i znającego życie kierownika trasy koncertowej zespołu rockowego, który wybiera się na swoje ostatnie w karierze tournée, lecz tak naprawdę jest człowiekiem łagodnym.

– Z pewnością będzie nam trudno ją zatrzymać, ale zastanawiam się nad…

– Dziękujemy panu, Kapitanie Powściągliwy – przerywa mu siedząca obok niego kobieta w średnim wieku, ubrana w długą, luźną hipisowską sukienkę z kwiatowym wzorem.

Barbara Stern ze swoimi długimi, potarganymi, szarzejącymi włosami, zaokrągloną figurą i pełnymi piersiami wygląda jak uosobienie macierzyństwa. Sprawia wrażenie gderliwej, ale tak jak i jej mąż, kryje w sobie ciepło. Zawsze działają razem z efektywnością.

– Przepraszam panią – mówi do niej David z udawaną skrajną uprzejmością – lecz zastanawiam się, czy mógłbym mieć chociaż sekundę lub dwie spokoju?

– A kto ci broni?

– Lilly, ogarniam skalę problemu, ale skąd wiesz, że nie rozejdzie się po kościach?

Dziewczyna wzdycha.

– Nie mamy pewności, co się stanie. Być może, tak jak mówisz, sprawa rozejdzie się po kościach, na co liczę, ale musimy przyjąć, że stado uderzy w nas za dzień lub dwa.

David drapie się po brodzie.

– Może poślemy kogoś na zwiad, żeby monitorował…

the walking dead. żywe trupy

43

– Zrobione – odzywa się stojący po drugiej stronie świetlicy Matthew Hennesey. – Speed i ja ruszamy tam z samego rana – dodaje, skinąwszy Davidowi głową.

Przez cały ten czas mężczyzna stał za Lilly niczym drewniany Indianin ze sklepu z papierosami, ale teraz się ożywił, jego krzepkie ramiona robotnika podskakują, kiedy gestykuluje i maszeruje wzdłuż ściany pokoju, którą zdobią popękane, nieaktualne już portrety amerykańskiego prezydenta i byłego gubernatora stanu Georgia.

– Ocenimy, jak szybko horda się zbliża, czy wciąż na nas zmierza i tak dalej. Zabierzemy ze sobą krótkofalówki i będziemy zdawać meldunki.

Lilly zauważa Hapa Abernathy’ego, siedemdziesięciopięcioletniego kierowcę autobusu z Atlanty, który stoi przy zabitym dechami oknie, wsparty na lasce, jakby za moment miał zamknąć oczy, zasnąć i zacząć pochrapywać. Dziewczyna chce coś dodać, ale przerywa jej czyjś głos.

– Jak stoimy z bronią, Lilly? – mówi siedzący obok Ben Buchholz, który obie powykrzywiane dłonie złożył na blacie stołu, jakby miał zacząć się modlić.

Ten ponad pięćdziesięcioletni mężczyzna z podkrążonymi oczami, ubrany w wyświechtaną, zmechaconą koszulkę polo zapiętą pod samą pomarszczoną szyję, w zeszłym roku stracił całą swoją rodzinę i z jego wiecznie wilgotnych oczu nadal można wyczytać wspomnienie tej tragedii.

– Jeśli się nie mylę, spora część naszego arsenału została w więzieniu.

Czym dysponujemy?

Lilly spuszcza wzrok i gapi się na porysowany blat stołu.

– Straciliśmy wszystkie karabiny kalibru .50 i większość amunicji.

Spierdoliliśmy. Po prostu.

Głośny kolektywny jęk burzy panującą w świetlicy ciszę. Lilly próbuje obrócić sytuację na swoją korzyść i poprawić morale: – Tak, to nie najlepsze wieści, ale nadal mamy sporo materiałów wybuchowych oraz łatwopalnych substancji niestrawionych przez pożar.

Zostały nam też rzeczy, które jeszcze z Gubernatorem zabraliśmy z posterunku straży i zapakowaliśmy do magazynu.

44

jay bonansinga

– To za mało, Lilly – mamrocze Ben, kręcąc z powątpiewaniem głową. – Dynamit nic nam nie da na dalszy dystans. Potrzebujemy karabinów o dużej mocy, broni automatycznej.

– Przepraszam – odzywa się Bob Stookey. Siedzi przy Lilly, na pomarszczone czoło naciągnął czapkę z daszkiem z logiem firmy Caterpillar. – Czy moglibyśmy chociaż myśleć pozytywnie? Skupić się na tym, co mamy, a nie na tym, czego nam brakuje?

– Każde z nas ma też jakąś osobistą broń, prawda? – wtóruje mu Barbara.

– No właśnie – podłapuje Bob. – Amunicję też trzymamy pod ręką.

Ben ponownie kręci głowa, nieprzekonany.

– Jeśli to, co mówią ci dwaj młodzieńcy, jest prawdą, nawet nie draśniecie tej hordy.

– Okej, i ja dorzucę swoje trzy grosze – mówi siedząca w rogu Gloria Pyne. Korpulentna kobieta z powyginanym daszkiem na głowie ma na sobie bluzę z logiem Falcons, a perkaty nos upodabnia ją do dokera. – Może podchodzimy do tego od złej strony.

– Dawaj dalej – rzuca Lilly, zachęcając ją skinieniem głowy.

Gloria przez chwilę gestykuluje gorączkowo, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa.

– Może jest sposób… cholera… jak to powiedzieć… aby ich… no… wytrącić z kursu?

– Nie jest to wcale takie głupie – mówi Lilly, patrząc na nią.

Bob przytakuje: – Ta pani może mieć rację. Tym samym moglibyśmy coś zdziałać, nie tracąc mnóstwa amunicji.

Lilly rozgląda się po pozostałych.

– Musielibyśmy wymyślić, jak to zrobić i czym ich znęcić. Potrzebna nam jakaś marchewka na kiju, trzeba ściągnąć ich uwagę.

– Chcesz, żeby ktoś z nas był przynętą? – Ben kręci sceptycznie głową, krzywiąc się w kwaśnym grymasie. – Tylko nie zgłaszajcie się wszyscy naraz!

– Ej! – upomina go Bob. – Co ci nie pasuje?

Lilly przewraca oczami.

the walking dead. żywe trupy

45

– Uspokój się, Bob. Każdy ma prawo coś powiedzieć.

Zapada pełne napięcia milczenie.

Ben wzrusza ramionami, spuszczając głowę.

– Próbuję po prostu podejść do tego realnie.

– Bo faktycznie nic, tylko fantazjujemy! – odcina się Bob. – Potrzeba nam odpowiedzi, musimy myśleć pozytywnie, niestandardowo.

Zapada cisza. Niepewność rozprzestrzenia się niczym mikrob od jednej osoby do drugiej; żadne z nich nie uważa, że pomysł Glorii jest cudowny, ale nikt nie potrafi wymyślić niczego lepszego i Lilly doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Nadeszła pora pierwszego prawdziwego sprawdzianu jej zdolności przywódczych – szybciej, niż się spodziewała. Tak naprawdę nie ma pojęcia, co robić. Zaczyna się zastanawiać, czy przypadkiem nie popełniła błędu, godząc się na przyjęcie tej roli.

Nie chce być odpowiedzialna za innych, obawia się, że jeszcze ktoś straci przez nią życie. Rany po stracie ojca, Josha Hamiltona i Austina Ballarda jeszcze się nie zabliźniły, nadal palą ją żywym ogniem, nie pozwalając zmrużyć oka.

Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, kiedy zauważa Calvina Dupree siedzącego samotnie pod ścianą obok poobijanego, dawno już opróżnionego automatu z przekąskami. Przypomina małego chłopca uziemionego przez mamę. Lilly zastanawia się, czy przypadkiem nie przeklina dnia, w którym natknęli się z rodziną na to nieduże miasteczko. Mężczyzna spogląda na nią, mrużąc oczy, na jego twarzy maluje się niepokój i zatroskanie.

– Lilly, nie chcę się wtrącać – mówi – ale kiedy skończymy, czy moglibyśmy, jeśli nie masz nic przeciwko, porozmawiać chwilę na osobności?

Dziewczyna zerka na zebranych, ale ci reagują jedynie wzruszeniem ramion.

– Jasne.

Ludzie rozglądają się niepewnie, patrzą na swoje ręce, na podłogę, jakby odpowiedzi miały nadejść spomiędzy brudnych, popękanych płytek. Niedoczekanie.

Przedłuża się pełna sceptycyzmu cisza.

46

jay bonansinga

Lilly spotyka się z Calvinem w szopie na stacji kolejowej przy ratuszu, jednym z nielicznych budynków po zachodniej stronie miasta, który nie ucierpiał w ubiegłotygodniowym pożarze. Ma rozmiar garażu na dwa auta i stoi wewnątrz ogrodzonej strefy, chroniony przez pozostałości muru. Okna zabito deskami i wewnątrz rozlatującej się szopy panuje ciągły mrok, a stęchłe powietrze zalatuje cementem i ziemią doniczkową.

Krokwie pozlepiane są gęstymi pajęczynami.

– Czy twoja oferta nadal jest aktualna? – pyta Calvin, kiedy drzwi zamknęły się za nimi.

Samotna latarenka naftowa stojąca przy stercie starych szyn kolejowych rzuca blade, żółtawe światło, które migocze na kanciastych rysach twarzy mężczyzny. Jego spojrzenie wydaje się jeszcze bardziej intensywne niż zwykle.

– A jaka to oferta?

– Że przyjmiecie moją rodzinę, pozwolicie nam zostać i dołączyć do grupy.

– Oczywiście – odpowiada Lilly, przekrzywiając głowę. – Czemu nie?

– Potrzebujecie rąk do pracy, prawda? Zdrowych ludzi, którzy zabiorą się energicznie do roboty. Jak ja. I mój chłopak Tommy. Ma tylko dwanaście lat i jest chudziutki, aż mi się serce kraje, jak na niego patrzę, ale potrafi unieść tyle bel słomy, ile sam waży.

– Pewnie, Calvin. Już ci powiedziałam. Potrzebujemy ciebie i twojej rodziny. Do czego zmierzasz?

– Chcę zawrzeć układ.

– Co masz na myśli? – Lilly przygląda mu się uważnie. – O czym mówisz?

Calvin spogląda na nią ze zbolałą miną, jego oczy łagodnieją w mętnym świetle.

– Lilly, wierzę, że Pan sprowadził nas tutaj z jakiegoś powodu. Być może wyjawi go później, a być może nie wyjawi go wcale. Nie wiem. Niezbadane

the walking dead. żywe trupy

47

są wyroki boskie i kimże jestem, żeby o nich dyskutować? Ale ufam Mu z całego serca i duszy. Nie mam wątpliwości, że się nami opiekuje.

Dziewczyna kiwa głową.

– Okej… rozumiem. Ale co chcesz przez to powiedzieć?

– Wydajesz się dobrym człowiekiem – mówi łamiącym się głosem Calvin, który wygląda, jakby miał się za chwilę rozpłakać, jego oczy wilgotnieją. – Czasem darzysz kogoś zaufaniem, bo serce podpowiada ci, że trafiłeś na właściwą osobę. Wiesz, o czym mówię?

– Niezbyt.

– Moja żona jest chora.

Lilly czeka, czując, że Calvin nareszcie powie, o co mu chodzi.

– Kontynuuj, słucham.

– Mówiąc szczerze, to choroba bezobjawowa. Przynajmniej przez większość czasu. Ale potrafi być bardzo niebezpieczna. Niesiemy ciężkie brzemię.

– Nie nadążam, Calvin.

Mężczyzna wciąga powietrze, a po jego wychudłej, nieogolonej twarzy spływa pojedyncza łza.

– Zostaliśmy wyrzuceni z dwóch obozowisk. Ludzie nie mogą sobie dzisiaj pozwolić na luksus bycia chrześcijanami. Na współczucie. Przetrwają najsilniejsi, a słabi, ci, których dotknęło jakieś nieszczęście, zostają odsunięci na boczny tor… albo jeszcze gorzej.

– Jaka to choroba?

Calvin bierze głęboki oddech i ociera oczy.

– Usłyszeliśmy różne diagnozy. Choroba afektywna dwubiegunowa.

Depresja. Przed Przemianą była pod opieką psychiatryczną. A teraz… kilka razy… próbowała odebrać sobie życie.

Lilly kiwa głową ze smutkiem.

– Rozumiem. – Oblizuje usta i próbuje zignorować ciężar, który zrzucono na jej barki, oraz nagły ucisk w sercu. – Przykro mi. Mówiłeś jednak coś o jakimś układzie?

– Kiedy byliśmy w Auguście – mówi Calvin – jeszcze zanim stan Meredith się pogorszył, brała lit i chyba jej pomagał. – Kolejny głęboki

48

jay bonansinga

oddech. – Masz tutaj solidną grupę, Lilly. Dobrych ludzi, porządnych.

A ten gość, Bob, zawiaduje gabinetem, ma leki, odpowiednie przeszkolenie…

– Calvin, do psychiatry mu jednak daleko. Był medykiem podczas pierwszej wojny w Zatoce i o ile mi wiadomo, nie mamy nic, co mogłoby ujść za lit.

– Może gdzieś znajdziemy. Przecież przeszukujecie różne miejsca z lekami, Bob wspominał o jakiejś aptece… Może tam mają?

– Calvin, chciałabym ci coś obiecać, ale… nie mogę – szepcze, powoli kręcąc głową.

– Nie potrzebuję obietnic, Lilly. Proszę cię tylko o to, żebyś spróbowała.

– Oczywiście – przytakuje dziewczyna.

– Jeśli to dla mnie zrobisz, jeśli spróbujesz znaleźć leki dla Meredith, namówię ją, żebyśmy tutaj zostali. Posłucha mnie. Nie chce, tak samo jak i ja, znowu ruszać w trasę. Co powiesz?

Odmawianie nigdy nie przychodziło jej łatwo.

Następne dwadzieścia cztery godziny mijają pracowicie po obu stronach muru. Lilly kieruje działaniami i nadzoruje ludzi. Przydziela Glorię Pyne do Matthew i Speeda, którzy mają przez noc opracować sposób na zmianę kierunku marszu stada. Z pierwszym promykiem słońca przychodzą do niej z pomysłem: użyją łatwopalnej substancji i materiału wybuchowego do wywołania kontrolowanego pożaru na wschód od trupiej fali, blokując tym samym drogę do Woodbury. Nie jest to plan idealny, ale nikt nie ma lepszego.

Tymczasem Lilly prosi Boba o zebranie niewielkiej ekipy, zlecając eskapadę w poszukiwaniu litu do opuszczonej apteki leżącej zaraz za miastem, niedaleko ogrodzenia. Staremu medykowi przygotowanie wyprawy zajmuje parę godzin. Potem razem ze swoimi ludźmi studiuje

the walking dead. żywe trupy

49

mapę okolicy, zwracając uwagę na niebezpieczne rejony przylegające do porzuconych budowli i zapoznając ich z rozkładem apteki. Podczas poprzednich misji Bob odkrył nierozgrabione pomieszczenie na poziomie podziemnym – dostępu broniły kłódki – które mogło kryć nietknięte medykamenty i inny towar. Bob planuje pójść do budynku z Hapem i Benem.

Matthew, Speed i Gloria wyruszają z samego rana przygotować grunt pod operację. Jadą pikapem Boba, wybierając boczne drogi i wąskie szosy leżące jak najbliżej trasy, którą prawdopodobnie będzie podążać horda. Matthew ustala jej pozycję, biorąc pod uwagę prędkość trupiego marszu i wyznaczając linię prostą przez pola uprawne na zachód od więzienia. O ósmej trzydzieści zauważają pierwsze znaki nadciągającego od strony autostrady numer 85 stada, jakieś dwadzieścia kilometrów od Woodbury. Siedząca na składanym siedzeniu z tyłu pikapa Gloria pierwsza zauważa zwiastun nadciągającej zagłady, kiedy auto z rykiem wjeżdża pod stromiznę.

– Ej, panowie! – mówi, pokazując na majaczący w oddali las. – Spójrzcie tam!

Poranne słońce oświetla spowijającą stare dęby mgłę, której srebrne pasma wiją się i drżą niczym niespokojne duchy. Pokręcone gałęzie i wierzchołki drzew trzęsą się, niepokojone niewidocznym, kłębiącym się pod rozłożystymi konarami rojem. Matthew bierze następny zakręt na serpentynie podążającej prosto ku rozciągającym się na południu wzgórzom.

Kwadrans później znajdują dogodny punkt widokowy na skraju dwupasmówki. Matthew staje, zapuszcza ręczny hamulec i wysiada z samochodu. Pozostali również. Powietrze przesiąknięte jest przyprawiającym o mdłości odorem pożeranego przez robactwo trupa. Cała trójka podnosi do oczu lornetki, aby przyjrzeć się hordzie maszerującej pomiędzy gęsto rosnącymi drzewami.

Przez ostatnią dobę ich szeregi znacznie się powiększyły. Legion nieumarłych ma teraz rozmiary ogromnej fali powodziowej przelewającej się przez ciemny las, jest ich przeszło tysiąc. Marszowi towarzyszy nieustanny pomruk, kiedy setki gardeł ryczą atonalny refren. Trupy obijają

50

jay bonansinga

się o siebie, ocierają o pnie, jednak mimo całej tej niezdarności i drewnianej gracji jakimś cudem udaje im się utrzymać swój kurs. Idą powoli, ale nieustępliwie, z prędkością dwóch kilometrów na godzinę. Nie potrzeba geniusza, aby dokonać stosownych obliczeń.

Koniec fragmentu Zapraszamy do księgarń i na www.labotiga.pl