31 PRZED WYRUSZENIEM W DROGĘ NALEŻY ZEBRAĆ DRUŻYNĘ
Teraz, skoro mamy już w tej układance kreskę_, mnie, mojego tatę, agencję Lubię to, Bartka, Radka – a bonusowo też Bruce’a Willisa, Jacka Ketchuma i wojnę secesyjną – możemy wrócić na podwarszawską drogę do prowadzonego przez kreskę_ samochodu. Moje stopy zdążyły już odtajać i nie bolą. Dzięki, że pytacie. – Widziałaś już Sonic Highways? – pytam kreskę_. – Mam na liście – odpowiada. Migacz, przyspieszenie, lewy pas, trzy samochody i zjeżdżamy tuż przed zakrętem. Oddycham z ulgą. – Wiesz, co myślę o takich listach, prawda? Kiedy ostatni raz widziałaś coś ze swojej listy? Zerka na mnie, uśmiecha się wrednie. – Trzy dni temu. – A co to było? – Coś z listy. – Mówisz tak, bo wiesz, że nie mam jak sprawdzić. – Tak jest – kiwa głową. – Więc o co ci chodziło z tym Sonic Highways? – Tak mi właśnie przyszło do głowy, że to, co chcemy zrobić, jest trochę podobne do tej idei. Foo Fighters ruszyli przez Stany, by szukać korzeni amerykańskiej muzyki i dać się zainspirować. – Wiem, o czym… – Cicho, buduję porównanie! No więc oni słuchali, poznawali miasta, ludzi i na koniec tworzyli coś swojego. Efektem końcowym jest płyta, ale równorzędnym znaczeniowo jest serial dokumentalny, który zrobili dla HBO. To tak jak film i making-offy, które same zyskują wartość artystyczną. Cholera, przecież to genialne jest! kreska_ znowu się odwraca i tym razem przygląda mi się tak długo, aż nabieram przekonania, że zaraz się rozbijemy. Przechyla głowę jak sroka, a ja już niemal czuję wstrząs, już zdaje mi się, że uderzam głową o deskę, tracę przytomność, płonę we wraku na poboczu. – Patrz na drogę, co? – proszę cienkim głosem. Alleluja! kreska_ odwraca głowę, by znowu skupić wzrok na jezdni. – Masz jakiś pomysł, gdzie chciałbyś jechać? Wzruszam ramionami.