Zabójca o twarzy dziecka • 21
różnicą 20 punktów. Przejęty obrońca naskoczył na Curry’ego, kiedy tylko ten otrzymał podanie po rozpoczęciu kolejnej akcji. Tak jakby jedynie na to czekał, jakby był podekscytowany czekającym go wyzwaniem. Wywierał presję na rywala na całej szerokości parkietu. „Nienawidzę, kiedy obrońca próbuje odebrać mi piłkę już na mojej połowie – mówi Curry. – To oznaka braku szacunku”. Wciąż kozłując, Stephen przerzucił piłkę z prawej ręki do lewej, po czym wykonał kolejny kozioł za plecami, z powrotem na prawą. Ale tym zagraniem nie udało mu się jeszcze zgubić Simmonsa. Zrobił dwa kolejne zwody, lecz Simmons wciąż nie dawał za wygraną, wciąż go dręczył i na niego naciskał. W końcu obaj minęli linię środkową. W tym momencie Curry powinien był pewnie odpuścić. Mógł ściągnąć Simmonsa w okolicę połowy boiska i oddać piłkę koledze, który skorzystałby z uzyskanej przestrzeni. Albo poprosić kogoś z partnerów o zasłonę, która pozwoliłaby mu uwolnić się od Simmonsa. Ale rozgrywający Warriors zrobił kolejny zwód i zaczął mijać obrońcę, który wpadł na niego, a wtedy Curry zdołał jeszcze wyrzucić piłkę lobem w kierunku kosza, zanim rozległ się gwizdek. Piłka odbiła się od tablicy i wpadła do kosza. Trzy punkty plus faul. Kiedy Curry zobaczył, że trafił, podniósł prawą dłoń do góry i kilka razy wrzasnął: „JEDZIEMY!”, tak hałaśliwie, że aż splunął. Uroczy i beztroski zawodnik, który jeszcze kilka minut temu tylko się uśmiechał, zniknął. Jego miejsce zajął uparty, wściekły, żądny krwi gracz, który pragnie tylko jednego – zrównać przeciwnika z ziemią. Simmons oficjalnie został kolejną ofiarą Zabójcy o Twarzy Dziecka. Wyzwolił z Curry’ego to drugie oblicze, zrodzone przez wiele lat zmagań z rywalami, którzy próbowali zrobić dokładnie to, co zawodnik Spurs – traktowali Stephena tak, jakby był słabeuszem. Wiele osób potwierdza, że Curry to prawdziwy twardziel. Choć kiedy spogląda ludziom prosto w oczy i rozmawia z nimi tak, jakby