Drażliwe tematy wyd. 4

z powrotem do samochodu i odjechało. Ja jednak nie zniechęcam się tak łatwo. Najpiękniejsze rzeczy, jakie oglądałem, były martwe: zamknięty park rozrywki, do którego dostałem się, przekupując nocnego strażnika ceną drinka; opuszczona stodoła, w której, jak twierdził rolnik, latem poprzedniego roku mieszkało pół tuzina yeti – podobno wyły po nocach i śmierdziały, ale wyniosły się niemal rok wcześniej. Pozostał po nich ostry, zwierzęcy smród, mogły go jednak zostawić kojoty.

– Kiedy księżyc przygasał, wędrowali po księżycowym labiryncie z miłością – oznajmił mój przewodnik. – Kiedy rósł, chodzili tylko z pożądaniem. Czy muszę wyjaśniać panu różnicę?

Owce i kozy?

– Raczej nie.

– Czasami przychodzili też chorzy, okaleczeni i niepełnosprawni, niektórych trzeba było przewozić przez labirynt albo przenosić, ale nawet oni sami wybierali ścieżki, którymi wędrowali, nie ludzie wiozący ich czy niosący. Nikt nie wybierał drogi innym. Kiedy byłem mały, nazywaliśmy ich kalekami, cieszę się, że już tak nie mówimy. Przychodzili też nieszczęśliwie zakochani. Samotni. Szaleńcy – czasem i ich tu przyprowadzano. Ponoć na obłęd wpływają fazy księżyca, więc sprawiedliwie jest, że księżyc miał szansę ich wyleczyć.

Zbliżaliśmy się do szczytu. Zapadał zmierzch, niebo miało teraz barwę wina, chmury na zachodzie jaśniały światłem zachodzącego słońca, choć z miejsca, w którym staliśmy, zniknęło już za horyzontem.

– Sam pan zobaczy, kiedy tam dotrzemy. Wierzchołek wzgórza jest zupełnie płaski.

Chciałem coś dodać, więc odezwałem się: – Tam, skąd pochodzę, pięćset lat temu miejscowy wielmoża odwiedził króla. Gdy król pokazał mu swój olbrzymi stół, świece, piękne malowane sklepienie, przy każdym z nich miejscowy wielmoża mówił jedynie: „Mam piękniejsze, większe, lepsze”. Król chciał sprawdzić jego blef, oznajmił więc, że za miesiąc przybędzie i zje przy jego stole, większym i piękniejszym niż królewski, oświetlonym świecami w lichtarzach większych 43