Zaginieni

PROLOG Lipiec, rok 2007 Dzień tragedii – Halo, pobudka! Zamykamy.

Gabriela otworzyła oczy i zobaczyła rozmazaną męską twarz. Dopiero po chwili obraz się wyostrzył, a dziewczyna rozpoznała barmana.

– Która godzina? – spytała zdezorientowana.

– Dochodzi piąta. No, wstawaj, bo mam jeszcze spo­ ro do ogarnięcia, a marzę o łóżku.

Gabriela wstała z krzesła i rozejrzała się po pustym pomieszczeniu. Zanim zasnęła, w lokalu bawiło się ze sto osób. Wzniosła niezliczoną ilość toastów ze znajomymi, których przypadkiem spotkała przy barze, a potem kom­ pletnie pijana tuliła się na parkiecie do obcego mężczyzny.

– Gdzie jest Rafał?

– Jaki Rafał? – spytał barman.

– Mój chłopak. Straciłam go z oczu…

– Nie wiem, o kim mówisz. Miałaś tej nocy niejed­ nego chłopaka.

Gabriela zmrużyła oczy.

– A ty co, obserwowałeś mnie?

– Trudno było cię nie zauważyć, w pewnym momen­ cie wskoczyłaś na bar i próbowałaś kręcić tyłkiem do Hips Don’t Lie. Shakirą to ty nie jesteś, kochana. Musia­ łem cię podtrzymywać za łydki, żebyś nie spadła. Powin­ naś być mi wdzięczna.

7