Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2022
48
συν
www.tanea.gr
Αναγνώσεις
Χωρίς οικογένεια στη Γεωργία
H
18χρονη Λέλα θυμάται τη σεξουαλική κακοποίησή της από τον δάσκαλο της Ιστορίας Βάνο: είναι ο άνθρωπος που θέλει να σκοτώσει όσο διαρκεί η αφήγηση στο «Χωράφι με τις αχλαδιές» της Γεωργιανής Νάνα Εκβτιμισβίλι (World Books, μτφ. Ελένη Τουλούπη, πρακτόρευση μέσω του εκδ. οίκου Βακχικόν). Ο Ιρακλί ικετεύει τη μητέρα του να επιστρέψει στη Γεωργία από την Ελλάδα όπου δουλεύει για να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο στο οικοτροφείο για ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, όπου μεγαλώνει ο ίδιος. Οι άλλοι φίλοι τους βιώνουν εξίσου την εγκατάλειψη και την ασφυξία της δεκαετίας του 1990 στην προσφάτως τότε ανεξαρτητοποιημένη πατρίδα τους. Εκεί όπου όλα αλλάζουν μετά την πτώση της σοβιετικής ψευδαίσθησης. «Τα πάντα στο σχολείο άρχισαν να καταρρέουν, ξεκινώντας από τις βρύσες και καταλήγοντας στο μπαλκόνι. Το σχολείο άρχισε να δέχεται ανθρωπιστική βοήθεια και μεταχειρισμένα ρούχα, πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά, αλλά σπάνια έφταναν στα παιδιά. Η Τινίκο “επαναπροωθούσε” τα περισσότερα αντικείμενα στις δικές της τσέπες, αν δεν το είχε κάνει ήδη ο επικεφαλής που μοίραζε τα αγαθά στα σχολεία». Το πορτρέτο της συγγραφέως για την πατρίδα της είναι σκληρό όπως η πρόσκρουση στον τοίχο της πραγματικότητας μετά την απομάκρυνση ενός ψεύτικου παραπετάσματος. Και αυτή είναι η πολύ-
επιλογές tv Kingsman: H μυστική υπηρεσία
STAR, 21.00 Συνδυασμός φλεγματικού βρετανικού χιούμορ, κατασκοπείας, κινηματογραφικής ανεκδοτολογίας αλλά και δράσης σε μια ταινία της οποίας ο τίτλος αναφέρεται σε μια υπηρεσία κατασκόπων-τζέντλεμεν που μπορούν να κάνουν τη ΜΙ5 να δείχνει νηπιαγωγείο. Σε σκηνοθεσία Μάθιου Βον, με τους Κόλιν Φερθ, Τάρον Ετζερτον, Μάικλ Κέιν, Μαρκ Στρονγκ. Παραγωγή: Αγγλία/ΗΠΑ, 2015 (116’) ** ½
τιμη μαρτυρία που πρόσφερε το 2015 με τη νουβέλα της, η οποία μεταφράστηκε σε 14 γλώσσες (στα ελληνικά χρειαζόταν μια αυστηρότερη επιλογή λέξεων και ρυθμού) περνώντας τελικά στη μακρά λίστα υποψηφιοτήτων του Διεθνούς Μπούκερ 2021. Οι νεαροί ήρωες και ηρωίδες της μένουν εγκαταλελειμμένοι στον τόπο τους.
Χωρίς οικογένεια, χωρίς αίσθηση ιστορικού βάθους, το μάθημα που παίρνουν έχει τη μορφή της βίας και της αδιαφορίας. Μια ισχνή αχτίδα θα φανεί όταν ένα ζευγάρι Αμερικανών εκφράζει την επιθυμία να υιοθετήσει τον Ιρακλί. Με τον τρόπο τους του προσφέρουν την ευκαιρία να φύγει από το χωράφι με τις αχλαδιές. «Ολοι, μικροί μεγάλοι, μένουν μακριά του. Τα δέντρα δίνουν αχλάδια κάθε χρόνο ανελλιπώς, γιατί το υπέροχο χωράφι είναι μόνιμα γεμάτο νερό. Κανείς δεν ξέρει αν είναι νερό από κάποιο παλιό σπασμένο σωλήνα, είτε αν ανεβαίνει από κάποια υπόγεια πηγή... Δείχνει τόσο όμορφο, ειδικά στους νεοφερμένους στο σχολείο, οι οποίοι τρέχουν στο χωράφι και μετά επιβραδύνουν ακούσια, δυσοίωνα, μια και τα πόδια τους βουλιάζουν στο μουσκεμένο έδαφος... Αν το να ανεβαίνει τη σπιράλ σκάλα μεταφέρει τη Λέλα σε έναν φανταστικό κόσμο, το να τρέχει στο χωράφι με τις αχλαδιές τη γεμίζει με τρόμο, τον τρόμο ότι μπορεί να μην καταφέρει να φτάσει απέναντι». Η Νάνα Εκβτιμισβίλι γεννήθηκε το 1978 στην Τιφλίδα και σπούδασε συγγραφή σεναρίου και θέατρο στο Πότσνταμ-Μπάμπελσμπεργκ της Γερμανίας. Μαζί με τον Σίμον Γκρος έχουν σκηνοθετήσει τις ταινίες «In bloom» (2013, πρόταση της Γεωργίας για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας) και «My happy family» (2017). Δημήτρης Δουλγερίδης
Οι προτάσεις της ημέρας TAINIA
Peppermint
ALPHA, 22.30 Οταν ένας ήσυχος οικογενειάρχης αποφασίζει να μπει για λίγο στο καρτέλ εμπορίου ναρκωτικών για να αυξήσει τα εισοδήματά του, η οικογένειά του δεν θα γλιτώσει την επίθεση. Η γυναίκα του, ξυπνώντας από το κώμα, δείχνει αποφασισμένη να πάρει το αίμα της πίσω. Ιστορία εκδίκησης από τον Πιερ Μορέλ, με την Τζένιφερ Γκάρνερ. Παραγωγή: ΗΠΑ, 2018 (91’) ** ½
ΣΕΙΡΑ
Η γη της ελιάς
MEGA, 21.00 Οταν η Αρετή θα σηκώσει το χέρι της να χτυπήσει την κόρη της, ο Φίλιππος θα αντιδράσει και θα δείξει ξεκάθαρα ότι είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τη Βασιλική με κάθε τρόπο. Ο Ιάκωβος φεύγει εσπευσμένα από το Σούνιο, δείχνοντας στην Αθηνά ότι θέλει να κρατήσει απόσταση για λίγο.
ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ
Επιτέλους, ποια κοινωνία;
Ε
ίναι να καγχάζει κανείς ακούγοντας εντεταλμένους εκπροσώπους επίσημων, ημιεπίσημων ή ανεπίσημων κρατικών φορέων, αλλά και μεμονωμένους συχνά ιδιώτες να υπεραμύνονται πως ό,τι γίνεται είναι για το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών. Αν κάτι ανάλογο συνέβαινε, θα ήταν αδύνατον να ακούμε για μέρες στην τηλεόραση ότι ο 37χρονος ιερέας που προφυλακίστηκε ήδη για ασελγείς πράξεις εις βάρος ανήλικων κοριτσιών, είναι «πατέρας τριών ανήλικων παιδιών». Αναρωτιέται κανείς γιατί η αναφορά της ιδιότητας οποιουδήποτε ως πατέρα κάνει τις κατάπτυστες ή τις μεγαλειώδεις πράξεις του Του Θανάση ακόμη περισσότερα κατακριτέες Θ. Νιάρχου ή αξιέπαινες, ώστε χρειάζεται να παρασυρθούν στη δίνη του εξευτελιστικού λιθοβολισμού ή της θαυμαστικής ετυμηγορίας υπάρξεις που δεν ευθύνονται στο ελάχιστο ούτε για τις πρώτες ούτε για τις δεύτερες. Για ποιο λόγο, έστω και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση το όνομα του ιερέα δεν ανακοινώνεται, να πρέπει να στιγματιστούν τα παιδιά του, αφού όπως ο καθένας γνωρίζει ένας μικρός αριθμός ανθρώπων που θα είναι οπωσδήποτε ενήμερος όσον αφορά τα στοιχεία της ταυτότητας του αξιόποινου δράστη θα φροντίσει με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος για την όλη υπόθεση να γίνει γνωστό το όνομα αυτό σε πάρα πολλούς. Με αποτέλεσμα τα τρία ανήλικα να είναι μεγαλώνοντας για όλους τα παιδιά του «ιερέα που κακοποίησε μικρά κορίτσια». Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που για χάρη της υποτίθεται πρέπει να λαμβάνονται όλα ευεργετικά και προστατευτικά μέτρα, όταν δεν αισθάνεται την ανάγκη να ορθώνεται ως ένα σώμα, χωρίς να έχει υπάρξει καμιά απολύτως συνεννόηση, προκειμένου να προστατεύσει τρία ανήλικα από έναν διασυρμό που θα τα συνοδεύει αμετακίνητα και ενώ θα έχουν ενηλικιωθεί, χωρίς να έχουν φταίξει στο παραμικρό σε οποιαδήποτε ηλικιακή τους φάση; Μία κοινωνία που χρεώνει με ένα λάθος, σφάλμα ή έγκλημα, ένα εντελώς ανεύθυνο ως προς την τέλεσή του άτομο, απλώς και μόνον γιατί το άτομο αυτό συμβαίνει να διατηρεί ακόμη και έναν στενό συγγενικό δεσμό με τον πραγματικά ένοχο, είναι μία κοινωνία που το ενδιαφέρον της ακόμα και για έναν μεγάλο ανθρώπων είναι εντελώς αναποτελεσματικό, ύποπτο και πλασματικό. Κατά συνέπεια πώς είναι δυνατόν να σεβαστείς μια κοινωνία όταν ο καθένας μπορεί να τη «γράφει» στα παλιά του τα παπούτσια, χωρίς να υφίσταται την παραμικρή κύρωση, με το να στιγματίζει ισοβίως τρία ανήλικα με την αναφορά τους και μόνο ως παιδιών ενός ακόμη και κακούργου. Φτάνει να αναλογιστούμε σε ποιο βαθμό ενδέχεται να έχει καταστραφεί η ζωή ενός ανθρώπου, με το να έχει επωμιστεί την ευθύνη για το βάρος μιας απώλειας έστω και αν δεν την προκάλεσε ο ίδιος, επειδή έτυχε να χάσει τον έναν ή και τους δυο γονείς του σε παιδική ηλικία, για να συμπεράνουμε τη βέβαιη καταστροφή για έναν δαχτυλοδειχτούμενο άνθρωπο ενώ δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ποιος είναι. Οσο ως κοινωνία, όλοι μας δηλαδή, οτιδήποτε πραγματικά ή εικονικά δείχνουμε να μας αποτροπιάζει, θα το ζούμε με την αίσθηση ότι επειδή δεν μας αφορά μπορούμε να το χρεώνουμε όχι μόνο στους υπεύθυνους αλλά και απερίσκεπτα και ασυνείδητα και στους ανεύθυνους, θα πρέπει ταυτόχρονα ως κοινωνία να προετοιμαζόμαστε για τα πιο ισχυρά και φαινομενικώς άδικα χτυπήματα.