Ritalin. En met de sociale media, die een uitlaatklep blijken voor een ADHD’er die na tien minuten op een podium eigenlijk alweer iets anders wil gaan doen. Als je lang genoeg blijft doorgaan dan gaan mensen je op een gegeven moment vanzelf sympathiek vinden, constateert Jozzy. The Bips speelt nog steeds alsof het de zomer van 1977 is. In het jaar dat de Heideroosjes, ooit begonnen in het voorprogramma van The Bips, aan hun afscheidstour bezig zijn, dat de Sex Pistols op de Olympische Spelen te horen zijn als Brits erfgoed en dat de muze van The Bips, Linda de Mol, verzucht dat ze eigenlijk de rock-’n-roll in haar leven heeft gemist, is het vijfentwintig jaar geleden dat The Bips voor het eerst optrad in De Boldershof in Druten. Ze zijn aan hun 77ste leven begonnen met Bock nog steeds op drums en Joris Ruyzenaars nu als basgitarist. Er is genoeg reden voor een boek over Jozzy Rubenski en The Bips. Wie ze kent, heeft een verhaal over ze. Soms uit eigen ervaring, vaker uit de wandelgangen. Maar het is de vraag of het klopt, want indianenverhalen zijn er genoeg. Niet dat Jozzy een heilige is en The Bips brave schooljongens. Integendeel zelfs. Sommige verhalen moeten worden rechtgezet, andere verhalen zijn nog niet bekend. En er is genoeg te vertellen over het voortraject van The Bips, over de chaos in Nijmegen waarbij Bock en Roy vooraan stonden. Over Nijmeegse punkbands als The Squats, The Magnificent, Ultimate Sabotage, VD Boiler, The Drastics en Bambix. Dit is niet zomaar het verhaal van een band. Het is het verhaal van een stad, van tegen de stroom in roeien, van hard leven en de slachtoffers die er onderweg vallen, van seks, drugs en rock-’n-roll, van eigenwijs volhouden, van leven en dood, van vasthouden aan en loslaten van idealen, van ruzie, liefde, vriendschap en heel veel muziek.
9