Pompeii

ขึ้นสะพายไหล่อีกครั้ง “เราต้องเคลื่อนที่กันต่อ” เขานิ่วหน้าในความมืด เส้นทางเดินจะพาพวกเขาไปทางตะวันตกลัดเลาะปลายแดนของฐานทัพ เรือ “อีกเส้นทางพาเราขึ้นเหนือ ตรงไปยังรีสอร์ตชายทะเลที่ไบอา ข้า คิดว่าเราจะเลี้ยวเปลี่ยนทิศที่นี่” “เขาคิดว่า” คอแร็กซ์แยกเขี้ยวยิ้มหยัน นายช่างตัดสินใจแล้วตั้งแต่วันวานว่าหนทางรับมือหัวหน้าคนงานผู้นี้ จะเป็นการไม่ใส่ใจ เขานิ่ง หันหลังให้ทะเลและดวงดาว เดินหักเลี้ยวลง ไปตามเนินมืด อะไรหรือคือการเป็นผู้น�ำ? มิใช่การตัดสินใจมืดบอดเลือก เส้นทางใดเส้นทางหนึ่ง ฉายความเชื่อมั่น แสร้งว่าการตัดสินใจนั้นอยู่บน รากฐานของเหตุผล? ทางเดินชันลิบ เขาต้องตะแคงตัวเดินลงเนิน มือข้างที่ว่างช่วย คว้าเหนี่ยว เท้าลื่นไถล ส่งเศษหินไหลกรูเกรียวหล่นหายไปในความมืด คนที่มองเห็นเนินเขาน�้ำตาล ไฟเผาพุ่มหญ้าไหม้ด�ำเป็นหย่อม คงเผลอ คิดไปว่าแห้งแล้งไม่ตา่ งไปจากทะเลทราย แต่นายช่างรูด้ กี ว่านัน้ แม้ความ เชือ่ มัน่ จะคลายจาง เขาพยายามย้อนนึก เส้นทางทีม่ าเสาะส�ำรวจล่วงหน้า ในวันวาน ทางเดินคดเคีย้ ว แคบพอลาเดินได้ตวั เดียว กลุม่ หญ้าแห้ง ไหม้เกรียม ลานโล่งแผ่ราบ และหย่อมเขียวอ่อนในความมืด สัญญาณ ชีวิตที่เป็นเพียงไม้เถาเลื้อยเกาะหินเกลี้ยงก้อนใหญ่ เดินขึ้นยอดเนิน แล้วลงเนินอีกครั้ง กลางทางลง เขาหยุดเท้ามอง กวาดรอบตัวเป็นวง หากมิใช่ตาชินกับความมืด ก็คงใกล้ฟ้าสาง ไม่ว่าจะ เป็นทางใด นัน่ หมายถึงเวลาไม่เหลืออีกแล้ว คนอืน่ ๆ หยุดเท้า เขาพอจะ ได้ยินเสียงหอบหายใจ นี่เลย, เรื่องเล่าที่คนพวกนี้จะพากลับไปยังมิเซนัม ...นายช่างเด็กๆ ลากลงจากเตียง พาเดินเท้าขึ้นเนินกลางดึกกลางดื่นใน ภารกิจโง่แล้วเจือกขยัน ดูเหมือนว่าในปากของเขาจะกลืนกินเถ้าเต็มก�ำ “เราหลงทางหรือ หนูหน้าหวาน?” เสียงเย้ยเยาะของคอแร็กซ์อีกแล้ว 7