Ex-bewoner aan het woord
HET GEVOEL VAN THUIS TE KOMEN. Toen Serge van De Kiem met de vraag kwam of ik wou gradueren, stond ik er in eerste instantie niet voor te springen…
Enerzijds was mijn tijd in De Kiem allang vervlogen, waardoor ik daar niet perse aan herinnerd wilde worden. Anderzijds was de manier waarop we uit elkaar gingen, niet echt de manier die ik voor ogen had toen ik (nu dik 5 jaar geleden) aan dit avontuur begon. De graduatie had voor mij ook meer een symbolische betekenis, als het afsluiten van een deel van mijn leven samen met familie. Maar omdat het al zolang geleden was had ik dit voor mezelf al afgesloten en een plaats gegeven. Toch wou ik deze kans niet op voorhand afschieten en besprak ik de pro’s en contra’s met de persoon die nu het dichtst bij mij staat, mijn verloofde Tine. Ze liet de keuze volledig aan mij, maar liet me toch even stilstaan bij de weg die ik alleen al heb afgelegd en ook het hobbelig parcours dat we samen achter de rug hebben. Ik besloot uiteindelijk toch te gradueren. Ik zocht contact met oude Kiemers en de meesten zouden die dag zeker wel binnenspringen. Daarnaast stelde ik me de vraag wie van mijn peergroep ook zou gradueren. Ik kwam uiteindelijk maar bij één medebewoner uit, die helaas die dag niet aanwezig kon zijn vanwege vakantieplannen. De 2 weken voor de graduatie vond ik persoonlijk best lastig. Ik kon mij niet van de gedachte ontdoen dat het vieren van het feit dat je clean bent toch best raar is. Ik ben een papa, een zoon en een partner en het lijkt me nu maar normaal om clean te zijn. De gedachte om dit te vieren vond ik best moeilijk om te accepteren. De gevoelens, gebeurtenissen en gedachten van zowel voor, tijdens
18
DE KIEM
als na mijn periode in De Kiem kwamen weer allemaal naar boven. Ik heb die 2 weken voor de graduatie best veel contact gehad met Kenny. Kenny is ook een ex-Kiemer die ik leerde kennen via Lisa, waar ik mee samenwerkte tijdens mijn vrijwilligerswerk. Kenny kon me wel wat geruststellen dat mijn twijfels rond de graduatie best normaal zijn en dat ik vooral mijn denkbeeld over dat gradueren moest veranderen. Dit zorgde voor iets meer rust in mijn hoofd. Daarnaast gingen ze ook aanwezig zijn op die dag en dat maakte het ook iets aangenamer. Ik had immers totaal geen idee wie er allemaal zou zijn en/of wie zou gradueren. Op 21 mei was het eindelijk zover. De zon straalde en iedereen die iets met De Kiem te maken heeft was klaar voor deze mooie dag. Behalve Evelien… , zij werd ocharme geveld door buikgriep en moest de graduatiedag waar velen al 3 jaar naar uitkeken aan zich voorbij laten gaan. Ik ben nu al verschillende malen teruggekeerd naar De Kiem, voor terugkomdagen, voor sollicitatiegesprekken en nu voor de graduatie. Wat mij persoonlijk zo opvalt is dat ik daar een bepaalde rust vind. Telkens ik die meterslange oprit bewandel krijg ik het gevoel thuis te komen. Spijtig genoeg is dit gevoel pas ontstaan na mijn verblijf in De Kiem. Maar genoeg sentiment, terug tot de orde van de (graduatie)dag. Toen ik net binnenkwam zag ik opeens een oude “peer” van mij uit de keuken komen. Spijtig genoeg is ook dit de realiteit. Ieder bewandelt zijn eigen weg. Toch voelde het heel raar aan om mijn “peer” opeens terug te zien na 2
jaar. Enerzijds wist ik me geen houding te geven, we hadden immers samen kunnen gradueren; maar anderzijds mag ik me ook niet schuldig voelen voor de keuzes die anderen maken. Ik heb wel mijn hulp aangeboden en mijn telefoonnummer gegeven. Ik wil hem wel steunen in de strijd die hij nu aan het leveren is en hopelijk kan ik dan ook terugkeren voor zijn graduatiefeest. De graduatie zelf verliep uitzonderlijk vlot, zelfs het boren van mijn gaatje in het graduatiebeeld ging snel. Misschien waren de boren minder bot omdat er twee jaar geen graduatie was… Ook de speeches en dankwoorden van alle gegradueerden verliepen verrassend vlot. Ik heb deze maar aan mij voorbij laten gaan, want hoewel ik De Kiem en al zijn medewerkers enorm dankbaar ben, ben ik me ervan bewust dat ik diegene ben die het gedaan heeft en nog steeds moet doen. Daarnaast sta ik niet meer zo graag in de belangstelling, in tegenstelling tot vroeger. Dat maakt me zelfs terug een beetje onzeker. En bovendien, de personen die me dagdagelijks mee recht houden (Tine en Mats), tracht ik elke dag te bedanken. Met Mats op het springkasteel, een stralende zon en livemuziek op de achtergrond was het stilletjes tijd om terug huiswaarts te keren. We sloten de dag af met een fantastische groepskreet met alle aanwezigen, en niet zonder nog even langs te gaan bij ieder bekend gezicht. Je zou kunnen zeggen dat de dagen na de graduatie niet anders zijn dan andere dagen, maar in werkelijkheid