Column Marko Klomp Trapsgewijs Iets te lang gelopen. Ik zit nu op een trap uit te rusten. Niet de meest vanzelf sprekende plek, maar er lijkt niets anders voorhanden. Ik zit te wachten op de begane grond op de derde trede van een trap. In een winkel voor huishoudelijke artikelen en dergelijke. Het is een open trap, waar je doorheen kan kijken. Ongeveer 8 treden. Ik wacht op mijn vriendin, die op zoek is naar leuke cadeaus voor haar familie. Ondertussen staar ik eigenlijk een beetje nutteloos voor me uit. Opeens rennen er een aantal kinderen de trap af. Via de trap naast mij, die naar een etage lager leidt. Daar zal wel de speelgoedafdeling zijn. Er is hier trouwens ook een lift. Dat zie ik nu pas. De trap, één van mijn grote obstakels, is nu een rustplekje geworden, een vluchthaven. Ik moet denken aan die keer dat ik een afspraak had bij mijn tandarts en het trappetje naar de behandelkamer bijna niet opkwam. Slechts 10 treden en ik was bekaf. Een andere keer kon ik mijn appartement niet goed bereiken. We woonden toen in een dubbel bovenhuis. Dus eerst 2 lange trappen omhoog voordat je de woonkamer bereikt had. De Nederlandse schilder en dichter Marko Klomp was in 2012 winnaar van ‘Sterren op het Doek’ met zijn portret van Jeroen Krabbé. In 2013 is hij gekozen tot een van de tien meest belovende kunstenaars. In 2010 debuteerde Marko met een gedichtenbundel ‘Spalken van de levenslijn’. Marko heeft MS.
Ondertussen wordt er een tostimachine op mijn schoot gelegd. Gevolgd door een glimlach van mijn vriendin. Er zullen wel geen winkelmandjes meer zijn. Altijd behoorlijk druk op een zaterdag. Als ik door het raam naar buiten kijk, zie ik een stroom van shoppende mensen voortbewegen, de massaconsumptie tegemoet. De winkelstraat. Enorme drukte. Altijd lastig om mezelf daar tussen te begeven. Moeilijk om in balans te blijven met al dat gedrang. Ik krijg nu net 2 kaasschaven en 2 koffiemokken (met foto van Den Haag erop) in mijn schoot geworpen. Een vluchtig knipoogje van mijn vriendin daarop volgend. De trap gebruik ik als thema in mijn schilderijen en soms ook in mijn poëzie. Iedereen beklimt zijn eigen trap. Trapsgewijs. In een moment van weemoed vraag ik mezelf af of ik ooit de langste trap in de wereld zou kunnen beklimmen. Langs de berg Niessen aan het Thunermeer. Maar liefst 11.674 treden! Dan worden er een ovenschaal, onderzetters en design asbakjes naast mij neergezet, met daarna het vertrouwde knipoogje. Een vrouw die de trap begint te nemen kijkt mij raar aan. Zal wel vanwege al die spullen zijn die rondom mij op de trap zijn verzameld. Haar dochter, met een grappig rond brilletje trekt zeurderig aan haar jas en gebaart de trap naar de speelgoedafdeling te willen nemen. Op dat moment komt mijn vriendin mij ontlasten van alle artikelen die opgestapeld liggen op mijn schoot en naast mij op de trap. En ben ik weer vrij om te staan, om te lopen, om mijn rustplekje te verlaten. Tot aan de volgende trap in de volgende winkel. Ik neem mijn wandelstok . En begin achter mijn vriendin aan te lopen. Opeens zie ik in mijn ooghoek het meisje met het grappige brilletje de trap afrennen, naar de speelgoedafdeling, op weg naar geluk.
•
MS-Magazine | november 2013
13