REPORTAGE 13 Vox 6 01/2013
een spuitbus handelsmerk vormen. De student plakt ze door de hele stad. “Als ik in lijn 10 zit, passeer ik er minstens dertig. Ik vind het prettig dat ze er zijn. Als kleine wachtertjes.” Vannacht heeft Broodje – zoals andere artiesten hem noemen – naast clipjes ook een rol kleurige stickertjes bij zich. Hij plakt er eentje met ‘lief’ in mijn schrijfblok. Broodje wordt niet gedreven door woede. Hij voert geen oorlog met verf. Hij pleit voor een zachtaardiger wereld. Het bekendst is hij om zijn tekst ‘meer liefde’. Wie erop let, kan de tag in het krullenhandschrift honderden keren tegenkomen in Nijmegen. Wat
de betekenis is? “Dat is aan jou: een wens, een wanhoopskreet, een oproep.”
Verboden Broodje heeft geen kwaad in de zin, maar wat hij doet is verboden. Een graffiti-artiest die op heterdaad betrapt wordt, betaalt een fikse boete plus een schoonmaak-fee. We gaan op een doordeweekse nacht met hem de binnenstad in. Hij draagt een witte overall, zodat hij niet herkenbaar is op de foto’s. Ik woon al vijftien jaar in Nijmegen, maar Broodje leidt de fotograaf en mij langs plekken waar ik nog nooit geweest ben.
Hofjes, stegen, tunneltjes, doorsteekjes, wie niet gezien wil worden, kan de hele binnenstad doorkruisen zonder een winkelstraat te betreden. Op die stille achterafplekken in de stad kunnen straatkunstenaars ongestoord hun gang gaan. Maar publiek hebben ze er ook nauwelijks, afgezien van een enkele leverancier of bewoner. Broodje wijst op de volgespoten en -geplakte muren in een hofje. “Hier werken we voor elkaar. Straatkunstenaars reageren op elkaars werk en zo ontstaan er ‘gesprekken’. Of ruzies. We zijn allemaal hondjes die hun territorium willen afpissen.”