REPORTAGE 31 Vox 5 12/2013
Tara te Slaa en Tom Aalmers waren verliefd en dat zullen ze altijd blijven. In september 2012 kwamen de twee eerstejaarsstudenten samen om het leven bij een auto-ongeluk. Op de plek waar het gebeurde, groeit nu een jonge boom. Thuis staan hun schoenen nog in de kamer. Tekst: Annemarie Haverkamp / Foto’s: Bert Beelen
zijn bij elkaar B
ea Aalmers heeft er iets op gevonden. Als mensen vragen of ze kinderen heeft, zegt ze: “Ja, de oudste is 22 en de jongste 18.” Het is te moeilijk steeds te moeten vertellen dat die middelste er niet meer is. Het is in de vroege ochtend van 9 september 2012 als Tom Aalmers (19) er op het station in Tiel achter komt dat er geen treinen meer rijden naar Nijmegen. Samen met zijn kersverse vriendin Tara te Slaa (18) is hij naar Appelpop geweest. De twee leerden elkaar kennen tijdens de introductie, een paar weken eerder. Tom studeert moleculaire levenswetenschappen, Tara scheikunde. Samen met Tara besluit Tom dan maar te gaan lopen. Waarom de twee die beslissing nemen, kan niemand later uitleggen. De wandeling is minstens dertig kilometer. Op een landweggetje parallel aan de A15, ongeveer halverwege ter hoogte van Ochten, gaan de twee studenten zitten om even uit te rusten. Het gras is nat – er hangt nevel boven de weilanden –, dus laten ze zich zakken op het warme asfalt. Ze verkeren in de veronderstelling dat de weg afgesloten is voor auto’s. Bovendien, als er iemand aan zou komen, zouden ze dat toch horen. “Om zeven uur die ochtend ging de bel”, vertelt Menno te Slaa thuis in Brakkenstein. “Ik dacht nog: ‘och Taar, je maakt iedereen wakker.’ Ze vergat wel vaker haar sleutels.” Maar het was niet zijn dochter die voor de deur stond, het waren twee agenten. Ze vertelden meteen dat Tara een ernstig auto-ongeluk had gehad en ter plekke was overleden. Menno moest
Miriam wakker maken, zijn vrouw die nog lag te slapen. “Kleed je aan, er is iets heel ergs gebeurd.” Zoon Marijn kwam net naar beneden. “Je kunt het niet geloven”, zegt Menno terwijl hij zijn hoofd schudt. “Je begrijpt het niet. Wat is er toch aan de hand?” Miriam, de moeder van Tara, vult aan. “Het is niet te bevatten.” De agenten begeleidden de familie even later naar het mortuarium. “Ik wilde eerst niet naar binnen”, zegt Miriam met zachte stem. “Als ik haar zag, zou ik weten dat het echt waar was.” Het was diezelfde zondag dat de vader en moeder van Tara de ouders van Tom voor het eerst ontmoetten. Ook zij waren van hun bed gelicht door de politie. Of ze meteen mee konden komen naar het UMC St Radboud. Tom lag al bijna op de operatietafel.
Tom en Tara (privéfoto’s)