Νίκος Καρακάσης
λίγο απ’ το φαγητό σας, το νερό σας, τον αέρα σας και αμέσως μετά κρύβομαι καλά στον κορμό. Εσείς κοιτάτε το δάσος της κοινωνίας σας. Εγώ κρύβομαι ανάμεσα, μα δεν με βλέπετε. Δεν θέλετε να με δείτε». Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στο ταβάνι, πλούσια μαλλιά, λιγδιασμένα απλώνονταν στο λευκό σεντόνι. Πρόσθεσε τραβώντας τις σκέψεις του: « Φλυαρώ άνευ λόγου. Ξέχνα τα αυτά, πες μου, πώς και βρέθηκες εκεί, εκείνη την ώρα;» «Μένω στο δρόμο όπου χτύπησες. Από πάνω τα είδα όλα, από το παράθυρό μου. Και τον τσακωμό σας και το χτύπημα αυτής της μέγαιρας. Το πιστεύεις ότι ισχυρίζεται ότι εσύ πετάχτηκες στο δρόμο και δεν πρόλαβε ν’ αντιδράσει; Ότι εσύ ήθελες να αυτοκτονήσεις;» O Χρήστος βάζοντας δύναμη στα χέρια του, προσπάθησε να κάτσει καλύτερα στο κρεβάτι. Μόλις βολεύτηκε είπε: «Η αλήθεια είναι ότι νευρίασα πολύ εκείνη την ώρα. Δεν περίμενα να μου μιλήσει έτσι. Έβρισε τη μάνα μου και αυτό μ’ έβγαλε εκτός εαυτού. Η αντίδραση μου δεν ήταν και τόσο ευγενική. Δεν μου λες, εσύ είπες στην αστυνομία αυτά που είδες ή υποστήριξες τη δικιά της άποψη;» «Φυσικά και είπα αυτά που είδα. Τι περίμενες να πω; Αφού εσύ δεν προσπάθησες να αυτοκτονήσεις», είπε ο Κ και ένα χαμόγελο τόνισε την τελευταία παρατήρηση του. «Χμ… αυτό δεν έπρεπε να το κάνεις», απάντησε σιγανά ο Χρήστος. «Μα τι λες; Αφού αυτή είναι η αλήθεια», απάντησε με κόμπο, ο κύριος Κ μην πιστεύοντας τα λόγια του Χρήστου. «Όχι! Όχι! Από τα μισόλογα των γιατρών, υποψιάζομαι ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να με σώσει. Και επειδή δεν - 64 -