Wijkagent Karin den Besten:
‘Mensen, contacten, buiten zijn, de spanning, dat trekt me’ Door Bert Kunnen Ze zwaait als ze het Cultuurhuis binnenloopt en ons komt begroeten; gaat aan de tafel zitten met een houding van: ‘Nou, kom maar op dan!’ Zo gaat eigenlijk het hele gesprek met Karin den Besten (50). Na elke reactie is zij alweer gemotiveerd om een volgende vraag te incasseren. Goedlachs, een open gezicht, prettig communicerend. Ondanks dat zij er niet woont kent ze de wijk en zijn bewoners als haar broekzak. Hoe gaat dat eigenlijk met die drie jonge ‘belhamels’ als collega’s. Drie energieke mannen, tweede helft 30, jij begin vijftig, zij nog in de kleine kinderen, jouw beide kinderen al de deur uit. Gedraag je je als een echte Moeder-Overste of bazige schoonmoeder?
‘We zien de samenleving verharden en dat gaat Stadshagen ook niet voorbij’ ‘Haha, nee hoor, absoluut niet. We vullen elkaar uitstekend aan, we leren van elkaar. Nee, dat leeftijdsverschil merk je niet’, lacht Karin. ‘Er is ruimte voor iedereen in het team, die geven we elkaar, op straat zijn we gelijkwaardig en gáán voor collegiaal optreden.’ Je bent in de jaren ‘90 begonnen als matroos, met zeebenen voor de collega’s koken en serveren. Nu met beide benen aan de wal als wijkagent. Wat is er in de tussenliggende tijd allemaal met je gebeurd? ‘Ja, inderdaad, twee jaar bij de Koninklijke Marine. In de periode erna heb ik met mijn man enkele horeca-activiteiten in Zwolle ontwikkeld. Ik ging sociale dienstverlening studeren, werkte in de vrouwenopvang en bij tienermoeders. Maar ik wilde altijd al bij de politie. Toen mijn kinderen wat ouder werden, ben ik gaan solliciteren en werd al vrij snel na de opleiding aangesteld als wijkagent in Stadshagen. Mensen, contacten, de spanning, diversiteit in mensen, het buiten zijn, het verschil maken. Dat vind ik het aantrekkelijke van werken bij de politie. En gezien mijn opleiding en ervaring was en is wijkagent mijn ultieme plek.’ Je bent al veertien jaar bij Stadshagen betrokken, je hebt de wijk zien groeien, er kwam een grote groep opgroeiende jongeren, veiligheid werd een item met toenemende aandacht, hoe heb je het ervaren dat zo’n wijk van niets groeit naar volwassenheid? ‘Het mooie is dat je als agent met zo’n wijk meegroeit. Je ontwikkelt continue, er doen zich steeds weer nieuwe zaken voor. Het is een heel diverse wijk geworden met ook steeds meer culturen. Dat vind ik boeiend.’ De vier wijkagenten in Stadshagen brengen vanuit vorige werkkringen bijzondere ervaringen mee. Bij Karin is de sociale
Foto Erica Turmel- Donker
invalshoek niet verwonderlijk, gezien de vooral menselijke insteek van opleiding en werk. Zij maakt gemakkelijk contact en weet vaak de juiste snaar te raken bij bijvoorbeeld conflicten tussen buren. Stadshagen staat erom bekend dat er best veel huiselijk geweld voor komt en ook burenruzies vragen bijzondere aandacht. Hoe vul jij je rol bij meldingen die over deze problematiek gaan in? Karin erkent dat beide situaties vanuit de wijk vaak worden gemeld. Het korte lontje heeft veel mensen te pakken. ‘Meestal komt er een melding binnen bij 112. Als het echt gaat om gewelddadig optreden achter de voordeur dan gaan wij als politie als eerste naar binnen. De collega’s van Veilig Thuis sluiten aan. Mijn rol is om te vragen aan betrokkenen wat zij nodig hebben om zich weer veilig te voelen. Bij veel geweld speelt ook angst een grote rol: komt de dader misschien terug. Ik bespreek dan de mogelijkheden voor hulp en regel dat die er komt, bijvoorbeeld via het Sociaal Wijkteam.’ En bij burenruzies? Zit je dan in een zelfde rol? Nee, zeker niet, sterker nog, wij zijn daarin vaak helemaal geen partij, wij bemiddelen niet tussen buren. Daar hebben we de gemeentelijke Buurtbemiddeling voor. Wij komen pas in beeld als het al is geëscaleerd en er strafrechtelijke iets aan de hand is. Bijvoorbeeld vernielingen, bedreiging of verwondingen. Wij beperken ons dan tot verwerking van de feiten en mogelijke aangiftes. Nee, ik zie geen echte toename van burenruzies. Gelukkig
ervaren we in veel buurten in Stadshagen saamhorigheid en zoekt men het beste voor elkaar.’ Uit een landelijk onderzoek komt een nogal negatief beeld naar voren over de wijkagent: er zijn meer problemen, er is een grotere afstand tot de buurt en er zijn minder middelen en tijd. Herken je je in dit beeld? ‘Ik herken wel iets bij dit landelijke beeld, ja. Maar in Stadshagen speelt dat bepaald niet hoor. Wij krijgen hier absoluut de ruimte om in de wijk te zijn. En vergeet niet dat we afgelopen zomer zijn versterkt met de komst van collega Overweg. We hebben een team dat Stadshagen goed kan bedienen’.
‘Nee, ik ben geen Moeder-Overste voor mijn jongere collega’s’ Je kunt constateren dat het politiewerk intensief is en je altijd agenten te kort komt. Leidt dat er bij jou toe dat je je 24/7-agent voelt? Altijd die permanente druk van het uniform, ook al heb je die niet aan? Ai, gevoelig punt in huize Den Besten. ‘Mijn man roept wel eens: leg nou maar es die telefoon neer’, erkent Karin. ‘Ik heb veel contacten en ik geef vaak mijn mobiele nummer. Ik krijg dan ook als ik vrij ben wel appjes, die ik bij acute nood
meteen beantwoord. Als er geen spoed bij is app ik dat ik er binnenkort op terug kom. Soms ook een stukje advies tussendoor.’ Maar nee, Karin voelt niet de permanente druk van het politiewerk. Er is bijna ook nooit noodzaak om in haar vrije tijd heldhaftig te gaan doen. Stadshagen is de afgelopen tijd opgeschrikt door enkele stevige incidenten, die tot nu toe niet in de wijk voorkwamen. Autobranden, een schietincident en meerdere bedreigingen. Wat voor impact heeft dat op jullie werk? ‘We zien de samenleving verharden en dat gaat Stadshagen ook niet voorbij. Wij zijn er bij zulke incidenten om het gesprek met de betrokken buurtbewoners aan te gaan. Proberen onveiligheidsgevoelens weg te nemen, adviezen te geven. Mede dankzij de wijkagenten is er vaak goed zicht op wat er speelt, we zijn een schakel tussen de buurt en de rechercheurs die aan de zaak werken. Signalementen van mogelijke daders, de buurt let ook op en kijkt mee. We lossen gelukkig veel op en we kunnen met onze aanwezigheid ook veel voorkomen.’ Vinexpress besteedt deze maanden aandacht aan het werk van de vier wijkagenten van Stadshagen. Wie zijn zij? Hoe ervaren zij de wijk? Vorige maand hadden wij een gesprek met Alrik van den Berg. Deze keer publiceren we een portret van Karin den Besten. In maart en april maken Maarten van Esch en Peter Overweg het kwartet compleet
09