Het kind Het kind heeft vier pootjes, een krulstaart, verleidelijke bruine oogjes omringd door wit lang engelenhaar. Een bewuste dag naar een bewuste plek. Een smalle gang leidt mij naar tralies. Hokjes met tralies. Wenende kinderen vertellen mij hun verhalen. Dit grijs bolletje, bevend in een hoekje van haar cel, vertelt me niets. Het kind heeft een identiteit en geboortedatum, doch de ouders willen het kind niet. Het kind heeft geen naam, geen plaats, geen thuis. Het kind is niet geliefd. Het kind krijgt een nieuwe thuis. Het kind krijgt twee papa’s, een broer en een zus. Het kind leert groeien en beminnen. Het kind krijgt een naam. Negen maanden oud, niet opgeleid, ontpopt ze zich snel tot een enthousiaste, sociale, trouwe, bijzondere, lieve hond. Ze gaat overal mee. Krijgt grootouders, meters, peters, nonkels, tantes, neven en nichten. Ze houdt van natuur en de papa is zo blij. Het verlies van haar zus doet pijn, maar na verloop van tijd, krijgt ze er een broertje bij. Als de papa’s trouwen, verschijnt ze op het altaar en zelfs op de planken van de Minard. Deze lieve dame houdt van Gentse Feesten, carnaval en allerlei feestjes. Ze is er altijd even graag bij. Het kind is nu elf en het kind is ziek. Het kind willen we helpen, maar we kunnen het niet verhelpen. Het kind is mijn kind. Het kind is ons kind. Mijn lief kind. Ik mis je blik, je warmte en je blaf.
33