224
APPENDICE.
teria rovclat et fidem infundit, animo humano rationis lumen indidi'rit; Deus autem negare seipsum nonpossit, noe verum vero unquam contradicorc. Inanis autem huius contradictionis species inde potissimum oritur, quod vol iidei dogmata ad montoni Ecclcsiac intellesla ut exposita non fueriut, rei opiniouum commenta pro rationis effatis habenntur. Omnem igitur assortionem ventati illuminatne fìdei contrariam oinnino falsam esse defìnimus (1). Porro Ecclesia, quae una cum apostolico mimerò docondi, mandatum acoepit Mei depositimi custodiendi, ius etiam et ofiicium divinitus kabet falsi nominis scientiam proscribondi, ne qnis decipiatur per pliilosophiaiu, et iuaucm fallaeiam (2). Quaproptor omnes ebristiani Melos liuiusmodi opinione», quae Mei doctrinae contrarian esse cognoscuntur, maxime si al) Ecclesia reproba tao fueriut, non solum prohibentur tanquam legitimas scientiac conclusioncs defendere, sod pro erroribus potius, qui fallacem veritatis spcciom prac se fernut, habere tencntnr omnino. Ncque solum fides et ratio interse dlssiderc nunquam possunt, sod opem quoque sibi mutuam ferunt, cum recta ratio fidei fondamenta demonstret, eiusque lumiun illustrata rerum divinarum sciontiam cxcolat; fides vero rationem ab erroribus liborct ac tucatur, caiuque multiplici cognitionc instruat. Quaproptor tantum abest, ut Ecclesia humanarum artium et disciplinarum culturae obsistat, ut liane multis modis iuvet atquc promoveat. Non enim commoda ab iis ad liominum vitam dimanantia aut ignorataut despicit ; fatetur imo, cas quemadmodum a Deo, scieutiarum Domino, profentau sunt, ita si rite pertractentur, ad Deum, iuvantc cius gratia, perducere. Noe sane ipsa rctat, ne liuiusmodi disciplinac in suo quacqueambitupropriis utantur principia et propria methodo; sed iustam liane libertatem agnoseons, id sedulo rnvet, no diviuae doctrinae repugnando errores in se suscipiant, aut lines proprios transgressae, oa, quae sunt fidei, occupcnt et pcrturbent. (1) Cone. Lai. v. Italia ApostollcìM regiminis. (2) Coluss. II. 8.