Het Gouden Festivalgeluk dat Pinkpop heet

Online uitgave: 19-20-21 juni 2020

Het Gouden Festivalgeluk dat Pinkpop heet ‘en wat ga jij doen 19-20-21 juni?’

COLOFON Teksten: Wieneke Wennekes Fotografie: Vera Claessen Redactie: Wieneke Wennekes en Vera Claessen Grafische vormgeving: Jean Philipse Communicatie en eindredactie: Frida Rouppe van der Voort Advies: Wim Claessen, Fer Abrahams, Norbert Mirani, Hein Fokker Foto Vera en Wieneke: René Bradwolff Deze productie is met grote zorg samengesteld. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de rechthebbende worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie, print, opslaan ongeacht welk medium (waaronder uitdrukkelijk begrepen een website), of op welke andere wijze dan ook.

De rechthebbenden zijn niet aansprakelijk voor eventuele onjuistheden in deze utgave. De rechthebbenden zijn miet verantwoordelijk voor handelingen van derden welke mogelijkerwijs voortvloeien uit het lezen van deze uitgave. ©Vera Claessen en ©Wieneke Wennekes www.veraclaessen.nl

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?’

Vera: “Ik ben thuis en met een voldaan gevoel over een hele andere Pinkpop ervaring dit jaar. Het was een feestje om de afgelopen maanden deze reportage te maken. Zoveel mensen, zoveel verhalen: het Gouden Festivalgeluk dat Pinkpop heet!’

Wieneke: “Ik ga, met hetzelfde voldane gevoel als Vera, barbecueën met hele lieve vrienden waarmee ik al jaren naar Pinkpop ga. Bij elk nieuw glas wijn zal ik even naar de hemel kijken om te proosten. ‘Deze is voor jou papa’, zeg ik dan. Dat wordt na een glas of vijf dus janken geblazen, want ook dat hoort bij het Gouden Geluk dat Pinkpop heet!”

Vera en Wieneke behoren tot het bevoorrechte Pinkpop Publiek “Wij kwamen al op Pinkpop voordat we enig benul hadden van muziek” Vera Claessen (53) is een van de nazaten van de Eerste Pinkpopgeneratie. Haar vader, Wim Claessen, maakte sinds 1971 deel uit van de club jongens die in 1970 voor het eerst Pinkpop organiseerde. Wieneke Wennekes (46) beschouwt het festival als haar erfgoed. Haar vader, Wim Wennekes († 2002), was een van de aartsvaders van Pinkpop.

Tijdens Pinkpop 2019 - de gouden editie - heeft Vera Claessen bezoekers gefotografeerd en gevraagd naar hun verhaal. Dat heeft 50 portretten opgeleverd met 21 verhalen, boordevol festivalgeluk.

De verhalen uit het publiek zijn opgetekend door Wieneke Wennekes met als insteek deze te publiceren vlak voor Pinkpop 2020, om het publiek vast op te warmen voor wat komen zou. Maar ja, toen kwam Corona en nu komt er geen Pinkpop.

De eerste vraag die bij Vera en Wieneke omhoog borrelde was: ‘En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?’

Vera: “Die vraag vonden we dermate interessant dat we deze gesteld hebben aan de mensen uit het Pinkpop publiek die hebben meegewerkt aan onze productie. Maar, dachten wij, hoe bijzonder zou het zijn als we dezelfde vraag óók voorleggen aan professionals die betrokken zijn bij Pinkpop?

Dat hebben we gedaan en dat is een bijzondere reportage geworden.”

Wieneke: “Vera en ik behoren tot het bevoorrechte Pinkpop publiek, omdat wij deel uitmaken van de zogenaamde ‘Tweede Pinkpopgeneratie’ – als kinderen van Wim en Wim, beiden organisatoren van het eerste uur- dus ja, voor ons was het best een dingetje dat het hele feest, waar we het hele jaar naar uitkijken, dit jaar niet doorgaat. Wij kwamen al op Pinkpop voordat we enig benul hadden van muziek.”

En wat gaan jullie doen 19-20-21 juni?

Eva: Ik denk met een Petunia in mijn linkerhand en in de rechter een glas wijn.”

Frank: Ik ga lekker weekend vieren, met in mijn rechterhand een glas bier en in mijn linkerhand nog eentje. Het enige voordeel van corona is, dat je elk weekend weer vrij hebt, dat stond normaal altijd vol gepland. Denk dat ik op het terras muziek ga luisteren en een biertje drinken.”

“Wij leven van hoogtepunt naar hoogtepunt” Voor het eerst in de geschiedenis geen Pinkpop dit jaar. Dat betekent een leeg festivalseizoen voor 3FM radio-dj’s Eva Koreman en Frank van der Lende.

Hoe voelt dat?

Frank: “Nou, dat vind ik wel erg vervelend. Je kunt je ook nergens op verheugen. Dat is met Pinkpop natuurlijk zo, daar leef je naartoe. Vanuit Hilversum 2,5 uur in de auto naar Landgraaf tuffen, onderweg stoppen bij je vaste benzinestation, dat is gewoon nostalgie. Ik hou heel erg van festivals. Vroeger om naar toe te gaan, en de laatste elf jaar voor 3FM. Pinkpop is een heel fijn festival om te werken omdat het best overzichtelijk is qua podia. En je bent heel erg met zijn allen. In het media compound lopen allemaal collega’s rond, zowel van tv als radio, en buitenlandse radiostations ook.”

Eva: “Het is voor mij heel erg gek dat het coronavirus zo’n gat slaat, niet alleen in mijn agenda, maar ook in mijn leven.”

Het 3de weekend van juni zal niet roze kleuren. Gaat er nog iets speciaals gebeuren, met het oog op Pinkpop?

Frank: “Normaal gesproken zou ik dat weekend heel erg met het festival bezig zijn. Zowel voor- als achter de schermen, want als je het veld op gaat, om verslag te geven of om gewoon lekker een bandje te kijken, heb je altijd veel aanspraak. Of ik dat vervelend vind? Nee joh, supertof juist.”

Eva: “Ik zou radio maken, podia-presentaties doen en items draaien voor het online platform. Pinkpop, Lowlands en Best Kept Secret zijn festivals die in je agenda staan, zeker als je bij 3FM werkt. Dat zijn instituten.

Frank: “Wat Eva zegt, Pinkpop is een instituut voor de 3FM luisteraar. Dit jaar zijn we niet op Megaland, maar qua radio gaan wél vol op Pinkpop zitten, daar werken we nu met z’n allen naartoe.”

Is de zomer het leukste seizoen van het jaar om radio te maken?

Eva: “Nou, ik moet eerlijk zeggen en dat klinkt misschien een beetje stoer, maar wij leven van hoogtepunt naar hoogtepunt. In de lente kijken we uit naar Pinkpop, in de zomer naar Amsterdam Dance Event, als dat voorbij is komt Serious Request eraan, daarna is Eurosonic Noorderslag aan de beurt en dan is het alweer bijna Pinkpop.”

Frank: “Wij hebben een vrij leuk leven.”

Hoe gaan jullie deze tijd invullen, hebben jullie nieuwe hobby’s ontdekt?

Eva: “Dat vind ik dus super moeilijk, ik durf niet zo goed plannen te maken omdat je niet goed weet wat de stand is in de wereld. Daar ben ik dus vrij afwachtend in. Het fijne is dat ik een karakter heb waardoor ik me nooit verveel, zodoende heb ik nu een liefde voor tuinieren ontwikkeld.

Frank: “Ik wil me graag op iets verheugen, maar ik maak ook niet te veel plannen. Er zijn al zoveel leuke dingen niet doorgegaan, waaronder Pinkpop. Zo voorkom je teleurstelling als er wéér iets niet doorgaat. Maar gelukkig is het goed weer. Ik wandel heel graag en dat doe ik nu nog veel meer. Vaak ’s avonds een uurtje, samen met mijn meissie. En Eva en ik hebben net een nieuw radioprogramma. Daar zijn we elke dag mee bezig, van 11.00 tot 20.00, dat is nu de grootste invulling van ons leven. Verder spreek ik veel af met een klein clubje vrienden. Die zie ik trouwens veel meer dan vroeger, omdat je geen afleidingen meer hebt ’s avonds. Praten en wandelen. Dat zijn mijn nieuwe hobby’s.

Wat is jullie persoonlijke relatie met Pinkpop?

Frank: “Pinkpop is het eerste festival waar ik ooit ben geweest. In 2007, samen met mijn broertje toen ik nog thuis woonde. Ik had van hem een dagkaartje gekregen voor mijn verjaardag. We gingen met de trein naar Landgraaf, met vuilniszakken in onze rugzakken, want als het zou gaan regenen moesten we daar poncho’s van knippen van mijn moeder. Godzijdank bleef het droog die dag. Het was fantastisch. Ik was toen een groot fan van Wolfmother en The Kooks, die heb ik die Pinkpop allebei zien spelen.

Daarna heb ik een jaar of twee overgeslagen, maar vanaf mijn 19de ben ik voor 3FM op Pinkpop gaan werken. Sindsdien ben ik altijd gegaan. Soms een dag, soms echt drie volle dagen.’

Eva: “Het eerste festival waar ik meerdere dagen was voor 3FM, met al mijn collega’s, daarvoor was ik nog nooit op Pinkpop geweest. Ik heb een warm hart voor dit festival omdat het me altijd doet denken aan die eerste keer met mijn nieuwe collega’s.”

Frank: “Een soort teambuilding weekend dus.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Maartje: “Laurens en ik hadden nog geen kaartjes.

Die kopen we ieder jaar kort van tevoren, wij zijn geen lange termijn planners. Maar we zouden zeker gegaan zijn, wat een coole line-up! Volgend jaar gaan we zeker.

Iets anders gepland? Dromen van de afgelopen jaren en met lekkere muziek op in de tuin liggen. Met ogen dicht wellicht bijna hetzelfde gevoel… of toch niet?”

“Oesters met witte wijn, onder het genot van goede muziek” Wie: Maartje Croon (50 jaar, zelfstandig ondernemer), Laurens Hagens (56 jaar, zelfstandig ondernemer) en Marein Roelofs (54 jaar, recruiter) Maartje en Laurens wilden ieder voor zich al heel lang naar Pinkpop, maar konden telkens niemand vinden die meewilde.

Vlak nadat ze elkaar zeven jaar geleden ontmoetten, bespreken ze hun bucketlist. Bij beiden blijkt Pinkpop bovenaan te staan.

In 2013 verrast Laurens zijn geliefde met twee weekendkaartjes, inclusief campingbandjes. Het wordt te gek. Oesters met witte wijn, onder het genot van goede muziek, meer heeft een mens niet nodig. Sindsdien gaan Laurens en Maartje elk jaar. In het begin kamperen ze in een geleend tentje. Een ingewikkeld ding waar ze niks van snappen. Maartje: “We zijn

wel eens drijfnat van de regen van het festivalterrein gekomen. Met de troostende gedachte dat we lekker in ons droge tentje konden gaan zitten met een wijntje. Niet dus. Ons kampement was volledig ingestort, alle spullen waren drijfnat. Dat werd niet wijnen, maar hozen. Na dat fiasco hebben we gelijk een tent gekocht. Die staat elk jaar op een geheim plekje in de bosjes. Gelukkig heeft er nog niemand tegenaan geplast.”

Maartje en Laurens gaan niet meer met z’n tweeën naar Pinkpop. Na alle enthousiaste verhalen is vriendin Marein ingehaakt. De drie hebben elk een taak: Laurens draagt het matje zodat ze droog in het gras kunnen liggen, Maartje regelt dat er genoeg gegeten wordt en niet alleen gedronken en Marein zorgt ervoor dat ze elkaar niet kwijtraken op het festivalterrein.

Over de toekomst maken ze zich geen zorgen: Laurens: “Pinkpop heeft elk jaar een heerlijk programma. Dat houden ze toch wel vol?”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Maaike: “Ja, ik had een kaartje voor de vrijdag, maar ik vraag geen geld terug, want volgend jaar ga ik sowieso. Wat ik nu gaan doen is nog even de vraag, misschien een nachtje weg.”

“Tegenwoordig wordt overal commentaar op gegeven, vooral qua artiesten” Wie: Maaike Sloof (43 jaar, begeleidt mensen met een beperking) Na een weekend Pinkpop komt Maaikes broertje vol enthousiaste verhalen thuis. “Zus, dit is echt iets voor jou!” Een jaar later, in 2002 gaat ze een

dagje met hem mee. Hij heeft gelijk, het is écht iets voor haar.

Inmiddels komt Maaike al zestien jaar op Pinkpop, samen met haar man, een vriendin met man en broer met schoonzus. Het zestal kampeert elk jaar op de festival-camping. Ze slapen met z’n allen in een enorme vintage bungalowtent die ongeveer net zo oud is als Pinkpop bestaat, maar tot op heden alle

barre weersomstandigheden kranig heeft doorstaan. Een puik ding dus.

De club is altijd compleet geweest. Behalve in 2014, het jaar waarin zaterdag The Stones, zondag Arctic Monkeys en maandag Matellica Pinkpop afsluiten. Maaike weet op het nippertje twee weekendkaarten te bemachtigen. De rest uiteindelijk nog een dag, want de line-up zorgt ervoor dat alle weekendkaarten binnen een uur zijn uitverkocht.

Betreffende de toekomst van Pinkpop zegt Maaike het volgende: “In de loop der jaren hebben we het festival wel zien veranderen. Zowel positief als negatief, maar tegenwoordig wordt overal commentaar op gegeven, vooral qua artiesten. Elk jaar komen er weer nieuwe festivals bij, er is veel concurrentie. Ik hoop dat Pinkpop uit die negatieve spiraal kan komen.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Frank: ‘Mijn vrienden en ik gaan waarschijnlijk fietsen door Nederlands en -als het mag - Belgisch Limburg met onze tour- en wielerclub Stramproy.

We maken altijd mooie tochten, van 70-100 kilometer. Maar de gezelligheid staat voorop, wij kennen ook een zogenaamde 3de helft, dus na het fietsen genieten we thuis met een drankje en muziek.”

“Schuilen onder een plastic zeiltje voor de regen, in ruil voor een pilsje” Wie: Frank van Akkeren (58 jaar, manager operations) De mannen links op de foto zijn Frank, Roger en Jos, drie vrienden die vanaf 2014 elk jaar samen naar Pinkpop gaan. De anderen waarmee ze op de foto staan schuilen onder hun plastic zeiltje voor de regen, in ruil voor een pilsje.

De vrienden vi

nden de sfeer geweldig en het programma is altijd leuk. Frank denkt dat Pinkpop een mooie toekomst tegemoet kan zien: “Tenminste, zolang de organisatie niet teveel afwijkt van de huidige setting. Grote namen zijn mooi als publiekstrekker, maar de goede sfeer moet vooral blijven. 2017 hebben we niet voor niets overgeslagen. Met Justin Bieber en gillende meisjes van amper dertien jaar doe je ons geen plezier.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Germaine: “Mijn vriend en ik steken met mijn zoon en zijn vriendin de barbecue aan. We hebben een playlist gemaakt van alle artiesten die op Pinkpop zouden spelen. Hapje, drankje, dansje; een mini Pinkpop-festivalletje dus. We wilden Sofie en Madelief er ook graag bij hebben, maar helaas zijn de meisjes bij hun vader.”

“Toen ze nog klein waren vonden ze het zwembad in mijn achtertuin veel interessanter” Wie: Germaine Lammerts van Bueren (48 jaar, teamleider Q-Park) Germaine wordt in 2000 geïntroduceerd in de wereld van Pinkpop door Suzanne, de jongste telg van Jan Smeets. Wat twintig jaar geleden is begonnen met een mega klik op de werkvloer, is uitgegroeid tot een hechte vriendschap. Wanneer Suzanne in 2007 haar eerste dochter krijgt, vraagt ze of Germaine -die dan letterlijk om de hoek van het festivalterrein woont- tijdens Pinkpop op de kleine Sofie wil passen. Daar komt anderhalf jaar later baby Madelief bij.

“Ik heb Suzanne ’s kindjes op zien groeien met Pinkpop. Toen ze nog klein waren vonden ze het zwembad in mijn achtertuin veel interessanter. Nu de meisjes ouder zijn, wordt het steeds leuker. Sofie en Madelief beseffen echt wat Pinkpop is. En van wie het is: Van hun opa, dat vinden ze heel bijzonder.”

Tijdens Pinkpop hebben Germaine en de meisjes een vast ochtendritueel: Eerst maken Sofie en Madelief compleet nieuwe combinaties van de kledingsetjes die hun moeder heeft uitgekozen. Daarna komt de make-up tevoorschijn “Daar ben ik iets soepeler in dan Suzanne. Daarom stuur ik haar, voordat we de deur uitgaan, eerst een foto ter goedkeuring. Sofie en Madelief zijn pas 12 en 11 jaar, en dan gebeurt het wel eens dat ze iets te royaal zijn met knalrode lippenstift. ‘Ik denk niet dat dit goed is’, zeg ik dan.

‘Pak maar een ander kleurtje. Boh, dan hebben we zóveel plezier.”

Germaine hoopt dat Pinkpop eeuwig blijft bestaan. Wie er op het podium staan maakt haar niet uit. De sfeer op het veld is waanzinnig, zelfs als het zeikt van de regen. Dan is het poncho aan, en gaan. “Madelief en ik eten, voordat ze naar bed gaat, altijd samen een bami soepje.

Daar sluiten we elke Pinkpopdag mee af.”

En wat ga jij doen 19-20-21 juni?

Jules: “Ik denk naar een of andere meubelboulevard, want dan zie ik in ieder geval mensen. Grapje, Misschien gaan we naar de kinderen, op gepaste afstand. We hebben deze zomer eindelijk tijd voor dingen die we eigenlijk nooit kunnen doen. Kijken van dag tot dag, dat is de planning.”

“Wanneer Jan een aankondiging moet doen, sta ik naast hem op het podium” Iedereen van de Pinkpop crew kent de regels: Je mag niet op het gras rijden en onder alle kratjes die door de jongens van het podium op het asfalt worden gezet, moeten houten plaatjes. Deze strenge regels komen allemaal van Jan, maar daar heeft hij groot gelijk in, vindt Jules Thijssen, de man die sinds ’82 betrokken is bij Pinkpop en al 25 edities stagemanager is op het hoofdpodium.

‘The eagle has landed’ In feite gaat het allemaal om de eerste dag. Wanneer het festival geopend wordt en het publiek binnenstroomt, moet het hele terrein, zowel voorals achter de schermen, er als een plaatje uitzien. Daar is iedereen heel gedisciplineerd in, in naam van Jan. Wanneer Mr. Pinkpop het terrein op komt, komt er altijd een seintje van de security die bij de poort staat. Als je op de portofoon ‘the eagle has landed’ hoort, vliegt iedereen omhoog om er zeker van te zijn dat er niks op het gras staat, kratjes, hup, houtjes eronder. Oh, en na de bouw mag je een biertje drinken. Brand, want dat is het biermerk van Pinkpop. Maar alles met respect. Dat hoort. “Wanneer Jan een aankondiging moet doen, sta ik naast hem. Voor hij het podium op gaat, geef ik hem eerst een fisherman’s friend, klop het stof van zijn schouders en zorg dat zijn kleding netjes zit.”

Corona Als je 50 jaar in de rock en roll zit, ben je niet meer zo snel onder de indruk van een fikse regen- of onweersbui. Maar het noodweer waar Pinkpop in 2014 mee te dealen had, was het moeilijkste wat Jules ooit heeft meegemaakt. “Dat is echt verschrikkelijk geweest. Na de eerste klappen zagen we vanaf het loadingdock de vlag van de tent als een speer door de lucht vliegen. De lucht kleurde van gifgroen naar inktzwart. Bizar, zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Schermen gingen op en neer, de bliksem sloeg in, iedereen stond stand-by. Maar vanaf het moment dat alles onder controle was en Metallica het podium weer op kon om hun setlist af te maken, gingen alle 60.000 bezoekers compleet uit hun dak. Euforisch was dat.

De strijd tegen natuurelementen is de meest stressvolle strijd die je kunt voeren. Hetzelfde geldt voor corona, daar moeten we ook mee zien te dealen. Ik ga ervan uit dat Pinkpop volgend jaar doorgaat, maar dat is wel iets waar iedereen nu al mee zit. Je kunt bedenken wat je wilt, maar met mondkapjes op naar een band kijken op 1,5 meter, zie ik nog niet gebeuren.

Temperatuur testen bij binnenkomst kan, maar als je na afloop naar de camping gaat, moet dat dan weer gebeuren? Zo blijf je aan de gang. Hoe wil je een festival draaien met zulke regels?”

Geen grappen meer Geen Pinkpop, hoe voelt dat? “Ik vind het heel erg dat het zo is. We hebben het wel over het langstlopende festival ter wereld waar je aan meewerkt.

Voor mij is het iets makkelijker nu dit jaar alles omvalt. Ik val om in mijn vaste stramien van altijd werken, maar ik heb mijn pensioen en AOW. Het bedrijf waar ik voor werk, heeft ook door corona moeten inkrimpen. Voor de jongens die nu geen werk hebben is het verschrikkelijk, dat raakt me absoluut, dat zijn geen grappen meer. Wanneer ik stop met werken? Nooit. Ik ga door tot ik omval. Iedereen die mij kent weet dat. Ik ben niet iemand die zegt ‘hé pensioen, gezellig, ik ga even lekker naar een onbewoond eilandje met gas, water, licht en een muziekinstallatie.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Amber: “Dit weekend breng ik met mijn vader door.

Samen naar muziek luisteren, biertje erbij; een thuis-festival dus.”

“In het dagelijks leven voel ik me een buitenstaander” Wie: Amber IJpelaar (18 jaar, student journalistiek) In 2014 maakt Amber een uitje met het gezin. Dertien is ze, wanneer ze kennis maakt met het fenomeen Pinkpop. Haar vader is er in zijn jeugd ook vaak geweest, en hij gunt zijn dochter dezelfde opvoeding. Sinds die eerste Pinkpop gaan ze met z’n tweetjes. Niet een dag maar drie, inclusief kamperen op de Pinkpop-camping. Vorig jaar krijgt Amber te horen dat ze een gegeneraliseerde angststoornis heeft. “Ik ga vaak met mijn vader naar concertjes, maar Pinkpop staat met stip op nummer één.

Daar zijn we drie dagen écht even samen. Er is ruimte om open te zijn en dingen te bespreken die me in de weg zitten. In het dagelijks leven voel ik me een buitenstaander, maar dat gevoel verdwijnt zodra ik op het terrein ben. Voor mij is Pinkpop één grote familie. Niet samengebracht door DNA, maar door muziek. Pinkpop overslaan? Never. Dit festival betekent onwijs veel voor me. Het heeft bijgedragen aan de bijzondere band die ik met mijn vader heb.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Rikkert: “Dit weekend zou ik wederom met familie een dag naar Pinkpop gaan. Nu het festivalseizoen is aangebroken, is het vooral de tijd doden en mezelf troosten met live-beelden van weleer. Dat is ook de planning voor dit weekend. Daarna is het ongeduldig wachten op de editie van volgend jaar, die voorpret is nu al begonnen.”

“Pinkpop blijft niet hangen in het verleden” Wie: Rikkert Rouppe van der Voort (46 jaar, expediteur)

In 2006 gaat Rikkert met een paar vrienden naar Pinkpop. Inmiddels is het festival een waar familie- uitje geworden. De mix van oude rotten en aanstormend talent is volgens de giga muziekfreak, zoals Rikkert zichzelf typeert, een noodzakelijk goed: “Pinkpop blijft niet hangen in het verleden.

Met de komst van Stage 4, het podium waar voornamelijk nieuwe bandjes performen, laat de organisatie zien dat er ruimte is voor vernieuwing. Dat juich ik van harte toe.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Ronald: “Ik dacht van niet, maar omdat Pinkpop de vorige keer zo’n mooie ervaring was, wilde ik dit jaar toch een dag gaan. In afwachting van het Covid-19 gebeuren heb ik bewust tot het laatste moment gewacht met het kopen van een kaartje. Verder heb ik dit weekend geen plannen.”

“Ik hoorde wel eens verhalen over de bezoekers, meestal afgeschilderd als ‘langharige hasjgebruikers’” Wie: Ronald Veltrop (60 jaar, werkt bij de politie) Ronald is geboren in 1960. Gezien zijn leeftijd had hij zo’n beetje alle edities van Pinkpop kunnen bezoeken, maar dat is niet gebeurd.

Hij gaat liever naar concerten waar één band speelt. Ronald en muziek gaan hand in hand, door de jaren heen heeft hij veel optredens gezien.

Favoriet zijn Gé Reinders, Guus Meeuwis, Golden Earring, Massada, Pink Floyd, Santana en The Police, artiesten die overigens ook allemaal op Pinkpop hebben gestaan. Zijn woonkamer is gevuld met een imposante collectie lp’s en cd’s van muzikale helden die hij niet live heeft mogen aanschouwen.

Op de 50ste editie is Ronald voor het eerst op Pinkpop. Hij had zich samen met enkele collega’s opgegeven voor deze spottersdienst. Vermomd als burger, zodat ze de boel onopvallend doch scherp in de gaten kunnen houden. “Wij als politie willen graag in verbinding staan met de samenleving, ook tijdens grote evenementen. We zorgen ervoor dat festivalbezoekers

voldoende bewegingsruimte hebben om fijn en ontspannen te kunnen feesten. Onze rol is gericht op veiligheid, zéker wanneer de openbare orde in het geding komt. Daar hoort streng optreden helaas ook bij. Tegen duister gespuis als zakkenrollers bijvoorbeeld, of mensen die spullen uit tenten stelen, of die drugs aanbieden.”

De eerste edities van Pinkpop – zeventien stuks om precies te zijn, van 1970 tot 1987- vinden plaats in Geleen, in het Burgemeester Damen Sportpark. “In mijn jeugd hoorde ik wel eens verhalen over de bezoekers, meestal afgeschilderd als ‘langharige hasjgebruikers’, die met hun gedrag voor overlast zouden zorgen. Wellicht heeft dit me al die tijd weerhouden naar Pinkpop te komen.

Een onterecht oordeel. Ondanks de regenbuien heb ik genoten van de ontspannen sfeer, de entourage en ja, ook van het publiek.”

Mocht Ronald in de toekomst weer voor een spottersdienst gevraagd worden, dan zegt hij zeker geen nee. Is Pinkpop privé voor herhaling vatbaar? “Ik denk van niet, maar zeg nooit ‘nooit’.

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Josée: “Ik had inderdaad al een Pinkpopkaartje gekocht. Omdat ik toch elk jaar ga, bewaar ik het gewoon tot volgend jaar. Het Pinkpopweekend van dit jaar stond gepland na een weekje vakantie in Oostenrijk. Gaat helaas allebei niet door. Ik neem wel gewoon mijn vakantiedagen op, ga ik lekker luieren of wat in huis klussen. Ik weet het nog niet precies.”

“Pinkpop is voor altijd verbonden met mijn vader” Wie: Josée Merx (53 jaar, assurantieadviseur) en Chantal Boerboom (47 jaar, werkt bij een meubel/verhuiszaak) Josée gaat sinds 2009 naar Pinkpop. Met Chantal, die in de buurt van Landgraaf woont. Dus geen gedoe met tentjes, maar een goed bed, warme douche en uitgebreid ontbijt. 2009 was trouwens een heftige Pinkpop voor Josée. Een paar dagen van tevoren overlijdt haar vader en op zaterdag, de eerste dag van Pinkpop, wordt hij begraven. Eigenlijk wil Josée

helemaal niet weg, maar daar zijn haar moeder en vriend het niet mee eens. “Mijn vader zei altijd dat je volop moet genieten van het leven en geen feestje moet overslaan. Met deze woorden in mijn achterhoofd ben ik toch gegaan en dat is me prima bevallen. Pinkpop is voor altijd verbonden met mijn vader, maar Chantal en ik zijn Pinkpop-vriendinnen for life en dat vieren we elk jaar. In de toekomst zie ik ons al gaan. Grijs en gerimpeld, achter een rollator.”

En wat gaan jullie doen 19-20-21 juni?

Arjan: “Geen idee. Misschien nog meer grasmatten leggen. Of huilen in een hoekje, een van die twee.”

Dave: “Nou, de horeca is natuurlijk weer open hè, dus ik denk dat we lekker uit eten gaan. We vermaken ons wel. Ik heb me nog geen moment verveeld in deze crisis.”

“Volgens mij is iedereen van de band wel in de tuin bezig geweest” De mannen van The Kik stonden te trappelen. Dit jaar zouden ze voor het eerst op Pinkpop staan. Mainstage, met een heel orkest, notabene, maar dat feest gaat niet door. Dat roept vragen op.

Dave von Raven en Arjan Spies geven antwoord. Met pijn, doch humor, in hun hart,

gedijen, vind ik het hartstikke leuk. Maar ik hoef niet persé met nog 60.000 andere mensen te feesten, daar hou ik gewoon niet zo van. Liever klein, weet je wel. Dat kan overal backstage. Die plekken zijn tegenwoordig allemaal zo gezellig ingericht, daar zou ik dágen kunnen blijven plakken, bij wijze van.”

Wat stond er zoal op het programma, qua festivals?

Dave: “Als eerste Paaspop, daar zouden we dit festivalseizoen mee aftrappen. Dus dat was de eerste domper.”

Arjan: “En Pinkpop natuurlijk. Verder weet ik het niet precies uit mijn hoofd, maar we hadden echt best wat festivals staan.”

Dave: “Niet alleen klinkende namen als Paaspop en Pinkpop, er zijn misschien nog wel 2000 andere kleinenere festivals in ons land. Voor ons zijn die net zo leuk om te doen. Dat hele ding van met elkaar zijn, weet je wel, dat is hoe wij elk jaar de zomer beleven.”

Arjan: “We hebben al eerder op grote festivals gespeeld. Parkpop was gigantisch, we hebben op het hoofdpodium van de Zwarte Cross gestaan en op Bevrijdingspop, maar dit jaar zouden we voor het eerst op Pinkpop spelen.”

Dave: “Om daar als band op te treden, is natuurlijk hartstikke kicken.”

Zitten jullie nu met de armen over elkaar te wachten tot The Kik de bühne weer op mag? Of zijn er door de intelligente lockdown nieuwe ideeën ontstaan waardoor jullie elkaar op muzikaal vlak opnieuw hebben leren ontdekken?

Dave, grappend: “Aan Spies valt niks meer te ontdekken. Ik heb elk hoekje en gaatje van hem al een keer gezien. Sorry, even serieus. Als The Kik konden we natuurlijk niet meer bij elkaar zijn, maar op muzikaal vlak zijn Spies en ik samen doorgegaan met een hoop nevenprojecten. Gewoon vanuit huis. Ik heb een soort van klein kroegje in mijn garage, daar zitten we elke week.”

Arjan: “Wat Dave zegt; nu is er tijd om wat andere dingen uit te proberen.

Zo hebben we een plaat opgenomen met Fleur, een Nederlands meisje dat Franstalig zingt. Die is heel tof geworden.”

Hoe groot was de teleurstelling?

Dave, grappend: “De tien jaar wachten voordat we op Pinkpop gevraagd werden, was al een behoorlijk teleurstelling.”

Arjan: “Ja, en dan staan we er eindelijk, komt dít om de hoek kijken. Maar wat ons betreft is het een teleurstelling voor alles. Niet alleen Pinkpop, maar voor alles wat we zouden doen.”

Dave: “Je hebt er niks aan, maar het is wel lekker dat het niet je eigen schuld is. Dat zou nóg erger zijn, zeker als je muzikant bent. Als iedereen doorgaat, maar jouw hele plaat flopt waardoor je geen werk meer hebt omdat het niks meer is. Nu is iedereen ‘gelukkig’ de lul.”

Wat betekent Pinkpop voor jullie persoonlijk?

Arjan: “Nou eh, persoonlijk ben ik één keer op Pinkpop geweest. Eigenlijk ben ik niet zo’n festivalganger. Op een festival spelen, vind ik wél supergezellig. Dan ga ik ook altijd even het terrein op.” Dave: “Nee, ik ben ook geen festivalganger. Sterker; ik hou er helemaal niet van bandjes kijken.”

Arjan, grappend: “Je houdt niet van bands, niet van muziek, niet van mensen...”

Dave, lachend: “Ja, ja, blabla. Ik vind het heerlijk om op een festival te zijn, dat wel hoor. Zolang ik achter de schermen met mijn eigen vrienden kan

In deze miezerige tijd is heel Nederland zo’n beetje aan het klussen geslagen. Jullie?

Arjan: “Volgens mij is iedereen van de band wel in de tuin bezig geweest. Ik heb grasmatten gelegd, van die rollen weet je wel.”

Dave, lachend: “Ik heb de keuken geschilderd en mijn burn-out even uitgezeten zonder daar iemand iets over te vertellen, dat kon allemaal.

Maar mijn vriendin en ik gaan heel lekker samen. We zagen elkaar natuurlijk weinig, maar sinds die corona hoef ik ’s avonds de deur niet uit en werkt zij thuis.

Dus nu zijn we alleen maar aan het kutten in en om het huis. Beetje in de tuin zitten, om 4 uur een biertje opentrekken. En lekker eten, want ik hou van koken. Mijn vrienden heb ik niet veel gezien en dat heb ik wel gemist moet ik zeggen. In het begin werd natuurlijk geadviseerd om elkaar niet echt op te zoeken, weet je wel, dus dat heb ik ook niet gedaan, maar je zit natuurlijk ook in een band met vrienden, al weet ik dat Arjan daar anders over denkt.”

Arjan, lachend: “Vennoten. Ik houd het liever zakelijk.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Merel: “Een tijdje terug hebben we voor ons Pinkpop groepje een online pub quiz georganiseerd. Dat gaan we dit weekend weer doen, maar dan anders: een Pinkpop-quiz met 51 vragen over Pinkpop.”

“’s Avonds tuigen we ons plumeautje op met kerstverlichting” Wie: Merel Bossers (29 jaar, administratief medewerkster) en Sophie Mensink (29 jaar, student tandheelkunde) Merel en Sophie zijn samen opgegroeid in Amsterdam. Als ze vijf jaar oud is, verhuist Sophie naar Duitsland. Het duo heeft altijd contact gehouden en komt al vijftien jaar op Pinkpop, met hun moeders en een groep vrienden. Met het verstrijken der jaren zijn Merel en Sophie steeds handiger geworden hoe ze de hele bups bij mekaar kunnen houden. Merel: “Het is

regelmatig voorgekomen dat iemand bier ging halen en ons daarna niet meer terug kon vinden. Dat probleem hebben we opgelost met een knalroze plumeau, zo weet diegene precies waar we staan. Ook ‘s avonds, want dan tuigen we ons plumeautje op met kerstverlichting.” Inmiddels zijn Merel en Sophie allebei moeder. Betreft de toekomst hebben ze dezelfde droom. Sophie: “Als ze oud genoeg zijn, willen we met onze kinderen naar Pinkpop. Hopelijk kunnen de oma’s dan ook nog mee.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Ben: “Als dat we niet met muziek bezig zijn, trekken mijn vrouw en ik erop uit met de hond. Sinds 1989 zijn we één jaar niet op Pinkpop geweest. De akoestiek van het festival is in de wijde omtrek hoorbaar, ook in Heerlen, waar we al jaren wonen, daarom zijn we die dag naar de Gulpenerberg in Geleen gewandeld. Een tocht van 20 kilometer, maar zelfs daar was de muziek goed te horen, dat was best confronterend. Om de zinnen te verzetten, doen we dit weekend hetzelfde: wandelen met de hond, naar de Gulpenerberg. Één voordeel: geen Pinkpop, geen akoestiek. Dat zal de pijn verzachten. Of we al kaartjes hadden? Uiteraard. Of we die voor volgend jaar bewaren? Uiteraard.”

“Wat mij betreft mag er wel wat stevigere muziek op het programma” Wie: Ben Kroezen (50 jaar, chef-monteur installatietechniek) en Zoë Kroezen (21 jaar, event organisator) Waarom Pinkpop? Omdat het volgens Ben een van de leukste festivals van Nederland is. Zijn eerste Pinkpop was in 1989 dus komend jaar zou hij voor de 31ste keer acte de présence geven. In het begin gaat Ben met zijn

vrouw Ineke naar Pinkpop, maar in de loop der jaren zijn er steeds meer vrienden en bekenden bijgekomen.

De laatste tien jaar mogen dochters Zoë (waarmee hij op de foto staat) en Eva ook mee. “Niks mooier

dan muziek delen met dierbaren waar je van houdt”, vindt Ben.

“Pinkpop heeft altijd een goede mix van oude en nieuwe muziek gehad.

Zolang Mojo niet teveel van deze traditie afwijkt, ligt er zeker een mooie toekomst in het zuiden van Limburg.”

Zoë is het met haar vader eens: “Pinkpop is het gezelligste festival wat ik ken. Ik was elf jaar oud toen ik voor het eerst mee mocht, daarna ben ik ieder jaar gegaan, samen met mijn ouders, zusje en vrienden van hun en mijzelf. Een weekend lang feesten, dansen en kletsen met een super hechte groep, dat is Pinkpop voor mij. Maar ik kom ook zeker voor de muziek.

Wat mij betreft mag er in de toekomst wel weer wat stevigere muziek op het programma komen.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Monique: “Dit Pinkpop-weekend gaan wij, rain or shine, heerlijk in onze tuin relaxen: Pinkpop matje uitgespreid op het gazon, een goed gekoeld biertje in de hand en uit de party box schalt de Pinkpop-lijst.

Onze vlag prijkt in het gras en wappert hoog in de wind. The sky is the limit, we maken er een mooi feestje van. Onze kaartjes bewaren we in elk geval voor de volgende editie. Fingers crossed dat deze in 2021 zal zijn.”

“Heerlijk, al dat jeugdsentiment” Wie: Monique Hartman (49 jaar, werkt voor een reisbureau en in een Ierse Pub) Tegenwoordig mag het niet meer, maar in 1988 staan er honderden mensen op het topje van de Wilhelminaberg in Landgraaf. Monique is een van hen. Van boven ziet Pinkpop er fenomenaal uit. Dat wil ze ook een keer van dichtbij meemaken, daarom koopt ze een jaar later een kaartje. Die Tweede Pinksterdag is het weer net zo stralend als de line-up, maar gek genoeg herinnert Monique zich weinig van de optredens van Elvis Costello, The Pixies, John Hiatt en R.E.M. De performance van Tanita Tikaram staat haar nog wel helder voor de geest: “Ik kende haar liedjes van de radio.

Superleuk, maar live bakte ze er niks van. Na die editie in ’89 zwakte mijn liefde voor Pinkpop af. Dat lag niet aan Tanita hoor, ik had gewoon andere interesses.”

In 2015 gaat Monique aan de slag in een Ierse Pub waar veel muziek uit de eighties wordt gedraaid. “Heerlijk, al dat jeugdsentiment.

Er borrelden allemaal mooie herinneringen uit mijn tienertijd naar boven en daar hoorde Pinkpop ook bij.” Sindsdien gaat Monique elk jaar naar Landgraaf. Op de fiets, samen met haar man Eric, want ze wonen maar drie kilometer verderop. Afspreken met familie en vrienden hoeft niet, die komen ze vanzelf tegen op het terrein. Dankzij een enorme vlag is de blauwharige zijn de blauwharige schone en har prins niet te missen tussen het Pinkpop-publiek. “Die vlag heeft trouwens al heel wat wanhopige mensen herenigd die elkaar kwijt waren. Het moment dat ze elkaar terugvinden, soms na uren zoeken, is zo leuk om te zien. Los daarvan word ik ook vaak aangesproken op de vlag an sich. Mensen zijn nieuwsgierig naar het verhaal erachter en daar komen soms écht leuke gesprekken uit voort.”

Over de toekomst maakt Monique zich geen zorgen. “Pinkpop is niet voor niks het langstlopende festival ter wereld. Er is nooit gedoe, iedereen is relaxed, alles kan. Hup, op naar de volgende vijftig jaar.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Deborah: “Ik had al een kaartje voor 2020. Dat geld hoef ik niet terug want ik ga sowieso volgend jaar!”

“Door Pinksteren los te laten kan de organisatie een beter programma bieden.”

Wie: Deborah Honings (35 jaar, werkt bij de Belastingdienst) De harde kern waarmee Deborah al dertien jaar naar Pinkpop gaat, is familie. Iedereen woont in de buurt van het terrein. Toch slapen ze allemaal op de camping, zo kunnen ze lekker in de festival-modus blijven. Afgelopen jaar werd bekendgemaakt dat Pinkpop nooit meer in het pinksterweek end

zal plaatsvinden: Een wijs besluit, vind Deborah, met het oog op de toekomst: “Op Rock Werchter, dat altijd eind juni begin juli wordt georganiseerd, stikt het van de grote artiesten. Door de datum te verplaatsen en Pinksteren los te laten kan de Pinkpoporganisatie een nóg beter programma bieden.”

En wat ga jij doen 19-20-21 juni?

Norbert: “Treuren, want wat is een verjaardag zonder feestmuts. Van 20 +1 naar 20 + geen!”

Run-D.M.C. en LL Cool J inspiratie Pinkpophoedje Wie: Norbert Mirani (aartsvader van het roze Pinkpophoedje, destijds werkzaam als marketeer bij Nieuwe Revu) Tijdens de 51ste editie zou het roze Pinkpophoedje wettelijk volwassen zijn geworden, maar door de Corona-crisis zal haar 21ste levensjaar nooit gevierd worden. Spijtig maar vanzelfsprekend, vindt Norbert, aartsvader van het hoofddeksel. Een terugblik naar 2000, het jaar waarin het roze wonder het levenslicht zag.

Eenentwintig jaar geleden werkte Norbert als marketeer bij Nieuwe Revu, het tijdschrift wat dan al jarenlang de Pinkpopspecial en het programmaboekje maakt. “Hartstikke goed zo’n festivalspecial, dacht ik, maar alleen functioneel tijdens het festival. Zou het niet veel krachtiger zijn als bezoekers een blijvend aandenken aan Pinkpop zouden hebben? Goed plan, vond Nieuwe Revu. Op dat moment was het old school hoedje, wat in de jaren 80 gedragen werd door iconen uit de hiphop-scene -zoals RunD.M.C. en LL Cool J – bezig aan een opleving onder rebelse voorlopers.

Vanuit daar ben ik op het idee gekomen een Pinkpophoedje te maken in die traditie. Vervolgens is het in stand gekomen met de Postbank, en Amnesty International. De opbrengst gaat al 20 edities lang naar deze organisatie.”

Zelf is hij er die eerste editie niet bij, maar als Norbert de beelden op tv ziet waarop Krezip het podium betreedt, ziet hij dat het publiek een roze oase van Pinkpophoedjes is. “Buitengewoon, dat was voor mij hét moment dat ik dacht, dit is nog succesvoller dan ik me had kunnen voorstellen.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Martina: “Wij gaan niks specifieks doen dat weekend. Dankbaar zijn dat we samenwonen, in onze tuin kunnen zitten, gezond zijn en samen muziek kunnen maken thuis. Kaartjes hadden we nog niet. Die kopen we meestal op het laatste moment, aangezien ik zelf vaak optredens heb in de zomer. We beslissen op het laatste moment of we willen gaan of niet.

“Pinkpop voelt als thuiskomen” Wie: Martina Lucic (26 jaar, docent Nederlands en vertaler) en Rick Gijzen (33 jaar, coördinator bij Boston Scientific) Martina is geboren in Kroatië, maar opgegroeid in Landgraaf. In 1994 is ze als vluchteling naar Nederland gekomen, samen met haar ouders, broer, zus en opa en oma. Op haar 18de gaat Martina voor het eerst naar Pinkpop. Het voelt als thuiskomen. Rick, haar soulmate, die vier jaar geleden haar leven binnenwandelt, ervaart het net zo. Martina en Rick hebben een baan, daarnaast maken ze muziek. En dat is niet zomaar een hobby, want ze hebben allebei op Pinkpop opgetreden.

Martina: “Op de 50ste editie mochten we samen in de IBA-bus spelen, een ieniemienie podiumpje speciaal ontwikkeld door muziekorganisaties in Parkstad die lokale talenten aanmoedigen.”

Naast het optreden met Martina -beter bekend als ‘Mala’ wat vanuit het Kroatisch ‘meissie’ betekent- heeft Rick nóg een Pinkpop-performance op zijn cv staan. Rick: “Een paar jaar geleden heb ik in The Garden Of Love gespeeld. Wát een fantastische ervaring was dat. Bijna net zo onvergetelijk zijn het optreden van Gary Moore op Pinkpop Classic en de show van Paul McCartney in 2016. Ik hoop dat Pinkpop in de toekomst zulke muziekhelden blijft boeken.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Amy: “Hero en ik zouden 17 juni naar Ibiza vliegen, speciaal voor de bruiloft van vrienden die daar wonen. Ondanks de coronacrisis, die toen net de kop opstak, hebben we een paar maanden geleden toch vliegtickets geboekt, in de veronderstelling dat tegen die tijd alles wel weer normaal zou zijn. Niet dus. Onze vrienden hebben de bruiloft uitgesteld, wanneer is nog niet bekend. Vanaf 1 juli gaat Spanje weer open, maar als je met een grote groep vliegt, moet iedereen eerst verplicht twee weken in quarantaine. Niet te doen. Het was de bedoeling dat ik tijdens het trouwfeest zou optreden, maar dit weekend zing ik geen Fleetwood Mac songs op Ibiza. Volgend jaar willen Hero en ik zeker weer naar Pinkpop. Wie weet kan Jan Smeets Fleetwood Mac weer op het podium krijgen. Oh, dat hoop ik zó!”

“Wij waren officieel de allerlaatste bezoekers van de 50ste Pinkpop” Wie: Amy Bosma (34 jaar, verslaggever, redacteur, zangeres) en Hero Werkman (50 jaar, editor, promomaker)

Tijdens hun eerste date vliegen de vonken over en weer.

Amy en Hero willen alles van elkaar weten. Waar ze gelukkig van worden bijvoorbeeld. “Van Fleetwood Mac”, zegt Amy. “De aller tofste en meest magische band ter wereld”. Wanneer ze als zangeres wordt geboekt, zingt ze onder meer hun songs.

Met deze informatie in zijn achterhoofd heeft Hero voor zijn tweede date met Amy een bijzondere verrassing: twee Pinkpopkaarten voor 10 juni 2019, de dag waarop Fleetwood Mac afsluit. Hero: “Amy en ik hebben het er nog vaak over. Na een fantastische dag konden we maar moeilijk afscheid nemen van onze allereerste Pinkpop. Toen we na lang treuzelen eindelijk het terrein afliepen, kregen we van de beveiliging te horen dat wij officieel de allerlaatste bezoekers waren van de 50ste Pinkpop. In de toekomst gaan we zeker weer. Hopelijk niet in de regen, maar lekker in het zonnetje.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Rian: “Het weekend van Pinkpop 2020 stond al roze gemarkeerd in mijn agenda. L1 zou zich weer drie dagen lang onderdompelen in het festivalgeweld, zowel op radio als tv. Om de pijn een beetje te verzachten maken mijn collega Ruud Kleinen en ik op zondagmiddag 21 juni vanaf 13 uur een Pinkpopuitzending op L1 Radio. Maak er alsnog een fijn weekend van en ik moet het zeggen: goed smeren en veel water drinken!”

“Rowwen Hèze terug op Pinkpop, en het spandoek ook” Wie: John Teeuwen (45 jaar, mede-eigenaar van INOVA) John staat niet op de foto, maar zijn naam is onlosmakelijk verbonden met het spandoek van Rowwen Hèze. Als 17-jarige jongen gaat hij voor het eerst naar Pinkpop, speciaal voor de up-coming band uit Limburg. John is mega fan, en om dat te uiten maakt hij met een vriend een enorm spandoek. Een opvallend ding, want de volgende dag staat het in alle regionale en landelijke media op de voorpagina. Tijdens de 50ste editie van Pinkpop heeft John het spandoek weer van zolder gehaald om het aan de mannen van Rowwen Hèze geven, maar omdat hij zelf niet kan benadert hij L1, de regionale tv-zender.

Presentator Rian Moonen (zij staat wel op de foto) vindt het gebaar een reportage waard. Het zeil wordt opgehaald en overhandigd aan de band, vlak voordat ze moeten optreden. Voor John is de cirkel is weer rond: Rowwen Hèze terug op Pinkpop, en het spandoek ook.

“In 1992 ben ik op Pinkpop geweest en daar is het bij gebleven. Het is een fantastisch festival, maar mijn muzieksmaak is Limburgstalig in de breedste zin van het woord, vandaar. Ik gun Pinkpop nog eens 50 mooie jaren toe, want in de voorgaande 50 is dit festival uitgegroeid tot een onmisbaar stuk cultuur.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Astrid: “ik had nog geen kaartje. Ik overweeg een zoom-sessie waarbij de deelnemers in beeld verschijnen in Pinkpop-shirt of met Pinkpophoedje op. Ergens liggend in het gras, op 1,5 meter van de rest van de wereld. En dan samen beelden van Pinkpop terugkijken. Daar krijgen we die dagen wel mee gevuld.”

“We kropen gewoon onder een hek door, of eroverheen” Wie: Astrid Cobben (51 jaar, docent HBO-recht) In haar jeugd zingt Astrid in een schoolbandje en speelt ze veel piano, maar tegenwoordig luistert ze alleen nog naar muziek. Het letterlijk en foutloos meezingen van lyrics is niet alleen een hobby, maar ook een uitdaging.

Astrid is opgegroeid in Beek. Begin jaren 80 fietst ze met klasgenoten naar het Burgemeester Damenpark in Geleen, de plek waar Pinkpop plaatsvindt. “Kaartjes hadden we niet, maar toch wisten we elke keer het terrein op te komen. We kropen gewoon onder een hek door, of eroverheen.

Of we drukten de stempeltjes van mensen die het terrein verlieten over op onze handen. Dat werkte toen nog. Zo heb ik veel klassiekers kunnen zien. U2, Madness, UB40, The Simple Minds. En Doe Maar, waar ik als pubermeisje fan van was.” Sinds 2011 gaat Astrid weer regelmatig een dagje naar Pinkpop. Samen met een vriendin, én een toegangskaart. Over de toekomst is ze kort maar krachtig: “Voor mij mag Pinkpop blijven zoals het nu is.”

En wat ga jij doen 19-20-21 juni?

Rob: “Ik heb een kookclub met wat kerels, dus de 20ste hebben we kookclub-avond. Mijn kinderen zijn ook verwoede Pinkpop-gangers, zij organiseren met een groepje vrienden een privé Pinkpop in de tuin.”

“Als ik straks weer mag, ga ik volle bak door” Voor het eerst in zijn leven heeft Rob Trommelen een lege agenda.

Verschrikkelijk, vindt hij. Gelukkig heeft hij, naast het organiseren van concerten, ook een andere hobby en dat is golfen. ‘Lekker wandelen met een spelleke’, noemt hij het. Voor de coronacrisis zat de agenda van Rob, altijd bomvol. Hij reisde veel, had minstens drie keer per week wel een show, vloog vier keer per jaar naar Amerika, zat elke maand in Londen en ging graag met vrienden uit eten.”

Volle bak door In feite gaat het allemaal om de eerste dag. Wanneer het festival geopend Eigenlijk is Rob nu een soort van Pensionado. Tegen wil en dank, want de herfst van zijn carrière had hij zich heel anders voorgesteld. Rob is al 29 jaar head promoter bij Mojo. Daarnaast is hij sinds 2004 -namens MojoJan’s partner. “Festivaldirecteur heet dat bij ons, maar dat is natuurlijk Jan, dus ik ben de tweede directeur. Ik wil dit werk zeker nog twintig jaar blijven doen. De mannen van The Rolling Stones zijn ook 75 hè. Die blijven gewoon optreden, dus dan kan ik ook aan het werk blijven. Als ik straks weer mag, ga ik volle bak door, maar wanneer is ‘straks’? Geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken. Voor mijn business zie ik het somber in. Wij staan achteraan in de rij hè, vooral met concerten binnen. In de Ziggo Dome hebben ze het uitgerekend; normaal gesproken kunnen daar 16.000 mensen in, maar we als we het publiek op stoelen moeten zetten, waar 1,5 meter tussen moet zitten, zijn dat er 3000. Met die opbrengst kun je net de zaalhuur betalen.”

Hoop en moed Wil je, ondanks corona, toch een concertje bijwonen? Dat kan. Daar zijn allerlei creatieve oplossingen voor bedacht. Drive-in shows bijvoorbeeld, maar daar heeft Rob niks mee. In je auto naar een bandje kijken, is geen businessmodel, vindt hij. En virtueel? “Dat is hetzelfde als naar een dvd kijken, dat heb ik nooit leuk gevonden. Een show moet dampen. De afgelopen weken zijn er verschillende artikelen gepubliceerd waarin gezegd wordt dat het coronavirus buiten niet besmettelijk is. Dat geeft hoop en moed voor de festivals van volgend jaar. De eerste shows die nu gepland staan, zijn pas volgend jaar april, maar Pinkpop moet eigenlijk in november al los kunnen met publiciteit en kaartverkoop. Ik weet niet of dat lukt, daar moeten we toestemming voor krijgen. We kunnen het wel rekken tot januari, want tot vorig jaar gebeurde dat allemaal pas begin maart. Het is niet meer van deze tijd hè, om dan pas in de voorverkoop te gaan. Dat is inmiddels veranderd.”

Lange vakantie Wat maakt Pinkpop anders dan andere festivals? “Er zijn tegenwoordig zoveel festivals, maar de meesten, zoals Lowlands, zijn conceptfestivals.

Die zijn natuurlijk ook heel leuk, maar Lowlands is meer ontdekken en Pinkpop is een headline festival. Zonder fratsen, lekker oldschool; podium, bandje, bar, friettent. Daar komen mensen echt puur voor de muziek en de beleving daarvan. Pinkpop is het enige festival in Nederland waar 70.000 mensen de headliners kunnen zien. Maar ja, nu gaat het niet door.

Dat wordt een lange vakantie. “Ik ga om de dag golfen en ik heb hier een buitenkeuken. Die was 6 maart klaar, vlak voor de pleuris uitbarstte, daar ben ik zó blij mee. Lekker kokkerellen voor de kinderen of vrienden, grote stukken vlees op de barbecue, heerlijk. Maar ik schijn vooral een meester te zijn in het maken van pizza’s, die zijn zeer geliefd hier.”

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Mireille: “Mijn dochter en ik hadden al kaartjes voor zaterdag, speciaal voor Post Malone, maar onze dames-met-kinderen- groep was er nog niet helemaal uit. Ik wil de kaartjes sowieso bewaren voor volgend jaar; het is toch een beetje traditie geworden om naar Pinkpop te gaan. Ik denk dat we dit Pinkpopweekend wel samen iets gaan doen -op gepaste afstand natuurlijk - want het blijft tenslotte ‘ons’ weekend.”

“Een week voor Pinkpop heb ik de laatste bestraling gehad. Dat hebben we flink gevierd.”

Wie: Mireille Quadakkers- Godding (51 jaar, fysiotherapeute)

Mireille heeft een aantal keer met haar volleybalteam op Pinkpop gewerkt. Dit is de tweede keer dat ze met dezelfde groep -vier moeders en hun kinderen- Pinkpop bezoekt. De dames wonen bij elkaar in de buurt en gaan vaker op stap. Naar Pinkpop dus, maar ook naar New York.

“Voor mij was de 50ste editie heel bijzonder. Ik had borstkanker, en een week voor Pinkpop heb ik de laatste bestraling gehad. Dat hebben we flink gevierd. Ik hoop dat we nog heel wat jaartjes samen met onze kinderen van Pinkpop mogen genieten.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Vera: “Eigenlijk moest ik werken, maar ik had dit weekend speciaal vrij genomen voor Pinkpop. Zo jammer dat het niet doorgaat. Mijn plannen zijn gewijzigd, nu ga ik 21 juni Vaderdag vieren.”

“De sfeer op de festivalcamping schijnt te gek te zijn” Wie: Vera Peters (27 jaar,verpleegkundige) en Roy Schriebl (31 jaar, werkt bij Abbot))

Vera en haar vriend Roy gaan in 2017 met z’n tweetjes naar Pinkpop.

Sindsdien komen ze elk jaar, samen met Vera’s vader en broer. Vera: “De sfeer op de festivalcamping schijnt te gek te zijn. Daar hebben we al zoveel over gehoord, dat willen we in de toekomst ook een keer meemaken.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Jolanda en Ruud: “Moeilijke vraag. Misschien een weekendje weg of gewoon thuis en luisteren naar de artiesten die eigenlijk zouden komen. En hopen dat het gauw volgend jaar is. Dan zijn wij er weer bij.

Nu al zin in!”

“We hebben meteen kaarten voor het hele weekend besteld” Wie: Jolanda Cornelissen (53 jaar, wasserij medewerkster) en Ruud Cornelissen (55 jaar, timmerman)

Jolanda en Ruud zeggen al jaren tegen mekaar dat ze een keer naar Pinkpop willen, maar met drie opgroeiende kinderen komen die woorden niet tot daden. Nu de kleine kinderen allemaal groot zijn, is het onderwerp Pinkpop eindelijk bespreekbaar. Dat doen Jolanda en Ruud in 2018, tijdens carnaval. Ze gooien een balletje op bij een echtpaar dat ze al jaren kennen. Jolanda: “Wim en Eri wilden wel mee, zodoende hebben we meteen kaarten voor het hele weekend besteld. We vonden het allemaal prachtig, dus in 2019 hebben we weer geboekt. 2020 gaat niet door, dus op naar 2021. Ik denk dat Pinkpop in de toekomst niet minder aantrekkelijk zal worden. Ze doen elk jaar hun best een muziekprogramma aan te bieden voor alle leeftijden.”

En wat gaan jullie nou doen 19-20-21 juni?

Leo: “Mijn dochters en ik trekken dit weekend dezelfde kleding aan die we vorig jaar op Pinkpop droegen en drinken bier uit plastic glazen op een kleedje in de achtertuin. De tickets waren al geboekt. Die bewaren we voor de volgende Pinkpop, want daar willen we zeker bij zijn.”

“Mijn dochters en ik trekken dit weekend dezelfde kleding aan die we vorig jaar op Pinkpop droegen” Wie: Leo Ooms (56 jaar, werkt voor reisorganisatie TUI als verantwoordelijke voor de customer services activiteiten in Nederland en België)

Leo is vorig jaar voor het eerst met al zijn dochters op Pinkpop geweest.

Omdat het een weekend was met alles erop en eraan, werd er ook gekampeerd. “Als vader een unieke manier om quality time met mijn dochters door te brengen. Gelukkig waren Pascale (26 jaar), Gaby (26 jaar) en Megan (20 jaar) net zo enthousiast. We hebben met elkaar hele mooie, onvergetelijke dagen gehad en dito herinneringen opgebouwd.” Leo en

En wat ga jij nou doen 19-20-21 juni?

Ehsan: “Ik zou alle dagen op Pinkpop zijn geweest.

Ontzettend jammer dat het niet doorgaat. Toen dat officieel bekend werd gemaakt, heb ik Jan een mail gestuurd om te vragen hoe het met hem ging.

‘Kom langs’, antwoordde hij. Die afspraak staat.

Geen Pinkpop dit weekend, maar een avond eten en bijkletsen met de familie Smeets, dat is me net zo dierbaar.”

“Thuis, in de auto, op de operatiekamer; waar ik ben, is muziek” Wie: Ehsan Natour (52 jaar, hartchirurg) De ironie van het lot heeft ervoor gezorgd dat hij en Jan Smeets een unieke en duurzame vriendschap hebben opgebouwd. Ehsan is de chirurg die de beroerde situatie omtrent het hart van Mr. Pinkpop al jaren nauwkeurig in de gaten houdt. Maar dat is zeker niet het enige fundament van hun bijzondere relatie. Het dagelijks leven van beide heren wordt gekleurd door muziek en dat schept een band. “In totaal ben ik drie keer op Pinkpop geweest.

De eerste keer was eind jaren 90, en in 2018 en 2019 heb ik mijn gezin meegenomen. Thuis, in de operatiekamer; waar ik ben, is muziek. Younis, mijn jongste zoon, drumt en zingt de hele dag door en zijn grote broer Marwan weet alles over hiphop. Dat maakt mij een trotse vader. Ze vinden Pinkpop geweldig. De meeste artiesten zijn excellent en spelen vanuit het hart. Ik doe mijn werk net zo; ‘mit Leib und Sele’. Dit festival brengt mensen samen en de sfeer is fantastisch. Dat is zeer waardevol, ook in de toekomst.

Dus: Pinkpop must go on.”

En wat doe jij op 19-20-21 juni?

Jan, lachend: “In bed liggen, of zoiets?

Grapje, geen tijd voor. Ik zal wel veel gebeld worden voor een intervieuwtje, met de vraag: ‘En Jan, hoe is het vandaag?’. Verder staat er een barbecue gepland met alle jongens en meisjes van Buro Pinkpop en een etentje met goede vrienden.”

“Doe allemaal je mondkapje op en zorg goed voor jezelf” Jan Smeets heeft voor zichzelf gesteld dat deze coronacrisis een -soort van -geforceerde vakantie is. Het lege Pinkpop-veld, daar wordt hij niet emotioneel van. Waar Mr. Pinkpop wel over moppert is het droge gras. En over de duizenden madeliefjes, want die doen de groene mat geen goed.

Robbertje vechten 50 jaar een festival organiseren is een hele tijd en dat het uiteindelijk zo uitpakt, tsja, dat is overmacht. Jan had liever gehad dat er iemand was geweest waar hij een robbertje mee had kunnen vechten qua vergunning, want dat is niet gebeurd. “Het is een virus, wat is dit voor een flauwekul, maar dat is het blijkbaar niet. Ik heb veel last van de coronamaatregelen, maar wat moet ik? Op dit moment is iedereen ermee bezig. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. We hebben wel meer virussen meegemaakt, maar nog nooit zoals nu.”

Verbeterde accommodaties Jan is zelf ziek geweest en wetende dat zijn gezondheid al jaren onder de aandacht is van verschillende dokters, heeft hij Corona doorstaan en herstelt hij goed. Daar helpt de afleiding van het werk ook bij. Zeeën van tijd heeft Jan namelijk niet. “Dat is het probleem. Ook zonder Pinkpop is er genoeg te regelen. We zijn bezig met de ingang bij de bioscoop en de schuren achter het terrein op te knappen, zodat wij in 2021 verbeterde accommodaties hebben. Dat stond al op de planning. Even leek het erop dat we met tijdsdruk te maken zouden krijgen, nu speelt dat geen rol meer.

Maar ja, ik zie dit jaar geen 70.000 jongens en meisjes plezier maken.

Heel vervelend. Niet teveel bij nadenken, het is zoals het is. Ik heb zoveel meegemaakt, ook tegenspoed, na 50 jaar gaat die emotie over in acceptatie.”

50 jaar vol gemaakt Coronatijd; leven onder de loep? “Nee. Ik heb 50 jaar vol gemaakt.

Niemand, en geen enkel festival, zal dit nog presteren. Die prijs is voor mij, haha… Bovendien zijn er bijna 3 miljoen mensen naar Pinkpop geweest, unieke bezoekers hè, niet opgeteld. Ook een hele mooie gedachte. Maar stel dat het misgaat, met mijn gezondheid of om wat voor reden dan ook, dan moet ik daar natuurlijk wel maatregelen voor nemen. In mijn ogen zou Niek (Murray, red.) een geschikte opvolger kunnen zijn. Waarom? Omdat hij éindelijk een huis heeft gekocht in Geleen. Die jongen heeft 12 jaar heen en weer gereden tussen Eindhoven en Geleen. Hoe ‘belachelijk’ is dat? Maar het zegt veel over hem. Niek werkt al 18 jaar bij mij, dat moet je niet onderschatten. Hij is heel serieus in het bekijken van Pinkpop.”

Niet in vorm Jan sluit Pinkpop elk jaar af met een korte speech voor het publiek. Een slotwoordje dat verder gaat dan ‘bedankt en tot ziens’, is iets wat mensen bijblijft. Wat zou hij dit jaar tegen ze willen zeggen? “Zie je die berg zand daar?”, antwoord hij eerst ontwijkend. Daarna is hij even stil. “Ik ben niet in vorm een gloedvol betoog af te leveren, daar heb ik de adrenaline van Pinkpop voor nodig. Maar als ik dan toch iets moet zeggen, is het dit: Lieve mensen, doe allemaal je mondkapje op, zorg goed voor jezelf en tot de volgende Pinkpop.”

Tot ziens op

Pinkpop 18 - 19 - 20 juni 2021 voor meer informatie: www.pinkpop.nl