Boycot 1-288:Boycot 1-288
09-12-2013
10:41
Pagina 15
niet op. Maar ze wist ook dat een van haar cliënten het haatte om een antwoordapparaat aan de lijn te krijgen. En deze cliënt belde nooit als de zaak eenmaal open was. Ze liep ernaartoe en keek op het schermpje. De nummermelder was geblokkeerd. Geen goed teken. Ze nam op en zei: ‘Mandana.’ ‘Mijn mensen staan achter.’ ‘Maar ik verwachtte jullie pas volgende…’ Maar de cliënt had al opgehangen. Haar zaak was opgezet in de formele stijl van een herenhuis. De voordeuren boden toegang tot een lange galerie. De muren waren betimmerd met licht teak, de vloeren waren van graniet en marmer, en de kandelaars van Boheems kristal. Een vertrek dat was opgezet als een voormalige ontvangstkamer lag aan haar linkerkant. En rechts van haar bevond zich een zogenaamde studeerkamer. Het bureau van haar assistente stond vlak om de hoek van de ontvangstkamer, zodat ze zicht had op de centrale ruimte, de gang en de entree. Haar eigen bureau stond achterin de studeerkamer. Op die manier kon haar assistente een recalcitrante koper langs wanden met kunst ter waarde van bijna honderd miljoen dollar leiden voor hij eindelijk voor Rhana’s troon kwam te staan. Ze toetste het beveiligingsnummer in dat alleen zij, haar assistente en de nachtwaker kenden, en ging de enorme opslagplaats binnen. De ruimte van beton en staal vormde bijna een derde van het totale vloeroppervlak van de galerie. Er waren maar een paar mensen die wisten dat meer dan een kwart van haar schatten nooit het daglicht aanschouwden. Een van de weinigen die dat geheim met haar deelden, stond nu op haar te wachten. Rhana wachtte tot de deuren van de galerie dicht waren geklikt. Ze bleef vlak naast de deur staan, aan de linkerkant, de enige plek in de galerie die niet door de beveiligingscamera’s werd opgepikt. Ze had de camera’s precies zo afgesteld dat ze deze plek niet zouden vastleggen. Op de muur naast haar bevond zich een lichtschakelaar die geen lichtschakelaar was. Rhana drukte haar duim tegen de vingerafdruklezer die zich achter het afdekplaatje bevond. Er klonk een 15