Links; Timon van der Horst, ontwikkelmanager BPD Rechts; Carl Smeets, directeur BPD Zuid Van links naar rechts: Roy Nicolaye, Marc Pluijmakers, Bert Jeurissen
en transparant bent. Dat je oog hebt voor elkaars belangen, maar wel altijd gefocust bent op het gezamenlijke doel.” Dat de aanbesteding in eerste instantie mislukte, heeft uiteindelijk heel goed uitgepakt, meent Bert. “Bij een aanbesteding gaat het vooral om prijs en moet iedere partij voor zichzelf op het scherpst van de snede acteren. Nu ontstond er direct al een dialoog waarin we expliciet het vertrouwen naar elkaar toe hebben uitgesproken. Dit is het kader, dit is de opgave, dit is het budget. Daar moeten we het mee doen. We komen ongetwijfeld de nodige hobbels tegen, maar één ding spreken we af: we houden elkaar vast, houden elkaar scherp en samen brengen we dit tot een goed einde!” Ongeëvenaarde akoestiek Samen. Ontwerpers, bouwers, opdrachtgever, gebruikers … Back to back, elkaar steunend en aansporend om het Theater aan het Vrijthof een zaal te geven met een
ongeëvenaarde akoestiek. Daar moest heel wat voor gebeuren. Het theater is destijds gebouwd als een ‘lijsttheater’; een betonnen wand met een grote opening scheidt het toneel van de zaal. Die opening moest volgens de bevindingen van Kahle Acoustics maximaal worden benut om de akoestiek te verbeteren. Daarbij kwam het bestaande, verouderde brandscherm te vervallen en moest de brandveiligheid in de zaal en op het toneel op een andere manier worden georganiseerd. Vervolgens werden ‘kaatsers’ aan wanden en plafond geplaatst om het geluid van het toneel naar de zaal toe te leiden en omgekeerd. Roy Nicolaye, projectleider bij Van Heur: “Er zijn vooraf driedimensionale modellen gemaakt, volledig op schaal, om te bepalen hoe de wand- en plafondkaatsers er uit moesten zien, en hoe en waar we ze moesten plaatsen. Materiaal, omvang, hoek, breedte van de naden … dat komt allemaal ongelooflijk precies. Voorheen hoorde je musici wel eens klagen dat ze zo
aan de zaal moesten trekken om het publiek mee te krijgen. Als je nu midden op het podium belt met de telefoon op speaker, kun je op elke stoel in de zaal het gesprek volgen.” Hybride zaal Akoestiek is een ingewikkeld specialisme. Maar er was meer. De vernieuwde Papyruszaal moest een hybride zaal worden: theaterzaal en concertzaal in één. En dat stelt je weer voor andere uitdagingen, legt Bert uit. “Een theaterzaal is doorgaans een ‘droge’ zaal, met veel geluidsabsorptie en zo min mogelijk galm. Het geluid wordt daarbij digitaal opgenomen, versterkt en naar de zaal gebracht. Nagalm wordt elektro akoestisch nageregeld. Maar een analoge concertzaal vraagt een totaal andere akoestiek, met zo min mogelijk absorptie. Die twee zijn in de Papyruszaal verenigd en dat maakt dit theater uniek. Op de achterste rij hoor ik het gefluister van een acteur, maar bij wijze van spreken ook de muzikant die een blad van de partituur omslaat.”
VERBIND » NR. 28
5