18 || ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
S
UNIVER ITY PRES
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ‘12
Η τηλεόραση στα χρόνια της «χολέρας» Η τηλεόραση δε μοιάζει σε καμία περίπτωση με εκείνη πριν από μια δεκαετία ούτε καν στο πιο πρόσφατο παρελθόν, αν δηλαδή ανατρέξουμε πέντε χρόνια πριν. Από κουτί έγινε επίπεδη, απέκτησε διαστάσεις σχεδόν κινηματογραφικές όμως το περιεχόμενό της όσο μεγεθυμένο κι αν μας το προβάλουν, είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, απογοητευτικό. Καταρχάς, για να παρακολουθήσει κανείς στις μέρες μας τηλεοπτικό πρόγραμμα θα πρέπει τουλάχιστον να έχει τις βασικές γνώσεις στην Τουρκική γλώσσα. Τα τούρκικα σήριαλ έχουν κατακλύσει τους δέκτες μας γιατί αφενός είναι σχετικά φθηνή αγορά σε σύγκριση με μια φθηνή ελληνική παραγωγή και αφετέρου και αγαπηθεί από το τηλεοπτικό κοινό, που αν κρίνω από το κόλλημα της μαμάς μου, αγγίζει ηλικίες 45+. Επίσης, κάποτε οι εκπομπές είχαν κάποιο κίνητρο μεταξύ άλλων, αυτό της υψηλής τηλεθέασης και τα νούμερα της AGB. Πλέον τα νούμερα φαίνεται να είναι άχρηστα γιατί απλούστατα οι εκπομπές δεν έχουν ανταγωνισμό. Έχουν απομείνει μία ή δύο, άντε στην καλύτερη περίπτωση και πιο σπάνια τρεις εκπομπές ανά ζώνη.
Όπως και να είναι η ελληνική τηλεόραση δε θα πάψω ποτέ να παρακολουθώ γιατί είμαι τηλεορασάκιας, γιατί έχω, ευτυχώς ή δυστυχώς, τη συνήθεια να προσαρμόζομαι με τα καινούρια δεδομένα, γιατί πιστεύω πως η τηλεόραση που έχουμε μας αντιπροσωπεύει, είναι κι αυτή μπάχαλο όπως και οι ζωές μας, γιατί θα αλλάξουν οι εποχές και «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα ‘ναι». Μέχρι τότε να χρησιμοποιείται τηλεκοντρόλ, το ζάπινγκ είναι σωτήριο! Το φαινόμενο αυτό, παρατηρείται έντονα στη φετινή τηλεοπτική σεζόν κυρίως στην πρωινή ζώνη (10-1). Μία εκπομπή τρέχει μόνη της στην κούρσα της τηλεθέασης και χωρίς να θέλουμε να φανούμε απαισιόδοξοι, η πρωινή ζώνη τείνει να αφανιστεί και η στιγμή αυτή πλησιάζει επικίνδυνα, τόσο για την ιστορία της τηλεόρασης όσο και για τους εργαζομένους σε αυτήν. Προχωράμε στο μεσημέρι… άλλη μία «βασανισμένη» και «πληγωμένη» ζώνη της ελληνικής tv κυρίως όσον αφορά στο περιεχόμενο των εκπομπών της. Σαν λαός αγαπάμε και μισούμε ταυτόχρονα το κουτσομπολιό, την ίντριγκα, το κίτρινο. Το κατακρίνουμε όμως μας αρέσει κιόλας. Οι εκπομπές που έχουν μείνει το μεσημέρι δε θυμίζουν σε τίποτα «μεσημεριανή εκπομπή» όπως θα τη χαρακτηρίζαμε πριν από μία δεκαετία. Το κουτσομπολιό με την έννοια της κλειδαρότρυπας και της αγενούς εισβολής στις ζωές των celebrities έχει πεθάνει. Πρώην μεσημεριανούδες, ας μου επιτραπεί η έκφραση το έχουν γυρίσει σε life style, κοινωνικοδημοσιογραφικές εκπομπές. Υπάρχουν ακόμη εκπομπές χωρίς λόγο ύπαρξης, προσφέρουν μεν γέλιο αλλά από ουσία τίποτα. Φτάσαμε όμως σε μια τέτοια περίοδο που λέμε «πάλι καλά» γιατί όπως και να ‘ναι αυτές έχουν απομείνει και δίνουν δουλειά σε κάποιους ανθρώπους.