Alles ruikt naar chocola.indd | Sander Pinkse Boekproductie | 12-08-11 / 17:37 | Pag. 12
Oom Jeffrey gaat staan, knoopt zijn lichtbruine colbertje dicht en zegt: ‘Tom, darling —’ ‘Mag ik misschien trouwen,’ zegt mijn moeder verbaasd. Ik trek mijn onderbroek uit mijn bilnaad. ‘Ik... ja. Natuurlijk mag je trouwen.’ Sjeng kijkt me mistroostig aan. In mijn buik voel ik een brandend sliertje medelijden kronkelen. ‘Misschien is het een goed idee als je even buiten wacht,’ zegt de ambtenaar. Oscar legt zijn arm om mijn schouder en probeert me naar buiten te escorteren. Ik steek mijn hand in mijn binnenzak, graai naar de tekening en steek het stuk papier omhoog. Het is volgetekend met blauwe balpen en oranje marker. Er staat een poppetje op met harkerige voeten, harkerige benen en een bolle buik. Het poppetje staat naast een kwaad volgekraste televisie en heeft een pistool in zijn hand. Mijn moeder duwt haar lichtgroene hoed iets verder naar achteren. ‘Mag dit alsjeblieft straks?’ ‘Mensen willen het nog weleens vergeten, maar alles in het leven is onderhevig aan verandering,’ lispelt de ambtenaar in zijn microfoon, ‘Het is vaak wennen als er nieuwe, ja —’ ‘Kijk dan, mam,’ zeg ik terwijl ik een stap dichterbij doe en de tekening gladstrijk. Ik wil de andere blaadjes ook uit mijn binnenzak pakken. ‘Waarom loop je van me weg?’ ‘... veranderingen op komst zijn,’ gaat de ambtenaar driftig verder, ‘maar die mensen moeten wél de juiste plek, de juiste tijd kennen.’ ‘Die ambtenaar,’ zeg ik tegen Oscar, ‘lijkt op die gladde hotelmanager uit Home Alone 2. Vind je niet? Toch Os?’ ‘Ik wil u vriendelijk verzoeken hier weg te gaan.’ Mijn moeder staat op. Haar groen-witte boeket rolt van het bankje. Is zij nu al wel getrouwd met hem, maar hij nog niet met haar? Die ring, daar gaat het om, toch? ‘Jij gaat nu de zaal uit,’ zegt ze. 12