Iscariot 1-304:Opmaak 1
15-03-2013
11:29
Pagina 43
Moeder hield haar hand op bij de stadspoort, maar er waren veel bedelaars die er erger aan toe waren dan wij. Toen ze aan het eind van de dag niet meer dan een paar muntjes had gekregen, niet eens genoeg voor brood, nam ze me mee naar een herberg. Het was er klein en vuil en de herbergier keek moeder van top tot teen aan, zoals ik een man nog nooit naar een vrouw had zien kijken. ‘Dat joch stinkt!’ riep hij. ‘Die mag niet mee naar binnen.’ Moeder bracht me naar buiten en ging toen weer terug om met de herbergier te praten, zo zacht dat ik het vanaf de straat niet kon verstaan. Ik wist niet wat ze zei, maar ik had er geen vertrouwen in dat hij fatsoenlijk tegen haar was. Ik zou haar aan haar arm mee moeten trekken en mijn vuist tegen de man moeten opsteken. Maar ik voelde me ellendig en koortsig, afgestompt door verdriet en vermoeidheid. Even later kwam ze me halen. We gingen naar binnen en een mager dienstmeisje bracht ons wat water om ons te baden. Ze trok haar neus op en zei tegen mijn moeder dat ze mijn tuniek zou meenemen om te wassen. Toen ik eindelijk schoon was en een paar happen linzen had gegeten, viel ik in slaap op een hoop stro in een achterkamer. Die nacht, toen het buiten op straat stil geworden was, stond moeder op. ‘Ga maar weer slapen,’ zei ze en ze legde haar sluier over me heen. Toen ging ze naar buiten. Even later kwam ze terug, maar net toen ik overeind wilde komen om te zeggen dat ik dorst had, besefte ik dat ze niet alleen was. Ik hoorde de zwaardere voetstappen van iemand anders achter haar aan onze kleine kamer binnen komen. Ik rook hem. In het donker dook ik in elkaar onder de te dunne stof van de sluier, met droge mond en bonzend hart. Ik kneep mijn ogen stijf dicht tegen het ruisen van kleding, zijn hete stank in de stille lucht van onze kamer. Tegen het zwoegende gekreun van de man die niet mijn vader was, die niet zacht tegen haar praatte zoals vader dat deed, maar opstond zodra hij klaar was en bij het naar 43