H. 768 (1366/1367)’de, Tunca Nehri kenarına Eski Saray ve Hisar (Kale) haricinde hâneler ve birçok mescit, medrese ve imâret inşâ edilmesinden sonra Edirne şehri şenlenmiş, gerçek bir Türk beldesi olmuş ve bundan sonra Sultan Gâzi I. Murad, Edirne’yi Pây-ı taht edinmiştir.23 Bundan sonra Edirne, Osmanlı kültürünün ilk evresinin veya oluşum aşamasının büyük bir kısmına ev sahipliği yapacaktır.
23
Edirne’nin fethi, Balkanlar ve Avrupa tarihi için bir dönüm noktası olduğu gibi İstanbul’un fethini de kolaylaştırmış, ayrıca Edirne Rumeli’nin fethi için harekât üssü olarak kullanılmıştır. İstanbul’un alınması ile ilgili plânlar da Edirne’de yapıldı. Ordular hazırlandı, Bizans’ın tarih olmasını sağlayan büyük İstanbul yürüyüşü, Edirne’den başladı. Osmanlı orduları II. Mehmed’in komutasında Edirne’den çıkarak İstanbul’a yürüdüler. Edirne, gerçek bir başkent olma özelliğini II. Murad’ın yönetiminde 1424–1439 senelerinde kazanmıştır. Şehir giderek gelişmiş, Edirne’den çıkan ordular devletin sınırlarını çok ötelere taşımıştı. Bu dönem Edirne Dârüs-Saltana unvanını kazanmıştır. Edirne, kendisine verilen Der-i Saadet unvanını da hak etmiştir. Mutluluk dönemlerinde bir Şenlikler Şehri’dir. Şehir, 15. Yüzyıl’da şenliklerini İstanbul’a kaptırmadan, II. Murad’ın düzenlediği şenlikleri tatmıştır. Zafer kutlamaları ve sünnet şenliklerini II. Mehmed’in (Fatih) evlilik töreni izlemiştir.24 H. 770 (1368/1369) senesinde İkinci Pây-ı taht olan Edirne, 89 sene bu ünvanını H. 859 (1454/1455) senesinde bunu İstanbul’a bırakmıştır.25 Başkent İstanbul olsa da devlet Edirne’den kolay kopamamış, Edirne unutulmamıştır. Gerek av dolayısıyla, gerekse sonu gelmeyen Rumeli seferleriyle. Osmanlı Sarayı’nın Edirne’yi sevdiği muhakkaktır. Bu şehri, büyük Türk hakanı Yavuz Sultan Selim Han’da canı gibi severdi. Mısır’a girdikten sonra Nil kenarında at koştururken, Tunca, Arda ve Meriç’in ninnileriyle uyuyan Edirne’yi hayalinde canlandırmış ve iki gözüm Meriç ve Tunca gibi her yana akma! mısralarıyla başlayan bir şiir yazmıştı. İbn-i Kemal, Yavuz Sultan Selim’in Edirne’ye olan hayranlığını Şahnâme’sinde şöyle anlatır: Dârül-mülk Edirne’de ikâmet muhtarlariydi; seferden feragat hengâmında, ol yerde ârâm etmek mizac-ı şeriflerinin muktezasıydı. 23- SVE-H. 1310, s. 142. 24- Kürşat Bumin, “Dünden Bugüne Edirne”, Edirne, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara 1993, s. 22, 50. 25- SVE-H. 1310, s. 142; Peremeci, 1367 senesinde Edirne’nin Pây-ı taht olduğunu yazmıştır. Ancak Halil İnalcık’a göre 1402 senesine kadar Osmanlı Devletinin merkezi Bursa’dır. Bkz.: Osman Nuri Peremeci, a.g.e., s. 12; Halil İnalcık, “Türkler (Osmanlılar)”, İA, C. 12/2, İstanbul 1988, s. 290.