11
was verveeld en slaperig. ‘Hey! Hey!’, heb ik hem toegeschreeuwd waardoor hij wakker schrok. Blijkbaar was de dag voor hem ook een paar uur te lang.” Het zielenleed was bij de finish nog niet over. De fotograaf had geen aandacht meer voor de laatste twee vrouwen en had zijn focus inmiddels gericht op de podiumceremonie waar de Belg Pieter Heemeryck en de Amerikaanse Sarah Haskins werden gehuldigd voor een toch al historische overwinning. Er kan immers geen andere triatleet zeggen dat hij of zij de eerste
Alle amateurs waren eerder gestart en dus al gefinisht. Ik lag als één-na-laatste in het vrouwenveld en dat maakte de leegte nog groter. Er waren niet veel agegroupers die de moeite namen om ons nog aan te moedigen. De dag was door het noodweer al lang genoeg.”
winnaar is van de eerste Daytona Challenga op het racecircuit in Florida. “Zo voelt het dus om ver achter in het veld aan te komen, het voelt bijna denigrerend”, constateert Marion. “Een finishfoto is er niet eens van mij gemaakt. Gelukkig heeft een aanwezige vriend van mij nog een kiekje geschoten terwijl ik op de finishlijn sta. De volgende en echt laatste tegenvaller was de voedselvoorraad. In het aankomstgebied snakte ik naar eten en drinken, maar dat bleek helemaal op dan wel opgeruimd. Het zorgde voor gemengde gevoelens. Ik had een treurig gevoel overgehouden aan de positie waar ik finishte, maar ook aan het gebrek aan aandacht van zowel toeschouwers als medewerkers van de wedstrijd. In een ander deel van mijn lijf overheerste het sentiment dat ik het eind van het seizoen en van de Challenge had gehaald.”
AMERIKAANS NATIONALISME
Hoewel de gelikte Amerikaanse aftermovie anders doet vermoeden, is Challenge Daytona volgens Marion niet meteen een wedstrijd die ze iedereen zou aanraden. In het 3.36 minuten durende filmpje, uiteraard ondersteund met
adrenalineverhogende muziek, met vertragende beelden gevuld met tragiek, Amerikaans nationalisme door middel van vlaggen en het volkslied wordt de eerste editie uiteengezet als een geslaagd evenement. De euforische finishmomenten met een handvol stervende zwanen verhullen dat de halve triathlon eigenlijk een een-derde triathlon was. Marion’s gevoel wordt gevoed door een combinatie van haar matige vorm, het slechte weer, de doodse entourage, de matige organisatie tijdens haar race en de eenzaamheid op de streep. Al ziet ze de potentie van het evenement wanneer de zon wel schijnt in de Sunshine State, wanneer het normale fietsparcours wel volledig gereden mag worden en wanneer het publiek wel de atleten komt aanmoedigen. Veel Amerikaanse pro’s vonden het ondanks
de omstandigheden de wedstrijd ‘fantastisch’, ‘geweldig’ en ‘waanzinnig’. “Misschien lag ik wel te ver van achteren om er echt van te genieten. Al ben ik niet van plan hier volgend jaar weer te starten.” Met de gedachte aan warme decemberzon, Amerikaanse gastvrijheid en de blik op de aftermovie denken veel mensen er vast anders over. Met een beetje mazzel werken de weergoden tegen die tijd wel mee en zijn de kinderziektes ook genezen. Een avontuur levert het sowieso op!